Twisted Affection

TWENTY

"Z-zairon.. "Nauutal kong banggit sa pangalan niya. I gulped many times dahil bumibilis ang t***k ng puso ko. Kinakaban ako ng sobra. Kinakalma ko ang sarili dahil bagong panganak pa naman ako. Baka anong mangyari sa akin at malaman pa niya.

"S-sinusundan mo ba ako?" Hindi sigurado kong tanong. Hindi siya sumagot at hindi ko rin mabasa ang expresyon niya. Nakita ko nalang na umapak na siya papasok ng comfort room habang ako ay napapaatras nalang dahil ngayon lang ako natakot sa kaniya. Ngayon ko lang kasi hindi siya magets kung galit ba siya o hindi.

Hindi na ako nakagalaw pa nang niyakap niya ako. "Z-zairon, anong ginagawa mo? Makita tayo ng girlfriend mo." Pinipilit ko siyang ilayo pero wala akong lakas ngayon. Gusto ko lang naman bumili, bakit ba napunta ako sa ganitong sitwasyon?

"I miss you, baby.. do you know how hard I searched for you? Nandito ka lang pala. Kung alam ko lang ay baka matagal na kitang kasama." He buried his face on my neck at natataranta na ako dahil sumasakit ang dibdib ko. My breasts were full of milk dahil hindi breastfeed ang kambal.

"Bitawan mo ako. Baka may makakita sa atin rito. Nasa comfort room ka ng babae!" Nilalayo ko ang katawan ko sa kaniya dahil baka makita pa kami at worse pa, baka awayin pa ako ng girlfriend niya. Mukha pa naman iyong spoiled brat.

"Ano ba, Zairon. You're so hard headed! Ilang buwan na nga ang nakalipas pero nandito ka pa rin? Hindi ka ba nagsasawa kakahabol sa'kin?!" Anas ko at nilalayo siya pero masyado siyang malakas.

"Bibitawan lang kita kapag sasamahan mo akong kumain. Mag usap tayo, please?" Malumanay niyang tugon.

"Nandito girlfriend mo! Baka awayin ako no'n!" Wala pa naman akong lakas makipag away ngayon dahil nanghihina pa ang katawan ko. Hindi ko masabi sa kaniya dahil malalaman niya.

Natigil kami nang may kumatok sa labas ng pinto. "Bakit sirado ang comfort room?" Rinig kong sambit ng babae sa labas. Nanlalaki ang mata ko at doon na rin kumalas si Zairon sa akin. Hinila ko siya sa loob ng isa sa cubicle at sinirado. Hinila niya pa ako para pigilan dahil lumabas ako ulit at aakmang bubuksan ang pinto.

"Hey, are you leaving me?" Tinaliman ko siya ng tingin.

"Lumabas ka lang kapag sumenyas na ako." Hindi ko na hinintay pa ang sagot niya at binuksan ang pinto. Tatlong babae ang nasa labas. Peke ko silang nginitian at napakamot. "Uh, barado ang cubicle. Doon nalang kayo sa taas gumamit ng comfort room." Pagsisinungaling ko. Kumagat naman sila at tumalikod.

Kinatok ko ang pinto kung saan si Zairon at lumabas naman siya agad. Kinuha ko na ang bag at ang mga pinamili ko at kalmadong lumabas ng comfort room. Akma na sana siyang magsasalita nang inunahan ko na siya.

"Papunta girlfriend mo rito.” Sabay baling ko sa babaeng tila may hinahanap sa crowd. Nang makita niya si Zairon ay binalewala lang ako at diretso ang lakad papunta kay Zairon kaya ay naglakad nalang ako palayo sa kanila at hindi na lumingon pa.

Kailangan ko na yatang mag ingat sa susunod. Bakit ba kasi ang liit ng mundo? Bakit ba lagi kaming nagkikita? Nararamdaman ko ng hindi yata matatagalan ang pagtatago ko at malalaman na niya.

Iniisip ko rin kung bakit ganoon pa rin ang trato niya sa’kin. May girlfriend naman siya, bakit mukhang wala siyang pakialam? Tinanong ko rin ang sarili kung ano naman sa akin? Apektado ba ako?

Sumakay ako ng tricycle at kahit ayokong isipin si Zairon ay napapasok talaga siya sa utak ko. Ginalaw na ba niya ang girlfriend niya? Hinalikan? Tinulad niya ba sa akin? Sinampal ko ang pisngi ko dahil sa kahit anong iniisip ko. Tinataboy ko naman siya at baka darating ang araw na magsasawa rin siya kakahabol sa akin.

Eh, si Professor Zaiden kaya? May nararamdaman pa ba ako sa kaniya? Malalim akong napabuntung-hininga. Bakit, hindi ko na maramdaman pa si Professor Zaiden?

Dumating ako sa bahay ng lutang at doon pa naputol ang pag iisip ko nang makita ang likod ng isang lalaking malapit sa mga anak ko.

“Te Rene, may bisita ka po pala. Pinapasok ko na po. Gusto niya po kasing mabisita ang kambal.” Paliwanag ni Serina nang nakatingin lang ako sa lalaking nakatalikod. Siya ang nagpadede kay Calia. “Mauuna na rin po ako, ate.” Pa alam niya at kinuha ang mga gamit niya.

“Sige, salamat Serina,” sagot ko.

Bumaling si Professor Zaiden sa akin at sinalubong ako upang kunin ang mga pinamili ko.

“Mauuna na ho ako, kuya.”

Tumango si Professor Zaiden. “Take care, Serina.”

“Thank you, prof. Hindi ko inaakala na pupunta ka talaga rito.” Sabi ko rito at tiningnan ko lang siyang nilagay ang pinamili ko sa mesa.

“I just wanted to check if you're okay. When I received your message last night, I asked the Dean for an emergency leave. I'm glad you're safe.” Umupo ako sa bakanteng upuan at sinilip ang mga anak ko. Tulog na tulog si Cole habang si Calia naman ay denedede na ang thumb niya.

“She’s very similar to my twin. Although we have the same face, she resembles his eyes.” he added and smiled. Napangiti lang rin ako at tiningnan ang anak kong papikit pikit na.

“Ano kaya ang maging reaksiyon niya kapag nalaman niyang sinilang na ang mga anak niya.” Napahinto ako dahil nasabi ko ang dapat na nasa utak ko. Tiningnan ko si Prof na ngayon ay seryoso lang ang tingin sa kawalan.

“A-ah, ano.. kasi ‘di ba, hindi ko pa alam kung bakit ayaw niyong ipaalam sa kaniya na may anak kami. Hindi ko lang maintindihan hanggang ngayon kung bakit kailangan pang umabot sa puntong nagpapalitan na kayo para lang lumayo ako. May karapatan lang rin naman akong malaman hindi ba?”

Umupo si Professor sa couch. Nandito rin kasi malapit ang crib ng kambal. Nilagay niya ang kaniyang kamay sa baba niya na parang nag iisip bago bumaling ang tingin niya sa’kin.

“Simula ng bata kami, Zairon received so much praise than me. He’s smart kid at mabilis lang rin siyang nagustuhan ng Don kaya pinili siyang pag aralin ng Don kaysa sa'kin. Umuuwi siya rito sa Pilipinas every summer at nalalaman ko lang na nasasali na siya sa mga illegal na gawain sa labas ng bansa. That's why the Don was strict right now dahil baka bumalik ang pagiging ganoon niya and to prevent it from happening, the Don asked me to stop whatever he wanted to do. I love my twin but sometimes, sumosubra na siya. Ayokong magalit na naman muli ang Don dahil nadadamay kami. Kaya ay lagi kong pinagtatakpan ang mga kalokohang ginagawa niya. And the Don thought that he changed but it's not,” he sighed, trying to think thoroughly. Tiningnan niya ang mga kambal at ngumiti.

“He told me one time that he won't get married because he never fell in love before and lahat ng mga naging ka relationship niya ay dahil kay Don. Zairon have no choice but to obey kahit wala naman siyang gusto.” Napatingin ako sa kaniya. “And I heard after the viral video, they're having a deal,”

“Deal?”

Lumungkot ang mata ni Professor at doon rin ako kinabahan. “A deal where Don should stop giving him a woman he doesn't like for the exchange that he will get someone pregnant at kukunin niya ang bata sa madaling panahon. Zairon agreed because in the first place, he really doesn't want to get married."

Lumukob ang paghihinayang, sakit at disappointment sa puso ko. He never fell in love with anyone but he always told me that he loved me. Is that all, a lie? To manipulate me again?

“I just thought by hiding you and the babies won’t bring chaos to both families. I'm sorry, Laurene but if that happens, wala rin kayong laban,” napahilod siya sa kaniyang sentido. “And I thought too that he really have feelings for you but–” Lumunok ako dahil tila may bumara sa lalamunan ko. Hindi ko na kayang pakinggan pa. Nasasaktan lang ako.

“He’s using me. I know that already, Prof.” Mapait akong napangiti at tiningnan na lamang ang mga kambal. Ayoko nalang mag isip ng kahit ano dahil nasasaktan na ako. Ayokong mawala ang mga anak ko sa’kin. Hindi ko siya mapapatawad kapag ganoon. “If hiding them is the only way, I will do it Prof. Ayokong kunin lang sila sa’kin. I know we're not capable to fight your family kapag sa batas na pero as long as buhay pa ako, hindi nila makukuha ang mga anak ko.”

“I know you can do that, Laurene,” he smiled but got serious immediately. “I asked someone to clear your record in the hospital. Zairon didn't believe you when you told him that you're having a miscarriage.”

“Po? Hindi siya naniniwala roon?”

“Yes, I told you right? He's really good at observing people even in small things. Kaya kailangan niyang malaman kung nasaan ka at saan ka nakatira para malaman kung tama nga ang hinala niya.” Tugon niya.

“Pero, Prof. Hindi ka ba natatakot na baka magalit siya sayo? Tinutulungan mo kasi ako kahit hindi naman tayo mag ka ano-ano.”

Professor Zaiden sighed and looked at me with a hint of sadness in his eyes. "Laurene, I've known Zairon for a long time, and I care about you and the twins. I can't stand seeing you suffer, and I believe everyone deserves a chance at happiness, even Zairon. I just hope that by the time he finds out, he'll understand why I did this. Alam kong darating ang panahon na hindi lang mga anak niyo ang kukunin niya.” Mahulugan niyang sagot at tumayo na rin. Kukunin? Sino naman ang kukunin pa niya maliban sa kambal?

“I brought foods, baka gutom ka na. It's already dinner time,” Napatayo agad ako dahil ngayon ko lang rin narealize ang oras. Tiningnan ko ang mesa at marami nga mga baka supot roon.

“Andami yata nito Prof,” tiningnan ko ang paligid at ngayon ko rin napansin na wala sila lolo at lola.”Wait, nasaan sila lolo?” Tanong ko sa sarili ko at sinilip ang labas. Dapat nandito sila kapag ganitong oras sa bahay. Hindi ko natanong si Serina kanina.

Napansin agad ni Professor Zaiden na may hinahanap ako kaya ay nagsalita na siya habang papunta sa mesa. “Something's wrong?”

Lumingon ako rito. “Wala sila lolo, Prof. Nandito ba sila kanina?”

Umiling siya. “ No, I haven't met them since. I thought you’re alone here. Serina didn't mention it to me earlier.” he answered.

“I'm getting worried. Ano kaya ang nangyari sa kanila? Hindi naman sila nag-iwan ng mensahe.” Gulat kong sabi, habang iniisip ang maaaring nangyari sa mga grandparents ko.

Professor Zaiden looked concerned. “Let's not jump to conclusions. Baka may inatupag lang sila. Pero para sigurado, tawagan mo na lang sila o kaya'y puntahan natin sila.”

“Tama ka, Prof. Baka naman ay nag-extend lang sila sa kaka-kwentuhan sa mga kapitbahay. Pero kung hindi pa rin sila nagparamdam, pupuntahan ko sila.” Sagot ko, habang bumubukas ng telepono para tawagan ang lolo ko.

Professor Zaiden nodded and started to unpack the food he brought. I dialed my grandparents' number, but it went straight to voicemail. My heart pounded in my chest as I tried again, only to get the same result.

"Prof, hindi sila sumasagot." I said, trying to keep the worry out of my voice.

"Okay, don't panic. Try calling their neighbors or someone close to them. Baka may alam sila sa nangyari." He suggested calmly, placing a comforting hand on my shoulder.

I nodded and dialed our neighbor's number. After a few rings, they picked up. I quickly asked about my grandparents and felt a wave of relief wash over me when they said they saw them earlier in the day. They had gone to a nearby town for a small gathering and were supposed to be back by evening.

"Thank you, thank you so much." I said, hanging up the phone. I turned to Professor Zaiden, who was waiting patiently, "They're okay. They went to a gathering in a nearby town. They should be back by evening."

"That's good to hear." He said, letting out a sigh of relief. "Let's eat while we wait for them."

We spent the rest of the evening eating and chatting about random things. Professor Zaiden was a great conversationalist, and he managed to take my mind off Zairon and all the complications that came with him.

Tumayo agad ako sa pagkakaupo nang makita sila lolo na dumating.

“La, bakit hindi niyo ako tinawagan?” Kahit gusto kong mainis ay pinipigan ko lang.

“Nalowbat kasi ang cellphone ng lola mo, apo. Nakalimutan naming icharge kanina,” bumaling siya sa lalaking kasama ko.”oh, may bisita ka pala Laurene.”

Tumayo si Professor at nagmano sa grandparents ko. “Hello po, ako po si Zaiden, kinagagalak ko po kayong makilala.” Hindi ko maiwasang mapangiti.