RUN WITH ME, MR. PRESIDENT

CHAPTER 1: WAR

Hindi pwedeng wala akong gagawin, kami na lang ni Daddy ang nandito sa mansion. Si kuya ay nananatili sa probinsya, doon siya nag-aaral ng college, at walang alam sa mga nangyayari rito sa amin. Gustuhin ko mang sabihin sa kaniya pero hindi ko gagawin baka ma-distract lang siya sa pag-aaral niya.

Kinuha ko ang cellphone ko at may tinawagan na numero. Maya-maya ay sumagot naman ito.

“WHO ARE YOU? WHY ARE YOU KEPT CALLING ON ME?” Agad kong inilayo ang cellphone ko sa aking tainga dahil sa sigaw na sagot nito.

“I AM KHLEARIA CLASTIVINIA, EIGHTEEN YEARS OLD. FROM ONE ZERO TWO FOUR ZONE, CLASTIVINIA STREET, CLASTIVINIA MANSION. YOU CAN GO THERE ANYTIME IF YOU WANT TO DIE.” I smirked.

Natahimik ang kabilang linya dahil sa sagot ko. Panigurado’y nanginginig na ito sa takot.

“Im sor-ry..." bakas sa kaniyang tono ang takot. “Ma’am, I don’t meant it...” I smiled.

“How I can help you, Ms. Aria?” I smirked. “I’ll set a schedule if you want to meet me...”

“No need, Detective Clarence.” I heard his heavy sigh, siguro nangangamba na ito kung ano ang ipapagawa ko sa kaniya. “Can you find or trace a black van with a plate number of XYZ123. I don’t know if is it real plate number or not. Find it and tell me.”

He cleared his throat, “Sure, Ms. Aria. Tatawag—” hindi ko na siya pinatapos nang pinatay ko na ang tawag.

Kailangan kong malaman kung ang kumalaban ba sa akin o sa amin ay ang kalaban ni Daddy sa politika. My Dad is running for president and he’s currently Governor in our town. Dito, kinatakutan si Daddy. Hindi sila takot sa akin, dahil iilan lang naman ang nakakilala sa akin bilang anak ng Gobernador.

Hindi sa ayaw ako ipakilala ni Daddy, gusto lang niyang protektahan ako kaya sa mga election hindi na niya ako sinama pa. Gusto rin ni Daddy na mamumuhay ako ng payapa, at i-enjoy ang buhay ko bilang bata o teenager.

Lingid sa kaalaman ni Daddy, I want to help him. Kaya nga tinawagan ko si Detective Clarence para imbestigahan ang mga taong humahabol sa akin kagabi, at kung sino ang nag-utos sa kanila.

Hindi lang umiikot sa mundo ng mga politiko ang buhay ni Daddy — he’s also a business man. Pero hindi niya kailanman kinalimutan ang pagiging ama niya sa kuya ko na nasa probinsya, at lalo na sa akin.

Wala na akong ina, dahil sa akin — No, I mean, wala na si mommy simula nung eight years old pa lang ako. She’s dead because of her illness. Kaya Doctor ang kinuhang kurso ni kuya para mayroon daw mag-alaga sa amin at libre pa.

Speaking of kuya, umiilaw ang cellphone ko nang makita ang pangalang ‘PANGIT’ sa screen ko, agad ko naman itong sinagot.

“Oh, my princess, how are you?” panimula ni kuya mula sa kabilang linya.

Nandito pa rin ako sa aking itim na kuwarto, nasa ibabaw ng kama na nakaupo.

“Huwag mo ngang gayahin si Daddy, PANGIT!” Rinig ko ang tawa niya sa kabilang linya.

“Khlearia, wala bang ‘I miss you kuya’ riyan?” Napangiti ako sa sinsabi niya, miss ko na rin si kuya.

Kami lang dalawang magkapatid, kami lang ang magkakampi kaya na-mimiss ko rin siya paminsan-minsan. Dalawang taon lang din ang agwat naming dalawa.

“Wala kasi pangit ka." Natatawang sagot ko sa kaniya.

“Sunduin mo nga ako sa airport mamaya. 8 am ang flight ko...” Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya, Uuwi siya? I mean, pupunta siya rito? “Wala lang share ko lang.”

Natatawa ako sa sinabi niya kahit hindi naman katatawanan.

“Of course, Kuya!! Susunduin kita mamaya!” excited na sabi ko.

Two weeks na rin akong nandito sa Manila kasama si Daddy. Napagpasiyahan kong mag transfer ng school dito at sumang-ayon naman si Daddy kaya iniwan ko si kuya sa probinsya.

“Ganun mo ba ako ka miss kuya? Two weeks pa lang akong nandito, pupuntahan mo na ako?”

I heard his laugh, “Crazy Khlearia. Na-miss ko na rin si Daddy at ayaw ko na sa School dun.” I chuckled, “GALIT SILA SA AKIN KAYA MAS GALIT AKO SA KANILA!!” Inilayo ko ng kunti ang cellphone nang bigla siyang sumigaw.

Pangalawang beses na yun ah, ang sigawan ako sa phone. Ayaw ba nila sigawan ako nang harap-harapan? Kasi ako, gusto ko nang harap-harapan.

Tumawa ito, “I’m sorry Khlearia, naiinis lang ako.”

“It’s okay kuya, ilabas mo lahat ng galit mo." Plastik muna tayo ngayon.

“Anyway Khlearia, don’t tell Dad about this. I want to surprise him.”

“Yes sir! Pasalubo—” hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang bigla niyang pinatay ang tawag.

Walang hiya...

Siya ang tumawag...

Kaya dapat ako ang pumatay...

Sa tawag...

Tumayo na ako at aalis na sana nang biglang tumunog ulit ang cellphone ko kaya kinuha ko na agad at tiningnan ko ang screen kung sino ito.

Clarence is calling...

I smiled, ang bilis ah?

Sinagot ko na ang tawag nito, at narinig ang mga ingay. Siguro sa office niya ito.

“Ms. Aria, I found it!” Masiglang sabi nito.

I smiled.

“The van was registered and it was from Victoriano Theodore..."

I sighed.

Tama nga ang hinala ni Daddy

Gusto nila ng giyera

Gusto nila ng away

At alam nila kung paano sinimulan

Dahil alam nila na ako lang ang nag-iisang babaeng anak ng kanilang kalaban.

Ginamit nila ang kahinaan ni Daddy.

Ginamit nila ako para takutin si Daddy.

Pero hindi nila alam na hindi ako takot sa baril

Hindi nila alam na marunong akong magpaputok ng baril

Hindi nila alam na hasang-hasa akong gumamit ng baril

Dahil hindi nila alam na inihanda na kami ni Daddy simula nung bata pa kami.

Ang alam nila na natatakot ako sa mga baril, dahil babae ako.

Babae ako.

Hindi babae lang...

Handa akong lumaban para sa aking pamilya.

Sinimulan na nila ang laban kaya handa na akong tapusin ito.

And the war started.