CHAPTER 62
Jennifer
Tumakbo ako patungo kay Katrina at agad niya akong niyakap. Nanginig siya sa takot, ang mga kamay niya ay nanginginig habang nakakapit sa akin. “Ate Jennifer… takot na ako,” pabulong niyang wika, halos maiyak.
“Shh… hindi kita pababayaan,” mahina kong sagot, habang pinapakalma siya at niyayakap ng mahigpit. Ramdam ko ang puso niya na mabilis na tumitibok, ramdam ko rin ang sariling galit na kumukulo sa loob ko.
Ngunit hindi nagtagal, tumalikod ako at hinarap si Mario. Nakita ko ang ngiti niya, malamig, mapanlinlang, pero alam kong ngayon ay lalaban ako—hindi na ako takot, kahit bahagya lang.
“Papa… paano mo nagawa ito?" mariin kong tanong. “Hindi mo kailangan saktan si Katrina!" galit kong sabi sa kaniya.
Lumapit siya, tumigil sandali, at hinawakan ang aking bras
