KENJI BALTAZAR #boyxboy #tagalog

KENJI Tuwing umaga, imbis na alarm clock ang gumigising sa akin tugtog ng gitara mula sa kabilang kwarto ang naririnig ko. Bumangon ako para buksan ang bintana, tumama sa akin ang liwanag ng araw. Panibagong umaga, mahalaga ang araw na ito. Nakaplano na ang pupuntahan ko kasama ng aking kambal. Mamimili kami ng school item sa mall, paghahanda sa nalalapit na unang araw na pasukan para sa kolehiyo kambal ko, ganon din siguro sa akin. Hindi naman bago sa akin 'to, huminto lang ako ng ilang taon sa kolehiyo nang maisipan kong sabayan siya sa pag-aaral. Medyo espesyal kasi ang sitwasyon ng kambal kong kapatid. Nagbihis ako at dumiretso agad sa kwarto niya para silipin ang ginagawa niya. Pero pagbukas ko ng pinto ko, nakasuot lang siya ng boxershort habang nakaupo sa kama, nagigitara suot ang malaki niyang headset. Hindi na naman siya nagsuot ng pajama. Palagi naman ganito ang umaga ko, dapat hindi na ako nagtaka. Lumapit ako sa kanya at saka ko tinangala ng headset na suot niya. “Kevin!” Nabigla siya, tanaw ang balahibo niya sa braso na nagtayuan habang palingon sa akin. Yumuko siya sa akin na para bang tuta. Nagpalacute na naman. Alam niya kasing papagalitan siya. “G-goodmorning Bro..” ayan na siya sa pagpuppy eyes niya. Lumalabas na ang pagkachildish n'ya. Napabugtong hininga nalang ako, “Mag-asikaso kana. Alam mo namang may pupuntahan tayo ngayon diba?” Ngumuso siya, “Bro, pwede bang bukas nalang?” kumulot ang noo ko sa sinabi niya. "Ilang beses na natin napag-usapan ito diba?” seryoso kong sambit sa kanya. Lumapit siya at nagmakaawa, “Sige na bro. Ayoko talagang pumunta sa mall. Madaming tao doon. At saka ayoko pumasok sa school natatakot ako.” sambit niya. Kailangan ko kumalma. Ang aga-aga, kumukulo dugo ko sa mga sinasabi ni Kevin. Ito palagi niyang dahilan sa tuwing nagpaplano akong mamili ng gamit naming dalawa. Una, ayaw niyang pumasok sa school. Isa sa mga hindi niya gustong gawin ang makisalamuha sa maraming tao. Lalo na sa mga lugar na crowded. Pangalawa, may hindi siya magandang karanasan sa huling school na napasukan niya. Sinubukan siyang i-bully, nalang nandoon ako nang mga pagkakataon na 'yon at natulungan ko ang kapatid ko. Pero sa taon na ito, hindi ako makakapayag na hindi siya makakatapak sa paaralan. Parehas na kaming dalawangpu't isang taong gulang pero nasa first year college palang kami. Kung hindi ako huminto sa pagaaral, apat na taon na ang nakakalipas, paniguradong graduate na ako ngayon. Napahawak ako sa sentido ko, “Bibigyan kita ng five minutes, kapag hindi ka pa nag-asikaso kukumpiskahin ko 'yang gitara mo. Hihintayin kita sa sala, saka mo.lang makukuha itong headset mo. Maghahanda na ako ng breakfast.” mariin kong sambit habang nakatingin ng masama. “Pero Bro Kenji!!” kokontra pa sana siya nang, Tumingin ako sa wall clock, “Time start now!” Para siyang bata na kumaripas ng takbo papuntang banyo. Napabugtong hininga nalang ako, talagang bata pa siya mag-isip. * * * Simula palang na mga bata kami, talagang malambing na si Kevin. Paborito siya ng mga magulang ko, at wala naman problema sa akin 'yon. Minsan napagkakamalan ako na bilang kapatid ko dahil magkamukang magkamuka kaming dalawa. Sabi pa ng mga matatanda, para kaming pinagbiak na bunga. Totoo naman, dahil kapag nakikita ko si Kevin— para akong nananalamin sa sarili ko. Nasanay nalang din ako, wala rin naman akong magagawa. Maayos na sana ang lahat noon nang maaksidente siya noong mga pitong taong gulang palang kami. Nabagok ang ulo niya, mabuti nalang walang masamang nangyari sa kanya nang panahon na iyon. Iyon ang akala namin. Habang lumalaki kami, may napansin kaming kakaiba. Kumikilos siya na para bang isang batang paslit, na para bang bago sa kanya ang lahat. Nang mapansin iyon ng mga magulang namin, dinala agad siya sa ospital para ipasuri ang lagay. Maayos ang utak niya, walang permanent damage. Wala ni isq ang makapagsabi sa kalagayan niya. Ang sabi ng ilan, psychological effect iyon sa kanya. Marahil sa trauma. Pero walang malinaw na konkulsyon. Naisip ng mga magulang ko na marahil normal lang ito para kay Kevin. Hindi iyon totoo, dahil doon— nagsimula ang sunod-sunod na problema sa kambal ko habang lumalaki kami. Grade School to High School, binubully siya ng mga classmate niya dahil sa kanyang kalagayan. Mabuti nalang at nandoon ako palagi sa tabi niya para protektahan siya. Dumarating na sa punto na nagiging punching bag ang muka ko, muntik pa akong makapatay ng classmate niya. Mabuti nakapigilan ako. Hindi ako nagsisisi sa ginawa ko, hindi ko alam kung bakit ako nagmumukang mali sa mata ng iba sa tuwing ginagawa ko iyon. Mabuti nalang hindi ganoon ang tingin sa akin ng kambal ko. Ilang beses ako nasusupend, ilang beses nadin kaming nagpapalipat lipat ng school. Mabuti nalang nairaos namin ang highschool na magkasama, pero ang katawan ko manhid sa gulo at away. Wala naman ako magagawa, kailangan ko protekhan ang kapatid ko. Kaya grumaduate kaming dalawa ng kapatid ko na may pilay ang braso ko. Simula noon, nawalan na siya ng interes na pumasok sa school, o makipagkaibigan man lang. Dahil sa tuwing nakakakita siya ng mga batang dumadaan sa bahay namin na nakauniporme, nagsisimula siyang manginig sa takot. Nagpatuloy ako sa kolehiyo ko, pero huminto din ako dahil doon na nagsimulang mangibang bansa ang mga magulang ko para palawakin ang negosyo nila. Naiwan kaming dalawa, kaya nagdeisyon ako na huminto muna sa pagaaral para alalayan ang kapatid ko. Naging mahirap sa kanya ang tatlong taon na pamamalagi niya sa bahay. Minsan nakatulala nalang siya sa bintana at nakatingin sa kalawalan. Doon ko na din naisipan na bilhan siya ng gitara at camera. Mabuti at nagkaroon siya ng interes sa pagtugtog at pagkuha ng mga litrato. Nagigitara siya tuwing umaga, iyon ang naging pampagising ko ng tatlong taon. Kapag lumalabas kami ng bahay, palagi niyang dala ang camera. Madalas, bulaklak ang pinipicturan niya kaya madalas din ang pagpunta namin sa mga flower farm. Nakikita ko na nag-iimprove na siya, nagiging masigla na ulit at bumabalik ang pagka-childish niya. Iyon ang naman gusto kong makita sa kapatid ko, ang sumigla ulit siya tulad dati. Pero sapat naba iyon? Paano kong mawala ako sa tabi niya? Sinong aalalay sa kanya? May handa bang tumulong sa kanya kapag may nang bully? Kaya naisipan ko na kailangan na ma-improve social skill niya at aalalayan ko siya hanggat maari. Pinilit ko siyang magtake ng college entrance exam, sa una ayaw niya pero wala siyang nagawa. Matalino ang kapatid ko, kaya hindi na ako nagtataka na naipasa niya ang exam— at ako, muntik nang bumagsak. Pambihira. Kahit papaano, nakikitaan ko si Kevin na nagkakainterest mag-aral— kahit konti. Nakita ko sa ngiti niya ang saya, pero hindi maitago ang takot niya. Mabuti nalang sasabayan ko siya sa pag-aaral. Kumuha siya ng MasCom, habang ako Business Management. Maganda practice kay Kevin para mabuikd ang confident niya na na makipag-usap sa iba. Habang ako, nagpaplano na kumalap ng maraming knowledge sa paghandle ng business ng parents ko. Marami naman kaming business at ako ang may hawak, pero hindi pa pulido ang skills ko para magmanage. Kaya ko naman ang sarili ko, kailangan ko lang isipin ang kalagayan ng kapatid ko ngayon. Kaya ang plano ko ngayong araw, iparamdam kay Kevin na malapit na ang pasukan namin. Nasa mall kami ngayon, national bookstore. Namumili.kami ng mga gamit na gagamiton niya ngayong school year. maraming tqo as usual since malapit na ang pasukan. Masyadong agaw pansin ni Kevin, sa tangkad niya, balot na balot ang katawan niya habang suot ang malaking bag. May dala din siyang camera na nakasabit sa leeg niya. Di ko alam kung bakit niya dala iyon. May cap na itim, nakasuot ng eyeglass na itim. Nakamask. Napagkakamalan siyang celebrity, rinig na rinig ang bulungan ng mga customer dito. Napabugtong hininga nalang ako, hindi ko na siya sinita sa suot niya. Mukang nag-eenjoy naman siya pumili ng mga gamit niya. Kailangan ko pa maghanap ng mga ballpen at notebook ni Kevin na pang college. Pupunta san ako sa stationary section nang makarinig ako ng naglaglagan na gamit. Napalingon ako kay Kevin, nakasalampak na siya sa sahig kaharap ang isang malaking lalaki. “Tatanga tanga ka ba? Alam mo na ngang siksikan, ipipilit mo pa 'yang push cart mo.” “S-sorry po—” boses ni Kevin! “Anong sorry?! Kanina ka pa banga ng banga ng push cart. Sa tingin mo natutuwa kaming mga customer dito?!—” bago pa ako makalapit sa kanila, bigla sinipa ang push cart na dala ni Kevin. Nagkalat ang mga laman na gamit. Sa inis ko, sinipa ko din ang push card nila na may kabundok na gamit. Nagakalt ang mga gamit, wala akong pake kung may mga nabasag na gamit doon. “Sino ka para awayin ang kapatid ko?! Gusto mo makatikim ng suntok?” banta ko sa lalaking tunatarantado sa kapatid ko. Wala akong pake kung sino siya. Ngumisi siya sa akin, “Hoy bata, binabalaan kita wag kang makikisawsaw sa gulo.” nang sabihin niya iyon, sinipa ko pa ang isang pushcart na may mag gamit. Ngumisi din ako sa kanya, “Talaga?!” “Gago ka!” akmang susuntukin niya ako, nahawakan ko kamay niya. Buong lakas ko binalik sa kanya ang suntok niya. Halos sumalampak siya sa sahig. Nakakatuwa tignan, umuusok na ilong niya. Akmang susugod pa siya nang hawakan na siya ng mga gwardya. Nagpupumiglas siya na para bang paslit. “Wag ka nang babalik dito. Hindi kaylangan ang taong katulad mo. Basura.” mariin kong smabit sa kanya. Inalalayan ko na si Kevin patayo, nanginginig ang kamay niya. “Kevin, ayos ka lang?” tanong ko, hindi siya sumagot. Nakatingin lang siya sa lalaki na kinakaladkad na palabas ng bookstore. Nang makalabas na, dinampot niya ang salamat at cap niya. Tanaw ko sa mata niya ang takot. Matapos noon, napuno na ng bulungan ang paligid. Lalong nanginginig si Kevin. Ito pa naman ang pinaka-ayaw niya sa lahat. May mga lumapit sa akin at saka nagpasalamat sa ginawa ko. Kanina pa daw iyon nagugulo, barumbado ang lalaking nakaharap ko. Walang lakas loob na magreklamo ang ibang customer kanina, mabuti nalang napatahinik ko siya. Nagpasalamat ang store manager sa akin. Wala naman nabasag sa mga cart na nasipa ko kaya walang problema. Sa kaganapan ngayon, naging pabor sa amin ang nangyari. Nagdesisyon na ako na lumabas kami ng bookstore. Hanggang ngayon, tahimik parin si Kevin at hindi umiimik. Hindi magandang paraan na kausapin siya ngayon, baka lalo lang niya maalala mga pangbubully sa kanya dati. Hindi kalayuan, may nakita akong ice cream parlor. * * * Matapos ang nangyari kanina sa bookstore, pumunta kami sa park at naupo sa bench habang kumakain ang ice cream sa cup. Bumabalik na ang sigla ni Kevin, kahit papaano nada-divert ang stress niya kanina.  Kalmado na siya ngayon. “Sorry sa nangyari kanina Bro Kenji. Hindi na iyon mauulit.” malungkot niyang sambit. “Don't mention it. Mabuti nalang dumating ang superhero mo.” tumingin siga sa akin with questionable mark, nilabas ko masle ko sa kanya at saka ako nag-flex sa harap niya. Lumapit siya sa akin, “Bro Kenji, anong klaseng superhero ka?” tanong niya. “Ano ba gusto mo?” “Superman.” sabay taas niya ng ice cream na hawak niya. “Simula ngayon, ako na si Superman! Ayos ba?” Nanlaki mata niya para bang kumikinang, sabay tumango siya ng mabilis. Nai-imagine ko siya na may tenga at buntot ng maliit na tuta. Tinapik ko ulo niya. Nabigla nalang ako nang pinicturan niya ako gamit ng camera na suot niya sa kanyang leeg. Pinakita niya sa akin ang kuha niya, hindi na masama. Pwede na pang profile picture. “Ganda ng kuha mo. Pasa mo sa akin mamaya ah.” sabay thumbs-up kay Kevin. Tumango si siya habang nakangiti. Ilang saglit lang nag-ring ang phone ni Kevin. Pagkuha ng phone, nagRequest for video call ang parents namin. “Mom, Dad!” masiglang sambit ni Kevin. “May problema po ba?” tanong ko. Mukang hindi maganda ang pakiramdma ko. “Sorry anak, hindi kami makakauwi ng Mom mo sa birthday ni Baby Kevin. Madami kaming pupuntahan na business meeting thsi month.” sambit ni Dad. “Full ang schedule namin ngayon, hindi namin matanggihan dahil major investory ang kikitain namin.” wika ni Mom. “No Problem Mom, Dad. Ayos lang po kami ni Bro Kenji.” “Aww, Baby Kevin. Kaya love na love ka ni Mom at Dad mo. Promise, hindi ko kakalimutan ang gift ko sayo.” Mom. “Wag ka mag-alala anak, nakaready na gift mo. May pirma ko pa iyon.” wika ni Dad. Ngumiti si Kevin, “Basta Mom, Dad. Video call kayo ah.” “Sure Baby Kenji. Hindi namin pwede makalimutan ng Dad mo ang the best birthday mo. Okay?” masayang sambit ni Mom. “Thanks Mom. Dad.” narinig ko na nagcrack ang boses ni Kevin. Napansin ko sa kanya, nagti-teary eyes na siya. “Sorry! We have to go Baby Kevin, magsisimula na ang meeting namin. Kenji, ingatan mo si Kevin ah. Ikaw lang inaasahan namin.” “Mahal namin kayo ng Mom ninyo, mag-iingat kayong dalawa.” paalam ni Dad. “We will, thanks Mom and Dad.” sambit ko. Kumaway na si Kevin. Matapos noon, siya na mismo ang nag off ng call. Matapos noon, naging tahimik na ang paligid. Pinunasan niya ang kanyang mata, matapos noon ang sunod sunod na paghikbi. Pinigilan niyang umiyak, pero hindi niya ginawa. Inakbayan konsiya at saka siya humiyak sa balikat ko. Alam ko mahirap sa kanya na wala ang parents namin, kaya palagi akong nakabantay sa kanya. Paano nalang kung wala din ako sa tabi niya? Paano na si Kevin? Lalo siyang hunagulgol. Pinapatahan ko. Pero ilang saglit lang, nakaidlip na siya sa balikat ko habang humihikbi. “Kevin?” hindi na siya sumagot. Ibinaba ko ang hawak niyang ice cream at inayos ko ang binti ko. Ipinatong ko ang malaking bag na dala niya at saka ihiniga siya sa binti ko, paharap sa akin. Tangal ko ang cap at mask niya. Para talaga akong nananalamin sa tuwing kaharap ko si Kevin. Kumakabog dibdib ko ngayon habang hinahaplos ang pisngi niya. Hinawakan ko ang puka niyang labi gamit ng hinlalaki ko. Malambot, sobrang lambot. Mga labi na iyon ang masarap halikan. “Wag ka mag-alala, nandito ang Bro Kenji mo. Isi-celebrate natin ang birthday mo kahit ako lang ang kasama mo.” matapos ko sambitin iyon, inayos ko ang buhok niya, yumuko ako sa kanya at saka siya hinalikan sa noo. Ano ba itong naiisip ko. * * * Marami namin mag mall, wala kaming nabili kahit isa. Nakatulog si Kevin ng matagal-tagal, halos tatlong oras din iyon. Tatlo oras din ngalay ang binti ko. Mabuti nalang nakapagmaneho ako ng maayos. Ilang minuto lang, nakarating din ng bahay. Sinalubong kami ng kasambahay namin, siya din ang caretake kapag wala kami. Binuksan niya ang gate. Nang maiparada ko na ang kotse, bumaba na ako. Sinalubong ako ng kasambahay namin. Matagal na siyang naninilbihan, halos tatlong taon na din. Stay out, may pamilyang binubuhay. At siya lang ang naging kasambahay namin, wala nang iba. Malaki tiwala ng mga magulan ko sa kanya, ganoon din kami ni Kevin. “Sir Kenji, good evening po. Naghanda na din po ako ng makakain. Kailangan mo po ba ng tulong?” Nasilip niya sa kotse si Kevin na naturulog, hirap pa naman niya gisingin. “Salamat po Ate Gloria. Pahinga na po kayo, ako na bahala dito.” sambit ko. “Salamat po Sir Kenji. Mauna na po ako.” matapos noon, nagpaalam na siya para umalis ng bahay. Napansin ko na nagising si Kevin sa usapan namin. Binuksan ko ang kotse, papikit pikit parin siya. “Nasaan ako?” tanong niya. “Galing tayong mall, nandito na tayo sa bahay. Maaga na tayo magpapahinga.” paalala ko sa kanya. Hindi na siya kumontra. Isa ito sa mga problema sa kanya, nakakalimot siya saglit kapag walang nagpapaalala sa kanya. Hindi na siya nagsalita, inalalayan ko na siya palabas ng kotse hanggang makapasok ng bahay. Inupo ko siya sa sofa, nakasandal ang ulo niya ang bagsak ang mata. Mukang pagod na pagod siya. Agad ako dumiretso ng kusina para kumuha ng tubig pero pagbalik ko, tulog na naman siya. Hindi pa siya nakakakain ng dinner, pero wala na akong magagawa. Hirap niya gisingin kapag nakaidlip na. Marahil pagod na pagod talaga siya sa mga nangyari ngayong araw. Wala na ibang paraan kundi buhatin siya paakyat sa kanyang kwarto. Mabuti nalang magaan lang siya since hindi naman siya puro masle at taba. Nang makapasok an ng kwarto, ihiniga ko siya sa kanyang kama. Pawisan siya at amoy araw na ang kanyabg damit kaya naisipan kong tabgalin iyon, ganoon din ang pantalon niya. Itim na boxershort nalang ang suot niya ngayon. Mahimbing na natutulog. Madalas ko iyon ginagawa, snaay na din naman ako. Pero may kalabog sa dibdib ko na hindi maintindihan. Tanaw ko ang kalmado niyang itsura. Kahit tulog siya, hindi ako nagsasawang titigan ang kanyang muka. Mas maaliwalas siya tiganan kaysa sa akin, ang kanyang pulang labi, kasing kulay ng mamula mula niyang dibdib. Hindi ako makatiis, hinawakan ko ang kanyang labi damit ng hinlalaki ko. Sinasalat ang lambot ng labi niya. Rinig ang mainit niyang paghinga, nagbibigay sa akin iyon ng kakaibang kiliti. Kasabay noon, nagpupumiglas sa loob ng suot kong pantalon. Ang simpleng paghanga ko sa kapatid ko, iba ang epekto sa buong katawan ko. Siguro nga sira na ang bait ko, hindi ko mapigilan ang sarili ko. Hinalikan ko ang kanyang labi habamg natutulog. Sinalat ko ang sandali na iyon, lalong lumalakas ang kalabog ng dibdib ko sa kaba at tuwa. Kasabay noon, tinangal ko ang suot kong belt at ibinaba ang pantalon ko. Bumaba ang halik ko ganoon din ang pagsuporta na ilabas ang alaga ko oara paglaruan. Nasa gilid lang ako ng kama na hinihigaan niya, nakaupo habang hinahalikan siya. Natatakot na baka bigla siyang magising sa ginagawa ko. Pero ang takot na iyon, nagbibigay ng matinding pagnanasa sa katawan ko. Gumapang halik ko sa matambok niyang dibdib, pinaglaruan ko iyon hanggang sa makarinig ako ng impit na ungol sa kapatid ko. Hindi siya nagising, tanda na malalim ang tulog niya. Ilang sandali pa, nakaramdam ako. Para akong demonyo na sinaniban ng masamang ispirito. Tumayo ako sa harapan niya at itinutok ang alaga sa katawan niya. Kasunod ang pagsirit ng lahat ng meron ako. Kumalat iyon sa kanyang katawan, mas madami kumapara sa inaasahan ko. Ilang saglit lang, nagsumiksik lahat sa isipan ko ang pwede maging kapalit ng pagnanasa ko ngayon sa kapatid ko. “Dmn!” Tinatakasan na talaga ako ng bait.