ILLUSION

CHAPTER 3

Chapter 3: Promise

"Aaaaaaaaaaaahhhhhhhhhh!!!!"malakas na sigaw ang pumainlang sa tahimik na resort.

Nakapikit ako habang tili ng tili.

Maya-maya pa ay nag desisyon akong imulat ang aking mga mata dahil baka ilusyon ko lang ang nakita ko.

Saktong pagbukas ko sa aking mata ay nandoon parin ang aking nakita kanina-isang lalaki na parang tabanog na nakalipad at nakatingin sa akin. Ang mas malala ay halos 1 inch lang ang pagitan ng aming mukha. Kulang nalang ay magkakahalikan kami.

Halos mahimatay ako ng kumurap ito pero hindi parin dumidestansya ang mukha niya sa akin.

"Sino ka ba?!"pasigaw na tanong ko pero hindi siya sumagot tumitig lang sa akin. Itutulak ko sana ang mukha nya pero hindi ko mahawakan kaya nagulat ako.

"Multo ka ba?!"pasigaw ulit na tanong ko pero hindi parin niya ako sinagot.

Natatakot na ako baka multo ito, ayoko pa naman sa multo dahil takot ako sa kanila. Masayado silang creepy.

Sinubukan ko ulit hawakan gamit ang kamay. Pero hindi ko talaga siya madama ka dumagdag ang takot ko kaya napatili na naman ako.

"Waaaahhhh!!!!! S-sino ka ba ha?! M-multo ka kasi hindi kita mahawakan pero wala akong third eye eh, kaya imposebleng multo ka!"

Titig lang siya sa akin at paminsan minsan kumukurap, ni hindi siya dumestansiya ng kaunti.

"Waaahhh!!!!! L-lumayo ka sa akin! Waaahhhh!!!! Mooommmmyyy!!!! Daaaddddyyyy!!!!"malakas na sigaw ko na naman.

"Waaahhhhh!!!! Lumayo ka sa akin!!!! Please, please, please,please." Dahil sa takot ay nagmamakaawa ako.

Pero wala parin siyang reaksiyon. Ni hindi ba naman nabingi sa lakas ng sigaw ko?! Anong klaseng nilalang ito?!

Hindi siya kumibo at titig na titig lang sa akin.

Tili parin ako ng tili hanggang sa manakit ang lalamunan ko at napatitig narin sa kanya.

Nagtitigan kami ng ilang minuto bago ako napag desisyunan na tumayo at uuwi na.

Pero bago pa man ako makahakbang ay may nagsalita o imahinasyon ko lang?

"S-saan ka pupunta?"

Nanayo ang balahibo ko ng napagtanto na siya ang nagsalita-ang lalaking titig na titig sa akin.

"N-nagsalita k-ka?"tanong ko para makapanigurado kung siya nga ba.

Dapat matakot ako na baka may gagawin siya sa akin. Imbes na lumayo sa kanya ay nanatili ako dun naghihintay sa sagot niya.

Oo natatakot talaga ako at ang lakas nga ng t***k ng puso ko eh. Kung maysakit lang ako sa puso ay baka inatake na ako dito. Sino ba namang hindi matatakot na mag aakala kang tao pero pag hinawakan mo'y hindi mo naman mahawakan? Anong klaseng nilalang siya? Saang planeta sya galing?

Ibinalik ko sa kanya ang tingin ko."H-hey, n-nagsalita ka di ba?"

I managed to ask him even if im scared.

I didnt get an anwer from him but he nod.

"C-can you talk to me a to lessen my uncomfortable talking to you and getting scared of you? Can y-you at least talk please?"

Hindi siya muna siya sumagot at tumitig sa akin sandali.

Imbes na sagutin ako ay nagtanong siya na hindi ko inaasahan kaya nagulay ako.

"Am i a monster?"tanong nito. Tiningnan ko siya at pinagmasdan. His voice is too soft. Like it was a voice of angel. He has a angelic face, porcelain skin, and he's a bit taller than me.

But that is not caught my attention, its his cheeks and hair. I stared his cheek, its look so soft, if only i could touch that lovable cheeks of him. And his hair too, its look so warm and soft.

Parang hulog siya ng langit-in short sobrang gwapo niya.

Hindi ko namalayan napatagal ang pagtitig ko sa kanya.

"N-no, you look like an angel, so soft and lovable, so what made you think that you look like a monster?"

"Really?"kita ko ang kislap sa kanyang mga mata ng sinabi ko sa kanya. Pero hindi siya nakangiti.

"Yes," I whispered.

Ngayon ko lang namalayan na hindi na sya nakalipad, nakaupo na sya sa paboritong upuan ko.

Hindi ko alam kung bakit ang gaan-gaan ng loob ko habang kausap ko siya. Baka nga anghel siya, baka pinababa lang sya ni lord. Pero imposeble naman yata yun.

"But why cant i touch people, things, animals, etc. And even you, i tried again, i tried to touch your face while you close your eyes, pero tumagos parin, i failed. I dont even know if who or what am i." Kitang kita ko ang frustrated at lungkot sa mata niya.

I feel my cheeks burned, i dont even know why.

Natahimik ako, hindi ko alam ang isasagot ko. Imbes na sagutin siya tumayo ako at inilahad ko nalang ang kamay ko sa kanya.

Kaya nagtataka siyang napatingin sa akin at inilipat sa tingin ng kamay ko.

"I... i cant hold your hand-how'd i wish to, but i cant." Malungkot na sabi nito.

Natigilan ako, ba't ko ba agad nakalimutan yun? Pinalala ko tuloy ang pagkakalungkot sa kanya.

Huminga muna ako ng malalim saka nagsalita." C-come with me."

"Where?" Nagtatakang napatingala siya sa akin dahil nakaupo siya at nakatayo ako.

"Maglakad-lakad lang tayo malapit sa dagat." Nakangiting sagot ko sa kanya.

Hindi naman siya nagtanong pa at sumama nalang sa akin.

Tahimik lang kaming naglalakad at dinama ang maalat na hangin ang dumampi sa mukha namin.

Makalipas ang mga ilang minuto sa pananahimik namin ay napagdesisyunan naming umupo ng napagod kami sa paglalakad.

Umupo kami at sabay namin tiningnan ang malawak na karagatan.

"Hindi ko pa alam kung anong pangalan mo pwede bang malaman? Ang awkward rin kase, na magkasama tayo pero hindi alam ang isa't isa di ba? At least kahit pangalan." Sabi ko na medyo nahihiya dahil ako pa ang nanghingi ng pangalan.

Tahimik lang sya sandali, nakatutok lang ang buong atensiyon niya sa karagatan bago sumagot." Z-zyaire.... My name is Zyaire Arouet."

Nilingon niya ako at kaya napalingon rin ako sa kanya." Ikaw, a-anong pangalan mo?" Nautal pa siya ng tanongin ako at kita ko rin ang pamumula ng tainga at pisngi niya kaya natawa ako.

Tumawa ulit ako ng makitang mas lalong namula ang magkabilang tainga at pisngi niya ng narinig niya akong tumawa.

'He's so cute' sabi ng kabilang isip ko. Napailing nalang ako, he's so adorable.

Kaya para hindi na siya mas lalong mahiya ay sumagot nalang ako at binigyan siya ng ngiti." My name is Itzayanna De Montesquieu or to make short just call me Itzy."

"Itzy...." I heard him whispered my name.

Sa buong buhay ko ay hindi kailanman naging malambot ang pangalan ko sa pagbigkas ng ibang tao, my name is fierce but zyaire make it like it was a angel's name.

"Can you repeat it again? Say my name, zyaire. I like it so much when speak my name. Please?" Nilingon ko siya at bingyan ang mata nya ng mata kong nangungusap.

"Itzy....Itzayanna...." I smiled at him. Oh how i loved to make it repeat again pero wag nalang baka magtataka pa siya at masabihan ba akong 'weird'.

"Can i ask you?"tanong ko sa kanya.

"About what?"

"Anything. Like how old are you? Where is your parents? Where did you live? And etc."

Tumahimik mo na siya saglit at ibinalik ang atensiyon sa dagat.

"Actually, i cant answer your questions beacause me-dont know who i am. I just wake up one day feeling nothing. I dont know who i am, i dont know who is my parent at mas lalong hindi ko alam kung saan ako nakatira basta palipat lipat lang ako na walang nakakaalam, like sa hotel room na walang nag stay." Mahabang paliwanag niya.

"Pero kung wala kang alam, paanong may pangalan ka? Hindi sa nakialam ako ha, im just curious."

"Ang pangalan ko ay kinuha ko lang sa newspaper na napulot ko."

Tumango tango ko at hindi na nagtanong pa, pansin ko rin kase na kanina pa siya malungkot habang sinasagot niya ang mga tanong ko.

Tahimik kami sandali.

Nang makita kong papalubog na ang araw ay saka lang ako natauhan na hapon na pala may curfew pala ako kila mommy at daddy, kailangan ko nang umuwi bago mag 6:00 p.m.

Tiningnan ko ang relo ko. Saktong alas singko na, hindi pa ako maabutan ng curfew.

Dali dali kong i-tenext si Manong Ben para magpakuha at tumayo na ako pagkatapos.

"Hey, where are you going?" Napalingon ako kay zyaire ng tumayo iyo magtanong.

"I need to go home baka maabutan ako ng curfew, yari ako kina mommy at daddy pagnagkataon." Paliwanag ko.

"Ganoon ba?" Pansin kong ang tumamlay siya at mas lalong lumungkot siya.

"Hey what's wrong?"

Umiwas lang ito ng tingin, "Nothing."

"Hey, please tell me."

He let out a heavy sighed." Paniguradong boring na naman ang susunod na araw pag umalis ka na."

"Bakit wala ka bang friends dito o kakilala man lang?"tanong ko.

"Paano ako makakasalimuha ng ibang tao kung hindi nila ako nakikita? Kaya nga nagulat ako ng makita mo ako at bigla ka nalang sumigaw."

Gusto ko sanang magtanong kung bakit ako lang ang nakikita sa kanya pero mukhang hindi nya rin alam kaya hindi ko nalang itinuloy.

"Wow, gulat ka nun. Ni hindi ko nga makitaan ng reaksiyon ang mukha mo bukod sa titig ka lang sa akin." Natatawa kong sabi.

Nawala ang pagtawa ko ng magvibrate ang cp ko at nakita kung si manong ben ito at sinabi nasa parking lot na raw siya ng resort.

Tumingin ako kay zyaire na nakatingin pala sa akin.

"Uhmm... Zyaire, paano ba yan kailangan ko ng umuwi baka maabutan ako nila na wala sa bahay, malalagot ako. So paano ba yan, see you when i see you?"

Hindi siya sumagot at tumingin lang sa akin na malungkot.

Nagpapanic na ako kase baka hindi ko kayang umuwi ng malungkot si zyaire.

"Ano ba ang kailangang gawin ko para hindi kana malulungkot?"

"Kailan tayo ulit magkita? Mag aantay ba ako ng ilang araw, buwan, o taon bago ka babalik?"malungkot na tanong nito.

"I will come back here in saturday, so please dont be sad i cant leave you here when your sad."

Binigyan nya ako ng isang ngiti.

"Sige," napaangat ang tingin ko sa kanya ng magsalita siya.

"Sige, basta promise mo ha na babalik ka dito pagsapit ng sabado." Maaliwalas na ang mukha nya, hindi na gaya kanina na malungkot pa ito.

Ni hindi ko nga namalayan na nakayakap na siya sa akin.

Ngumiti ako bago sumagot.

"I will,"

And that's a promise.

Jahryose_Capp

TO BE CONTINUED.....