CHAPTER 13
1473 Words
Tahimik ang loob ng honeymoon suite.
Wala ang halakhakan ng bisita. Wala ang violin. Wala na ring palakpak. Ang mga bulaklak na puti, ang mga kandila sa gilid ng suite, at ang lambot ng kama—lahat ay saksi sa isang gabing dapat ay puno ng pag-ibig.
Pero sa halip, puno ito ng tahimik na galit. Puno ng panggigipit. Puno ng pangungulila.
Tumayo ako sa harap ng full-length mirror, suot pa rin ang wedding gown na ilang oras nang masikip sa dibdib. Pakiramdam ko, hindi ako makahinga. Sa likod ko, narinig ko ang pagbukas ng pinto ng banyo. Si Digby.
“Bakit hindi mo pa tinatanggal ‘yan?” tanong niya, mahina pero may halong tensyon.
Hindi ako kumibo. Patuloy lang ako sa pagtitig sa repleksyon ko—isang babaeng ikinasal ngayong araw, pero hindi masaya.
Lumapit siya sa akin mula sa likod. Kita ko sa salamin ang kanyang ekspresyon—tahimik, parang pinipigilan ang sariling magsalita.
“You’re my wife now,” bulong niya.
Asawa.
Ang salitang ‘yon ay parang martilyong humampas sa dibdib ko.
Hindi ako gumalaw. Hindi ako lumingon. Naramdaman ko ang kanyang mga kamay na dahan-dahang humawak sa baywang ko. Nagsimulang hilahin pababa ang zipper ng gown ko. Unti-unti. Maingat.
“Digby…” bulong ko, nanginginig ang tinig. “Huwag muna.”
Hindi siya sumagot.
Bumuntong-hininga lang siya. Nakapikit. Tila nilalabanan ang sarili.
“Bakit?” tanong niya sa mababang tinig. “May Von ka pa rin ba sa puso mo?”
Lumingon ako, dahan-dahan. Nagkatinginan kami. Sa unang pagkakataon ngayong araw, nagsalubong ang mga mata namin. At doon ko nakita ang matagal ko nang nilalayuan—ang katotohanan.
Wala sa akin si Digby.
Pero tila… may gusto siyang patunayan.
“Hindi ito tungkol kay Von,” sagot ko. “Ito ay tungkol sa akin.”
Tumalikod ako sa kanya. Tanggal na ang zipper ng gown, pero hindi ko pa rin hinuhubad. Parang may huling dangal akong pilit binubuhat.
“I’ve lost everything,” dagdag ko, halos pabulong. “Parents ko. Ang kompanya nila. Si Von. Ngayon… ako naman ang nawala sa sarili ko.”
Tahimik si Digby. Hindi ko alam kung nasaktan siya sa mga sinabi ko, o wala siyang pakialam.
Narinig ko ang tunog ng kanyang hakbang paalis. Akala ko ay lalabas siya ng kwarto.
Pero hindi. Umupo siya sa dulo ng kama, at doon ko siya narinig na nagsalita, mahina.
“Hindi ko alam kung kailan nagsimula ‘to, Carla,” sabi niya. “Pero sa tuwing tinitingnan kita, gusto kitang saktan—hindi pisikal, pero sa damdamin. Kasi alam kong mas pinili mo si Von.”
Lumingon ako sa kanya. “Kasi siya ang totoo kong minahal.”
Tiningnan niya ako, hindi nagalit. Hindi rin ngumiti. Parang tinanggap niya na lang.
“Alam ko,” sagot niya. “Pero wala na siya ngayon. At ako ang nandito. Ako ang pinakasalan mo. Ako ang magiging asawa mo mula ngayon.”
Tumayo siya. Lumapit muli. Pero ngayon, wala siyang agresyon. Wala siyang pwersa. Tinapik niya lang ang braso ko, mahinang haplos lang.
“Hindi kita pipilitin ngayong gabi,” aniya. “Pero isang araw… hihintayin kong ako na rin ang piliin mo.”
Tumalikod siya at dumiretso sa balcony. Naiwan akong nakatayo sa harap ng salamin, nakayuko.
Hindi mo siya minahal, Carla.
Pero bakit ang sakit marinig ang mga sinabi niya?
Hinubad ko ang gown nang ako na lang ang nasa loob ng silid. Binalot ko ang sarili sa robe na puti at humiga sa kabilang gilid ng kama.
Kasama ko siya sa isang kama… pero para akong tuluyang mag-isa.
At sa gabing iyon, bago ako tuluyang pumikit, isa lang ang dasal ko: Von, please gumising ka.
Kasi kung hindi, baka tuluyan na akong lamunin ng buhay na hindi ko pinili.
Tahimik pa rin ang buong place.
At hindi ako mapakali.
Kanina pa ako nakaupo sa gilid ng kama kasi hindi ako komportableng humiga. Or maybe, I just don't want to be with this man...alone.
Yakap ko ang tuhod ko, suot pa rin ang robe na ibinigay ng stylist pagkatapos ng wedding reception. Sa labas ng bintana, tanaw ang lungsod—mga ilaw, matataas na gusali, at mga sasakyang walang tigil sa pagtakbo. Pero dito sa loob… parang wala akong kasama kundi sarili kong kalungkutan.
Narinig ko ang pagbukas ng pinto.
Si Digby.
Lumabas siya, suot ang pajama at puting sando. Tahimik. Mataman akong tinitingnan habang pinupunasan ang mukha niya ng towel.
"So, anong balak natin ngayon?” tanong niya, mababa ang tono. “Matutulog ka ba ro’n buong gabi? Akala ko ba kasal ‘to?”
Hindi ako sumagot.
Akala ko okay na kami. But I guess not.
Bumuntong-hininga siya, tinapon ang towel sa upuan at lumapit sa kama. Tumayo siya sa harap ko. Hindi galit ang itsura niya, pero halata ang tensyon sa bawat galaw ng katawan niya. Parang pinipigilan ang sarili.
“Carla,” tawag niya.
Tumingala ako, dahan-dahan. Diretso sa mga mata niyang laging seryoso, laging may tinatagong something.
“Ayaw mo bang tumabi sa akin?” tanong niya, diretso. “Mag-asawa na tayo.”
“Papel lang ‘yon,” mahinang sagot ko. “Hindi ka naman ang pinili ng puso ko.”
Hindi siya agad nagsalita. Tumalikod siya, napakapit sa noo at ngumiti ng mapait.
“Alam mo, ilang beses na akong napahiya sa’yo sa loob ng kompanya,” aniya. “Sa harap ng board. Sa mga empleyado. Sa sarili kong nanay. Pero ngayon, kahit isang gabi, hindi mo man lang kayang tanggapin na asawa mo na ako?”
Tumayo ako. Nakayuko pa rin ako, pero mabigat na ang hininga ko.
“Hindi ito usapang pride, Digby,” sabi ko. “Hindi ito tungkol sa kung sinong napahiya. Ito ay tungkol sa kung sinong pinilit.”
Humigpit ang panga niya. “Pinilit? Baka nakalimutan mong pumayag ka.”
Napangisi ako ng mapait. “Pumayag ako para sa negosyo niyo. Sa pangalan niyo. Sa kapakanan ni Von. Pero hindi ako pumayag na mahalin ka. At lalong hindi ako pumayag na sayo ako sumandal.”
“Carla…” bumaba ang boses niya, may pakiusap, pero may bahid ng control.
“Don’t,” singhal ko. “Wag mong gamitin ‘yang tono mo. Alam kong sanay kang makuha ang gusto mo. Sanay kang pinagsisilbihan. Sanay kang sinusunod. Pero ako? Hindi ako isa sa mga sekretarya mong pwedeng diktahan!”
Saglit siyang natigilan. Huminga siya ng malalim, at parang gustong lumapit. Pero umatras ako. Tumalikod.
“Anong gusto mong gawin ko, ha?” tanong niya, mas malakas. “Sabihin mong wag kang hawakan? Fine. Pero hanggang kailan, Carla? Hanggang kailan mo balak na tratuhin akong multo habang mag-asawa na tayo?”
Humarap ako sa kanya. Tumulo na ang luha ko. Hindi dahil sa takot. Hindi dahil sa guilt. Kundi dahil sa purong frustration na matagal ko nang kinikimkim.
“Hanggang kailan?” ulit ko. “Hanggang sa matutunan mong hindi mo ako pag-aari.”
Umiling siya. “Kaya mo ba talagang pakasalan ako tapos umasta na parang ako ang kahihiyan ng buhay mo?”
“Dahil ikaw nga!” sigaw ko. “Ikaw ang pinaka-ayaw kong kahati sa kahit ano—lalo na sa sarili ko!”
Tumahimik siya.
Ako lang ang naririnig, at ang sarili kong puso na parang sasabog.
Lumapit siya muli. Hindi marahas. Hindi mapilit. Pero may tanong sa mata niya—isang desperasyon na hindi ko pa nakita kailanman sa kanya.
“Wala ba talaga akong kahit maliit na lugar diyan?” tanong niya, sabay turo sa dibdib ko.
Nanginig ang labi ko.
At doon ko na sinabi ang katotohanang matagal kong gustong isigaw.
“Digby…” bulong ko. “You will never have my heart.”
Nanigas ang mukha niya. Nawala ang tanong sa mata. Napalitan ng malamig na katahimikan.
“Hindi kita mamahalin,” dagdag ko. “Kahit kailan. Kahit ilang taon pa tayong magkasama. Ikaw ang dahilan kung bakit gumuho ang kasal ko kay Von. Ikaw ang dahilan kung bakit ako pumayag sa isang buhay na hindi ko pinili. At ngayon, gusto mong makuha ang puso ko?”
Tumawa ako, pero walang saya.
“Hindi ito negosyo, Digby. Hindi ito kontrata na pwede mong i-renew para sa convenience mo.”
Matagal siyang hindi nagsalita. Naglakad siya papunta sa bintana, at tumingin palabas. Hindi ko alam kung nasasaktan siya o nababaliw sa galit. Basta ako, nanatiling nakatayo sa gitna ng silid, basang-basa ang pisngi.
“Okay,” narinig kong bulong niya. “Kung ‘yan ang gusto mong maramdaman, fine.”
Tumingin siya sa akin.
“At kung darating ang araw na magbago ang isip mo, Carla… wag ka nang lalapit. Kasi kung mawawala ka ulit—ayoko nang damhin kung paano masaktan.”
Lumabas siya sa suite.
Iniwan akong mag-isa.
Sa wakas.
Pero sa wakas din, naramdaman ko kung gaano kabigat ang kapalit ng kalayaang ‘yon.
- Writer
