CHAPTER 11
LUCAS POV
Tahimik ang gabi. Ang mga alitaptap sa hardin ay tila mga bituing bumaba sa lupa, sumasabay sa malamlam na ilaw ng poste sa may daanan. Amoy ko ang halimuyak ng mga bulaklak ni Mom rosas, dama de noche, at ilang-ilang. Nakaupo ako sa bangkong kahoy sa ilalim ng malaking puno ng mangga, habang nakatanaw lang sa langit.
Katatapos lang namin kumain, pero parang hindi pa rin matunaw sa isip ko ang mga sinabi ni Dad sa hapag. Ang bawat salitang binitiwan niya ay parang naka-ukit na sa isip ko ang responsibilidad, ang kumpanya, ang pagpili.
Tahimik akong huminga nang malalim at ipinikit sandali ang mga mata ko.
“Anong iniisip mo d’yan, anak?”
Napatingin ako sa likod ko. Si Mom pala, nakatayo sa tabi ng puno, nakasandal sa hamba nito habang nakatingin sa akin. Suot niya
