Breaking the Player

Sa lahat ng araw na pwede akong ma-late, ngayon pa talaga. Hinabol ko ang oras habang tumatakbo papunta sa klase ko, ang init ng araw tumatama sa likod ko, at pakiramdam ko, bibigay na ang mga tuhod ko sa pagod. Pagdating ko sa main building, halos humihingal na ako. Kapag nahuli ulit ako ni Miss Evangelista, sigurado akong may minus na naman ako sa quiz. Third time this week na akong late, and honestly, hindi ko na alam kung paano ko babawiin ang lahat ng naipon kong tardy marks. Habang papalapit ako sa pinto ng classroom, huminga ako nang malalim, sinusubukang itago ang pagkapagod ko. Pero bago ko pa man tuluyang mabuksan ang pinto, narinig ko na ang malakas na tawanan sa loob. Normal na ‘yon sa klase namin tuwing wala pa si Miss Evangelista, pero this time, iba ang ingay—parang mas malakas at mas focused sa isang tao. “Jace, anong plano mo mamaya? Movie date ba ulit?” “Hala, ang suwerte naman ni Liz, siya naman pala ang lucky girl of the week!” isang kaklase namin ang pabirong sinabi, sabay tawanan ulit ng lahat. Aba, hindi ako nagkamali. Si Jace Monteverde nga. Sino pa ba? Siya lang naman ang kilala sa buong campus na ganito ang reputasyon. Agad ko siyang napansin pagpasok ko. Nakasandal siya sa isang desk, naka-roll up ang sleeves ng uniform, revealing his toned arms. Mukhang wala siyang balak pumasok ng maayos sa klase. Lahat ng mga mata ay nasa kanya habang kausap niya ang dalawang babae sa unahan ng classroom, obvious na nagpapapansin sa kanya. Si Jace naman, nakangiti lang at mukhang nag-eenjoy sa atensyon. Playboy, naisip ko. Kilala siya sa buong campus bilang numero unong heartbreaker. Halos lahat ng babaeng kilala ko, either na-flirt na niya or na-friendzone. Ang sabi-sabi, walang babaeng hindi niya kayang paikutin. Parang sinasakop niya ang bawat lugar na pinupuntahan niya, at lahat ng mga babaeng nakapaligid ay agad nagiging interesado sa kanya. Pero para sa akin, hindi niya ako mapapaikot. Hindi ako magiging tulad ng ibang babae na magpapadala sa ganyang mga estilo. Huminga ako ng malalim at dumiretso sa pinakaliko ng classroom, hoping to stay invisible. Alam ko namang hindi ako papansinin ng mga katulad ni Jace. Tahimik lang ako at hindi ako tulad ng ibang babae na agad sumasama sa bawat sikat na lalaki sa school. Nasa isip ko na sana lang, matapos agad ang klase nang hindi ako napapansin ni Miss Evangelista o ni Jace. Habang nagsisimula na ang klase, nagfocus ako sa lecture, pilit iniintindi ang mga sinusulat ni Miss Evangelista sa whiteboard. Pero ilang minuto pa lang ang lumipas, naramdaman ko ang isang kalabit mula sa likod ko. “Cassidy, nahulog ‘yung ballpen mo.” Nilingon ko ang likod at nakita si Jace, nakayuko habang pinupulot ang nahulog kong ballpen. Nagulat ako. Hindi ko namalayang nahulog ito, at higit sa lahat, hindi ko in-expect na si Jace pa ang mag-aabot nito sa akin. “Uh, salamat,” sabi ko, kunot-noo pa rin dahil sa surprise. Ngumiti siya, tila hindi nawala ang trademark charm niya. “No problem.” Bumalik siya sa upuan niya pero hindi pa rin mawala ang tingin niya sa akin. Para bang natagpuan niya ang susunod na “target.” Binalik ko ang tingin ko sa harapan ng classroom, pilit na iniiwasan ang tingin niya. Pero habang tinutuloy ko ang pagsusulat ng notes, naramdaman ko pa rin ang mga mata ni Jace na nakatuon sa akin. “Hey, Cassidy, di ba?” bulong niya mula sa likuran ko, halatang gustong magpaka-casual. Nagpanggap akong hindi ko narinig, pero hindi siya nagpatinag. “Tahimik ka pala. Gusto ko ‘yan, hindi ka tulad ng iba na maingay.” Napilitan akong lumingon. “Oo, Cassidy nga ako. Anong kailangan mo?” “Hmm, wala naman. Gusto ko lang makipag-usap,” sabi niya, nakangiti ulit. “Hindi kita madalas makita dito.” Pilit kong pinakalma ang sarili ko. “Lagi akong andito. Baka hindi ka lang nag-a-attend ng klase.” Napangiti siya nang mas malalim, parang nagugustuhan ang pagsagot ko. “Aba, sharp din pala si Miss Quiet.” Hindi ko alam kung matatawa o maiinis. Alam ko kung anong laro ang ginagawa niya, and I’m not falling for it. “Tahimik ako kasi gusto kong makinig sa lesson,” sabi ko, sabay balik ng tingin sa board. But he wasn’t done. “Gusto ko yung ganon. Mystery. Hindi ka tulad ng iba na agad nagpapakita ng lahat. Gusto ko ‘yung may challenge.” Napakunot ang noo ko. Challenge? Anong akala niya, game ako? “Sorry, pero hindi ako interesado,” sagot ko nang diretsahan, hoping he’d get the message. Pero bago ko pa siya tuluyang ma-ignore, narinig ko ulit ang boses niya, mas malapit na ngayon. “Hindi ka ba curious? Most girls would love to be noticed by me.” Napatingin ako sa kanya, trying to hide my growing irritation. “Hindi ako tulad ng ‘most girls.’” Ngumiti siya, parang hindi affected sa sinabi ko. “Exactly. Kaya ka nga interesting.” Anong problema ng taong ‘to? Sa loob-loob ko, gusto ko na siyang sabihan na tantanan na ako, pero ayokong gumawa ng eksena sa harap ng buong klase. Kailangan kong magpigil. Swerte namang dumating si Miss Evangelista at nagsimula na ang discussion. Pilit kong iniiwas ang sarili ko sa presensya ni Jace, kahit na naramdaman kong ilang beses niyang sinusubukang makipag-eye contact. Pero hindi ko siya papatulan. Hindi ako tulad ng ibang babae na nahuhulog sa ganitong klaseng lalaki. Pagkatapos ng klase, mabilis akong nagligpit ng gamit. Gusto kong umalis agad para maiwasan si Jace. Pero habang papalabas ako ng classroom, narinig kong may tumawag sa pangalan ko. “Cassidy!” Napalingon ako, at doon ko nakita si Jace, papalapit sa akin. Napansin kong may mga nakatingin sa amin—lalo na ang ilang mga kaklase namin na tila interesado sa nangyayari. “Sandali lang,” sabi niya, habang lumalapit pa. Napabuntong-hininga ako. Ano ba ‘to, hindi pa ba tapos? “May kailangan ka pa?” tanong ko, medyo defensive na ang tono ko. “Relax, hindi kita pipilitin,” sabi niya, ang usual na nakakalokong ngiti ay nawala na sa mukha niya. “I just wanted to say… see you around.” Tumango ako, trying to end the conversation quickly. “Sure. Basta, huwag mo akong asahan na magiging tulad ng ibang girls na kaibigan mo, ha?” Nagulat siya saglit pero ngumiti rin agad. “Hindi kita pinipilit. But I like that. Gusto ko ‘yung challenge.” Hindi ko na inintindi ang sinabi niya. I just walked away, determined na hindi niya ako madadala sa mga style niya. Sa isip ko, one thing was certain: hindi ko hahayaang maging parte ako ng mga laro ni Jace Monteverde. Pero hindi ko napansin ang isang bagay. Habang palayo ako, hindi nawala ang mga mata ni Jace sa akin. Nakatingin pa rin siya, tila mas lalo pang interesado sa akin kaysa dati. At kahit na gaano ko itanggi sa sarili ko, alam kong simula pa lang ito ng mas komplikadong problema.