Captivated by Mr. Sebastian (SPG)

"Plan"

CHAPTER 4

SEBASTIAN POV

Sa aking paggising, hindi ko mapigilang isipin ang nangyari noong nakaraang gabi. Ang liwanag ng araw na pumapasok sa aking silid ay tila'y nagpapahayag ng isang katotohanan na hindi ko pa kayang tanggapin. Hubo't hubad pa rin ako, at ang bakas ng dugo sa ilalim ng comforter ay patunay sa aming mga eksena noong nakaraang gabi. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, mayroong isang mapanukso na ideya na pilit na pumapasok sa aking isipan—ang gawing s*x slave ang babaeng aking nakasiping.

Napapangiti ako sa ideya na ito. Ang kapangyarihan at kontrol na maaaring magdulot sa akin ng kasiyahan at kaginhawaan ay tila isang pangarap na gusto kong tuparin. Hindi ko maiwasang isipin kung paano ko magagawa ito, kung paano ko magiging matagumpay sa pagtupad ng aking mga pagnanasa.

"Sana makita kitang muli," ang paulit-ulit na bulong ko sa aking sarili. Ang bawat salita ay puno ng pangungulila at pangarap. Ang pagnanasa na makita siya muli, makasama siya, at muling maranasan ang mga sandaling puno ng pagnanasa at kasiyahan. Ngunit sa aking pag-iisip, mayroong isang bagay na mas higit pa sa simpleng pangarap—ang gawin siya bilang isang s*x slave.

Nais kong maramdaman ang kapangyarihan at kontrol na magagawa ko sa kanya. Gusto kong makuha ang kanyang katawan at isipan, at gawin siyang ganap na alipin sa aking pagnanasa at kagustuhan. Ang ideya na ito ay tila isang pangarap na nagbibigay sa akin ng kasiyahan at kagalakan na hindi ko pa nararanasan.

Ngunit sa kabila ng aking kasiyahan at pangarap, mayroong isang bahagi sa aking kalooban na nagdudulot sa akin ng pangamba at panghihinayang. Ang pagiging s*x slave ng isang tao ay hindi dapat gawing biro o laruan lamang. Mayroong mga karapatan at dignidad na nararapat na igalang at respetuhin, at hindi ito dapat balewalain para lamang sa pansariling kasiyahan.

Ngunit sa kabila ng aking mga pangamba at kahinaan, hindi ko maiwasang isipin ang kasiyahan at kapangyarihan na maaaring hatid nito. Ang pagkakaroon ng ganitong uri ng kontrol sa kanya ay tila isang pangarap na nagbibigay sa akin ng isang uri ng kasiyahan na hindi ko pa nararanasan. Ngunit sa aking konsensya, alam kong hindi ito ang tamang paraan upang maipahayag ang aking damdamin o maipadama ang aking kasiyahan.

Paano ko gagawing maging tama ang lahat? Paano ko gagawing tama ang lahat ng aking naramdaman at nais na mangyari? Ang mga tanong na ito ay patuloy na gumugulo sa aking isipan, nagdudulot ng kalituhan at kawalang tiwala sa aking sarili. Alam ko na sa kabila ng aking mga hangarin at pagnanasa, kailangan kong magpasya ng tama at tumayo sa tama.

Sa aking pagmumuni-muni, napagtanto ko na ang aking mga pangarap at damdamin ay hindi dapat pinapabayaan ang aking moralidad at integridad. Hindi tama na gawing s*x slave ang isang tao para lamang matugunan ang aking mga pagnanasa at kagustuhan. Ang bawat tao ay may karapatan sa kanyang kalayaan at dignidad, at hindi ito dapat balewalain para sa pansariling kasiyahan.

Ngunit sa kabila ng aking mga naiisip at nararamdaman, alam kong nararapat na ako ay maging tapat sa aking sarili at sa kanyang kaligtasan at kalayaan. Kailangan kong magpakatatag at magpasya ng tama, kahit na ito ay may kahirapan at sakripisyo. Sa huli, ang pagiging tapat sa aking mga prinsipyo at moralidad ay mas mahalaga kaysa sa anumang kasiyahan o kapangyarihan na maaaring aking makuha.

Sa kabila ng lahat ng aking mga alinlangan at pangamba, napagpasyahan ko nang ganap na gawin siya bilang aking s*x slave. Ang kasiyahan at kapangyarihan na maaaring dalhin nito ay labis na nakapupukaw sa aking damdamin. Handa akong tiisin ang anumang sakripisyo at kahirapan para lamang matupad ang aking mga pagnanasa at kagustuhan. Ang aking desisyon ay tapat sa aking sarili at sa aking mga hangarin, kahit na alam kong mayroon itong mga konsekuwensya at pagsubok. Ngunit sa kabila ng lahat, ang aking determinasyon ay matibay at hindi magbabago.

Sa pagpasok ko sa University of Russo, ang aking pagkatao bilang may-ari ng paaralan at 4th year college student ay naglalabas ng isang halo ng kahalagahan at kapangyarihan. Ang bawat hakbang ko sa loob ng kampus ay parang mayroong sariling himig na nagpapahayag ng aking posisyon at impluwensya. Nararamdaman ko ang mga titig ng mga studyante, ang kanilang pagtangi at paghanga sa akin, subalit ang katotohanan ay hindi ko pinapansin ang kanilang mga nararamdaman.

Ako si Sebastian, ang may-ari ng University of Russo. Ang bawat sulok ng paaralan ay bahagi ng aking mundo, at ang bawat estudyante ay bahagi ng aking responsibilidad. Ngunit sa kabila ng aking kapangyarihan, hindi ko maiwasang maging ganid at matigas ang aking puso. Ang aking pagiging arrogante ay tila nagiging palamuti ng aking pagkatao, na nagbibigay sa akin ng kakaibang uri ng lakas at seguridad.

Hindi ko pinapansin ang mga studyante sa paligid, hindi dahil sa wala akong pakialam sa kanila, kundi dahil sa aking pagiging arrogante. Ang aking mga mata ay nananatiling nakatuon sa harap, hindi nagbibigay ng pansin sa mga taong nasa paligid. Sa bawat hakbang ko, ang bawat pag-iling ng aking katawan, tila mayroong isang invisible barrier na naghihiwalay sa akin at sa mundo sa paligid.

Ang mga studyante ay may tingin sa akin bilang isang figura ng kapangyarihan at autoridad. Sila ay nagpapakita ng respeto at paggalang, ngunit hindi ko ito pinapansin. Ang aking pagiging may-ari ng paaralan ay nagbibigay sa akin ng kapangyarihan na hindi ko kayang pigilan, na tila sumasaklaw sa aking pagkatao at nagiging dahilan ng aking pagiging arrogante.

Subalit sa kabila ng lahat ng ito, mayroon ding bahagi sa aking kalooban na nagdudulot sa akin ng panghihinayang at pangamba. Ang aking pagiging may-ari ng paaralan ay mayroong kasamang responsibilidad na hindi dapat balewalain. Ang bawat estudyante ay may karapatan sa tamang edukasyon at pagmamahal. Hindi dapat sila tratuhing mababa o hindi importante dahil sa kanilang katayuan sa lipunan.

Napapaisip ako sa aking sarili: Ano ba ang nangyari sa akin? Bakit ako naging ganito? Ang aking pagiging may-ari ng paaralan ay hindi dapat maging hadlang sa aking pakikitungo sa mga studyante. Sila ay mga indibidwal na may sariling pangarap at layunin sa buhay, at nararapat na respetuhin at suportahan sila sa kanilang paglalakbay.

Ngunit sa kabila ng aking pag-aalala at panghihinayang, tila mayroon pa rin akong bahagi ng aking puso na nananatiling matigas at walang paki sa kanilang mga damdamin. Ang aking pagiging arrogante ay tila isang sakit na hindi ko magawang lunasan. Ang bawat hakbang ko ay tila isang alaalang nagpaparamdam sa akin ng aking mga pagkukulang at kahinaan.

Napapaisip ako kung paano ko mababago ang aking mga pag-uugali at pananaw sa buhay. Paano ko mababalik ang aking pagiging mabait at mapagbigay na may-ari ng paaralan? Paano ko mababago ang pagtingin ng mga studyante sa akin bilang isang arrogante at walang pakialam?

Sa bawat araw na lumilipas, patuloy kong pinag-iisipan ang aking mga pagkukulang at kahinaan. Patuloy kong hinahanap ang mga paraan kung paano ko mababago ang aking sarili at mababalik ang aking dating pagkatao. Ang bawat pagkakataon na mayroon akong upang magpakita ng kabutihan at pagmamahal sa mga studyante ay isang pagkakataon na dapat kong pahalagahan at gamitin ng wasto.

Sa paglalakbay ng aking puso at isipan, batid ko na ang pagbabago ay isang proseso na hindi magiging madali. Ngunit sa bawat hakbang na aking gagawin patungo sa pagbabago, umaasa ako na magiging mas mabuti akong tao at lider para sa aking paaralan at sa aking mga kapwa estudyante.

Sa pagpasok ko sa aking opisina dito sa University of Russo, agad kong napansin ang tahimik na kapaligiran na bumabalot sa paligid. Ang aking opisina ay isang lugar ng kapayapaan at pag-unlad, kung saan nagaganap ang mga mahahalagang desisyon at hakbangin para sa ikauunlad ng paaralan. Dito, ako ang pinakamakapangyarihan at may-ari, ngunit sa kabila ng lahat ng aking kapangyarihan, alam kong mayroon pa rin akong mga hamon at responsibilidad na kailangan harapin.

Habang tinitingnan ko ang aking opisina, nararamdaman ko ang bigat ng aking tungkulin bilang may-ari ng paaralan. Ang bawat sulok at kahoy ng aking opisina ay naglalaman ng mga alaala at desisyon na bumuo sa kasaysayan ng University of Russo. Ang bawat linya ng aking mga libro at dokumento ay nagpapahiwatig ng mga pangarap at layunin na dapat tuparin para sa ikauunlad ng paaralan at ng mga estudyante.

Napapaupo ako sa aking mesa, habang iniisip ang mga susunod na hakbang na dapat kong gawin upang mapabuti pa ang kalagayan ng University of Russo. Ang aking mga mata ay lumalakad sa bawat sulok ng aking opisina, nagbabakasakaling makahanap ng inspirasyon at direksyon para sa aking mga susunod na kilos.

"Napakabuti naman na may sarili akong opisina dito sa paaralan," sarili kong sabi, isang pahayag na puno ng pasasalamat at pagpapahalaga. "Ito ang lugar kung saan ako nag-iisip, nagpapasya, at nagpaplano para sa ikauunlad ng University of Russo."

Habang ako'y nakaupo sa aking upuan, napapansin ko ang mga retrato sa aking dingding na nagpapakita ng mga dating mga lider at nagmamay-ari ng paaralan bago pa man ako. Ang kanilang mga ngiti at mga mata ay tila nagsasalita ng mga salita ng inspirasyon at determinasyon, na nagpapalakas sa akin upang ipagpatuloy ang kanilang nasimulan.

"Bilang isang lider, ako ang may responsibilidad na ipagpatuloy ang kanilang nasimulan at pagbutihin pa ang kalidad ng edukasyon na ibinibigay ng University of Russo," ang pahayag ko sa aking sarili, na puno ng determinasyon at dedikasyon.

Habang ang araw ay unti-unting naglalaho at pumapatak sa bawat paglipas ng oras, patuloy akong nagtatrabaho sa aking mga gawain. Ang bawat dokumento at ulat na aking binubuo ay naglalaman ng aking mga plano at pangarap para sa ikauunlad ng paaralan. Ang bawat tawag at pulong na aking sinusubukan na isagawa ay may layuning magbigay ng solusyon sa mga hamon at problema na hinaharap ng University of Russo.

Habang ako'y abala sa aking mga gawain, bigla akong napaisip sa mga estudyante ng paaralan. Sila ang buhay at kaluluwa ng University of Russo, at ang kanilang mga pangarap at adhikain ang nagbibigay ng patnubay sa aking mga desisyon at hakbangin bilang isang lider.

"Napapanahon na siguro na magkaroon ako ng pagkakataon na makipag-ugnayan sa mga estudyante at alamin ang kanilang mga pangangailangan at kagustuhan," ang aking naisip, na puno ng pang-unawa at pakikipag-ugnayan sa mga estudyante.

Sa aking pag-iisip, mabilis kong binuksan ang aking kalendaryo at nagsimulang mag-ayos ng mga pulong at pagkakataon para sa pakikipag-ugnayan sa mga estudyante. Ang kanilang mga boses at opinyon ay mahalaga para sa pag-unlad ng paaralan, at bilang isang lider, mahalaga na makinig at magbigay pansin sa kanilang mga hinaing at suhestiyon.

Habang ang mga oras ay nagdaan, natapos ko ang aking mga gawain at nagsimulang maghanda para sa aking mga susunod na hakbang. Ang aking opisina ay naging isang lugar ng pagpapasya at pagtutok, kung saan ang bawat hakbang at desisyon ay naglalaman ng layunin na magbigay ng makabuluhang pagbabago at pag-unlad sa University of Russo.

"Sa bawat araw na lumilipas, nawa'y maging instrumento ako ng positibong pagbabago at pag-unlad sa paaralan na ito," ang aking panalangin, isang hiling na puno ng pag-asa at determinasyon.

Sa pagtatapos ng araw, umalis ako sa aking opisina na puno ng pasasalamat at pag-asa. Ang bawat hakbang ko ay may layuning magdulot ng positibong pagbabago at pag-unlad sa University of Russo. Ang aking pagiging may-ari at lider ay hindi lamang isang tungkulin, kundi isang oportunidad na magbigay ng kabutihan at inspirasyon sa iba.