Chapter 8
1016 Words
CHAPTER 8
JOHN'S POV
"Ate Cherry, kuya?" Lumapit sa akin si Jon.
Tumingin ako sa kan’ya; tumatawa pa siya.
"Magpahinga ka na?" mahinang sabi ko sa kan’ya.
"Ang aga pa naman, uy! Diba Heaven?" Napatingin ako sa kanila. Alam ko kung saan patungo ang usapang ito.
"Hayaan natin siyang mukhang pagod." Lumapit naman si mommy sa amin. "Baka John, pinapahirapan mo si Cherry."
Napatingin ako kay Mommy; seryoso ang mukha niya. Pinagsasabi nila! Pinapahirapan ko daw siya. Proud pa nga kapag may ginagawa si Cherry. Minsan, iniisip kong napakayaman niya. Hindi niya lang alam ang lahat. Tapos masaya si Cherry kapag may naabot siya. Ang kalokohan ni Cherry ang gusto ko.
"Hindi po mommy siya may gusto lang po nito" sabi ko sa kanila. "Hindi ko inutusan ‘yan.
"Teka kuya! Kailan ka pa naghahanap ng katulong? Ang ganda. Hanep kuya." Kaakbay sa akin si Jon. Tinignan ko siya ng masama. Mukha bang katulong si Cherry? Wala nga alam sa buhay. Nasabi ko na lang sa isip ko.
"Ano bang sinasabi mo katulong? Hindi ko siya katulong. " Inalis ko ang kamay niya sa akin.
Napakamot na lang si Jon. Sabay tawa ang dalawa.
"Sino siya? "Nabingi talaga ako sa kanila sabay.
"I know you guys wanted to talk to me about Cherry.” Syempre, hinintay ko lang na magtanong sila sa akin. Hindi ko nga alam kung saan magsisimula. Paano ko siya dinala sa bahay na hindi ko alam kung sino siya? Hindi, hindi ko kayang iwan siya sa kung saan.
Mukhang kailangan niya ang tulong ko, at may hinahanap pa si Cherry. Hindi niya alam kung saan siya pupunta basta may alam siya sa Cebu. Minsan nalilito ako sa pagkatao niya. Ang weird kasi hindi ko nga alam kung saan siya galing. Nagtataka ako kung gaano siya kagaling na protektahan ang sarili niya. Magaling pa siya sa akin.
"Kaya pala kuya magpaliwanag ka. Sino siya?" saway sa’kin ni Jon.
"Ano bang nangyari sa inyo? Wala namang masama kung ikakasal ang kuya mo, pero bakit nililihim mo sa amin? Hindi mo man lang kami pinakilala. Kung wala kami dito. Hindi pa namin malalaman." Naguluhan ako sa sinabi ni mommy.
Nai-stress ako sa kanila sa dami nilang tanong. Hindi ko pa nga nasisimulan; Naguguluhan na ako sa kanila. Anong uunahin ko?
"Ayaw niyang ipakilala Mommy sa atin.”Isa pa 'to si Jon, ginagatungan si mommy. Tiningnan ko siya ng masama.
“Hindi ko siya asawa," sabi ko sa kanila.
“Ang OA niyo mag-react.”
"Hoy kuya, anong OA ka diyan? Bakit mo siya kasama? Kung hindi mo siya asawa, ‘wag mong sabihing tingnan mo siya; tapos dito mo itinago. “ Hala ka! Kuya John. Baka siya hinahanap na sa kanila."
"Oo, tama si Heaven, pero bakit siya nasa bahay mo?" Hindi ako makapagsalita.
Paano ko ito ipapaliwanag sa kanila? Hindi ko naisip. Tama sila. Paano kung hinahanap na siya? Hindi ko alam kung saan siya dadalhin; kahit na samahan ko ayaw naman niyang umuwi, stressed ako.
"Ok lang kung girlfriend mo siya." Nilingon ko ulit si Jon.
Ang kulit—ano ang sinasabi nila? Unang asawa, ngayon kasintahan.
"She's not even my girlfriend, Jon," mahinahon kong sabi sa kanila.
"Hoy kuya John, bakit mo siya kasama kung wala kang karelasyon? Mommy naman oh si kuya! Pagalitan mo." Gago, masasapak ko na 'to si Jon. Kanina pa daldal ng daldal.
"Tapusin niyo muna ako bago mo magsasalita.
“Wala kaming relasyon; magkaibigan lang kami," sabi ko sa kanila.
"Ano?" Napasigaw talaga si mommy.
Problema nila kung magkaibigan kami. Magkaibigan ba talaga kami? Napaisip tuloy ako sa sarili ko.
"Bakit kayo magkasama? Wala ba siya sa bahay? Huwag mong sabihing tumakas siya. Naku! John, hindi mo iniisip ang nararamdaman.”
"Mommy, kilala ko na siya; ‘wag kayong mag-alala, para kayo si Cherry napaka daldal.
“Hoy kuya, si Cherry ang nasa isip mo,” habang si Heaven nakatingin lang sa akin na natatawa.
"Mommy, agree ka ba kay Ate Cherry?"
"Mukhang mabait si Cherry, pero John, huwag mong abusuhin ang kabaitan ni Cherry. Malamang wala ka nang ginagawa sa bahay.” Naghuhugas lang ako ng kamay.
Nahihirapan akong magpaliwanag sa kanila.
"Hindi ko siya inuutusan; maniwala kayo, hindi ko siya inuutusan." Inulit ko ang sinabi ko. "Nakakatuwa pa nga kapag may ginagawa siyang bago. Ang weird niya talaga. Alam mo, nakilala ko siya, at hindi siya marunong maghugas ng pinggan sa bahay, kaya noong itinuro ko sa kan’ya ang lahat, gusto niya itong gawin. Kaya naman hinayaan ko siya. Sa bawat sa gusto niya. Alam mo bang para siyang bata?" sabi ko sa kanila habang seryoso silang nakatingin sa akin.
"Saan ba siya galing kuya? " Seryosong sabi ni Jon.
"Hindi ko alam, hindi ako nagtatanong," sabi ko sa kan’ya.
"Kasi lagi niyang sinasabi sa kaibigan niyang si Ryan."
"Mukhang mayaman. Akala ko kilala mo siya kuya?"
"Hindi po mommy, muntik ko na kasi siyang masagasaan. Tumawid ba naman siya ng kalsada? Kakaiba talaga siya mommy."
"Ano ‘yon Kuya Alien?" Napaisip ako sa sinabi ni Jon.
May alien ba talaga na dumating sa mundong ito? Imposibleng marunong magtagalog.
"Mukhang mabait siya. Tara na magpahinga na tayo. May pasok ka ba bukas?
"Yes, mommy," sabi ko. "Sige, magpahinga ka na, mommy.”
Napatingin sila sa akin.
Ang lakas ng tawa ni Heaven ang naglapit sa akin habang hinahaplos niya ako. Alam kong may binabalak siya o may gustong gawin. Napatingin ako sa kan’ya.
"Kuya, mamasyal tayo; kailan ang day off mo? "Sabi ko nga.
"Sige, sa Sabado, Heaven," sabi ko sa kan’ya.
"We'll be home on Monday. Promise me, kuya!" Tumalon siya sa tuwa parang bata talaga si Heaven.
“Sobrang saya ni Heaven."
"Oo naman, Kuya Jon."
"Matulog na tayo." Seryosong sabi ni mama.
"Where is our room?" Sabay tingin sa akin ni Heaven. Oo nga pala, ginagamit ni Cherry ang kuwarto ni Heaven; nakakahiya namang paalisin siya. Naku may topak pa naman, 'yon.
"Punta na lang kayo ni mommy sa kuwarto ko. Nasa sahig kami ni Jon."
"Ok, matutulog na tayo." Well, walang reklamo si Heaven sa nangyari doon. Natulog na kami.
- Writer
