PROLOGUE
2660 Words
WARNING….!
"Hi, pogi."
Napalingon ako sa isang babae na biglang lumapit sa akin at walang pakundangang hinimas ang braso ko. Kunot-noo ko siyang tinitigan bago bumaba ang tingin ko sa kamay niyang patuloy sa ginagawa.
Mukha siyang lasing — ‘yan agad ang pumasok sa isip ko. Suot niya ay isang masikip na itim na dress, at itim na maskara na tanging mga mata lamang niya ang natatakpan. Mula sa itsura niya hanggang sa kilos, halata mong hindi siya ganito kapag nasa tamang katinuan.
"Miss, you better go. Hindi ako pumapatol sa kagaya mo," malamig kong sabi habang umiiwas. Pero hindi siya natinag. Sa halip, mas lalo pa siyang lumapit at idinikit ang katawan niya sa akin.
Hinawakan ko siya sa braso, marahang pinigilan, sabay lingon sa paligid—umaasang may makikitang kasama siya o kahit sinong makakapansin. Pero bigo ako. Lahat ng tao sa bar, abala sa sarili nilang mundo. Para bang kami’y invisible.
"Hindi naman ako bayarang babae, eh," aniya, matigas ang tinig.
"Kung hindi ka bayarang babae, itigil mo 'tong kahibangan mo. Hindi ako nandito para mag-table ng babae," mariin kong sagot bago ko inabot ang baso ng alak sa counter at tumalikod sa kanya. Pero bago pa ako makalayo, bigla niyang hinatak ang braso ko pabalik at saka ako sinunggaban ng halik.
Napaatras ako sa gulat. Hindi ako agad nakagalaw. Malakas siya — hindi pangkaraniwang babae. Pero kahit ganoon, walang pakundangan ang ginawa niya. Wala siyang hiya. Isa siguro siya sa mga babaeng akala'y kaya akong paikutin, mapabuntis, at habulin sa yaman ko.
Kung gusto niyang maglaro, pagbibigyan ko siya — pero sa kundisyon kong ako ang may kontrol.
Ibinalik ko ang baso sa counter at hinawakan ang kanyang mukha, pinagdikit lalo ang aming mga labi. Ramdam kong wala siyang karanasan — hindi siya marunong humalik. Ito ang una niya, sigurado ako.
Pwes, tuturuan ko siya. Turuan ko siyang lumaplap — nang sagad, nang hindi na niya makalimutan kung sino ang unang nagpakilala sa kanya ng ganitong klaseng halik.
Habang magkahinang ang aming mga labi, ramdam ko ang paninigas ng kanyang katawan—tila nagulat din siya sa naging tugon ko. Pero hindi na ako umurong. Ang kamay ko’y gumapang sa batok niya, banayad pero may kontrol. Naramdaman kong napapikit siya, at saglit na humigpit ang hawak niya sa damit ko.
"Ngayon, alam mo na kung paano," bulong ko sa pagitan ng halik, bago ko marahang inatras ang mukha ko para tanawin siya.
Bumungad sa akin ang isang pares ng matang naguguluhan, tila may gustong sabihin pero pinipigilan. Hindi ko na siya hinusgahan—hindi pa. Pero may kakaiba sa kilos niya. Para bang hindi lang siya basta lasing o desperada. Parang may dahilan kung bakit niya ‘to ginagawa.
"Anong gusto mo talaga?" tanong ko, diretso, mababa ang boses.
Hindi siya sumagot. bagkus tinignan nya lang ako nang seryoso.
may lungkot, may takot, at may pagmamakaawa. Hindi siya mukhang babaeng sanay sa ganitong gulo. Mas lalo akong naintriga.
“Hindi ko alam kung saan pa ako pupunta,” mahina niyang sabi. “Kaya ako nandito.”
Hindi ako sumagot sa sinabi niya. Sa halip, hinawakan ko siya sa pulso at walang pasabing hinatak palabas ng bar. Tahimik lang siyang sumunod, walang pagtutol. Pero ramdam ko ang bigat ng hangin sa pagitan namin—parang sasabog sa dami ng hindi sinasabi.
Pagkarating namin sa parking lot, inakay ko siya papunta sa kotse. Maingat pero mariin. Binuksan ko ang pinto at pinasakay siya. Hindi siya umiimik, pero ramdam ko ang tensyon sa katawan niya—at sa akin.
Binuhay niya ang init sa katawan ko, at sa gabing ito... magbabayad siya sa ginawa niyang paglalaro sa apoy.
Habang binabaybay namin ang madilim na kalsadang papunta sa isang motel, pasulyap-sulyap ako sa kanya. Kahit natatakpan ng itim na maskara ang kalahati ng kanyang mukha, hindi iyon sapat para itago ang ganda niya. Ang hugis ng kanyang panga, ang kurba ng kanyang labi—misteryosa, mapanganib.
At lalo lang akong naiintriga.
Pagdating sa motel, hindi na ako nag-aksaya ng oras. Bumaba ako at binuksan ang pinto sa gilid niya, pagkatapos ay walang alinlangan siyang binuhat mula sa upuan. Nabigla man siya, hindi siya tumutol. Iniyakap lang niya ang mga braso sa leeg ko, marahang kumapit.
Sa loob, mabilis akong nag-check-in. Walang paligoy-ligoy, walang pakialam sa tingin ng receptionist. Sa gabing ito, wala akong pakialam sa ibang tao.
Diretso kami sa elevator. Tahimik pa rin. Ramdam ko ang pintig ng pulso niya sa dibdib ko. Ramdam ko rin ang sariling damdamin kong hindi mapigil. Pagdating sa itaas, bumukas ang pinto at walang tanong-tanong, nagtuloy kami sa kwarto.
Pagkapasok, isinandal ko siya sa pader, hawak pa rin ang baywang niya. Nagtagpo ulit ang mga mata namin—ako, puno ng apoy; siya, puno ng tanong. Pero hindi ako naghahanap ng paliwanag. Ang gusto ko lang ngayon ay ilabas ang init na siya mismo ang nagsindi.
Pagkasarado ng pinto, isinandal ko siya sa malamig na pader ng silid. Hindi kami nag-uusap—hindi kailangan. Ang pagitan naming dalawa ay punong-puno ng init at pananabik na kanina pa pinipigilang sumabog.
Hinalikan ko siya muli, ngayon ay mas marahas, mas mapang-angkin. Gumanti siya, medyo sabik, medyo alanganin, pero palaban. Ang mga kamay ko gumapang sa balikat niya, pababa sa baywang, at marahang hinila ang zipper ng kanyang bestida.
Habang binababa ko iyon, hindi ko naiwasang mapako ang tingin sa maskarang suot niya. Gusto kong makita ang buong mukha niya. Gusto kong malaman kung sino siya. Gusto kong basahin ang ekspresyon niya habang binibihag ko siya sa pagitan ng katawan ko’t pader.
Kaya marahan kong iniangat ang kamay ko, sabay abot sa maskara—tatanggalin ko na sana.
Ngunit bago ko pa ito mahipo, bigla niyang hinawakan ang kamay ko. Mariin. Mahigpit.
“Kung gusto mong ituloy ’to...” bulong niya, malapit sa tenga ko, habang humihingal. “Wag mong tatangkaing tanggalin 'yan.”
Saglit akong natigilan. Hindi ako sanay na pinipigilan. Pero ang tono niya—mahina pero matigas—may bigat, may babala. Hindi ko alam kung dahil ba sa misteryo o sa sobrang inis, pero lalong tumindi ang pagnanasa ko.
“Fine,” bulong ko sa labi niya, sabay hagod ng dila ko sa panga niya pababa sa leeg. "Pero kapag gusto ko nang makita ka... wala kang magagawa."
Napasinghap siya, pero hindi na sumagot. Sa halip, siya na mismo ang humawak sa kamay ko at inilagay iyon sa ilalim ng damit niya. Mainit ang balat niya, at ang bawat haplos ko ay humihila ng impit na ungol mula sa kanyang mga labi.
Nang mahubad ko na nang tuluyan ang kanyang bestida, hinagis ko ito sa sahig. Ang mga labi ko, gumapang sa bawat parte ng balat niya na ngayon ay wala nang takip. Siya naman, tila nawalan na ng hiya. Bumigay. Sumabay. At sa bawat halinghing niya, mas lalo kong gustong basagin ang maskarang humaharang sa tunay niyang pagkatao.
Pero hindi ngayon. Hindi pa. At kung totoo mang may tinatago siya… sa gabing ito, mas nanaig ang katawan kaysa sa katotohanan.
Ang bawat halik ko ay pababa—mula leeg, sa balikat, hanggang sa dibdib niya. Ang bawat daan ng labi ko sa balat niya ay sinasabayan ng impit na ungol. Hawak niya ang ulo ko, minsan ay humihigpit ang kapit, minsan ay tila gustong bawiin ang sarili, pero hindi na siya makawala. Hindi niya rin gustong makawala.
Ang bawat galaw ng katawan niya ay paanyaya. Nang buhatin ko siyang muli at ibinagsak sa kama, kusa siyang bumuka. Handa. Sabik. Pero may kung anong alinlangan sa mga mata niya na kahit anong init, hindi ko maikakaila.
Dahan-dahan kong hinubad ang huling tela na bumabalot sa kanyang p********e. Sa sandaling iyon, napansin ko ang bahagyang panginginig niya—at isang pagkagulat ang gumapang sa utak ko nang makita kong may bahid ng kaba sa kanyang mga mata.
"First time mo ba?" mahina kong tanong, halos pabulong.
Hindi siya sumagot. Pero ang katahimikang iyon ay malakas pa sa kumpirmasyon. Napatigil ako saglit. Hinawakan ko ang pisngi niya, tinignan ko siya nang mariin.
"Bakit mo 'to ginagawa?" tanong ko ulit, mas banayad ngayon, hindi na puro apoy.
"Please..." aniya, halos garalgal ang boses. "Huwag mo na akong tanungin. Kailangan ko lang makalimot... kahit ngayon lang."
Muling sumiklab ang init sa katawan ko, pero ngayon, may halong respeto at ingat. Marahan akong pumatong sa kanya. Hinagod ko ang pisngi niya, ang leeg, bago muling kinulong ng labi ko ang kanya. Ramdam kong nanginginig siya, pero hindi dahil sa takot—dahil sa bagong damdaming ngayon lang niya nararanasan.
Nang tuluyan na kaming magtagpo, napaungol siya, "Ahhh... dahan-dahan..."
Napakapit siya sa likod ko, ang mga kuko niya bumaon sa balat ko habang marahang sinasanay ang sarili sa sakit at sarap. Hindi ko siya minadali. Sa bawat ulos, pinakinggan ko ang daing niya—mahihinang “Aaah... mmhh...” at “H-huwag kang titigil...” na parang musika sa tenga ko.
"Shhh... relax..." bulong ko habang hinahalikan ang kanyang tainga, pinapawi ang kirot, pinapalitan ng pulso-pulsong kaligayahan.
"Ang sarap..." ungol niya sa pagitan ng hinga. "Hindi ko alam na ganito 'to..."
Mas lalo akong naging mapangahas sa bawat pag-angat at pagsalubong ng balakang ko. Sa bawat ungol niya, ramdam ko ang pagbuka ng bago at kakaibang mundo para sa kanya. At sa gabing iyon, siya ang pinakamagandang lihim na hindi ko pa lubos kilala… pero ayaw ko nang pakawalan.
Hindi ko na alam kung anong oras na. Ang buong silid ay nilamon ng mga impit na daing, pag-ungol, at tunog ng mga haplos na walang patid.
“Ahhh… mmmhh… ang init mo…” bulong niya sa tenga ko, kasabay ng pagkadyot ko na sinasalubong ng balakang niya. Ang mga kamay niya, nasa likod ko pa rin, hinahatak ako palapit, pilit pinagdudugtong pa lalo ang mga katawan naming sabik na sabik sa isa’t isa.
“s**t… ang sikip mo…” bulong ko sa leeg niya habang inuukit ng labi ko ang bawat bahagi nito.
“Uhhhnn… ahhh…” napa-arko ang likod niya nang muling bumaon ako. Napakapit siya sa unan, halatang hindi sanay sa sensasyon, pero wala na siyang pakialam. Kusa na siyang sumasabay, tinutulak ang sarili papalapit sa bawat ulos ko.
“Wag kang titigil…” anas niya, humihingal, namumungay ang mga mata.
Pinaglaro ko ang mga daliri ko sa gilid ng katawan niya, habang patuloy akong naglalakbay sa kailaliman ng kanyang p********e. Bawat kadyot, bawat dampi, sinasabayan ng mas lalong pag-ungol.
“Aaahhh… sige pa… ang sarap…” napapikit siya, mariing kumagat sa labi, at halos mapunit ang unan sa pagkakahawak.
Ang katawan niya, basang-basa sa pawis. Ganun din ako. Ang bawat galaw namin ay parang sayaw—mapangahas, masilakbo, walang direksyon kundi papunta sa sukdulan.
Muling nagtagpo ang mga labi namin, gutom na gutom. Walang pakialam kung may masabi o marinig. Sa gabing ito, tanging mga ungol lang ang wika naming dalawa.
“Malapit na ako…” bulong ko habang binibilisan ang galaw.
“Ahhh... ako rin... mmhh...” sagot niya, sabay baon ng kuko sa aking likod.
At sa sandaling iyon, sabay kaming sumabog—walang kontrol, walang inhibisyon. Napahigpit ang yakap niya, habang ang hininga naming dalawa ay sabay-sabay na naputol, naghalo, at unti-unting humupa sa katahimikan ng silid.
Habang humihingal pa kami, pareho naming dama ang pintig ng katawan ng isa’t isa. Nakadagan pa ako sa kanya, ang mukha ko nakabaon sa kanyang leeg, habang ang kamay niya ay marahang humahagod sa likod ko—tila sinusubukang pakalmahin ang sarili matapos ang saglit na pagkawasak ng kontrol.
Wala ni isa sa amin ang nagsalita. Pero ramdam ang bigat ng katahimikan.
Dahan-dahan akong bumangon at tumabi sa kanya, hinihila siya palapit. Yumakap siya—mahigpit. Parang ayaw bumitaw. Parang may takot na kapag humiwalay, may mawawala.
Marahan kong hinalikan ang noo niya. “Ngayon, pwede ko na bang makita kung sino ka talaga?”
Itinaas ko ang kamay ko, dahan-dahang inabot ang maskarang tumatakip pa rin sa mata niya. Pero bago ko pa mahawakan, bigla niyang hinawakan ang pulso ko—mas mariin ngayon kaysa kanina.
"Huwag," mahina pero mariin ang boses niya. "Usapan natin 'to. Kapag tinanggal mo ’yan... mawawala ako."
Napatingin ako sa kanya. Nasa ilalim siya ng buwanang ilaw ng lampshade. Basang-basa pa ang buhok niya, at ang katawan niyang bagong nilukob ng apoy ay tila isang lihim na ayaw ipaalam sa mundo.
“Wala akong intensyong saktan ka,” bulong ko. “Gusto ko lang malaman kung sino ka.”
“Kung gusto mong magpatuloy pa 'to, wag mong ipilit,” sagot niya. May pait sa tono, pero may lambing ding kasunod. “Please... huwag muna ngayon.”
Tumitig ako sa maskara. Sa kabila ng lahat ng nangyari ngayong gabi, hindi ko pa rin alam ang pangalan niya. Pero ang katawan niyang dumungaw sa dilim, ang ungol niyang nanatili sa tenga ko, ang halik niyang parang hindi na mauulit—lahat yun, nakaukit na sa akin.
Huminga ako nang malalim at bumitaw sa pulso niya. “Okay,” sabi ko. “Pero hindi kita palalampasin sa susunod.”
Ngumiti siya, mahina, halos walang tinig. Pagkatapos ay tumalikod siya sa akin, yumakap sa kumot, at pumikit.
Ako naman, nanatiling nakatingin sa kanya, habang unti-unting pinupuno ng tanong ang ulo ko. Sino ka? Bakit mo kailangan itago ang sarili mo? At anong klaseng peligro ang dala mo sa buhay kong dati’y walang iniisip kundi sarili?
Maya-maya pa, napansin kong hindi na gumagalaw ang babae. Bahagya ko siyang sinilip—mahimbing na siyang natutulog, tahimik, parang batang walang iniinda. Nakasuot pa rin ang maskara niya, animo'y bahagi na ng pagkatao niya ang pagtatago.
Agad akong bumangon, kinuha ang tuwalya, at pumasok sa banyo para maligo. Pinilit kong linisin ang sarili ko, pero hindi ko maalis ang alaala ng kanyang mga halik, mga ungol, at ang init ng katawan niyang kanina lang ay kasabay kong nalusaw.
Paglabas ko ng banyo, suot ko na ang pantalon ko. Hinagilap ko ang t-shirt kong hinubad ko kanina at isinuot iyon habang binubuksan ang cellphone ko. Alas-dos na ng madaling araw.
Napatingin ako sa kanya. Doon pa rin siya sa kama, tulog, balot ng kumot, pero nakasuot pa rin ang itim na maskara. Ang ilaw mula sa lampshade ay banayad na tumatama sa kanyang katawan. Mukha siyang anghel, pero isang anghel na may lihim na hindi ko mahanap-hanap.
Lumapit ako, hindi mapigilan ang sarili. Dahan-dahan kong inilapit ang kamay ko sa maskara niya. Nang mahawakan ko ito at akmang hihilahin na sana—
Bzzzz… bzzzz…
Nag-vibrate ang cellphone ko. Napaigtad ako sa gulat at agad napalayo sa kanya. Tiningnan ko kung sino ang tumatawag. Si Thaddeus.
Napabuntong-hininga ako, tinapik ang sarili para kumalma. Lumingon ako pabalik sa kanya. Wala pa ring galaw. Tulog pa rin.
“Hanggang kailan mo kaya kayang itago ang mukha mong ’yan?” mahina kong bulong bago tuluyang lumabas ng kwarto.
Sa front desk, dumiretso agad ako sa receptionist. "Kung magtatanong ang babaeng kasama ko kanina kung sino ako... wag niyo akong banggitin. Huwag niyong ipapakita ang litrato ko, at burahin ang anumang footage ng CCTV na makikita niya akong kasama niya rito."
Nagkatinginan ang dalawang receptionist. Tumango ang isa, habang ang isa ay marahang siniko ng kasama niya bilang senyas. Tumayo ito at pumasok sa silid sa likod ng counter—malamang para i-delete ang mga footage.
Binigyan ko sila ng makapal na salapi. “Siguraduhin niyo.”
“Walang problema, sir,” sabi ng isa, sabay tango.
Matapos makasigurong ginawa na nila ang sinabi ko, lumabas ako ng motel at sumakay sa sasakyan. Ngunit bago ko paandarin ang makina, saglit akong tumingin muli sa gusali.
Tahimik ang gabi. Wala akong marinig kundi ang mahinang hampas ng hangin sa windshield at t***k ng sarili kong puso.
“Magkikita rin tayong muli,” mahina kong sabi. “At sa oras na ’yon… makikita ko na ang mukha mo"
Pagkatapos no’n, pinaharurot ko ang sasakyan papalayo—bitbit ang isang gabi ng apoy, lihim, at isang babaeng kahit kailan ay hindi ko basta-bastang malilimutan.
- Writer
