Uncle Seb (SPG)

VI

Elora’s Point of View

“AREN'T you gonna eat?” tanong ni Uncle Seb, ang boses niya ay kalmado ngunit may bahid ng pagpipigil. Nakaupo siya sa harap ko, ang mga mata niya ay nakatuon sa akin, isang titig na nagpabilis na naman ng t***k ng puso ko.

I rolled my eyes, trying to hide the awkwardness that was engulfing me. ‘Paano ako kakain kung nakatitig siya sa akin na parang may mali sa mukha ko? Paano ako kakain kung nandito siya? Hindi ako sanay na ganito kami.’ Hindi ako sanay na nandito s’ya ngayon, sa bahay namin. Nakakailang ang presensiya nya, nakakakaba, at nakakapanghina. It feels like there's a strange tension in the air, a tension I can't explain, a tension that emanates from him.

“Hindi ka pa ba aalis? Hindi mo bahay ‘to, kaya bakit nandito ka pa rin?” Mataray kong sabi, ang boses ko ay may bahid ng inis at pagkairita. Sinubukan kong maging matapang, pero ang kaba sa dibdib ko ay halos marinig na. Ang mga salitang ‘yon ay lumabas sa bibig ko na parang isang panalangin, isang pag-asa na sana’y umalis na siya at mawala na ang kakaibang tensyon na bumabalot sa amin.

I know I'm being rude, I know I'm not treating him well. But I don't like his presence. Because something feels wrong in my heart when he's close. Ayoko sa nararamdaman kong ito, lalo na’t uncle ko siya, at kapatid siya ng daddy ko.

“Kuya asked me to watch over you, that’s why I’m here,” seryoso na ang mukha nito habang nakatingin sa akin. Ang mga mata niyang madilim at malalim, ay tila binabasa ang kaluluwa ko. Isang titig na nagpabilis lalo ng t***k ng puso ko,

“Hindi na ako bata, I can take care of myself, at saka hindi naman kita yaya para alagaan o bantayan mo ako,” pagmamatigas ko pa. But deep down inside, I knew I was lying. Hindi ko kaya ang sarili ko, especially kung siya ang nasa paligid at kasama ko. His presence is like a powerful wave crashing through my silence, my peace.

Sumeryoso lalo ang mukha niya. Ang kaninang mapang-asar at mapang-akit na tingin ay napalitan ng isang malamig at matalim na titig.

‘Galit ba siya? Why is he looking at me like that?’

I met his gaze, trying to read the depths of his eyes, trying to understand the reason for his intense stare. But ultimately, I gave in. I couldn't withstand the darkness that seemed to swallow me whole. The intensity of his gaze was like a powerful wave crashing against my defenses, shattering my composure.

“Fine. You can stay here whenever you want, just please, Uncle Seb, wag mo akong guguluhin o pupuntahan sa kwarto ko. Ayoko na may makakita sa atin at bigyang-malisya ng mga taong makakakita sa akin o sa atin,” My voice was firm, the words coming out like a prayer, a desperate hope that he would leave and the strange tension between us would dissipate.

Wala akong narinig na sagot mula sa kanya. Tinitigan niya lang ako, ang mga mata niya ay tila naghahanap ng sagot sa isang tanong na hindi ko alam. I sighed and started to eat. The food tasted bland, my nerves and the tension between us overwhelming my senses. Each bite was a struggle, a desperate attempt to ignore the strange energy that surrounded us.

Nang matapos akong kumain, dinala ko na sa sink ang pinagkainan ko at hinugasan iyon. Ginawa ko ito nang tahimik, sinisikap na huwag mag-ingay, sinisikap na huwag magpakita ng kahit anong emosyon.

I'm a princess, yes, but I'm not like others who can't do housework. I'm a Villamoore, the only daughter of Arthur Ezpinoza Villamoore, but I'm not a spoiled brat. Kaya kong gumawa ng mga gawaing bahay, kaya ko ring magluto, hindi lang gaanong masarap dahil hindi naman ako palaging nagluluto. At ako lang din ang naglilinis ng kwarto ko; ayoko nang ginagawa iyon ni Yaya Veronica, lalo na kung kaya ko naman.

Paakyat na ako sa hagdanan papunta sa kwarto ko nang marinig ko ang boses ni Uncle Seb. Ang boses niya ay kalmado, ngunit may bahid ng awtoridad.

“Pack a few things. You’re staying at my condo until Kuya gets back.”

Agad napakunot ang noo ko. ‘Ano ba ang balak nitong gawin?’ Ako? Titira sa condo niya? ‘No way!’ The idea was terrifying, chilling. The thought of being under the same roof with him was like a nightmare, a vision I desperately wanted to avoid.

“Ayoko,” matapang kong sagot. Humakbang ako, handa nang umakyat sa hagdan, ngunit agad din akong napatigil nang magsalita ulit si Uncle Seb.

“Do you want me to tell Kuya how your bastard boyfriend cheated on you?”

Agad ko siyang sinamaan ng tingin. ‘Ano ba ang problema niya? Bakit ba niya ginagawa ito? At bakit kailangan niyang banggitin ang tungkol sa boyfriend ko?’ Ang sakit na dulot ng ginawa ng ex-boyfriend ko at nang bestfriend ko ay tila muling bumalik. Ang mga alaalang iyon-ang pagtataksil ng dalawa ay tila mga kutsilyo na tumutusok ng paulit-ulit sa aking puso.

Matapang akong timitig sa kanya. “Do it. Akala mo ba natatakot ako? Kahit sabihin mo kay Dad ang nangyari, hindi pa rin siya maniniwala sa’yo,” Alam kong hindi sila close ni Dad, kaya imposible ngang gawin niya ‘yon sa akin.

Ngumiti ito sa akin nang nakakaloko. “Really? You're not scared?” Pinagkrus nito sa tapat ng dibdib nya ang dalawang braso. Nag Flex pa iyon sa harapan ko, na parang inaakit ako.

Lumunok ako at mabilis na inalis ang tingin sa mga braso nito.“Hindi,” matapang kong sagot. Pumunta ako sa hagdan para umakyat, ngunit nasa ikatlong baitang pa lang ako nang marinig ko ang boses niya.

“Hello, Kuya,”

Mabilis pa sa alas-kwatro na lumingon ako. Nagmamadali akong bumaba at nang nasa harapan ko na siya ay agad kong kinuha ang cellphone niya.

“Wala ka na ba talagang magawa sa buhay at ako ang iniistorbo mo?!” My voice was laced with anger, the words erupting from my mouth like an explosion of frustration.

He pulled me by the waist. His grip was so tight around my waist that I couldn't move. His hold was like iron, constricting and inescapable. His hand felt like a steel cage, binding me.

“Ano ba! Bitawan mo nga ako!” Ang boses ko ay puno ng inis.

Sinubukan kong tanggalin ang malakas niyang braso sa bewang ko, pero parang bato ito, di man lang natinag. Namamawis na ako, di ko na kaya itong nararamdaman ko. Nandito na naman itong init na naramdaman ko at ang malakas na pagtibok ng puso ko. Ang takot at ang inis ay naghahalo sa dibdib ko, lumilikha ng isang kakaibang emosyon. Ang bawat segundo ay tila isang taon, ang bawat hininga ay tila isang paghihirap.

“Bibitawan kita sa isang kondisyon.” Ang boses niya ay kalmado, ngunit may bahid ng pagbabanta.

Tinuyo ko ng sariling laway ang labi kong kanina pa tuyo dahil sa kaba at sa sobrang lapit ng aming mga mukha. Ang puso ko ay parang may mga drum sa loob, paulit-ulit na parang binabayo. Ang kanyang presensya ay tila isang malakas na bagyo na nagwawasak sa aking katahimikan. Ang amoy niya, ang init ng kanyang hininga, ang kanyang malapit na presensya ay mas lalong nagpapagulo sa nararamdaman ko.

“A-anong kondisyon?” Ang boses ko ay nanginginig na, halos hindi ko na marinig ang sarili kong boses.

Hinaplos niya ang pisngi ko na syang ikinatigas ng katawan ko. ‘s**t! Ano bang ginagawa niya sa akin? Parang torture tuwing malapit siya o nasa paligid ko.’ Ang kanyang paghaplos ay tila isang elektrisidad na dumadaloy sa aking katawan, nagpapabilis ng t***k ng puso ko.

“Kiss me, Elora,” saad niya habang nakatingin sa aking mga labi. Ang hininga niya, mainit at mabango, humahaplos sa aking balat. Para akong napako sa kinatatayuan ko; ang puso ko’y mabilis na kumakabog sa loob ng aking dibdib.

Mabilis na naitulak ko siya. I was trembling with anger and fear, afraid someone might hear or see us. My push was filled with anger and fear, an attempt to get away from him, to escape his dangerous presence.

“You're crazy,” I said, my voice laced with anger and irritation. The words exploded from my mouth, a release of pent-up emotion.

But he just laughed. His laughter felt like an insult, a disregard for my feelings.

Mabilis na tinalikuran ko siya. Umakyat ako hanggang sa makapasok ako sa aking kwarto. Napasandal ako sa dingding ng pinto at napahawak sa dibdib kong sobrang lakas ng t***k.

“What should I do?” bulong ko sa hangin habang walang tigil na hinahaplos ang aking dibdib. “I need to stop him, before we end up doing things we’ll both regret.” Those words were a prayer, a hope that there was still a way to prevent what might happen.

Ilang minuto akong nakatayo roon, ang puso ko ay tila sasabog na sa loob ng dibdib ko. Ang takot at ang inis ay naghahalo sa aking damdamin, lumilikha ng isang kakaibang halo ng emosyon. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko, kung paano ko haharapin ang sitwasyon. Ang tanging alam ko lang ay kailangan kong gawin ang lahat para maiwasan ang mangyayari.

Napaupo ako sa kama, ang mga kamay ko ay nanginginig sa takot. Ang aking isipan ay puno ng mga katanungan, mga katanungan na walang sagot.

‘Ano ang gagawin ko? Paano ko siya pipigilan? Paano ko maiiwasan ang mangyayari?’

I may not have grown up with Uncle Seb, but I know him well. Dad once told me that when he wants something, he gets it, and nothing—no one—can stand in his way.

##########

❤️ Xoxo ♥️