LIHIM NA UMIIBIG SA BABAENG PUSONG LALAKI

LIHIM NA UMIIBIG SA BABAENG PUSONG LALAKI,12

"LIHIM NA UMIIBIG SA BABAENG PUSONG LALAKI"

AUTHOR: FRITZ J,S

KABANATA 12: Ang Pagbabalik ng Pagtitiwala at Laban ng Puso

Ang hangin ay malamig sa gabi, at ang mga bituin ay nag-aalab sa itaas. Si Krisna ay nakatayo sa harap ng kanyang condo unit, ang mga mata ay hindi matigil sa pag-iisip ng mga kaganapan ng araw. Si Omer, na nasa likod niya, ay nagmamasid nang tahimik.

Ang tanong na matagal na niyang itinatangi—ang tanong na hindi pa rin siya handang sagutin—ay nagsimula nang maglaro sa kanyang isipan. Mamahalin ba niya si Omer? Puwede bang magtiwala sa kanya pagkatapos ng lahat ng nangyari?

Ang puso ni Krisna ay punong-puno ng galit at sakit, ngunit sa ilalim nito, may isang bahagi ng kanyang kaluluwa na nagsasabing baka may pagkakataon pa—baka may pagkakataon pang magbago ang lahat.

---

Si Omer, hindi na kayang maghintay pa, ay lumapit kay Krisna. “Krisna,” sabi niya, ang tinig ay puno ng sinseridad. “Hindi ko kayang maghintay ng matagal pa. Kailangan mo bang magdesisyon ngayon?”

“Hindi ko alam,” sagot ni Krisna, ang mga mata ay puno ng kalituhan. “Omer, hindi ko pa kayang magtiwala nang buo. Hindi ko alam kung kaya kong ibigay ang puso ko sa iyo.”

Si Omer ay tumingin sa kanya, at ang mga mata niyang puno ng pagmamahal at determinasyon ay nagsalita sa halip na ang mga salitang gustong sabihin. Lumuhod siya sa harap ni Krisna at tiningnan siya ng malalim.

“Hindi ko hihilingin ang puso mo, Krisna,” sabi ni Omer, “pero sana, bigyan mo ako ng pagkakataon na patunayan na ang pagmamahal ko ay hindi naglalaro. Wala akong ibang hangarin kundi ang ikaw ay maging masaya, at kung ako ang magbibigay sa’yo ng kaligayahan, gagawin ko ang lahat.”

---

Ang hangin sa paligid nila ay tila humina habang si Krisna ay tahimik na nag-iisip. Ang mga galit na nagmumula sa kanyang puso ay unti-unting humupa, ngunit ang takot sa pagtanggap ng bagong pagmamahal ay nananatili. Si Omer, na walang takot sa kanyang nararamdaman, ay nagsimula nang kumilos tulad ng isang lalaki na nagmamahal nang walang kondisyon.

Krisna ay umupo sa harap ng bintana, nagmamasid sa mga ilaw ng siyudad. "Puwede ba nating simulan muli, Omer? Puwede ba akong magtiwala sa’yo?"

---

Si Omer ay tumayo at nilapitan siya, dahan-dahan niyang ipinagpag ang kanyang kamay sa kanyang buhok. "Ang lahat ng ito ay walang halaga, Krisna, kung hindi ka magiging masaya. Kung magpapatawad ka, matutulungan kita. Pero kailangan ko ng pagkakataon."

---