Salvatore's Reign

Chapter 4: Cure your wounds!

NANG sumunod na araw, piniling bisitahin ni Euridice ang kaniyang ama. Kinabahan siya nang tumayo siya sa gate ng pamamahay ng mga magulang niya. Alam niyang magagalit sa kaniya si, Anthony sa pag-alis niya nang walang paalam.

Subalit, hindi naman niya alam kung nasaan ito.

Kalaunan ang Daddy Rafael, niya ang nagbukas sa trangkahan. At ilang araw pa lang siyang nawala sa pamamahay nito pero, ang laki na ang pinayat nito.

He missed him terribly, hindi niya kasi maiwasan mangulila rito dahil, siya pa rin ang ama niya.

“Euridice, Why are you here?”

“I've missed you, dad. Narito ako para bisitahin kayo at kunin ang ilang gamit ko,” nakangiti niyang naisagot.

Nagtiimbaga ang daddy niya. Iniwas nito ang tingin sa kaniya at saka hindi na muling umimik. Nakita niya si Isolde, pero this time, hindi na mala-tigre ang mukha nito na para bang kinawawa ito.

“Dad, puwede ko bang dalhin ang litrato ninyo ni, mommy? Iyon lang kasi ang natira sa ’kin.”

He nodded, bagay para ngumiti siya at yumakap sa kaniyang ama.

He embrace her back, and for a moment, pakiramdam niya ay bumalik ang dating nawala sa kaniya ang pag-alaga niyo. At ganun na lang ang lungkot niya nang malaman na-bankrupt ang kumpanya ng kaniyang ama. Nalugi ito at nagkautang-utang pa.

“Euridice, I hate to ask this of you, but I need your help. Your husband, Alexander, is wealthy. Please, ask him for a loan to save my company. It's the only way I can get back on my feet.”

Nanlumo si Euridice mula sa sinabi ng ama niya. Kaya pala ito naging malambot ay dahil, may kailangan ito. Kitang-kita ng dalaga sa mga mata ng kaniyang ama, ang dispirasyon makuha ang gusto nito.

She knows that Alexander won't be willing to help, and she can't bear to ask him. She refuse to involve Alexander in her family's financial troubles.

“Hindi ko po magagawa, dad. It's not right to involve Alexander in our problems. Isa pa po, wa-wala si, Alexander.”

Biglang sumama ang mukha ng daddy niya, at mukhang nagalit pa ito dahil sa naging sagot niya.

“You're so selfish, just like your mother.”

“Dad,”

“Nalugi ang negosyo ko dahil, sa pagpapagamot sa mommy mo, Euridice!”

Ngumilid kaagad sa mga mata ni Euridice ang luha. At nalipat kay, Isolde ang kanyang tingin. At sa mga sandaling iyon ay kailangan niyang tumapang, at ipagtanggol ang kaniyang ina.

“Dahil kay, Isolde kaya nagka-ganoon si, mommy. Siya ang dahilan kung bakit kayo naghihirap ngayon!” tumaas ang boses niyang sagot bagay para dumapo sa pisngi niya ang kamay ni Isolde.

Isang malakas na sampal ang natanggap niya mula sa kaniyang madrasta.

“Disrespectful child! Matapos kitang alagaan, iyan pa igagante mo sa amin!” anito na kulang na lang lamunin siya ng buhay.

Sinabunutan siya nito at sapilitan pinaluhod. “If you won't help us, then you'll have to face the consequences!” angil nito at saka siya binitiwan.

Dahil sa pagtaas niya ng boses, ay kitang-kita niya kung gaano kasaya si, Isolde nang makita niyang hawak-hawak na ng ama niya ang isang sinturon.

Walang pagdalawang-isip na hinataw iyon ng ama niya papunta sa kanyang likuran. Napaigik siya at pumatak ang luha. Hindi na siya nanibago pa at lagi-lagi naman ganoon ang senaryo kapag sumagot siya.

Her dad punishes her in a cruel and unforgiving manner. Wala siyang laban lalo pa at naging kahinaan niya ang kaniyang ina na nakaratay sa isang pribadong hospital.

Ramdam ni Euridice ang panghihina at sugat na natatanggap niya mula sa kaniyang ama.

“I will kill you for disobey me, Euridice. Tandaan mo, at sa oras na hindi mo sundin ang inutos ko. Pareho kayong ililibing ng, mommy mo!” pagbabantang saad ng kaniyang daddy.

Patuloy sa pagbuhos ang mga luha ni Euridice. At ngayon ay, nakasalampak na siya sa sahig habang nagkapasa ang gilid ng kanyang labi mula sa sampal ni, Isolde.

Tinitiis niya ang sakit at pananakit ng kaniyang ama na siya namang nagpahagulgol sa kaniya nang tuluyan.

“Wala kang awa. Dinamay mo pa talaga si, mommy kahit kayo naman ang nagkasala.”

“Hindi mangyayari ’yan sayo kung sumunod ka lang. Humingi ka ng pera kay, Alexander. Nang may silbi ka naman sa pamilyang ’to!” pagdidiin ng ama niya bago siya iniwan nito.

Pinagtulungan siyang ilabas ng mga katulong at patapon na itinapon sa labas ng trangkahan ang iilan sa mga gamit niya.

The weight of her family's turmoil and her father's threats weigh heavily on her, and leaving her torn between her loyalty to her husband and the family she had once longed to reunite with.

—--

KAHIT masakit ang katawan. Pinili ni Euridice umuwi sa bahay ni, Alexander. Wala ito kaya napahagulhol na lang siya dahil, sa sakit ng kalooban.

The physical and emotional wounds inflicted by her dad's punishment leave her in agony.

Iisipin pa lang niya na magmakaawa kay, Alexander ay para bang gusto na niyang kitilin na lang ang sariling buhay. Alam niyang, hindi siya pabibigyan ni, Alexander. At baka kapag ginawa niya iyon, ay iisipin nitong mukhang pera siya.

Nanginginig ang kamay habang hinahanap niya ang gamot sa loob ng kwarto niya.

She searched for medicine, knowing she needed to tend to her injuries. She find a first-aid kit and carefully cleans and dresses the wounds on her back.

Sa bawat lapat niya, saka niya naintindihan kung gaano kalupit ng relayidad sa kung anong pinili niyang gawin.

Nang matapos siya mula sa ginagawa. Ganun na lang ang gulat niya nang bumungad sa nakabukas na pinto ng kaniyang silid, si Alexander. Pumasok ito nang walang pasabi bagay para nabitawan niya ang cotton balls.

Alexander, face a mixture of annoyance and frustration.

“What are you doing? You should have asked for help instead of playing doctor.”

“O-okay lang ako. I didn't want to involve you. At saka, ka-kaya ko naman ang sarili ko,” depensa niya at pilit na huwag umiyak sa harap nito kahit, sumasakit ang sugat niya.

His anger flares, and he raises his voice towards her. “You're stubborn and reckless! It's not just about you anymore; we're married, and your actions affect both of us.”

Dahil sa sinabi nito ay mas lalo siyang hindi nagpakita ng kahinaan. Masakit ang mga sugat niya, at heto si Alexander, sinisigawan siya, at hindi man lang nagpakita ng awa. Instead na tulungan, ay iniwan lang siya ni Alexander, at tinungo nito ang banyo.

In the silence that follows, she contemplate the choices she made. The pain in her heart mirrors the pain in her back.

She wiped away her tears.

Nang tuluyan na niyang magamot ang mga sugat niya. Inayos niya ang kit.

Suddenly, narinig niya ang pagbukas ng pinto ng banyo. Bumungad doon si Alexander na namumutla na habang nakahawak iyon sa bandang tiyan.

A pained expression on Alexander's face. While blood stains his shirt.

Hindi niya iyon pinansin dahil, baka natapunan lang ng ketchup ang damit nito.

Nagtatampo siya at kailangan niya iyong sabihin at tuluyan ng mapanis ang laway niya.

“Iniwan mo na lang ako rito nang nag-iisa. Napaka-irresponsable mo namang, asawa. Alam mo ‘yun.”

Alexander's expression remained stoic, and he ignored her.

Subalit, nang tumayo siya para lapitan ito at magbakasali na humingi ng tulong. Ay napansin niyang totoong dugo ang nasa damit ng asawa.

“Alexander, may du-dugo ang damit mo. Anong nagyari?” natataranta niyang usisa.

“Tch!There was a man with a gun. He tried to kill me,” Alexander reluctantly responded.

Nang iangat ni Euridice ang damit nito ay kaagad niyang natutop ang kanyang bibig.

Her eyes widened in shock, “Ma-may tama ka ng baril, Alexander. Kailangan natin pumunta sa hospital!”

“No hospitals. I'll be fine.”

“You can't just ignore this, Alexander. Paano kung matetano ka! Naisip mo bang puwede mo iyan ikamatay!”

“Tsk! Get me the kit. Tulungan mo akong linisin ’to.”

Ngumilid ang luha niya at tuluyan iyong pumatak. Naghalo-halo ang emosyon niya. Pero, pinili niyang tulungan ito at sundin ang kaniyang inuutos.

Nang makuha niya ang kit ay sinimulan niyang linisin ang sugat ni Alexander, at nilapatan ito ng paunang lunas, habang nanginginig ang kamay niya dahil sa pag-aalala.

Kaunti lang ang kaalaman niya. Nurse ang kinuha niyang kurso, at pansamantala siyang natigil sa pag-aaral dahil, kay Sera na kinakapatid niya. Hindi niya alam pero, naiiyak na siya dahil, sa awa. Alam niya kasing nasasaktan si Alexander.

“Masakit ba? Titiisin mo na lang,” aniya at padampi-dampi ang paglapat niya ng cotton.

Ganun na lamang ang gulat niya at panlalaki ng kanyang mga mata nang mabilis na hinuli ni, Alexander ang kanyang kamay at diniinan nito sa sugat ang cotton na hawak niya.

“Ang sugat mo, Alexander!”

“Nurse ka, hindi ba? Pull the bullet, Euri. Ayaw mo akong mamatay, kaya kunin mo.”

“No. A-ayoko! Hindi ako marunong.”

Kita niya ang labis na pagmumutla ni, Alexander at bigla itong nahimatay sa harap niya. Napaiyak siya at wala na siyang mapagpipilian pa.

Tagaktak ang pawis. Pinili niyang iligtas ang asawa. At mabuti na lang talaga dahil, kompleto ito sa kagamitan.

Isang araw din ang itinagal bago nagising si, Alexander. Nakabenda na ang bandang tagiliran nito, at nakuha na ni Euridice ang bala na bumaon doon. Inabala niya ang sarili at nakiusap kay, Lucia na ipaghanda ng mainit na sopas si, Alexander.

“Ate Euiri, narito na po. Nagising ba si sir?”

“Salamat, Lucia. Gising na siya, ako na ang manghahatid nito.”

“Sige ho,” tipid na sagot sa kaniya ng katulong.

Tinungo niya ang silid at nadatnan niya si Alexander na nakaupo sa higaan niya at nakasandal ang ulo nito sa headboard ng kama niya.

“Gising ka na pala. Heto, kainin mo muna nang magkalaman ang sikmura mo.”

“Fed me!”

“Ano? Hindi naman kamay ang may tama, Alexander.”

“I know. Lumapit ka at subuan mo ako.”

Hindi na siya nagmatigas pa nang makita ang hindi maipintang mukha nito. Baka bigla siya nitong barilin kapag magmatigas pa siya.

Sinubuan niya ito at iniiwas ang tingin. Nanginginig ang kamay niya bagay para ngumisi si Alexander. At kalaunan ay pinili niya itong tanungin sa totoong nangyari.

“May nakaaway ka ba at ganun na lang ang galit sayo? Hindi ka naman siguro nagnanakaw, ano?”

Alexander gritting his teeth, “It's a long story, Euri. But, I'm not going to let them win. I've survived worse. I told you to not interfering, Euri. So stupid!”

Gusto niyang sampalin at bugbugin ito pero, hindi niya iyon magawa. Kahit naman pala nag-aagaw buhay pa ang mokong na ’to. Hindi pa rin marunong magpasalamat sa taong nagmamagandang-loob.

“I know that I'm stupid! Huwag mo nang dagdagan ang sama ng loob ko sa, daddy ko at baka, tusukin ko ng mga kuko ko iyang sugat mo para magka-impeksyon!”

He just smirked.

Bahagya siyang natigilan ng ito naman ang nagtanong.

“Bakit may mga sugat ka? Umalis ka ba ng bahay?”

Napalunok siya at ilalayo niya sana ang sarili mula kay, Alexander ay mabilis na siya nitong nahila.

Nagtangis ang panga nito at muling nagtanong. “Did your father hurt you? Tell me, Euridice.”

“No, allergy lang ‘yun. Kinamot ko kaya nagkasugat.”

Binitiwan nito ang kanyang kamay at saka sinamaan nang tingin.

Hanggat maaari, kailangan niyang gawin ito, ang magsinungaling dahil, buhay ng kaniyang ina ang nakasalalay.

ITUTULOY!!!