“Ganyan ka ba namin pinalaki, William?! Saang banda ba kami nagkulang ng gabay sayo?” bungad na tanong ni Mommy sa akin. Ang mga luha nito ay parang ulan na walang tigil na bumabagsak.
Nanatili akong nakayuko, ang bigat ng mga salita nito ay parang isang malaking bato sa aking dibdib. Hindi ko kayang tingnan sa mata ang aking mga magulang, hindi ko kayang harapin ang sakit na dulot ng aking mga ginawa. Ang inaalala ko ngayon, si Lorna. Marahil ay alam na rin ng kanyang ama ang lahat. At ang takot na iyon, mas matimbang pa sa lahat ng sisi ni Mommy o ni Daddy sa akin.
Ang bilis, parang kisap-mata lang ang lahat. Ang bilis naman natapos ng kaligayahan namin ni Lorna, na halos nagsisimula pa lang. Isang relasyon na alam namin na nagsimula sa mali, isang katotohanan na alam naming magkadu
