CHAPTER 1
1064 Words
Sabi nila, masarap daw ‘yung may pamilya na mahal ka. Pero to be honest? Mas complicated siya kaysa sa iniisip ng iba. Kahit anong effort mo, may masasabi’t masasabi ang tao. May tampuhan, selosan, at minsan, kahit wala kang ginagawa, ikaw pa rin ‘yung mali.
Si Shantal Garcia, eighteen, sanay na sa ganyang eksena.
Sure, mahal siya ng Meghan at Ferdinand Garcia, ang mga nag-ampon sa kanya. Pero ‘yung isa? Si Nathalie? Huwag na.
Si Nathalie — biological daughter ng mommy niya at daddy niya. Si Shant? Adopted. Pero kahit anong pilit niyang huwag pansinin, may kurot pa rin sa dibdib kapag naiisip niya.
Alam niya na. Matagal na. And she tried to be okay with it. Kasi binigay naman sa kanya lahat. Hindi siya pinagkulangan. Pero minsan… may lungkot din. Out of all kids, bakit siya pa?
At kung hindi siguro siya dumating sa buhay ng pamilyang ‘to… maybe Nathalie wouldn’t have left.
She hated her. As in legit. Tipong kahit simpleng paghinga niya, bawal.
Now, Nathalie’s abroad — working and studying. Wala na.
All Shant ever wanted was for Nathalie to like her. Pero wala. Hindi niya nakuha.
Kaya every time she feels like crying… tahimik lang. She’s not the type na iiyak sa harap ng iba. Pride niya ‘yun, besh.
Buti na lang, may Deighland Garcia siya.
Kuya goals. Yung tipong hindi ka papabayaan. Si Deighland treats her like his real sister. Spoils her. Protects her. Kahit mag-away sila ni Nathalie noon, automatic kakampi niya ‘to.
And honestly? She doesn’t know what she’d do without him.
Kahit alam niyang minsan, ubos na rin ang pasensya ng kuya niya sa kanya.
Aminado naman siya. Maldita siya. Mabilis mag-init ulo. Pero weird kasi, ang mommy niya at daddy niya rarely scold her. Si Deighland lang talaga ‘yung palaging may pake.
“Shant! Gising na!” sigaw ng kuya niya, sabay hampas ng unan sa pwet niya.
“Ano ba!” reklamo niya habang nagtatalukbong sa kumot.
“Malalate ka na naman, bilis!”
Hinila ng kuya niya ‘yung kumot niya sabay hatak sa braso.
“Okay na, okay na,” bulong niya habang humihikab.
Grabe. Parang siya pa ang nanay.
After mag-ayos, bumaba na siya.
“Shant, how’s school?” tanong ng mommy niya habang nagsasandok ng kanin.
Nilapit niya ang mukha, hinalikan ito sa pisngi. “Okay naman po. Nakakapagod lang. Ang daming ganap.”
“Basta bawal muna ang boyfriend ha,” si daddy niya, may pahabol pa.
“Ako muna dapat ang ligawan ng manliligaw mo bago ikaw,” dagdag pa ng kuya niya sabay kurot sa pisngi niya.
“Ang baduy mo,” reklamo niya.
Nagtawanan silang lahat.
“Bilisan mo na kumain, we’re leaving,” sabi ng kuya niya.
Pagdating sa school, sinalubong agad siya ng bestie niyang si Jane.
“Shant! Good morning!”
“Morning,” bati ni Shant with a half-smile.
Si Jane lang talaga ang totoong ka-vibes niya sa buong school. Kasi sa school, kilala siya… pero sa pagiging maldita. And honestly? She doesn’t care.
Sabay silang pumasok sa class. Then, during break, punta sila ng canteen.
Habang naglalakad sila, napakomento si Jane.
“Grabe, ang bait ng kuya mo ha.”
Shant smirked. “Duh. Of course.”
“Ang gwapo pa! Ilang taon na nga siya?”
Tumigil si Shant, nag-roll eyes. “Twenty-seven. Bata pa, pero general manager na. Kaya no time for landi.”
“You mean… single pa siya?!” Parang nanalo sa raffle si Jane.
“Yes,” sabay akbay ni Shant. “At wala siyang balak magka-girlfriend. So huwag kang umasa.”
“Grabe. Ang swerte ng magiging girlfriend niya.”
And for some reason, may sumakit sa dibdib niya. Weird.
Kasi what if nga one day… magka-girlfriend si Deighland? Baka wala nang magtatanggol sa kanya. Baka wala nang susundo, mag-aalaga. Baka hindi na siya priority.
Pero wala siyang karapatan pigilan. Right?
“Hoy!” kurot ni Jane sa pisngi niya. “Bigla kang natahimik.”
“Huh? Wala. Tara na.”
Pero deep inside, she knew… ayaw niya pa. Hindi pa siya ready.
---
Pagkatapos ng klase, naghintay siya sa gate. 5:00 PM. Wala pa ang kuya niya. 5:30. Wala pa rin. Tinawagan niya — no answer.
6:00 PM na. Si Manong Guard, sinasara na ang gate.
Kainis. Sumakay na lang siya ng taxi. Ni text, wala.
Pagdating sa bahay, nakita niya si Jake — ‘yung annoying pinsan niya — may kasamang babae. Sino na naman ‘yan?
Diretso siya sa loob, padabog.
“Mom, I’m home,” malamig ang boses niya. Pero ‘yung mata niya, kay Deighland.
“Shant, join us! Ba’t ngayon ka lang?” yaya ng mommy niya.
“Ayoko, nakakapagod maghintay sa wala!” sabay irap kay Deighland.
“Sha—” the kuya tried to speak.
Pero tinalikuran na niya. Diretso akyat ng hagdan, sabay sara ng pinto.
And as usual… umiyak siya.
Ganito siya. She cries when she’s mad. She sulks. She shuts people out.
Then, may kumatok.
Knock knock knock.
“Shant… open the door. Please. Sorry, nakalimutan kitang sunduin.”
It was Deighland.
Deadma.
Late ka na nga, saka ka lang hihingi ng sorry? Anong akala mo sa’kin, option B?
Hindi siya lumabas. Hindi nagparamdam.
---
Sa ibaba ng bahay, si Deighland tahimik lang. Alam niyang umiiyak na ‘yun.
Ang mommy niya na ang sumunod. Baka siya pagbuksan.
Bumaba siya. Si Beatriz, childhood friend nila, may tanong.
“So, she’s your sister? She’s pretty ha. Pero ‘di kayo magkamukha.”
“She’s adopted. Since she was three,” sagot niya.
Si Jake, singit pa.
“Spoiled brat ‘yan, bro.”
Tinapunan niya ng masamang tingin. “Hayaan mo siya. Bata pa.”
“Exactly,” sabi ni Jake. “Spoiled kasi ikaw nagpapaspoil. At ‘di na bata ‘yan — mag-nineteen na next month.”
Tahimik lang si Deighland. May point eh.
Sabi naman ni Beatriz, “Let her grow, Deighland. Hayaan mo siyang tumayo sa sarili.”
Maybe they’re right.
Pero ang gusto niya lang naman… siguraduhin na safe si Shant. Na mahal siya. Na hindi siya nag-iisa.
Kahit minsan nakakainis. Kahit drama queen.
Ngayong gabi, nag-try ulit siya. Kumatok. Wala pa rin. Deadma.
Pagod na rin siya.
Maybe… bukas na lang ulit.
Pero paano kaya?
- Writer
