Reality Series 2: Behind Her Success

Prologue "Idol na Idol kita Miss Cerene!" "We love you Miss Cerene!" "Sobrang ganda mo Cerene Menesis wohooo!" Ilan lang yan sa mga sigaw na naririnig ko habang nasa stage ako. Punong-puno ang buong Araneta sa dami ng dumalo sa concert ko. Ipinagpatuloy ko ang performance ko. Nagbow ako pagkatapos. Todo palakpak naman agad sila at patuloy pa rin ang malakas na sigawan mula sa crowd. They admired me. Many people admired me. I gave a fake smile bago ako tumalikod. Halos hindi ko na matandaan kung kailan ako ngumiti ng totoo. I think I don't deserve this. I don't deserve to be idolized by many people. I'm not proud of who I am today. Pagkatapos ng concert agad akong umalis doon. "Miss Cerene, ang galing niyo po" nakangiting sabi sa'kin ng Personal Assistant ko. Bago lang siyang PA kaya hindi niya pa alam ang mga bagay na gusto at ayaw kong ginagawa ng isang PA. Tiningnan ko muna siya ng malamig. "I know, and one more thing don't make any compliments on me if you want your job" I said at pumasok na sa kotse. Agad naman siyang sumunod sa akin. "Same place" malamig kong sabi. Tumalima naman agad ang driver. Gabing-gabi na pero gusto ko pa ring puntahan ang lugar na 'yon. Dahil nga wala ng traffic ng ganitong oras. Nakarating agad kami sa dapat naming puntahan. Kilala na ako dito and I also have permission of the cemetery kaya hindi na kami hinarang ng guwardya ang pagpasok ng sasakyan namin, sa halip binuksan niya pa ito. "Miss, anong ginagawa natin sa sementeryo?" takang tanong ng PA ko. Hindi ko siya pinansin. She's too loud and overacting. Just like me before. Napangiti na lang ako ng mapait. "You're so talkative. Kung ayaw mong sumama sa loob. Just stay here. Mang Dante, let's go" malamig ko pa ring sabi. Bumaba na ako ng sasakyan at ganoon din ang driver ko. Bumukas rin naman ang kabilang pinto ng backseat. "Ayaw kong maiwan dito mag-isa Miss, nakakatakot. Kinikilabutan ako" OA na sabi ng PA ko. Hindi ko na lang siya pinansin. Nakasuot pa ako ng heels. Tunog na tunog sa nilalakaran tuloy sa nilalakaran kong semento. Kung ano ang suot ko kanina ganoon pa rin, baka kasi hindi na ako umabot kapag nagpalit ako. Mayroon namang poste ng ilaw kaya hindi gaanong madilim. Tuloy-tuloy lang ako sa paglakad. Tumigil ako sa hindi kalakihang museleo. Kinuha ko ang susi sa purse para buksan ito. Buhay ang ilaw nito. Dahan-dahan akong pumasok at nilapitan ang lapida. Walang pangalan. Date lang ng pagkamatay ang nakalagay. Died: May 17, 2012 Hindi ko alam kung ilang minuto akong nakatitig doon. Pilit na namang bumalik ang ala-ala ng mapait na nakaraan. Nag-unahang magpatakan ang mga luha ko. Yumuyugyog ng bahagya ang balikat ko. Pinipilit kong huwag marinig ni Mang Dante at ng Assistant ko ang pag-iyak ko but I failed. "Miss, ayos ka lang?" nag-aalalang tanong ni Mindy. "I'm okay. Puwede bang pakiiwanan niyo muna ako dito. I want to be alone." pilit kong pinalamig ang boses ko. "Sige po, Miss" aniya at narinig ko ang yabag niya papalayo. Nang ako nalang mag-isa. Doon na bumuhos ang pinipigilang iyak ko. Malakas akong napahagulhol habang niyayakap ang lapida. "I'm sorry" paulit-ulit kong bulong. Today, pagwalong taon na pero bakit nandito pa rin 'yong sakit? Bakit kahit anong gawin ko hindi matanggal yung sakit na nararamdaman ko? "Anong karapatan mong pumunta dito?" malamig at baritono ang boses niya. Ilang taon ko na rin siyang hindi nakita. Agad naman akong napatigil sa pag-iyak. Pinunasan ko ang mga luha ko bago siya harapin. "I-It's my c-child too" I whisphered. He sarcastically laughed because of what I said. "Naririnig mo ba yang sarili mo? Anak mo? Ah kaya pala pinalaglag mo?" He laughed but there's no humor. "Para ano? Kasi noong mga panahon na 'yon gusto mong sumikat at sabagal dahil nabuntis ka!" malakas niyang sigaw. Makikita mo sa mga mata niya ang galit para sa'kin. "I-I'm sorry Raf" umiiyak kong sambit. Hinawakan ko rin siya sa braso niya. Agad kong nakita ang pandidiri sa ginawa kong paghawak sa kanya. "Huwag mo kong dramahan Ms. Menesis hindi tayo nagshoshoot ng pelikula!" he shouted at tinaggal ang kamay ko sa braso niya. "R-R-Raf, I-I'm sorry" batid ang sinseridad sa boses ko pero mukhang wala siyang balak pakinggan ako. "GET OUT!" dumadagungdong na sigaw niya. Itinuro ang pinto. Nakayukong umalis ako. Pinunasan ko na rin ang luha ko. "Miss, nakarinig ako ng sigawan. Ayos lang po ba kayo?" nag-aalalang tanong ni Mindy. "Nakita ko rin pong pumasok si Atty. Zamora sa museleo. Kilala niyo po pala siya?" tanong na naman niya. "At tsaka bakit ka po niya sinisigawan?" Oh my God she's so talkative. "Can you shut up your mouth?!" dala na rin siguro ng halo-halong emosyon kaya ko siha nasigawan. Mabilis akong naglakad at sumakay na sa kotse. "I'm sorry Miss, hindi po ako dapat nagtatanong sa personal niyong buhay" bakas ang pagsisis sa boses niya. "I'm sorry, nasigawan kita" mahina kong sambit at sinapo ang sintido ko. "Pero mukhang may problema po kayo. Miss, you can talk to me. Kahit naman madaldal ako hindi ako nagsasabi ng sikreto at tsaka nakakagaan din po ng dibdib ang pagsasabi ng problema sa iba" she said. Is it true? Walong taon ko ng dinadala ang sakit na 'to. Wala akong pinagsasabihan ng totoo kong nararamdaman, even my bestfriend Zoila. Huminga ako ng malalim at pumikit. Inaalala ang pinakapinagsisisihan kong desisyon sa buhay "Eight years ago" napalunok muna ako bago ituloy ang sasabihin ko. "I choose my career over the child in my womb" I whisphered. Gulat siyang napatakip ng bibig. "I-Ibig sab-" hindi ko na niya natuloy ang sasabihin niya dahil ako na ang tumapos. "Yes, I abort it" mahina ngunit malamig kong sabi bago isa-isang nagpatakan ang mga luha ko. ---- July 20, 2020