Noong natapos na ang programa ay gumayak na ang lahat sa pagkain. Tatlong beses na akong niyaya ng mga katrabaho ngunit tatlong beses din akong humindi.
Naiwala ko na ang wisyo, ni hindi ko na alam kung gaganahan pa akong kumain kahit kailan. Should I consider this as a punishment?
Parusa kahit wala naman akong ibang ginawa? Parusa hanggang ngayon matapos ang limang taon?
Mayamaya, nakaramdam ako ng inis sa sarili. Inis kung bakit nasasaktan pa rin ako hanggang ngayon.
Limang taon na ang nakakaraan. Siya ay bumubuo na ng sariling pamilya, financially stable, kasama ang babaeng iyon.
It was our dream, pero bakit sa iba niya mas piniling tuparin?
Sa isang iglap ay parang naiwala ko rin ang mga nangyari noong nakaraang limang taon at parang bumalik akong muli sa umpisa.
Parang laruan
