Ang Babaeng Pinagkaitan Ng Hustisya (SPG)

Tahimik ang gabi sa baryo ng mga Tan. Sa kabila ng lahat, tila normal pa rin ang takbo ng buhay sa lugar na iyon. Walang bakas ng panganib o anuman na maaaring magpahiwatig ng nagbabadyang trahedya. Sa maliit na bahay ng pamilya Tan, si Joseph at Laura ay nag-uusap sa sala habang ang bunsong anak nilang si Brix ay masayang naglalaro sa kanyang kwarto. “Joseph, kailangan na nating tapusin ito,” ani Laura habang tahimik na minamasdan ang asawa. Halatang nag-aalala siya, at ang tensyon sa kanyang boses ay nagpapahiwatig ng bigat ng problema. “Alam ko, Laura,” sagot ni Joseph habang nakatingin sa isang sulat sa kanyang mga kamay—isang pormal na babala mula kay Eduardo Montinola. "Pero paano? Walang-wala tayo ngayon." "Kausapin mo siya," pakiusap ni Laura. "Sabihin mo sa kanya na magbabayad tayo. Bigyan niya lang tayo ng kaunting oras." "Laura," sagot ni Joseph, mabigat ang bawat salita. "Hindi na tayo ang kaibigan ni Eduardo. Hindi na siya tulad ng dati." Sa kwarto, abala si Brix sa pagdodrowing ng larawan ng kanilang pamilya. Masayahin siya at walang kamalay-malay sa problema ng kanilang mga magulang. “Mama! Papa!” sigaw niya habang tumatakbo palabas ng kwarto, bitbit ang kanyang iginuhit. Napangiti si Laura at niyakap ang anak. “Ang galing mo talaga, Brix,” sabi niya, pilit na tinatakpan ang lungkot sa kanyang puso. Ngunit ang tahimik na gabing iyon ay biglang naputol nang may marinig silang kalabog mula sa labas. Nagkatinginan sina Joseph at Laura, alam na may masama nang nangyayari. Habang binubuksan ni Joseph ang bintana upang sumilip, nakita niya ang mga ilaw ng sasakyan na pumarada sa tapat ng kanilang bahay. Mula rito, bumaba ang ilang armadong lalaki, lahat ay nakasuot ng itim na maskara. “Laura, kunin mo si Brix. Itago mo siya,” mahinang sabi ni Joseph habang mabilis na binuksan ang isang drawer upang kumuha ng baril. "Joseph, huwag kang lumabas! Maawa ka sa sarili mo!" pakiusap ni Laura, nanginginig sa takot. Ngunit bago pa siya makagalaw, biglang bumukas ang pinto nang malakas, sabay pasok ng tatlong armadong lalaki. Sa likod nila ay si Eduardo Montinola, suot ang isang maskara at may malamig na tingin. "Joseph Tan," anang isa sa mga lalaki, itinutok ang baril kay Joseph. "Tapos na ang usapan. Utos ni Boss Eduardo, singilin na kayo." Naglakad papasok si Eduardo, halatang hindi nagmamadali. "Joseph," aniya, ang kanyang boses ay puno ng panlalamig. "Akala mo makakatakas ka pa? Ilang beses na akong naghintay. Pero ano? Panahon na para tapusin ito." "Eduardo, nagmamakaawa ako," sabi ni Joseph habang nakataas ang kamay. "Bigyan mo pa kami ng isang linggo. Makakabayad kami, nangangako ako!" "Isang linggo?" Halakhak ni Eduardo, puno ng panunuya. "Joseph, ilang beses ka nang nangako. Pero wala na akong tiwala sa'yo. Pamilya ko rin ang nagdusa dahil sa utang mo!" Nagsimulang umiyak si Laura, yakap si Brix na natatakot na rin. "Maawa ka naman, Eduardo! May mga anak din kami!" Ngunit sa halip na maawa, ibinaling ni Eduardo ang kanyang tingin kay Brix. "Ah, ito ba ang bunsong anak mo? Sayang, bata pa naman," aniya, malamig ang tono. Napasigaw si Laura, ngunit walang nagawa. Sa isang utos, nagsimula nang magpaputok ang mga tauhan ni Eduardo. Bumagsak sina Joseph at Laura, duguan sa sahig. Si Brix, kahit bata pa, ay nanlaban gamit ang hawak niyang laruang kahoy. "Huwag niyo silang galawin! Mama, Papa!" sigaw niya habang sumugod sa isa sa mga lalaki. Ngunit isang putok ng baril ang tumama sa kanya, dahilan upang bumagsak siya malapit sa katawan ng kanyang mga magulang. Habang nagaganap ang trahedya, si Anna, ang panganay na anak ng mga Tan, ay pauwi mula sa trabaho. Pagod man, masaya siyang naglalakad, iniisip ang masarap na hapunan na iluluto ng kanyang ina. Ngunit sa paglapit niya sa bahay, may napansin siyang hindi normal. Bukas ang pinto ng bahay, at may kakaibang katahimikan sa paligid. "Mama? Papa? Brix?" tawag ni Anna habang pumasok sa bahay. Ngunit ang sumalubong sa kanya ay ang pinakamasakit na tanawin sa kanyang buhay. Sa gitna ng sala, nakita niya ang mga bangkay ng kanyang mga magulang at kapatid. Lahat ay duguan, at ang sahig ay basang-basa ng dugo. "Mama! Papa! Brix!" sigaw ni Anna habang tumakbo papunta sa kanila. Niyakap niya ang katawan ng kanyang kapatid, umaasang buhay pa ito. "Brix, gumising ka! Please! Huwag mo akong iwan!" Ngunit walang sagot. Biglang narinig ni Anna ang yabag mula sa likuran niya. Paglingon niya, nakita niya ang mga armadong lalaki, kasama si Eduardo na nakamaske. “Boss, anong gagawin natin dito?” tanong ng isa sa mga tauhan. "Baka maging problema pa ito," sagot ng isa pa, tumutok ng baril kay Anna. "Hayaan niyo siya," utos ni Eduardo, ngunit ang boses niya ay puno ng malamig na layunin. "Pero bigyan niyo siya ng leksyon." Mabilis nilang hinawakan si Anna, kahit na pilit siyang nanlaban. "Bitawan niyo ako! Mga hayop kayo!" sigaw niya, ngunit walang awang itinulak siya sa sahig. Ang sumunod na mga sandali ay puno ng kirot at takot. Habang si Eduardo ay nakatayo lamang, tahimik na nanonood. Pagkatapos ng matagal na pagpapahirap, walang awang binaril si Anna ng tatlong beses. Ang kanyang katawan ay humandusay sa tabi ng kanyang pamilya, duguan at halos wala nang buhay. "Umalis na tayo," malamig na utos ni Eduardo. "Tapos na tayo dito." Tahimik na umalis ang grupo, iniwang wasak ang pamilya Tan—pisikal at emosyonal. Sa likod ng kanilang iniwang krimen, tila wala silang bakas ng pagsisisi. Sa gitna ng madilim na bahay, tanging ang mahihinang hininga ni Anna ang nagpapatunay na may natitira pang buhay sa kanya. Ngunit sa kanyang isipan, ang mga huling alaala ng kanyang pamilya at ang walang hanggang galit para kay Eduardo at sa kanyang mga tauhan ang umusbong. Sa gabing iyon, nag-agaw buhay si Anna. Ang natirang buhay sa kanya ay puno na lamang ng paghihiganti at galit—isang bagyong handang lumamon sa lahat ng hahadlang sa kanya. Ang trahedya ng pamilya Tan ay isang mantsang hindi mabubura sa lugar na iyon. At sa bawat patak ng dugo, nabuo ang simula ng isang kwento ng paghihiganti—isang kwentong puno ng kadiliman, kasinungalingan, at walang hanggang paghahanap ng hustisya.