Pag-ibig sa gitna ng Silid-aralan

Chapter 10: In the Shade of Friendship

Nagsimula ang ikalawang araw ng Foundation Week nang maaga. Napakabilis ng t***k ng puso ko habang papunta ako sa school. Siguro dahil sa excitement, siguro dahil din sa pressure na mag-perform nang maayos sa booth namin. Pero alam ko rin na parte ng kabang nararamdaman ko ay dahil kay Roel.

Pagdating ko sa booth, nakita kong nandoon na si Roel, tinutulungan si Anna Marie na ayusin ang mga dekorasyon. Hindi ko mapigilan ang sarili kong ngitian siya. “Good morning,” bati ko, sinusubukan maging normal lang ang tono ng boses ko.

“Morning, Diana!” sagot niya, at nag-init ang pisngi ko sa init ng ngiti niya. Hindi ko alam kung ako lang ba ang nakakaramdam, pero parang mas malambing ang boses niya ngayon.

“Ang aga mo ah,” sabi ko habang tinutulungan silang ayusin ang mga banner. “Usually ikaw yung huling dumating.”

“Gusto ko lang siguraduhin na maganda ang booth natin,” sagot niya na may pilyong ngiti. “And besides, I wanted to see you early.”

Nagulat ako sa sinabi niya at hindi ko maiwasang mapatitig sa kanya. Nagtama ang mga mata namin at parang may mga bagay na hindi nasasabi sa pagitan ng mga tingin namin. Bago pa man ako makasagot, sumingit si Anna Marie.

“Uy, tama na yan at baka mamaya magtampo ang mga kasama natin,” sabi ni Anna Marie habang nakangiti.

“Wala yun, Anna Marie,” sagot ko, sabay iwas ng tingin kay Roel. Pero naramdaman ko ang mga mata niya na sumusunod sa akin habang inaayos ko ang iba pang mga bagay.

Abala ako sa buong umaga. Andami kong ginawa—nag-aasikaso ng mga customer, nagma-manage ng inventory, at kung anu-ano pa. Pero kahit gaano ako ka-busy, hindi ko mapigilang hanapin si Roel sa bawat sulok ng booth. Lagi kong sinisiguradong hindi siya napapagod masyado, na okay lang siya.

Nang mag-break ako, nagdesisyon akong maglakad-lakad para mag-clear ng isip. Habang naglalakad ako, nakita ko si Daniel na nakatayo sa ilalim ng isang puno. Napahinto ako at naisip kong lapitan siya. “Daniel!” tawag ko habang papalapit sa kanya.

Lumingon siya at ngumiti sa akin. “Hey, Diana. Break ka rin?”

“Oo,” sagot ko, sabay hinga ng malalim. “Medyo kailangan ko ng fresh air. Kamusta naman ang booth niyo?”

“Okay naman,” sagot ni Daniel, sabay angat ng balikat. “Maraming bumisita, pero nakakapagod din.”

Ngumiti ako at tumango. “Parang ganun din dito. Sobrang busy, parang walang katapusan.”

Tahimik kami sandali, at hindi ko maiwasang pagmasdan si Daniel. Matagal na akong may gusto sa kanya, alam ko iyon. Pero habang nag-uusap kami, nararamdaman ko na parang nagbabago na ang nararamdaman ko. Hindi na katulad ng dati. Iba na.

“Alam mo,” biglang sabi ni Daniel, “naisip ko lang, ang bilis ng panahon. Parang kahapon lang.”

“Yeah,” sagot ko, sabay tingin sa malayo, parang hinahanap ang mga alaala. “Parang kahapon lang, nagkakandaugaga tayo sa paghahanap ng classrooms.”

Natawa si Daniel. “Simpler times, for sure.”

Ngumiti ako, pero may kirot akong naramdaman. Gusto ko sanang sabihin sa kanya ang lahat ng nararamdaman ko noon, pero bigla siyang nagsalita.

“Diana,” seryosong sabi ni Daniel, “alam mo, matagal ko nang alam na may crush ka sa akin noon.”

Biglang tumigil ang mundo ko. Hindi ko alam kung paano sasagutin yun. Nahuli ba niya? Alam ko bang obvious ako dati? “Ah…,” simula ko, pero wala akong masabi.

“Alam ko, pero hindi ko lang pinansin,” patuloy ni Daniel, hindi ko alam kung saan siya titingin. “Ayokong maging awkward tayo. You’re like a sister to me, Diana. I didn’t want to ruin our friendship.”

Parang bumagsak ang puso ko. Kapatid? Ganun lang pala ang tingin niya sa akin. Alam kong dapat masaya ako na hindi niya pinasama ang loob ko noon, pero bakit parang ang sakit?

Parang bigla akong nawalan ng hangin sa dibdib ko. Ang sakit na malaman na lahat ng feelings ko noon, lahat ng paghanga ko sa kanya, ay hindi niya pinansin dahil lang kapatid ang tingin niya sa akin. Parang sinasaksak ang puso ko habang nagpipilit akong ngumiti. “Oh… okay,” sagot ko, pilit na pilit ang ngiti ko.

Tumango si Daniel. “I’m glad na okay pa rin tayo, Diana. Masaya akong nandyan ka pa rin.”

“Of course,” sagot ko, pero sa dibdib ko napaka sakit ang mga sinabi nya sa akin parang tinik na tumusok sa pusok ko ang mga nalaman ko.

Pagkatapos ng usapan namin, nagpaalam na ako at bumalik sa booth. Kailangan kong mag-focus, kailangan kong ibaling sa iba ang isip ko. Pero pagdating ko sa booth, nakita kong kausap ni Roel si Cloudine. Biglang may umakyat na kirot sa dibdib ko na hindi ko maintindihan. Bakit ganun? Bakit parang masakit makita silang magkasama? Kagagaling ko lang sa usapang masakit, tapos may maaabutan pa pala akong mas masakit dito.

Lumalapit ako sa kanila, pero hindi ko maiwasang mapansin na iba ang tingin ni Cloudine kay Roel. Parang may gusto siya. Pilit kong ini-ignore ang nararamdaman ko. “Uy, Diana! Andito ka na pala!” bati ni Cloudine, sabay lapit sa akin.

“Yeah,” sagot ko, pilit na iniingatang maging casual lang. “Kamusta ang booth niyo?”

“Okay naman!” sagot ni Cloudine, pero halatang interesado siya kay Roel. “Ang saya pala ni Roel kasama, no?”

“Uh, oo nga,” sagot ko, pero parang nag-aalangan ang puso ko.

“Actually, naisip ko, baka pwede kaming mag-collab ng booth niyo,” patuloy ni Cloudine, hindi inaalis ang tingin kay Roel. “Mas magiging masaya ‘di ba?”

Nagulat ako sa proposal niya. “Hmm, interesting idea,” sabi ko, kahit hindi ko talaga gusto ang naisip niya. Alam kong mas marami pa kaming kailangan gawin, pero parang hindi ko gusto na mas lalong mapalapit si Roel kay Cloudine.

“Puwede nating pag-usapan yan mamaya,” sagot ni Roel, halatang open naman sa idea.

“Sure! Let’s talk later,” sagot ni Cloudine na parang excited. Napansin kong sumulyap siya sa akin, na parang nag-a-assess ng reaksyon ko.

Sa buong hapon, hindi ko maiwasang mapansin ang mga tingin ni Cloudine kay Roel. Parang may iniisip siya, at tila ba may gusto siyang malaman. Pakiramdam ko tuloy, may tension na hindi ko maipaliwanag. At parang may gusto sanang sabihin sa akin si Roel, pero laging may pumipigil sa kanya.

Nang sumapit ang hapon, mas naging lively ang atmosphere ng booth namin. Pero kahit gaano ako kabusy, hindi ko maiwasang mag-alala sa mga nangyayari. May mga pagkakataon na gusto akong kausapin ni Roel, pero laging nauudlot.

“Diana, okay ka lang ba?” tanong ni Anna Marie habang nag-aayos kami ng mga supplies.

“Ha? Yeah, okay lang ako,” sagot ko, pero halata ang pag-aalala sa boses niya.

“Alam ko, may iniisip ka,” sabi niya, sabay hawak sa braso ko. “You can tell me, Diana.”

Nag-alinlangan akong magsalita, pero alam kong mapagkakatiwalaan ko si Anna Marie. “Napansin mo ba si Cloudine at Roel?” tanong ko sa kanya, medyo nag-aalangan.

“Hmm, napansin ko rin,” sagot ni Anna Marie habang nag-iisip. “Bakit, may something ba sa kanila?”

“Hindi ko alam,” sagot ko, pilit na iniintindi ang nararamdaman ko. “Pero parang may mali. Or maybe it’s just me.”

“Baka naman you’re overthinking lang,” sabi niya, sabay tapik sa likod ko. “Pero kung concerned ka talaga, talk to Roel. Malinaw naman ang connection niyo, eh.”

“Connection?” tanong ko, naguguluhan.

“Oo naman,” sabi niya, sabay tawa. “Ang obvious kaya! Pero kung hindi ka comfortable, let things flow naturally. Malay mo, masagot lahat ng tanong mo.”

Nag-isip ako ng malalim. Baka nga tama si Anna Marie. Baka overthinking lang ako. Pero may parte sa akin na nagsasabing dapat akong maging aware sa mga nangyayari.

Nasaktan ako sa sinabi ni Daniel kanina sa akin, at nasasaktan ako dahil nakikita kong nagiging malapit si Cloudine at Roel.