Pag-ibig sa gitna ng Silid-aralan

Chapter 11: Lihim na Pintig

Diana's POV

Maaga pa lang, ramdam ko na ang kakaibang sigla sa campus. Tila mas maraming tao ngayon kaysa kahapon, at lahat ay abala sa kani-kanilang booths. Habang naglalakad ako papunta sa booth namin, nakita ko ang iba’t ibang sections na nagse-set up ng kanilang mga activities. Pero ang pinakaagaw-pansin ay ang malaking "Marriage Booth" na itinayo ng kabilang section. Puno ng tawanan at sigawan ang paligid, at halatang aliw na aliw ang mga estudyante.

"Good morning, Diana!" bati ni Roel nang makita niya ako. As usual, his smile was warm and reassuring, giving me a sense of calm amidst the chaos around us.

"Good morning!" sagot ko, sabay lapit sa kanya para tumulong. "Mukhang magiging busy na naman tayo ngayon."

"Oo nga," sabi niya habang inaayos ang banner. "Pero excited din ako. Foundation Week lang ‘to nangyayari, kaya sulitin na natin."

Habang nagtatrabaho kami, napansin ko sina Anna Marie at ang iba pa naming kaklase na abalang-abala sa pagde-decorate ng booth. Nasa isang tabi sila, nagtatawanan at parang may pinag-uusapan na lihim. Hindi ko napigilan ang sarili kong magtanong.

"Anong pinaplano niyo?" tanong ko, nakangiti.

Biglang lumapit si Francis at Maylene, at bago ko pa man namalayan, hinila na nila ako papalayo. “Tara na! Kasal na kayo ni Roel!” sigaw ni Francis, na may halong pang-aasar.

"What? Wait, saan tayo pupunta?" tanong ko, pilit na pumipiglas, pero hawak nila akong mahigpit. Si Roel naman ay napasunod na rin, mukhang naguguluhan sa nangyayari.

Bago pa kami tuluyang makarating sa Marriage Booth, isang estudyante mula sa kabilang section ang biglang sumulpot sa harapan namin. Halata ang pagmamadali sa mukha niya, tila may mahalagang anunsyo.

"Sino si Roel dito?" tanong niya, seryoso ang boses.

Nagkatinginan kaming lahat, lalo na si Roel na halatang nagulat. “Ako si Roel,” sagot niya, tila nag-aalangan. “Bakit?”

“May naghihintay na bride para sa ’yo sa Marriage Booth,” sabi ng estudyante, na hindi man lang nagbago ang ekspresyon. “Kailangan ka nang dalhin doon.”

Para akong sinikmuraan. Sino ang bride na iyon? Bakit naghihintay siya kay Roel? Bigla na lang akong kinabahan, pero hindi ko alam kung bakit. Pilit kong pinipigilan ang pagbilis ng t***k ng puso ko habang sinusundan ko sila.

Hinila ng estudyante si Roel papunta sa booth, at hindi ko naiwasang sumunod sa kanila. Gusto kong malaman kung sino ang nag-aabang sa kanya. Pagdating namin sa booth, nakita ko agad ang isang babae na nakaayos ng mabuti, naka-bestida at may hawak na bouquet. Nakangiti siya habang nakatingin kay Roel, at tila siya lang ang tao sa paligid niya.

It was Cloudine.

Parang biglang may bumagsak na mabigat sa dibdib ko. Nag-freeze ako sa kinatatayuan ko, hindi makapaniwala sa nakikita ko. Hindi ko alam kung bakit, pero ang bigat-bigat ng pakiramdam ko. Pakiramdam ko, hindi ko kayang huminga.

Cloudine? Siya ang bride na naghihintay kay Roel? Hindi ko alam kung paano, pero bigla na lang akong napaatras. Ang buong paligid ay parang naging tahimik, kahit na ang sigawan at tawanan ng mga tao ay tila baga naging ingay na lang sa background.

Napansin kong kumikilos na ang mga tao, nagtatawanan habang inilalapit si Roel kay Cloudine. May parte sa akin na gusto kong mag-stay, na makita kung ano ang susunod na mangyayari, pero may mas malakas na bahagi ng sarili ko ang nagsasabing umalis na ako. Hindi ko kayang makita ang nangyayari sa harapan ko. Ayokong makita si Roel na nakikipaglaro ng kasal kay Cloudine.

Pero imbes na umiyak, pilit kong kinontrol ang sarili ko. Ayokong makita ng iba na apektado ako. Hindi pwedeng ipakita ko sa kanila ang nararamdaman ko. Dapat kalma lang. Naglakad ako palayo, pilit na itinatago ang lahat ng emosyon. Hindi pwede. Hindi ko pwedeng hayaan na makita nila ako sa ganitong kalagayan. Huminga ako nang malalim, pilit na tinatanggal ang bigat na nararamdaman ko.

Naglakad ako nang mabilis, halos tumatakbo na palayo sa booth. Hindi ko alam kung saan ako papunta, basta ang alam ko lang, kailangan kong mawala kahit sandali. Pero kahit anong pilit kong tumakas, hindi ko matanggal ang imahe ni Roel at Cloudine sa isip ko.

Habang naglalakad ako, may nakita akong isang bench na nasa gilid ng isang puno, medyo tago at tahimik. Umupo ako doon, sinubukang kalmahin ang sarili ko. Bakit ganito ang nararamdaman ko? Bakit ako nasasaktan nang ganito? Dahil ba kay Roel? Pero hindi pwede. Hindi dapat.

Pilit kong tinatanong ang sarili ko kung ano ba talaga ang nararamdaman ko para kay Roel. Kung bakit masakit na makita siyang kasama si Cloudine. Dati naman ay walang ganito. Lagi kaming magkakasama nina Anna Marie, Cloudine, at Roel, pero ngayon, bakit parang iba? Bakit biglang naging ganito?

Habang iniisip ko ito, napansin kong may lumalapit na tao. Si Anna Marie. Siguro nakita niya akong umalis kanina at sinundan ako.

"Diana," tawag niya, naupo sa tabi ko. "Okay ka lang ba? Bigla kang nawala kanina."

Ngumiti ako, pilit na tinatago ang totoong nararamdaman. "Okay lang ako. Kailangan ko lang ng konting oras."

"Sure ka? Mukha kasing... may iniisip ka," tanong niya, halatang nag-aalala.

Tumango ako, pero hindi ko kayang tignan siya sa mata. "Oo, okay lang ako. Baka pagod lang."

Tahimik si Anna Marie sandali, tila nag-aalangan kung itutuloy pa ang tanong. Pero sa huli, tumango na lang siya at ngumiti. "Kung may kailangan ka, nandito lang ako."

"Salamat," sagot ko, nakangiti rin kahit na ang totoo, gustong-gusto ko nang sumigaw. Gusto ko nang itanong sa kanya kung bakit ganoon ang nararamdaman ko, kung bakit ang sakit-sakit ng makita si Roel at Cloudine na parang ikakasal.

Pero imbes na magtanong, pinilit kong ibalik ang focus ko sa booth namin. Tumayo ako at naglakad pabalik kasama si Anna Marie. Sinubukan kong magpaka-normal, kahit na ang totoo, naguguluhan ako sa sarili ko. Alam kong hindi pa natatapos ang araw, pero parang napakabigat na ng lahat para sa akin.

Pagbalik namin sa booth, nandoon pa rin si Roel at Cloudine, pero tapos na ang "kasal." Nakatingin sila sa akin, si Roel tila may gustong sabihin, pero mabilis akong umiwas ng tingin at nagpatuloy sa trabaho. Kailangan kong ibalik ang focus ko. Kailangan kong magpanggap na okay lang ako.

Habang nagtatrabaho ako, nararamdaman kong pinagmamasdan ako ni Roel. Pero hindi ko siya tiningnan. Ayokong makita ang expression sa mukha niya. Ayokong makita kung anuman ang meron sa mga mata niya na magpapalala pa ng sitwasyon.

Dumating ang lunch break, at nagkaroon kami ng pagkakataon para makapagpahinga. Naupo ako sa tabi ng booth, sinusubukang i-relax ang sarili. Pero kahit na anong gawin ko, hindi ko magawang kalimutan ang nangyari kanina. Hindi ko matanggal sa isip ko si Roel at Cloudine, at kung bakit parang ang sakit-sakit para sa akin na makita sila na magkasama.

"Diana," narinig kong tawag ni Roel mula sa likod. Tumayo siya sa harapan ko, halatang nag-aalangan. "Pwede ba kitang makausap?"

Tumingin ako sa kanya, pilit na pinipilit ang sarili na maging kalmado. "Ano 'yon?" tanong ko, pilit na ipinapakita ang isang ngiti.

Ilang sandali pang nanatiling tahimik kami ni Roel, habang naglalakad pabalik sa booth. Ramdam ko ang awkward na tensyon sa pagitan namin, at alam kong kailangan naming pag-usapan ang nangyari. Pero bago pa ako makapag-isip ng tamang sasabihin, siya na ang unang bumasag ng katahimikan.

“Diana,” mahinahon niyang simula, halatang pinag-iisipan ang bawat salita. “Pasensya na talaga sa nangyari kanina. Hindi ko alam na may ganung plano si Cloudine. Hindi ko intensyon na madamay ka sa ganun.”

Nagpilit akong ngumiti, sinusubukang gawing magaan ang sitwasyon. “Okay lang, Roel. Hindi mo naman kailangan magpaliwanag. Wala lang ‘yon, saka bakit ako magagalit? Wala naman akong feelings sa’yo.” Pilit kong pinanatiling normal ang tono ng boses ko, kahit na parang may kumikirot sa dibdib ko sa sinasabi ko.

Bahagyang nagulat si Roel sa sinabi ko. Tiningnan niya ako nang may pag-aalala, parang hindi siya kumbinsido. “Pero gusto ko lang talaga na malinaw sa'yo... hindi ko gusto ‘yung nangyari, at ayokong may masabi si Cloudine na makakasama ng loob mo.”

Nagbuntong-hininga ako, sinusubukang maging mahinahon. “Roel, seryoso. Huwag mo nang isipin ‘yun. Hindi ako na-upset, nagulat lang ako. Katuwaan lang ‘yun, di ba? At saka, tulad nga ng sinabi ko, wala naman akong feelings sa’yo, so why would I be bothered?”

Alam kong hindi ako masyadong magaling sa pagsisinungaling, pero umaasa ako na hindi niya mapansin ang pagkukunwari ko. Pero kitang-kita ko sa mata niya na hindi siya gaanong kumbinsido.

“Sigurado ka ba? Kasi kung may nasabi o nagawa ako na hindi mo nagustuhan—”

“Roel, please,” putol ko sa kanya, pilit na tinatawanan ang sitwasyon. “Walang problema. Hindi mo kailangang mag-alala.”

Tumango siya, pero kita ko na hindi pa rin siya ganap na kampante. “Basta gusto ko lang na malaman mo na importante sa akin ang pagkakaibigan natin.”

May kirot na naman akong naramdaman nang marinig ko ang salitang pagkakaibigan. Para bang may invisible na linya sa pagitan namin na hindi namin pwedeng tawirin. Tumango ako, pilit na ipinapakita na okay lang ako. “Of course, Roel. We’re good. Huwag mo nang isipin ‘yun.”

Nagpatuloy kami sa paglalakad, at kahit na nag-usap kami tungkol sa iba’t ibang bagay, ramdam ko pa rin ang bigat sa dibdib ko. Alam kong sinabi ko kay Roel na wala akong nararamdaman para sa kanya, pero bakit parang ang sakit-sakit? Bakit parang may kung anong bagay na pilit akong iniiyak, pero pinipigilan ko lang?

Sa kabila ng mga sinabi ko, hindi ko maikakaila na naguguluhan ako. Bawat pagkakataon na kasama ko si Roel, may nararamdaman akong kakaiba, na parang may malalim na bagay na gusto kong tuklasin. Pero paano ko haharapin ito kung ako mismo ay natatakot sa posibilidad na baka higit pa sa pagkakaibigan ang nararamdaman ko?

Pagdating namin sa booth, nauna si Roel na tumulong sa mga customers, habang ako naman ay nanatili muna sa isang tabi, nagpapahinga. Pinagmamasdan ko siya mula sa malayo, sinusubukang basahin ang mga nararamdaman ko. Gusto ko bang maging mas higit pa sa magkaibigan? O takot lang ako na baka masira ang lahat kung sakaling malaman ni Roel ang totoo?

Habang naglalaban ang isip at puso ko, napagtanto kong kailangan kong magpakatatag. Hindi ko pwedeng hayaan ang sarili kong masaktan nang ganito. Alam kong kailangan kong mag-move on, o kahit papaano, kailangan kong tanggapin na hanggang dito na lang ang pwede naming maging dalawa.

Huminga ako ng malalim, pinilit na ibalik ang focus ko sa mga bagay na dapat kong gawin. Sa ngayon, kailangan kong mag-concentrate sa booth at sa mga kasama ko. Hindi ko pwedeng hayaan na manaig ang nararamdaman kong ito—at hindi rin pwedeng malaman ni Roel ang totoo.

Sa dagdag na bahagi, ipinakita ko ang pagkalito ni Diana sa kanyang nararamdaman habang pinipilit niyang itago ito kay Roel at pati na rin sa sarili niya.

Pero alam ko sa loob ko na hindi lang basta wala 'yon. Pilit kong sinasabi sa sarili ko na okay lang.