Chapter 6
1305 Words
Five years later...
Few days before my birthday makes me sick.
"Your birthday is fast approaching, do you have any sudden changes on the hotel and planning, Zephyrine?" tanong ni daddy sa akin. Kakatapos lang planuhin kahapon ang mangyayari sa birthday ko, I didn't accept any eye operation dahil sa magiging birthday party ko. After studying my dream course, I am now tagged as the young and genius ophthalmologist.
"None, daddy." sagot ko sakanya. Tumango naman ito sa sinabi ko at may inabot sa aking paper bag sa akin.
"What's that?" naka taas ang kilay na tanong ko sakanya.
"My gift for you," nakangiting sagot niya sa akin. Tumango ako at tinanggap ito.
"Here's our gift for you, Zephyrine. I hope you'll like it," nakangiting sambit ni Aira at inabutan ako ng regalo, ganoon din si Aisha.
"Thank you," plastik na sambit ko sakanila at tinabi na muna ang mga regalo dahil hindi pa ako tapos kumain. Pagka tapos kong kumain ay kinuha ko ang paperbag na bigay ni daddy sa akin.
"Thank you, daddy," nakangiting sambit ko nang makita ang isang dior bag at isang jewelry set.
"Anything for you, daughter." nakangiting sambit ni daddy. Sunod kong binuksan ang regalo ni Aira, it's a gold keychain na may naka engraved na pangalan ko sa likod at sa harapan naman nito ay mga dyamante na naka hugis puso, napa ngiti ako nang makita ito at inangat ko ang paningin ko kay Aisha.
"Thank you, Aisha." nakangiting sambit ko, ngumiti ito pabalik sa akin at ngumiti.
Sunod kong binuksan ang regalo ni Aira sa akin, it's a pink purse.
"Thank you," sambit ko kay Aira.
"You're welcome, I'm glad you like it, advance happy birthday, Zephyrine." nakangiting sambit niya sa akin, ngiti ang naging tugon ko sakanya at nag paalam na sakanilang pupunta na ako ng kwarto. Kinuha ko ang dior na bag at ang keychain na bigay ni Aisha sa akin. Sinabit ko ang keychain sa gilid ng bag at nilipat ko ang mga gamit ko sa bag na bigay ni daddy.
Years living with them is like a damn roller coaster, some days it's peaceful and some days I'll be in rage because of Aisha. I don't know what to do with them anymore.
Tumayo ako at nag palit ng damit dahil dadalaw si Astrid ngayong araw sa mansyon, pagka tapos kong mag palit ng damit ay bumaba na ako sa sala at hinintay si Astrid dumating.
"Hello, Zephy," nakangising bati ni Astrid sa akin.
"Hi, Astrid," nakangiting bati ko sakanya. Tumango ito sa akin at niyakap ako. Habang nag uusap kami ay biglang lumabas si daddy sa dining area.
"Hi tito! how are you?" nakangiting bati sakanya ni Astrid.
"I'm fine, I'm fine, how about you, Astrid?" nakangiting tanong sakanya ni daddy.
"I'm very fine tito, anyway my parents asked me to give you this," nakangiting sambit ni Astrid at inabutan ng box si daddy, nag pasalamat si daddy at iniwan na kami. Inaya ko si Astrid sa may pool area.
"So, kumusta ang birthday girl namin?' nakangiting tanong ni Astrid sa akin.
"I am very fine, where have you been? you became busy," sambit ko sakanya. Simula nang maka graduate na kaming dalawa ni Astrid ay halos hindi na namin ma hagilap ang isa't isa. I got busy sa mga scheduled operations na kailangan kong gawin, habang siya naman ay nag papalipat lipat from one country to another because of the branches of their cafe worldwide.
"Ayos lang naman, nakaka pagod minsan kasi sino ba namang hindi? palipat lipat ng ibang bansa. Hindi rin naman din kaya ni mommy o ni daddy gawin dahil nga medyo umeedad na, kaya kailangan ako na talaga gumawa," naiiling na sambit ni Astrid. Tumango tango ako sa sinabi niya at sinenyasan ang mid na ilagay ang dala niyang pagkain para sa aming dalawa ni Astrid.
"How about you? ang tibay ng daddy mo ah, akala ko noon mag hihiwalay din sila ni Aira," sambit ni Astrid sa akin.
"Ewan ko rin, matanda na ako para mag tantrums pa araw araw. Mabuhay nalang sila ng masaya hanggang kailan nila gusto, nakaka pagod din." naiiling na sambit ko. Tumango naman si Astrid sa sinabi ko.
"Ayaw mo mag stay sa pilipinas?" tanong niya sa akin. Matagal ko nang pinag iisipan na sa pilipinas nalang ako mag stay kaso wala naman akong kasama ron.
"Siguro, kapag may kasama na akong tumira sa pilipinas. I might feel lonely there you know, and homesick kapag wala akong kasama," nakangiting sagot ko kay Astrid.
"Gusto sana kitang samahan kaos sobrang demanding pa ng schedule ko, pero kapag hindi na siguro, dahil gusto ko rin mag focus sa ph branch, lalo na namimiss ko rin talaga ang pilipinas," nakangiting tugon ni Astrid sa akin.
"I will wait for you to clear your sched; I want to breath just for a while, I think philippines will heal my inside," nakangiting sagot ko sakanya.
"You will, let's just wait, okay?" nakangiting sambit sa akin ni Astrid. Ngumiti ako sakanya at humiga sa sun lounger.
"Oh, how I wish my life is just simple, living in a standard house, not this rich," nakangiting sambit ko habang naka titig sa kalangitan.
"It's not that easy, Zephy. You may see those people smiling and having fun. but you can't see what's happening inside them, Kung saan sila hahanap pambayad ng bills, kung paano pag kakasyahin ang pera hanggang sa susunod na linggo. Paano sila kapag wala silang nahanap na trabaho? paano nalang ang pamilya nila? You can't just wish for a life you didn't get to experienced living," nakangiting sambit ni Astrid sa akin na tinanguan ko naman.
"You're right, I'm still lucky I know, for not thinking where I can find money to support my family, where will I pull our foods for tomorrow, life is really unfair sometimes," nakangiting sambit ko sa sarili ko.
"Life was and will never be fair, Zeph. Palaging may nasa tuktok, may nasa gitna, at lalong may nasa baba. Kung nasa baba ka, malas mo. Kailangan mo mag isip ng paraan paano ka makaka makaka ahon sa kahirapan. Kung paano mo maaahon ang pamilya mo sa kahirapan. Kung nasa gitna ka, swerte kana, kasi kahit papaano meron meron na kayo, kung nasa tuktok ka, pinag pala ka. We're still lucky you know? mom and dad finding a good opportunity here in italy, one of the best and beautiful country worldwide," nakangiting sambit ni Astrid sa akin.
"I look up to your mom and dad so much," nakangiting tugon ko kay Astrid.
"So do they to you, noong nakaraan lang sinasabi ni mommy kung gaano ka kagalimng na doctor, as if I am not seeing you on the news? girl, you're dam.n famous, " naiiling na sambit ni Astrid sa akin kaya humalakhak ako.
"Ah, I miss my mom so much, I hope she is proud of what I became," nakangiting bulong ko.
"I know she is very proud of you right now, of what you become, you're her princess anyways," nakangiting sambit ni Astrid sa akin, sinimangutan ko naman ito kaya natawa ito.
"Kidding aside though, I know tita is very proud of you right now, you're a well-made woman. You raised yourself; I am also proud of the woman you become, kaliwa't kanan ang appointment mo, ikaw nalang nag sasawang tumanggi sa iba. You're a brave woman, Zephy. And I am very proud of you, my soul sister." nakangiting sambit sa akin ni Astrid.
"Thank you, Astrid. For being with me until today. I don't know kung kakayanin ko ba noon kung wala ka sa tabi ko," nakangiting sagot ko sakanya. Ngumiti ito at lumapit sakin at niyakap niya ako ng mahigpit, gumanti ako ng yakap sakanya. And I know very well that hug is what I needed the most.
- Writer
