KAHIT SANDALI, MAHAL KITA

Talia POV Naiinis ako. As in sobra. Si Vincent, ang fiancé kong akala ko ay totoong nagmamahal sa’kin, niloloko lang pala ako. Dalawa pala kami. At ang pinakamasakit? Gusto niya lang ako pakasalan dahil mayaman ang pamilya ko. Bwisit na lalaki. Kaya nung nahuli ko silang magkasama, malakas ko siyang sinampal bago ako tumalikod. Wala na akong pakialam. Hindi ko namalayan, napadpad na pala ako sa isang bar. Mag-isa. Umiinom. Sinusubukang lunurin sa alak ang lahat ng sakit at kahihiyan. Marami ang lumalapit sa akin, nag-aalok ng one-night stand. Lasing na inis ang sagot ko, “Umalis na nga kayo, ang papangit niyo.” Nagtalikuran sila, naiirita siguro sa sungit ko. Good. Pero bigla akong napatigil. May pumasok na lalaki sa bar. Para bang tumigil ang mundo ko nang makita ko siya. Matangkad. Matipuno. Nakaka-intimidate sa guwapo. Parang hindi totoong tao. Nagpunas ito ng mesa at nginitian ang isang matrona habang naghahatid ng alak. Napailing ako. Sayang. Bayarang lalaki pala. Pero nang dumaan siya sa harap ko, parang may humila sa akin. Hinawakan ko ang braso niya. Mas lalo pala siyang guwapo sa malapitan, yung tipong nakakawala ng hininga. “Magkano ang isang gabi mo?” tanong kong namumungay ang mata. “What?” Halatang may inis sa boses niya. Mas lalo akong lumapit. Bumulong ako sa tenga niya, “Magkano ang isang gabi mo? Paligayahin mo ako…” Tinitigan niya ako. Matagal. Tapos unti-unti siyang napangiti, yung ngiting parang alam niyang lasing ako pero hindi niya ako tinatanggihan. Siguro naisip niyang maganda ako. Sexy. At handang gumastos. “Ikaw?” tanong ko ulit. “Two thousand,” sagot niya habang nakangisi. At ewan ko kung dahil sa alak, pero mas lalo siyang gumuwapo sa paningin ko. Walang-wala si Vincent sa kanya. Hindi ko na namalayan kung paano nangyari, pero ang huli kong natatandaan… magkasama na kami papunta sa isang high-end na hotel. At doon nagsimulang magbago ang buhay ko. Talia POV Pagkasara ng pinto, parang may kung anong sumabog sa pagitan namin. Hinila niya ako palapit, halos hindi ako makahinga sa init ng katawan niyang nakadikit sa akin. Ang kamay niya ay dumapo sa bewang ko, mabigat, mapang-angkin, at walang pasabi ay isinandal niya ako sa pader. “Talia…” bulong niya, pero puno ng babala at pagnanasa. Hindi ko alam kung dahil sa alak o dahil sa kanya mismo, pero hindi ko na kayang umatras. Hinawakan ko ang collar ng suot niyang shirt at hinila siya pababa para halikan ako. Hindi na siya naghintay. Nagdilim ang paningin ko nang lamunin niya ang labi ko, masyadong mainit, masyadong malalim, parang gusto niya akong angkinin hanggang mawala ang pagkatao ko. Nang gumapang ang labi niya pababa sa leeg ko, hindi ko napigilang mapasandal nang mas madiin, hinahabol ang hininga na parang lumalabo ang tuhod ko sa bawat haplos niya. “Ah…” bulong ko, at para bang iyon ang hudyat na matagal niyang hinihintay. Binuhat niya ako sa braso, para bang wala akong bigat, at naramdaman ko ang biglang pag-init ng hangin nang ihiga niya ako sa kama, mabilis pero ingat na ingat, na parang hindi niya alam kung uuurong ba siya o itutuloy. Tinitigan niya ako sa dilim. May tanong sa mga mata niya. May pag-aalala. May apoy. “Talia… last chance. Kapag nagpatuloy tayo—” Hinila ko siya pababa, inilapat ang labi ko sa kanya bago pa niya matapos. Ayaw ko na ng salita. Ayaw ko na ng pag-iisip. Gusto ko lang… siya. At doon siya tuluyang bumigay. Mabigat ang hininga niya habang unti-unti niyang nilalapit ang katawan niya sa akin, ang kamay niyang dumapo sa pisngi ko hanggang sa dibdib ko ay nanginginig nang kaunti, parang siya mismo ay natatangay sa nararamdaman niya. “Talia…” pabulong niyang ulit, mas mahina na, mas totoo. At sa pagkakapatong niya sa akin, sa paraan ng pagdampi ng balat niya sa balat ko… alam kong wala nang atrasan. Nang nagdikit ang mga labi namin ulit, mas marahas, mas desperado,, ang buong mundo ay parang naglaho. At nang tuluyang dumilim ang paligid… …doon nagsimula ang gabi na binura ang nakaraan ko— at nagbukas ng pintong hindi ko na maisasara. Fade to black. Talia POV – Morning Scene Napapikit ako agad nang sumakit ang ulo ko pagkagising. Para akong binibigwasan ng libo-libong martilyo sa sentido. Huminga ako nang malalim bago dumilat… at doon tuluyang bumilis ang t***k ng puso ko. Nakahubad ako. At sa gilid ng kama, may bakas ng dugo sa puting bedsheet. “s**t…” bulong ko, sabay takip ng kamay sa bibig. “Bakit wala akong maalala?” Sinubukan kong balikan ang nangyari kagabi, pero ang nakikita ko lang sa isip ko ay yung pagiging desperado kong lumabas ng bahay, pumunta sa bar, at uminom hanggang mawalan ng pakiramdam. Hanggang doon lang. Blanko ang lahat pagkatapos nun. Parang may malaking pader na pumipigil sa akin na alalahanin ang sumunod na mga nangyari. Naiinis akong napaupo sa gilid ng kama, hawak ang kumot na parang iyon na lang ang proteksyon ko sa mundo. “Bakit ba ako nagpaka-stupid?” frustated kong bulong. Hindi ko alam kung ano ang ikakabahala ko, ang wala akong maalala, o ang katotohanang may nangyari talaga. Lalo lang sumama ang loob ko sa sarili ko. Hindi dapat ganito. Hindi dapat ako umabot sa ganitong punto… dahil sa isang lalaking niloko lang ako. Humugot ako ng malalim na hininga. “Bahala na,” sabi ko sa sarili ko. Mamaya ko na iisipin ‘to. Ayokong masiraan ng loob ngayon. Kailangan ko munang maligo, mag-ayos, at makaalis sa lugar na ‘to bago pa ako tuluyang lamunin ng hiya at pagkalito. Tumayo ako nang dahan-dahan, pilit inaangat ang sarili mula sa kaguluhan ng gabing hindi ko maalala, hindi ko alam na sa labas ng pintuan, may isang lalaki palang gising na gising… at hinihintay ang pagbangon ko. Nagbibihis na ako, nagmamadali habang pilit kong inaayos ang sarili ko kahit nanginginig pa rin ang mga kamay ko. Kailangan kong makaalis bago ko pa tuluyang maramdaman ang bigat ng nangyari kagabi. Pero bago ko maisara ang blouse ko, biglang bumukas ang pinto. Napaatras ako at napatili. “W–wait! Hoy! Ano ba?!” Nakahubad pa ako at halos hindi ko alam kung ano ang uunahin—takpan ang sarili kong naguguluhan o magtapon ng unan sa mukha niya. Agad kong niyakap ang kumot, pilit tinatakpan ang katawan ko. “Buwisit ka, lumabas ka nga!” galit kong sigaw, halong hiya at inis. Pero hindi siya kumilos. Ni hindi siya kumurap. Nakatayo lang siya roon, yung lalaking hindi ko maalala ang pangalan, hindi ko maalala kung paano kami nagkakilala, at nakatitig sa akin na parang… kilala niya ako. Parang alam niya ang nangyari habang ako wala man lang maalala. At ang mas nakakainis? Ang lakas ng presence niya. Yung tipong kahit nagsusumigaw ang utak ko na tumalikod ka, Talia, hindi ko magawang gumalaw. “Ano ba?!” ulit ko, mas malakas na ngayon. “Lumabas ka!” Pero imbes umalis, tumikhim lang siya. Mabagal, malalim. “At bakit ako lalabas,” aniya, mababa at malamig ang boses, “kung ako ang kasama mo kagabi?” Parang biglang nanlamig ang buong katawan ko. Hindi ko alam kung ano ang mas dapat kong katakutan— ang katotohanang may ginawa kami… o ang paraan niyang tumingin sa akin na para bang may karapatan siya.