Season I - Love at First Sight - part 1
1375 Words
"Aray! Grabe, ang sakit nun ah!" bulalas ko, sabay himas ang gilid ng ulo ko kung saan tumama ang bola.
Parang realidad mismo ang bumato sa akin. Wala na ako sa aking mainit na pantasya—bumalik na ako sa coliseum, gitna ng tryouts para sa basketball team namin. Sobrang lalim ng iniisip ko, nakatitig lang sa sahig, hindi ko man lang napansin ang paparating na bola. At oo nga pala, napakainit ng daydream ko kanina. Mga imahe ni Mike, basa mula ulo hanggang paa, nagshoshower ilang hakbang lang ang layo sa akin sa locker room. Grabe, nag-spiral talaga ang imahinasyon ko.
"Ahhh, yung mga steamy shower scenes na 'yan," bulong ko sa sarili ko. "Kailan kaya magiging totoo 'yun, ha?" Kung isa itong triple-X na pelikula, siguradong bebenta kaming dalawa. Walang duda. Hehehe. Si Mike, sa kanyang Fil-Chinese na charm na parang pinaghalong Thai heartthrob at K-drama lead, laban sa akin, half-Japanese na mahilig mag-fantasy. Mukhang hanggang daydream na lang muna ako ngayon. At least libre 'to. Hahaha!
Biglang lumapit yung lalaking nakatama sa akin ng bola, mukhang guilty na guilty. "Bro, sorry talaga," sabi niya, sincere naman.
Ngumiti ako nang bahagya. "Ayos lang 'yun." Pero aray, kumikirot pa rin ulo ko.
Sa likod ko, may dalawang college girls na nakamasid. Mula sa pag-aalala, agad silang lumapit sa akin.
"Okay ka lang ba?" tanong nung isa, mata niya'y punong-puno ng concern.
Ngumiti ako, pilit na binabalewala ang nangyari. "Ayos lang ako, promise."
"Eto," sabi niya, iniaabot sa akin ang malamig na bote ng mineral water. "Idiin mo diyan sa natamaan."
Tinanggap ko iyon nang may pasasalamat. "Salamat! Pero pwede bang inumin ko na lang? Hehehe," biro ko.
"Sure!" tawa niya, kitang-kita ang kabaitan sa mga mata niya.
Bago ko pa mainom ang tubig, biglang napasinghap nang malakas yung isa pang girl, halos tumalon pa sa excitement. "Oh my gosh! Alden Richards!!! Tama ba???" Sigaw niya na halos umalingawngaw sa buong coliseum.
Nagulat ako, nakatitig sa kanya nang walang masabi. "Hindi po," sagot ko nang kalmado, sabay kamot sa batok ko. Hindi ko in-expect 'yun.
Di kalayuan, may narinig kaming tumatawag, "Cherry! Mae!" Napalingon yung dalawang nasa harap ko, at doon ko narealize—sila pala sina Cherry at Mae.
"Sorry tungkol kay Mae," bulong ni Cherry, lumapit nang kaunti na parang nag-aapologize. "Super fan kasi siya ni Alden. Minsan overexcited. Hahaha."
Si Mae naman, puno pa rin ng energy, kinurot si Cherry sa braso. "Eh kasi naman, Cherry, kamukhang-kamukha niya talaga si Alden!"
"Aray naman, Mae! Tama na nga," reklamo ni Cherry, habang hinihimas ang braso niya.
"Alden?" tanong ko, sabay taas ng kilay. "Artista ba siya o something?"
Nagningning ang mga mata ni Mae. "Oo! Sikat na sikat siya!"
Natawa ako. "Hindi kayo ang unang nagsabi niyan. Naalala ko tuloy nung minsan sa LRT, may mga gustong magpa-picture kasi akala nila siya ako. Hahaha!"
"Well, hindi ka nila masisisi," sabi ni Mae, habang tinitignan ang mukha ko nang malapitan. "Ang laki ng resemblance!"
"Ano nga pala pangalan mo?" tanong ni Cherry, halatang curious.
"Michael. At kayo naman sina Cherry at Mae, tama ba? Narinig ko kanina. Hehehe."
"Yup!" sagot ni Mae, habang may hinuhugot na flyer mula sa bag niya. "Bago kami umalis, baka gusto mong kumuha nito. Volunteers kami ng AWARE Society, isang NGO na nagpapalaganap ng kaalaman tungkol sa HIV-AIDS. Naghahanap kami ng mga bagong volunteers, baka interested ka?"
"Oh, interesting 'yan," sabi ko at kinuha ang flyer.
"By the way, Michael," singit ni Cherry, parang may itatanong pa. "Kilala mo ba yung guy na 'yon?" Tinuro niya si Mike, na kasalukuyang nakikipag-usap sa ibang players.
"Oo, kilala ko siya. Bakit?"
"Ano pangalan niya?" tanong ni Cherry, lumapit pa nang kaunti, puno ng curiosity ang boses.
"Ang gwapo kasi niya," dagdag ni Mae, kinikilig pa. "Kamukhang-kamukha niya si Mike Tan ng StarStruck. Pinag-uusapan namin siya kanina ng mga BFFs namin. Hehehe."
"Talaga?" sabi ko habang ngumingiti. "Ang funny naman niyang sinabi mo."
"So, ano nga pangalan niya?" pilit ni Cherry.
"Pangalan niya ay Mike Tan," sagot ko nang casual.
Nagkunot-noo si Mae. "Nako, Michael, wag mo naman kaming lokohin."
Natawa ako. "Seryoso ako! Michael Tan talaga pangalan niya, pero hindi siya yung actor. Hehehe."
Nanlaki ang mata ni Cherry. "Wait, talaga? Pareho sila ng pangalan?"
"Yup," kumpirma ko. "Full name niya, Michael Angelo Tan. Gusto niyo bang ipakilala ko kayo sa kanya?"
Nagtinginan silang dalawa, halos hindi mapigilan ang kilig. "Please!!!" tili ni Mae.
Biglang nag-vibrate ang phone ni Mae. Tiningnan niya ito at napasimangot. "Naku, Cherry, kailangan na natin umalis. Tinatawag na tayo, paalis na yung coaster."
Napabuntong-hininga si Cherry pero tumango. "Salamat, Michael. Next time na lang siguro?"
"Anytime," sabi ko.
"Ah, oo nga pala. Michael, kailangan na talaga naming umalis," sabi ni Cherry, may bahid ng panghihinayang sa boses niya. "Kung interesado kang mag-volunteer sa NGO namin, nasa likod ng flyer yung contact number."
"Walang problema. Kung may oras ako, magre-reach out ako," sagot ko at binigyan sila ng reassuring smile.
"Salamat, Michael," dagdag ni Mae nang taos-puso. "Kailangan na talaga naming sumibat; paalis na yung coaster namin."
"Got it. Nice meeting you both, Mae and Cherry."
"Nice meeting you too, Michael. Ingat ka at mag-ingat sa bola! Hahaha." sabay nilang sabi at tawa, kumakaway habang papalayo, sumasabay sa agos ng tao.
"Ingat din kayo!" sigaw ko pabalik, pinapanood sila habang naglalaho sa kalayuan.
Halos dalawampung minuto na kaming naghihintay dito sa coliseum, pero wala pa rin si coach. Habang ang iba sa amin ay nagdesisyong mag-scrimmage para mag-warm-up, mas pinili kong umupo sa gilid at magmasid.
At naroon siya—si Mike.
Nakatayo siya sa likod ng basketball ring, hawak ang phone, seryosong nakikipag-usap. Si Liza kaya 'yun? O baka tungkol sa trabaho? Wala akong ideya. Ang alam ko lang, hindi ko maialis ang tingin ko sa kanya. Kunwari'y binabasa ko ang flyer na ibinigay nina Cherry at Mae, pero pasimple akong sumisilip sa kanya. O sige, hindi na masyadong pasimple. Hehehe.
Bigla kong naalala—sila Cherry at Mae, kasama ang grupo nila kanina sa labas ng coliseum. Yung mga babaeng tawa ng tawa, bulungan nang bulungan habang nakatitig kay Mike. Kitang-kita na pinag-uusapan nila siya. At, well, sino nga bang hindi?
“Ang gwapo naman kasi niya—grabe, sobrang gwapo,” naisip ko, inaalala ang mga salitang narinig ko mula sa kanila. “At oo nga, kamukha niya talaga si Mike Tan ng StarStruck.” Napatawa ako nang mahina. Hehehe.
Si Mike, na nakaupo ngayon sa bleachers, mga limang metro lang ang layo mula sa akin, ay parang nagiging sentro ng mundo ko. Haaaay. Hindi ko maintindihan kung bakit ganito ang nararamdaman ko sa kanya. Hindi naman ako yung tipo ng tao na madaling ma-captivate. Lalo na hindi sa isang lalaki.
Lumaki akong hindi naaakit sa kapwa lalaki. Ang mga crush ko noon ay puro magagandang babae—mga slim at sexy na parang kinatawan ng lahat ng gusto ko. Siguro kasi, pinalibutan ako ng ganoong klaseng ganda sa hometown namin.
Nagka-girlfriends na ako simula high school, at kahit na-enjoy ko naman ang company nila, hindi ko kailanman pinilit ang sarili kong gawin ang higit pa. Tinuruan ako ni Mama ng respeto sa mga babae—isang aral na dala niya mula sa sarili niyang kwento. Kahit na nagtrabaho siya sa club para itaguyod kami, tiniyak niyang lumaki akong may dignidad sa pagtrato sa iba. Dahil sa kanya, hindi ako naging tulad ng ibang lalaki na balewala lang ang relasyon. Kaya, technically, virgin pa rin ako. Nakakahiya ba? Siguro. Ahehehe.
Para sa akin, simple lang ang pag-ibig: may isang taong hahawakan mo, hahalikan, at pagbabahaginan ng mga pangarap. Akala ko, alam ko na kung ano ang ibig sabihin ng pagmamahal. Pero lahat ng iyon, nagbago noong nakilala ko si Mike.
Muling napatingin ako sa kanya. Nasa tawag pa rin siya, pero sa sandaling iyon, nagtagpo ang mga mata namin.
Parang huminto ang puso ko. Ang tingin niya—diretsong tumatagos sa akin, parang nababasa niya lahat ng iniisip kong pilit kong tinatago. Nanlaki ang mga mata ko, nahuling tumititig, at mukhang napansin niya iyon dahil isang matamis na ngiti ang gumuhit sa kanyang mukha.
Ang ngiting iyon—sobrang lambing, sobrang init—parang may apoy na dumaloy sa pisngi ko.
Oh, Mike!
- Writer
