Season I - Prologue
Ang ulan ay tila walang tigil, bumabayo sa mga bintana na parang orkestra ng kulog at kidlat. Ang bagyo sa labas ay sumasalamin sa init na bumalot sa akin buong araw. Pagkabit ko ng tuwalya sa pinto ng banyo, ang mainit na singaw mula sa shower ay tila isang mapayapang kanlungan na naghihintay sa akin.
Pagbagsak ng tubig sa balat ko, napasinghap ako ng malalim na buntong-hininga. Bawat patak ay parang hinuhugasan ang pagod ko mula sa basketball practice, kapalit ng isang nakaka-relax, at halos nakakapasong init.
"Tangina, ang sarap nito," bulong ko habang itinagilid ang ulo ko sa ilalim ng tubig. Unti-unting gumuhit ang ngiti sa labi ko. "Kung nandito lang sana si Mike…"
Hindi ko namalayang tumagal na ako nang sobra sa shower, hinayaan ang init na paluwagin ang mga tensyon sa katawan ko at pakalmahin ang ligalig sa isip ko. Pero nang patayin ko na ang tubig at abutin ang tuwalya, may kung ano—o sino—ang nagpahinto sa akin.
Siya.
Nakatayo siya sa kabilang cubicle, isang matangkad na lalaki na makinis ang balat. Nakatalikod siya sa akin, parang walang kamalay-malay sa presensya ko. Bahagyang nakaawang ang pintuan ng shower niya, at hindi ko maiwasang mapako ang mga mata ko sa tanawing nasa harapan ko. Bawat detalye sa kanya ay... nakakabighani. Ang malapad niyang balikat ay makintab at basa, ang puwet niya’y halos di makatotohanang perpekto. Napakaperpekto para balewalain.
Napansin ko ang sirang knob ng pintuan niya at inisip kong baka nagbukas iyon nang kusa. Pero habang ang mga mata ko'y sumusuri sa kurba ng likod niya at sa pag-agos ng tubig sa balat niyang tila inukit ng mga anghel, malinaw na isang bagay lang ang gusto ko—ang tumitig nang mas matagal.
Dahan-dahan siyang gumalaw, animo'y sinasadya ang bawat kilos, nilalagyan ng sabon ang leeg niya pababa sa dibdib, at mas mababa pa... Ang singaw ng tubig ay parang ikalawang balat niya, dinadala ang nakakabaliw na amoy ng kanyang katawan na tila isang lihim na nakakaadik. Napasinghap ako. Bawat galaw niya, bawat butil ng tubig sa balat niya, parang hinila ako papalapit.
At parang gustong subukan ng tadhana ang kontrol ko, narinig ko siya.
Isang mababa, halos primal na ungol ang kumawala mula sa kanya. "Aaaaah... aaah... uuhhhmm..." Ang tunog na iyon ay parang kidlat na tumama sa gulugod ko, pinapainit ang kung anong hayok na damdamin sa loob ko.
Dapat ay tumalikod ako. Dapat ay umalis ako. Pero hindi ko magawa. Ang katawan ko’y gumalaw bago pa maisip ng utak ko. Ang tuwalya ko’y nahulog na sa sahig, at bago ko pa namalayan, isa akong gamu-gamo na hinahatak ng apoy.
Siya.
"Michael Angelo Tan," bulong ko sa isip ko, ang puso ko’y parang tambol sa kaba at pananabik. Ang pangalan niya’y umalingawngaw sa utak ko, parang isang lihim na hindi pwedeng itago, habang ang bawat ugat sa katawan ko’y nagmamakaawang lumapit sa kanya.
At marahil naramdaman niya iyon, dahil bigla siyang lumingon. Ang tubig ay umaagos sa mukha niyang parang inukit sa marmol. Nagtagpo ang mga mata namin sa isang iglap bago siya yumuko, kinukuha ang mga labi ko sa isang halik na parang kulog sa kalagitnaan ng bagyo.
Sumiklab ang init sa pagitan namin, ang singaw ay bumalot sa amin na parang umiikot ang mundo sa amin lamang. Ang mga labi niya’y malambot pero mapang-angkin, hinihingi ang buong atensyon ko. Napunta ang mga kamay ko sa likod niya, hinahaplos ang matigas na hubog ng kanyang mga kalamnan habang dumidikit ang katawan namin. Sinuklian ko ang halik niya ng parehong kasabikan, tinutukso ang ibabang labi niya, tinatamasa ang bawat sandali.
Nang bahagya kong inilayo ang mga labi ko, dumausdos ito papunta sa leeg niya. Bawat halik na iniwan ko ay sinamahan ng munting kagat, at sa bawat ganoon, isang malalim, halos masakit ngunit masarap na ungol ang narinig ko mula sa kanya.
"Aaaaaah..." Mahina pero puno ng damdamin ang boses niya, isang timpla ng sakit at kasiyahan.
Gusto ko pa—kailangan ko pa. At sa bawat paggalaw ng katawan niya, sa bawat panginginig ng kanyang kalamnan sa ilalim ng mga daliri ko, alam kong pareho kami ng nararamdaman.
Sa sandaling iyon, walang ulan, walang bagyo, walang mundong nasa labas ng maliit na cubicle na ito. Mayroon lang siya. Mayroon lang kami.
At iyon ang lahat ng kailangan ko.
