CHAPTER 1
1447 Words
HARRIET'S POINT OF VIEW
At the year 3130, I started to take my first internship and also my part-time job as a writer in a publishing house in Area 666, the Rhys Publishing House. At the age of 20, I am still living in Eternity Temple with my master and adoptive father— the so-called deity, Chrys. Hindi ko man gustong tanggapin na ang lalaking noo'y pinangakuan kong magiging asawa ko noong ako ay limang taong gulang pa lamang, ay naging mabuting ama para sa akin.
Sa labing-limang taon na magkasama kami, walang araw ang lumipas na wala kaming bisita na ang sadya ay humiling ng kalayaan at kapayapaan na para bang kaya itong gawin ng aking ama. Palagi kaming nagiging abala na lubos ko ng ikinababahala dahil hindi na rin bumabata ang tinatawag nilang imortal. Alam ko na isang araw, darating ang panahon na lubos kong kinatatakutan, at iyon ang hindi na siya huminga dahil sa lubos na kapaguran.
Sa lahat ng aming ginagawa, mahigpit na ibinibilin ng aking amain na huwag tatanggalin ang matamis na ngiti sa aming labi, gaano ka man kahapo sa araw-araw na gawain. Ito ang dahilan kung bakit hindi napapansin ng mga tao na umaabot na sa sukdulan ang katawan ng lalaking pinaniniwalaan nilang diyos. Hindi nila alam na, tao din ito.
"Hayaan mo na po akong manguna, master." Hindi ko matawag na ama ang lalaking ito dahil hindi pa rin naman nagbabago ang aking desisyon na magiging asawa ko siya, pagdating ng panahon.
Pilit siyang bumangon sa kaniyang higaan. Inalalayan ko siyang makaupo sa pag-aalalang mabuwal na naman siya.
'Can you please stop being so selfless? Be selfish, even once. Because seeing you like this breaks my heart.' Tutop ang aking bibig habang pilit na tumatakas ang mga luha sa aking mata habang pilit na ngumingiti ang taong minsan ng nagligtas sa akin mula sa kadiliman at kawalan.
"Don't worry, little girl. I am okay." He pat my head that made my heart ache.
"Don't call me little girl. I hate that nickname you gave me." I pouted.
"Harriet, my precious. Please don't worry. It will affect your novel if you will think about me all the time."
He always think about my novels and myself, and I hate it. Alam ko naman na strikto ang Rhys Publishing House, pero mas importante siya para sa akin.
"Go and prepare for your work. I'll be fine." Sabi niya sa akin. Wala akong nagawa kundi sundin ang gusto niya, sa takot na baka magalit siya sa akin.
Area 666, or also known as Area of the Devils is where we are living in. Unlike to other areas, humans here are so little in population. Because based on Chrys' statements, extinction of mankind started to the greediness and madness of our fellow human— President T.
President T is a scientist and also a business tycoon who owns 70% of establishments in Area 666. He have this crazy dream, that he wants to achieve perfectly sooner or later. His dream to create a new specie, called demi-humans. A specie with demon and human's genes and DNA. But his experiments resulted to millions of death and millions of failures.
There is a little probabilty that he can make this wild dream of his come true. Only 10% of his creations have behaviours like human's, and there is 90% of his creations that is called Berserk Demi-Humans, that kills in madness every full moon, they are the fail results of his experiments.
We, as a human strives so had to survive in this calamity by distancing ourselves from those creatures. Sa sobrang takot namin, dumedepende na lamang ang karamihan sa mga haka-hakang paniniwala sa mga diyos-diyosan katulad na lamang ng nangyari sa aking amain na walang ibang magawa, kundi ang tanggapin sila ng may ngiti sa kanilang mga labi.
Pero isang pag-asa ang kanilang pinaniniwalaan pa na siyang magliligtas sa amin, iyon ay ang misteryosong nilalang ng gabi. Tuwing lilitaw ang buwan, walang awa niyang pinapaslang ang mga demi-humans na kakalat-kalat sa kaniyang dinaraanan na para bang, siya ay may hinahanap. Anuman ang kaniyang tunay na katauhan, at anuman ang kaniyang hinahanap, walang nakakaalam.
"Ano ba itong basurang ito? Henrietta? Napakapangit! Ano ba ito? Mula sa mayaman, naging kahig isang tuka? Ito ba ang nobela na gusto mong ipabasa sa mga tao sa labas?" Sermon na naman sa akin ni Violet.
Napakagat-labi na lamang ako para pigilan ang aking sarili na sumagot.
'Plot twist ang tawag diyan, tanga.' Sa isip ko habang pilit kong pinapahinahon ang aking sarili na sampalin ang mukha ng babaeng ito na tinalo pa ang payaso sa mga sirko sa Area 667 dahil sa kapal ng make-up niya.
Mula ng magpunta ako dito at matanggap ng mismong presidente ng publishing house, hindi na ako tinigilan ni Violet, palagi niyang nilalait ang manuscripts na ipinapasa ko sa kaniya para ipa-proofread. Pero ayon sa aking mga narinig, sadyang maldita lang talaga si Violet at wala sa kanila ang hindi nakadaan sa panlalait niya, na isa daw sa dahilan kung bakit hanggang ngayon, wala pa ring benta ang kompanya.
Walang makapagsumbong kay Violet dahil sa takot na baka balikan sila ng ama nito na isa sa mga nagtatrabaho sa Top's Development Inc.. Pero, anuman ang posisyon nito sa nasabing kompanya, walang nakakaalam nu'n, maging ang anak mismo nito.
Walang makakibo sa mga panlalait sa akin ni Violet, kaya naman, wala akong magawa kundi lakasan ko ang loob ko na tumugon sa kaniyang mga sinasabi.
"That is what we call, plot twist. Based on the dictionary, plot twist is an unexpected development in a book, film, television program, etc." I explained.
"Sumasagot ka bang babae ka?" Namumulang singhal ni Violet.
"Hindi po. Nagtatanong po kasi kayo kaya, sinagot ko lang kayo." Nakangiti kong tugon.
Rinig ko ang impit na pagtawa ng mga katrabaho ko sa pagsagot ko kay Violet na nagbigay naman sa akin ng kasiyahan. I may be naive in the surface, but I still do know how to be a badass.
"Wala na po ba kayong sasabihin?" Hindi sumagot si Violet pero kita ko ang pagbabanta sa mga mata ng kaniyang mga mata. "Ipapadala mo ang mga katrabaho ng papa mo para gawin akong subject sa experiment?" Tanong ko habang nakakagat-labi ito at nagpipigil ng galit.
"Sinong ipapadala sa Top's? Sino magdadala?" Sabay-sabay kaming napalingon sa bagong dating. "Ikaw ba?" Tanong niya kay Violet.
Ang lalaking may kulay itim na mga mata at kulay itim rin na mahabang buhok ang lumapit sa akin. Lumapit siya at tila ba inamoy ako nito na nagpatigil sa aking paghinga. Hinarap niya ako at nginitian, pero sa pagharap niya kay Violet, mabilis na nagbago ang kaniyang emosyon.
"Make sure that your father is holding a higher position than my father and brother there, or else, I will send them a recommendation to send you and your family to be President T's subjects." Nanlaki ang mga mata ko at nagtayuan ang mga balahibo ko sa mga sinabi niya't pagbabanta.
"S-sino ka ba para pagbantaan ako sa sarili kong opisina?" Hindi nakatulong ang makapal nitong blush-on para matakpan ang kaniyang pamumutla.
"Me? Does Rhys didn't mention my name to you?" Tanong niya sa amin.
Umiling ako na para bang makikita niya ang sagot ko. Hindi ko kasi talaga kilala ang lalaking ito na makadikit sa akin ay para kong nobyo.
"I am the new editor here. Crow Philips." Pagpapakilala niya. "Kaya, mawalang-galang na Ms. Violet. Lumayas ka diyan sa lamesa ko, because... You. Are. Fired!" Pagpapaalis niya kay Violet.
Lahat ng mga katrabaho ko ay tuwang-tuwa sa pagkawala ni Violet, habang ako'y pilit na nagpigil sa pagbungisngis sa pamumutla ni Violet sa harapan namin ng bagong editor.
"You are?" Tanong niya sa akin habang naghihintay kami na mahimasmasan si Violet.
"Henrietta Oxford. Hariett for short." Sagot ko.
"Hmm. Home ruler. Nice." Komento niya sa ibig sabihin ng aking pangalan.
Hindi ako makagalaw sa aking pwesto dahil nakaharang si Crow. Wala akong nagawa kundi ang makisabay sa panunuod ng paghila nila kay Violet palabas ng opisina.
"Send here your manuscript, babasahin ko iyan ng mabuti. You're dismissed." Tumayo ako at naglakad palabas ng opisina ng bigyan na niya ako ng daan. "Wait." Napatigil ako sa paghakbang at lumingon sa kaniya na nakatayo sa malaking bintana ng kaniyang opisina.
"Po?"
Pinakatitigan niya lang ako ng mabuti. Bumuka ang kaniyang bibig pero walang salita na lumabas mula doon. Nangunot ang noo ko ng umiling pa ito. "I forgot what I'm going to say. You may go. Thanks for your hardwork." I smiled at him and left his office with undescribable feeling in my chest.
'I hope, this will be a new change.'
- Writer
