THE BILLIONAIRE's MAFIA QUEEN

CHAPTER 5: [THE PAST: TRUE COLORS]

*FROSTINE's POV*

DAHAN-DAHAN kong iminulat ang aking mga mata, dahil may naririnig akong nagtatawanan. Hindi ko maigalaw ang aking mga kamay at paa, kaya pinagmasdan ko ang aking sarili. I was tied to a chair and my mouth was also covered with a handkerchief.

Nasaan ako? Saan ako dinala ni Boyet? Talaga bang makikipagsabwatan pa rin siya. Pero bakit akala ko ba may plano sila ni Papa.

Wala ka talagang kwenta Boyet, hindi ko makakalimutan itong ginawa mo sa akin! Kailangan kong makatakas dito, ayokong maging isang pain. Gagawa ako ng sarili kong mga plano.

Kahit anong pagpupumiglas ko ay hindi ko matanggal ang tali sa aking kamay. Makatakas lang ako dito papatayin ko kayong lahat mga hayop kayo!

Nabaling ang atensyon ko sa pinto, dahil bumukas ito na may nakatayong tatlong lalaki. Nakatingin sila sa akin habang nakangisi. Isang mataba, maitim na medyo mataba at payat na lalaki. Mukha silang takas sa kulungan.

"Oh gising na pala si Sevidal, tawagin niyo si Victor kailangan ng mabinyagan to. Kanina pa ako nagtitiis." Nakangisi na sabi ng payat lalaki, itsura palang niya manyakis na. Galit na galit akong nakatingin sa kanila, sa oras na hawakan nila ako sisiguraduhin kong mapapatay ko sila ngayon.

"H'wag mo kaming tignan ng ganyan Sevidal, dahil uungol ka sa amin mamaya. Siguradong tanggal yang tapang mo." Nagtawanan silang tatlo habang nakatingin pa rin sakin.

"Tanggalin natin yang busal sa bibig mo, gusto kong marinig yang maganda mong boses." Sabi ng matabang lalaki bago lumapit sakin.

"Pakawalan niyo ako dito, anong kasalanan ko sainyo!?" Galit kong sigaw sa kanila.

"Ang liit ng labi, siguradong masarap halikan." Tinignan ko siya ng masama.

"Wag mo akong hawakan, papatayin kitang baboy ka!" Mariin kong sabi at tumawa ng malakas ang matabang lalaki.

"Akin na ang pampagana, tingnan natin ang tapang ng isang Sevidal!" Malamig niyang sabi, umiling-iling ako dahil nakita ko ang inabot ng isa niyang kasama. Hindi ako pwedeng magkamali, alam ko ang bagay na 'yon nakikita kong ginagamit ng mga tauhan ni papa ang bagay na hawak niya.

Ang gamot na ito ay may ibang epekto sa mga tao, kapag ikaw ay iniksiyon o gumamit. Kitang-kita ko sa dalawang mata ko noon, kung paano mababaliw ang babae. Kung paano siya pagpasa-pasahan ng mga lalaking uhaw na uhaw sa séx.

"Don't do that, I'll make sure when you inject me with that you'll regret it!!" Pagbabanta ko sa kanya pero hindi man lang siya nasindak. Lalo pa siyang nagmukhang demonyo.

"Bakit naman ako magsisisi? Pareho tayong masasarapan dito. Magtiwala ka lang, siguradong kapag natikman mo ito hahanap-hanapin muna." Natatawang sagot niya, nanlaki ang mata ko nang hawakan ako ng dalawa niyang kasama.

"'Wag! maawa kayo, h'wag niyong gawin sa akin 'to ayoko! ayoko!!" Nagpupumiglas kong sigaw, nagtawanan na naman silang tatlo. Hindi ko napigilang umiyak nang maramdaman ko ang syringes sa aking braso.

"H-hindi!" Halos palubong kong wika, naguunahan na ang aking luha na umagos sa pisngi ko.

"M-mga demonyo kayo! papatayin ko kayong lahat tandaan niyo ang araw na ito!" Galit kong sigaw habang nanlilisik ang aking mga matang nakatingin sa kanila.

"Namnamin mo ang epekto ng gamot Miss Sevidal, I'll wait for you to beg me to fück you hard hahaha" Hindi na ako sumagot, dahil pakiramdam ko ay hinang-hina ako hindi ko na din maipaliwanag kung ano ang aking nararamdaman.

Ganito din kaya ang nararamdaman ng babaeng 'yon? Napapikit ako ng mariin ng maalala ko na naman iyon, how she would beg and worship papa's men just to f**k her. Because of that drug, she is like a mad dog. Ayokong mangyari sa akin ang bagay na 'yon, hangga't kaya kong pigilan gagawin ko hindi ako magpapadala sa init ng katawan.

“Ano na Sevidal? May kakaiba ka na bang nararamdaman? Nagiinit ka na ba?” Nangaasar na tanong ng matabang lalaki.

“H-hindi ako magpapatalo!” Mariin kong sagot habang nakayuko.

Ayokong maramdaman ang bagay na ito, kailangan kong labanan hindi ako magpapatalo. Maghihiganti pa ako papatayin ko silang lahat, ayokong maging mahina at makuha ang iniingatan ko. Ayoko- papa pakiusap tulungan niyo ako, kailangan kita papa iligtas mo ako sa mga taong ‘to.

“Syempre Sevidal ka, bago mo mararamdaman ang sarap. Kailangan mo munang maramdaman kung gaano kami kalupit.” Napaangat ako ng tingin, isang malakas na sampal ang natanggap ko mula sa kanya.

“Dahil sa tatay mo namatay ang anak ko! Bago kita papatayin papahirapan muna kita at ipaparamdaman ko sayo kung ano ang tinatawag na langit!” Nakangisi niyang sabi bago muling sinampal sa kabila kong pisngi.

Lumapit siya sa akin, hinawakan niya ng mahigpit ang panga ko. Punong-puno ng galit ang mga mata niya.

“Maglalaro muna tayo Sevi-“ Hindi niya natapos ang sasabihin, dahil dinuraan ko siya sa mukha. Napapikit siya ng mariin at lalong humigpit ang hawak niya sa aking panga.

“Walanghiya ka!” Mariin niyang sigaw sa mukha ko, bago sinuntok sa sikmura tumigil ang pag-ikot ng mundo ko sa ginawa niya. Namamanhid na ang buong katawan ko sa sobrang sakit, para akong maiihi na matatae idagdag mo pa ang kakaibang init na nararamdaman ko. Para akong inaapoy ng lagnat, sumisingaw ang init sa aking katawan.

Sinuntok niya ulit ako, wala akong magawa kundi ang mapadaing dahil sa sakit. Lalo akong nanghihina, pinagpapawisan at nakakarinig na ng mga lalaking tumatawa.

“Nasaan na ang tapang mo!?” Tanong ng isang payat na lalaki, bago hilain ang aking buhok. Nakatingin lang ako sa kanya na walang ekspresyon sa mukha.

“Mukhang nagkakasiyahan na kayo dyan, hindi niyo na ako hinintay huh!” Ang boses na ‘yon sigurado akong si Victor.

“Sinabi ko sa inyo ako ang mauuna, hindi ata kayo sumusunod sa usapan!” Malamig niyang sabi, nanlilisik ang mga mata kong tinignan siya.

“Papatayin kita Victor, hayop ka hayop!!” Halos pabulong kong pagbabanta.

“Hindi mo na ako mapapatay, sa sitwasyon mong ‘yan? Tsk! Wala ka ng ibang gagawin kundi ang umungol.” Agad niyang sinagot, sinenyasan niya ang tatlo na lumabas muna. Wala silang nagawa kundi sundin siya, nakangising naglalakad si Victor palapit sakin.

Sinampal niya ako sa magkabilang pisngi, mariin akong napapikit ng hawakan niya ang isang dibdib ko. Lalo akong nakaramdam ng init ng kanyang lamasen.

“Mukhang hindi muna kayang pigilan, nag-iinit ka na ba Frostine?” Nakakalokong tanong niya, naging mas marahas ang kanyang paglamas sa aking dibdib. H’wag tama na! ayokong mangyari sa akin to.

“T-tama na!” Nahihirapan kong sabi, kahit anong pagpipigil ko iba na ang gusto ng aking katawan.

“Ano? Hindi kita marinig Frostine, nasasarapan ka na ba?.” Ngising asong tanong niya.

“T-tama na pakiusap, tama na itigil mo na yang ginagawa mo!” Pagmamakaawa ko kasabay ang pagtulo ng aking luha.

“Alin ang tama na Frostine?” Muling tanong niya, magkabilang dibdib ko na ang kanyang hawak-hawak. Kahit anong pagpupumiglas ko ay walang nangyayari. Nagugustuhan na rin ng katawan ko ang ginagawa niya.

Hinila ako patayo ni Victor, hindi ko man lang namamalayang inalis niya na ang tali. Dahil sa panginginig at panghihina ng aking katawan ay hindi ko magawang manlaban. Hinagis niya ako sa malaking kama, gagapang palang sana ako paalis sa kama ay may humila na sa aking paa.

“At saan ka pupunta? May gagawin pa tayo sigurado akong magugustuhan mo.” Umiling-iling ako habang nakatingin sa kanya, para siyang asong nauulol lalo akong nakaramdam ng takot dahil pinunit niya ang damit ko.

"Tulungan niyo ako! pakiusap ayoko na dito!" Sigaw ko umaasang may makarinig sakin, tinalian niya ang aking paa.

"Kahit anong sigaw mo, walang makakarinig sayo!" Nakangisi niyang sabi.

Pumatong siya sa akin at hinawakan ang magkabilang kamay ko “Ang bango-bango mo Frostine, matagal na akong Nanggigigil sayo. Ngayon gabi magiging akin ka, ako ang unang makikinabang sa'yo, hindi si Boyet” Bulong niya sa’kin s**o halikan ang leeg ko, lalong nanginig ang aking buong katawan.

“Wag!! Please don't do this to me, I'm begging you just kill me Victor! Hindi ko isusuko sayo ang mahalaga sa'kin, kaya patayin mo na lang ako!” Umiiyak kong sigaw, narinig ko siyang tumawa.

“Papa tulungan mo ako, papa ayoko na dito ilayo mo ako sa mga demonyong ito! Kahit ngayon lang papa, nagmamakaawa ako kailangan na kailangan ko ang tulong mo!!” Malakas kong sigaw, lalo namang natawa si Victor tumigil siya sa paghalik sa akin.

“Sobrang saya ko at nakikita kitang nagmamakaawa ngayon. Wala kang maasahang tulong Frostine, dahil hinayaan ka na ng iyong ama. Hindi mo ba naaalala, wala silang pakialam sa'yo? Kailan mo naramdaman ang pagmamahal sa kanila? Walang magliligtas sayo! ” Sunod-sunod akong umiling, hindi ako naniniwala kahit pwedeng mangyari ang mga sinasabi niya. Umaasa pa rin akong ililigtas nila ako.

Kahit ngayon lang makaramdam sila ng awa, wala na akong ibang aasahan kundi si papa lang. Ililigtas niya ako, please papa hindi ko na kaya para na akong mababaliw. If this continues, i don't know what I'm going to do.

“Mag-enjoy muna tayong dalawa.” Malandi niyang saad, bago muling hinalikan ang aking leeg. Wala akong ginawa kundi magmakaawa at sumigaw, lalo akong nag-iinit dahil sa kanyang ginagawang paghalik sa aking katawan. Mas Nangingibabaw na ang tawag ng laman kaysa sa katinuan ko, para na akong mababaliw lalo na kapag nagpipigil ako.

“Ahhh—” Mahinang ungol ko nang kagatin niya ang aking n****e. "Itigil muna, pakiusap!” Agad kong sabi, tumawa lang siya ng mahina.

“H’wag mo ng pigilan pa Frostine, ipaubaya mo na lang sa akin ang iyong katawan.” Hindi ako sumagot, pinipigilan kong mapaungol. Para na akong mababaliw sa kanyang ginagawa. Magkabilaan na niyang dinidede ang n****e ko, kahit bumigay na ang aking katawan pinipiglan ko pa rin mapaungol. Hindi ko dapat nararamdaman ang bagay na ito, Boyet pakiusap tulungan mo ako!

Napatigil siya sa kanyang ginagawa nang may sunod-sunod na katok mula sa pinto. Madilim ang mukha niyang napatingin doon.

“Victor, may mga kalaban!” Sigaw ng isang lalaki. “Pinasok tayo ng mga tauhan ni Robert!” Dagdag niya agad siyang umalis sa ibabaw ko. Nang marinig ko ang pagsara ng pinto ay napahagulgol na ako ng iyak.

Nabuhayan ako ng loob dahil dumating sila, akala ko wala ng magliligtas sakin.

May narinig akong putok ng baril na nagmumula sa labas, kahit gusto ko ng bumangon ay ‘diko magawa dahil nanginginig at nanghihina ang buo kong katawan. Muling bumalik ang takot na nararamdaman ko kanina, dahil bumukas muli ang pintuan ng kwarto.

“Frostine.” Tawag sa akin ni Boyet, Nabuhayan ako ng marinig ko ang kanyang boses. Agad siyang lumapit sa kama, hinubad niya ang suot niyang jacket at binalot sa’kin. Hindi ko na naman mapigilang umiyak.

“Shhh ligtas ka na, uuwi na tayo h’wag ka ng umiyak.” Pagpapatahan niya, bago ako buhatin na parang bagong kasal.

“Tara na Boyet” Aya ng isang lalaki, habang nakatingin sa paligid. Nakatingin lang ako sa kanya habang buhat-buhat niya ako. Sunod-sunod akong napalunok ng sariling laway ng mapatingin ako sa kanyang labi.

“I-i need you.” Halos pabulong kong sabi, dahilan para mapatingin siya sa akin. Hahalikan ko na sana siya pero agad siyang umiling.

“Kunting tiis lang Frostine.” May pagaalala niyang sagot, bago ako ipasok sa loob ng sasakyan. Tumabi siya sa akin pinaharorot na ng kasama niya ang kotse.

Maya-maya ay nakarating na kami sa bahay. Binuhat ulit ako ni Boyet pagpasok namin sa bahay. Nakita ko si papa sa may sofa, seryoso at nanonood ng tv.

"Boss, napatay na namin ang ibang kasamahan ni Victor. Pero siya nakatakas." Seryosong sabi ni Boyet, tumango lang siya bilang sagot. Para naman tinusok ng maraming karayom ang puso ko. Hindi man lang ba niya ako kakamustahin?

Bago pa ako tuluyang makapagsalita, umakyat na si Boyet papuntang second floor ng bahay. Nagtungo siya sa silid ko, nanatili lang akong nakayuko. Naramdaman ko na lang, nasa bath tub na ako.

"Babalik ako kukuha lang ako ng yelo." Tumango lang ako bilang sagot, pakiramdam ko kapag magsasalita ako tuluyan na akong iiyak.

Tama nga si Victor, wala naman talaga silang pakialam sa'kin. Ano pa bang iniexpect ko, iiyak at yayakapin nila ako? Para saan? kahit minsan hindi ko naramdaman 'yon.

Bumalik nga si Boyet, may mga dala itong yelo at inilagay sa bath tub. Lalong nanginig ang buong katawan ko, bakit ganito? dahil sa halo-halong emosyon na nararamdaman ko ay kusa ng tumulo ang aking luha.

"Wala talaga akong kwenta!" Para akong basag na baso, na pulit-ulit pa ring binabasag. Nagulat ako sa paghaplos ni Boyet sa buhok ko. Lalo akong naiyak nang makita ko ang mga mata niyang naawa sakin.

"Kung pakiramdam mo nagiisa ka, hindi dahil nandito ako makikinig ako sa mga hinaing mo." Para na akong batang umiyak, hinayaan niya lang ako hanggang sa mapagod.

DAHIL sa nangyari sakin, ilang buwan akong hindi lumabas ng kwarto ko. Mas ginusto kong mapag-isa, halos gabi-gabi ko rin napapanaginipan ang ginagawa sa akin ni Victor.

Araw-araw kong sinusumpa ang demonyong iyon.

"Kahit patay ka na Victor, papatayin pa rin kitang demonyi ka!" Mariin bulong ko. Muling sumugod sila Boyet sa bahay ng kalaban ni papa, kung saan nila napatay si Victor pati na rin ang iba pang traydor na tauhan ni papa.

Pati graduation ko ay hindi na ako dumalo, hindi ko na kailangang magpakita. Para saan? Makikipag plastikan na naman ako sa kanila.

Hindi ko na alam kong sino ang dapat pagkakatiwalaan sa ngayon. Tangging sarili ko lang talaga, dahil lahat ng tao sa pamamahay na ito walang kwenta ang tingin sakin.

Napatingin ako sa pinto nang may kumatok, si Manang Flor may dala-dala itong pagkain.

"Kailangan mo ng kumain Frostine, iinum ka pa ng gamot." Masigla niyang sabi, tumango lang ako bilang sagot.

Pinagmamasdan ko siya habang inilalapag sa mesa ang aking pagkain.

"Umalis ang papa mo, may inasikaso sa maynila. Baka sa susunod na linggo pa ang uwi." Seryoso niyang sabi, para namang wala akong narinig. Ano naman kaya ang gagawin niya doon, ano bang nangyari sa dalawang buwan kong pagkukulong.

"Tawagin mo na lang ako kung may kailangan ka pa." Tumango lang ulit ako bilang tugon.

Nandito ako ngayon sa balcony ng kwarto ko, lalo pang dumami ang tauhan ni papa. Bihira ko nang makita si Boyet, minsan nakikita ko siyang may kausap sa cellphone. Dapat pa bang pagkatiwalaan ang isang katulad niya?

"Frostine." Tawag niya sa akin, kumaway pa siya. Malamig ko lang siyang tinignan at tinalikuran.

Nawalan na ako ng ganang kumain, huminto ako sa paglalakad.

"Humanda kayo sa akin, oras na malaman kong may traydor sa inyo. Hindi ako magdadalawang isip na patayin kayo!" Malamig kong sabi bago tumingin sa mga tauhan ni papa.

ITUTULOY