INIT NG GABI

CHAPTER ELEVEN

Hindi na niya kayang itago ang reaksyon.

Si Erica na kanina ay pilit pa ring nagpapakontrol sa sarili ngayon ay halos mapatuon ang noo sa unan habang umaangat-baba ang dibdib niya sa bawat paghinga. Ramdam niya ang panginginig ng katawan ng babae, hindi dahil sa lamig ng madaling-araw, kundi sa init na ipinapasok ni Casimiro sa bawat haplos..

“Casimiro…” hinging may halong pagsusumamo at pagnanasa ang lumabas sa bibig niya.

Hindi na mapigilan. Hindi na maitago.

Napangisi ang lalaki, ramdam niya kahit hindi niya ito nakikita.

“You’re enjoying this too much,” sabi nito, boses na parang dumidila sa pandinig niya.

Hindi siya sumagot pero ang katawan niya ang nagbigay ng kasagutan. Tumataas ang likod niya sa bawat hawak nito, para siyang humihingi pa.

“You don’t have to pretend,” dagdag nito, halos nakadikit ang labi sa batok niya.

“I can feel how much you want this.”

Napakapit si Erica sa kumot, hindi alam kung hihigpitan ba ang hawak o bibitawan para huwag mahalata kung gaano siya nadadala sa init ng kanilang ginagawa.

Pero huli na.

Narinig ni Casimiro ang paghinga niyang mababaw, mabilis, at halos utal sa sobrang pagnanasa.

“You want more… don’t you?” bulong nito.

At sa unang pagkakataon, hindi na niya tinanggi.

“Yes…” mahina pero buo, puno ng pag-amin.

“…I want more.”

At doon nagbago ang lahat.

Bigla niyang naramdaman na hindi na siya hinihila ni Casimiro ngayon ay siya ang humihila.

Lumipat siya ng pwesto, tumalikod ng bahagya, sumandal, hinanap ang dibdib nito at hinawakan. Hindi niya alam kung saan niya nakuha ang lakas ng loob, pero ang apoy sa loob niya ay nagbago mula sa takot papunta sa pag-angkin.

Casimiro chuckled, low, dangerous, approving.

“Oh? Now you’re trying to take control?”

Inakyat niya ang kamay hanggang leeg nito, hinila itong mas malapit.

“Why? You don’t want me to?” sagot ni Erica, boses niya ay nanginginig pero puno ng lakas.

Napaurong ang hininga ni Casimiro parang hindi nito inaasahan.

He liked it.

He liked her like this.

Umikot ang lalaki, pinagdikit ang kanilang katawan, at dahan-dahang pinahiga niya si Erica na parang minamarkahan ang pwesto nito sa kama.

“You’re dangerous when you take the lead,” bulong niya, malalim at puno ng paghanga.

“I didn’t know you could be like this.”

Huminga si Erica nang malalim, nilalabanan ang panginginig ng tuhod at dibdib.

“I didn’t know either,” sagot niya, halos humahabol ang boses sa sariling t***k.

Casimiro leaned closer, hinawakan ang pisngi niya, at pinasadahan ng hinlalaki ang ibabang labi niya.

“You’re beautiful when you’re like this,” bulong niya.

“Too beautiful… I almost forget who’s supposed to be in control.”

Hinawakan ni Erica ang kamay nito sa mukha niya, at dahan-dahan itong ibinaba sa dibdib niya, isang tahimik pero matapang na pahiwatig na siya ngayon ang may hawak ng sitwasyon.

“Then forget,” sagot niya.

“For now… let me lead.”

At sa unang pagkakataon, si Casimiro mismo ang napabuntong-hininga at puno ng pagnanasa.

“You’re going to ruin me,” sabi nito, halos isang ungol.

“Good,” sagot ni Erica.

At doon tuluyang nagpalit ang dinamika—hindi siya hinahawakan, hindi siya inaangkin.

“Gusto kong mabaliw ka sa sarap.”

“Kanina pa ako baliw na baliw sayo! Sa tingin mo ba ay kaya pa kitang palagpasin pagkatapos mong guluhin ang tahimik kong gabi? Hindi… I will f**k you!” he moaned.

Hindi takot ang naramdaman ni Erica kundi sarap. Lalo pa siyag nakaramdam ng matinding pagnanasa.Every time Casimiro pressed into her, a louder, helpless moan slipped from her lips, sa tindi ng sarap na kanilang pinagsasaluhan. Ito na yata ang masarap na almusal na natikman niya sa kanyang buong buhay. Nakakalunod sa sarap.

Sa bawat ulos ni Casimiro, lalo pang nanginig ang mga hita ni Erika. Ramdam niya ang bawat pagsagad nito sa lagusan niya, parang bawat paghinga niya ay naiipit sa init ng sandali.

“Casimiro… don’t stop…” bulong niya, halos paos, habang kumakapit nang mahigpit sa balikat nito.

Mas lalo itong nag-init sa narinig. Hinawakan niya ang bewang ni Erika at hinila ito palapit, sabay muling umulos nang mas malalim, mas madiin dahil sabik din siyang maramdaman ang bawat panginginig ng katawan niya.

“Oh s**t…” napalakas ang ungol ni Erika habang napapikit. Hindi na niya alam kung saan ibabaling ang ulo, pilit kinukubli ang pagragasa ng sensasyon na halos nagpawala sa kanya.

“Tingnan mo ako,” utos ni Casimiro, puno ng pagnanasa.

Dahan-dahang iminulat ni Erika ang mga mata, at doon niya nakita ang matinding apoy sa tingin ni Casimiro parang sinasabing siya lang ang babae sa mundo sa sandaling iyon.

Pagkapit niya sa batok nito, hinila niya si Casimiro para sa isang halik hindi malambing, kundi mabangis, sabik, at puno ng hindi na mapigil na pagnanasa. Naghalo ang kanilang mga ungol habang patuloy ang pag-indayog ng kanilang mga katawan.

“Ang sarap mo, Erika…” bulong nito sa mismong tainga niya, dahilan para mapaliyad siya nang mas malakas.

“Casimiro… please, harder…” sagot niya, hindi na nahihiya, hindi na nagpipigil.

At sa bawat pagdikit ng kanilang katawan, sa bawat paghigpit ng kapit ni Erika, at sa bawat ungol na hindi na niya kayang pigilan, ramdam nilang dalawa na muli nilang inangkin ang isa’t isa—wild, hungry, and completely lost in the moment.

She felt him, his warmth, his weight, his need, pressing against her with a hunger that made her breath hitch. At kahit hindi malinaw ang mga salita nilang lumalabas, ang bawat bulong, bawat daing, bawat paghaplos ay may iisang ibig sabihin, kailangan nila ang isat-isa.

“You drive me crazy,” bulong nito. “Lalo na kapag ganito ka…”

Napangiti si Erica, nahihiya pero sabik, at muli siyang humilig sa dibdib nito habang gumagalaw sila na para bang iisa ang kanilang hininga.

The night wrapped around them slow, heated, and desperate at sa bawat sandali, mas lalo silang nawawala sa init na sila lang ang nakakaalam.

Pagkatapos ng mahabang sandaling puno ng init, sabay silang napabagsak sa kama—hingal, mabigat ang paghinga, at parehong nanginginig pa ang mga kalamnan.

Magkadikit ang mga dibdib nila, ramdam ni Erica ang mabilis at malakas na t***k ng puso ni Casimiro, na parang sinasagot ang kanya. Pareho silang nakapikit sandali, para bang nilalasap pa ang natitirang init ng sandaling hindi nila kayang bitawan.

“So… that happened,” mahinang sabi ni Erica, may halong ngiti sa boses at bahagyang nahihiya.

Tumango nang mahina si Casimiro, humaplos sa tagiliran niya. “You were unbelievable,” bulong nito, mababa at marahan, halos parang confession.

Hindi nakasagot agad si Erika. Sa dami ng nangyari, parang hindi pa rin siya makapaniwala. Pakiramdam niya ay maging ang hangin sa pagitan nila ay mainit pa rin, mabigat, at puno ng hindi masabing emosyon.

Humilig si Casimiro sa unan at hinila siya papalapit, inilapat ang noo niya sa noo nito.

“Stay with me,” bulong niya, halos pakiusap. “Just for tonight.”

Napangiti si Erica, marahang hinaplos ang pisngi niya.

“I’m not going anywhere,” tugon niya, barely a whisper.

At sa gitna ng katahimikan, tanging mga hingal nilang unti-unting humuhupa at ang t***k ng puso nilang sabay na kumakalma ang naririnig—parang iisang ritmo, iisang pakiramdam, iisang sandaling ayaw na nilang matapos.

“Pwede bang hayaan mo na muna akong manatili dito sa bahay mo?” mahina ngunit diretso niyang sabi. “Kahit wala ng bagyo. Wla rin kasi akong pupuntahan.”

Sandaling hindi kumibo si Casimiro. Tila sinukat nito ang bawat salita niya, bawat emosyon sa mukha niya. Kita ang kaba sa mga mata ni Erica, na baka hindi siya pumayag sa pakiusap nito…

Lumapit ang lalaki, marahang hinawakan ang baba niya para magtama ang kanilang mga tingin.

“Erica,” mahinahon nitong sabi. “Hindi mo kailangan makiusap.”

Napayuko si Erica, napakapit sa kumot, parang isang batang hirap umamin.

“Huwag mo sana akong ipagtabuyan,” mahina niyang dagdag. “Kahit sandali lang… I just need a place where I can breathe.”

Huminga ng malalim si Casimiro, parang sinusuri ang bigat ng mga salitang iyon.

Gumapang ang kamay nito papunta sa braso niya, hinagod iyon ng banayad hindi para angkinin, kundi para aluin.

“Hindi kita itataboy,” sagot niya, halos pabulong ngunit malinaw. “Kung kailangan mo ng tahanan, kahit pansamantala… you can stay.”

Napatingin si Erica sa lalaki.

“Sigurado ka?” halos pabulong niyang tanong.

“It’s just the two of us here,” sagot ni Casimiro, bahagyang ngumiti. “And honestly… I don’t mind having you around.”

Para bang gumaan ang dibdib ni Erika.

Unti-unti siyang lumapit, humilig sa balikat niya, at pumikit.

“Thank you, Casimiro…” bulong niya. “Sana hindi mo pagsisihan.”

Hinawakan siya ng lalaki sa ulo, marahang hinaplos ang buhok niya.

“Hindi ko pagsisisihan,” sagot nito. “As long as you’re honest with me you can stay for as long as you need.”

Marami pa sana siyang gustong itanong sa lalaki pero hindi niya masabi at baka mag-iba ang mood nito.