The Sixth Girl Book 2

Chapter 7

Nang makita ko na napigilan ko ang mabilis na pagdaloy ng dugo sa mga sugat niya ay inalalayan ko din siya paupo sa tabi ni Travis.

Now the two of them are sitting side by side under the window lit by the moonlight.

I try to forget the fact that countless dead bodies are littered behind me.

Pinilit kong i-focus ang tingin ko sa dalawang nakaupo sa harap ko at hirap akong ngumiti sa kanila.

“So, Travis,” nakangiti kong tawag sa lalaking pilit na humihinga sa harap ko, “Nakinig ko tinatawag mo siya kanina. Akala ko ba isang babae lang nameet mo? Pati pala singing idol ko tinarget mo na din? Desperate much?” biro ko sa kanya na thankfully ay nagpatawa ng mahina hindi lang sa kanya kundi pati na rin sa magandang babae sa tabi niya.

Sa halip na sumagot ay umiling siya at itinuro ang katawan ko pero wala naman ako nararamdaman na masakit kaya umiling iling ako.

“Alam ko sexy ako, Travis pero wag ka naman magturo ng katawan ng ibang babae habang kaharap ang isang mas magandang babae!” saway ko sa kanya sabay turo sa nakangiting babae sa tabi niya, “Tsaka wag mo ibahin ang subject! Paano mo nakilala si Winry?! Hindi mo naikwento sa akin! Paano naman si Lyle? Si Ryna? Pinagpalit mo na lang ba kay idol?! Naguguluhan na ako sa trip mo,” disappointed kong sabi sa kanya.

Sasagot sana ito pero si Ryna ang umiling sa akin, “No need to be angry at him… Ve…Vern...Verna,” hirap na untag sa akin ni Winry na nagpalaki sa aking mga mata.

“Ki…kilala mo ako?!” excited kong tanong sa singing idol, forgetting the fact na nag aagaw buhay ang dalawa sa harap ko, duguan at madaming bangkay sa paligid namin.

Natalo ng fangirl mode ko ang lahat ng thoughts sa utak ko.

Kahit si Travis ay takang napalingon kay Winry.

Tumango naman si Winry at may tumulong luha sa kanyang mga mata, “How… How can I forget? Ang… ang maalalahaning baba…babaeng nag asikaso sa akin… sa lahat ng kaila…kailang…an ko noong may show ak…ako sa Versalia University?” hirap nyang paalala sa akin.

Nanlambot ang puso ko sa narinig ko.

Naalala ako ni Winry!

Oo, ako ang nag asikaso ng lahat ng kailangan at needs niya noong nag show siya sa V.U years ago. Lodging, payment, tour, security, lahat. Ako ang nakatoka sa kanya sa buong three days stay nya sa isla.

I am such a nerd and shy girl back then. I barely spoke to her and just guide her pero heto against all the things happened this night. Naalala niya ako.

“Pero tell me, bakit hindi ako magagalit kay Travis? I heard him chasing you like his life depends on it? Ayoko talagang mamakialam sa love life niya pero ang bilis mo naman agad mag move on, your highness!” sarcastic kong sagot sa kanila.

Umiling si Rynoa bago hinawakan ang kamay ni Travis at nagkatinginan silang dalawa na halos magpatunaw sa akin sa sobrang loving, “Lyle, Ryna, Winry… I’m all of them, Verna.”

Napakunot ang aking noo sa narinig ko at sa hindi ko naintindihan. Pero bago pa ako makareact ay ilang mabibilis na hakbang ang nakinig ko mula sa likod ko.

I don’t know why.

Gawa siguro ng shock at adrenalin rush ay mabilis kong nahablot sa tabi ni Winry ang baril na gamit niya lang kanina at tumayo agad ako sa harap nila hawak ang baril na this time ay alam kong puputok.

Galing sa front lobby ang mga yabag.

Nakakasilaw ang search light na nakatutok sa akin pero hindi ako matinag sa pagkakatayo ko sa harap nila.

Not now, not now that the one I’m searching and yearning for all of my life is happening right here.

“DROP DOWN YOUR WEAPON OR WE WILL SHOOT!” malakas na announce ng kung sino mang nasa isang malaking grupo at isang putok ng baril ang nakinig ko at nabasag ang salamin ng bintana sa likod ng ulo ko.

Napangisi ako out of spite as I hold my gun with all the strength I can muster. Hindi ko pa nga binababa ang hawa ko nag paputok na sila? Is that all they have? I sprinted my way out of dozens of bullets earlier. Do they think a single bullet can stop me?

“STAND DOWN! HOLD YOUR FIRE!” utos ni Travis sa likod ko in my surprise.

“It’s allright, Verna. It’s fi..fine. Please, ib…Ibaba… mo na ang, ang baril mo. They’re our sol…soldiers,” mahinang request ni Winry.

Ang taas pa din ng dugo sa aking ulo at medyo magulo pa ang utak ko pero I managed to calm myself and put down the gun I’m holding to the ground.

Nagtakbuhan sa dereksyon namin ang mga tao sa unahan and finally, after that blasted spotlight was turned off, nakita ko nga na mga sundalo nga ng Riksent ang ngayon ay sinisipat ang mga bangkay ng terorista sa tapat namin at binubuhat palayo ang mga sugatang sundalo sa hindi kalayuan.

Bago pa sila makalapit sa amin ay mabilis kong nilingon ang dalawa sa likod ko and to my horror ay nakita kong mga nakapikit na ito at mga walang malay na magkahawak kamay.

Halos mawalan ako ng lakas ng lumuhod ako agad sa tapat nila at inalog silang dalawa.

“TRAVIS! WINRY! GISING!” naiiyak kong sigaw sa dalawa na hindi na nagalaw sa harap ko.

May mga sundalong paramedic na lumuhod sa tabi namin at mabilis na hinawakan ang kanilang mga pulso at binuksan ang kanilang mga mata.

“Wag ka mag alala. They just passed out from excessive bleeding. We can fix them up,” alo sa akin ng babaeng sundalo bago tumawag ng dalawang stretcher at binuhat na ang dalawa bago dinala palabas ng kastilyo sa naghihintay na chopper na mabilis na lumipad agad sa himpapawid while firing countless white countermeasures that looked oddly like the shape of an angel.

“Verna!”

Napalingon ako sa lalaking tumawag sa akin na may machine gun sa likod at tumatakbo sa aking dereksyon.

At first, I thought it’s Dex who was coming.

Pero si Drei pala kasunod sila Stacie at Lousine na pawang may mga hawak na mga baril din.

I don’t know why but I suddenly felt weak and tired.

Maybe understandable because I just literally fought to death without being trained to do so.

“Ayos ka lang ba?” alalang tanong ni Drei sa akin, “Huwag kang tatayo!” galit na utos niya sa akin as I tried to stand up and failed miserably as I fall down butt first.

Kunot ang noo kong umiling at instead ay ginamit ko ang balikat niya bilang hawakan at with all my strength ay tumayo ako, only to sway and have myself supported by Stacie and Fleur.

“Bakit ba ayaw mong sumunod sa ipinapayo ko sa iyo?” inis na angil sa akin ni Drei as he called several paramedics to our direction.

Sa halip na magalit ay napatawa na lang ako, “No offense, but I find your tagalog very, very funny. Para akong nakikipagusap sa sinaunang tao ng Pinas! Ang lalim at formal! Di ko mareach!” I said hysterically na parang natatawa na lang ako ng walang katuturan.

Nagkatinginan silang tatlo bago umimik si Stacie worriedly, “How can you still think of such things and laugh when you are wounded beyond belief?”

“Anong wounded wounded sinasabi mo girl?” I asked lightheadedly na para bang lasing ako or something.

Instead of answering, Louise pointed my body like Travis did earlier.

And this time sumunod ako at tiningnan ko din ang katawan ko.

And I thought that I have all the luck this night.

Turns out fate is a bit selfish to me still…

Hindi mabilang na tama ng daplis ng bala ang nasa iba’t ibang parte ng katawan ko.

I feel for the first time the warm flow of blood trickling from the right side of my head.

At sa unang pagkakataon, tsaka lang ako nakaramdam ng sakit when my eyes saw the gunshot wound in my stomach.

Parang umatras lahat ng lakas sa katawan ko at nakaramdam ako ng kaba at takot. Bigla akong nakaramdam ng panic.

*This time, for myself.

May iniimik silang tatlo sa akin na hindi ko halos marinig.

Yung para bang ang layo nila at muffled para maintindihan.

My eyes became blurry and I feel that I’m drowning or something.

Parang umiikot ang mundo right before my very eyes.

The last thing I saw was the panicked face of Stacie and Louise as Drei was shouting something to someone while the last thing I felt was him carrying me…