DIWATANG WALANG DANGAL (SSPG)

CHAPTER 11

THIRD PERSON POV

“Hahaha! Ang dali lang niya, parang laruan lang!” sigaw ni Cass habang pinipilit na ipasok si Luningning sa sako.

“Grabe, parang roller coaster! Sobrang saya!” halakhak ni Jarel habang hinihila ang sako sa sala, pilit na pasok ang katawan ng dalaga.

Kier, nakangisi, sabay biro, “Hahaha, tingnan mo ‘yan! Wala pang laban, ha!”

Ronan, nakangisi rin, sabay tawa, “Sarap, grabe! Hindi ko akalain na magiging ganito ang gabi!”

Tahimik si Luningning sa loob ng sako. Ang katawan niya ay pinisil at iniikot, ngunit wala siyang malay sa nangyayari. Ang kanyang isipan ay nananatiling walang malay, hindi pa alam ang trahedya na naganap sa kanyang pamilya.

“Guys, okay ba ‘yung sako? Hindi ba nasaktan siya sa paghila?” tanong ni Cass habang tinatanaw ang paligid.

“Hahaha! Buo pa siya! Ang saya!” sagot ni Jarel, sabay halakhak.

“Parang wala siyang malay… grabe, masarap talaga!” dagdag ni Kier.

Ronan, nakatingin sa likuran, sabay sabing, “Ang thrill… wala silang pakialam sa lahat ng nangyari sa bahay, at ito pa lang, masaya na tayo!”

Pinisil nila ang sako, iniikot, at inihagis-hagis sa sahig parang laro. Walang pakialam sa dugo at kalupitan na naganap sa loob ng bahay. Ang halakhak nila ay malamig, walang puso, at puno ng sadismo.

“Guys, grabe… satisfied ako! Ang saya… parang wala talagang pakialam sa mundo!” sigaw ni Cass.

“Hahaha! Oo nga! Parang laruan lang siya. Pero buhay pa siya, kaya kapag nagising, magiging interesting ang kwento!” sabay halakhak ni Jarel.

Kier, nakangisi, sabay tawa, “Parang walang konsensya, ha… pero ang saya!”

Ronan, nakatingin sa paligid, sabay abot sa sako, “Talagang demonyo tayo ngayon… walang puso!”

Matapos nilang pilitin ang sako, dinala nila ito palabas ng bahay. Walang pakialam sa mga labi ng pamilya na naiwan, sa dugo, o sa alaala ng halakhak at saya. Para sa kanila, ito ay isang laro, isang thrill, isang pang-aabuso sa kadiliman ng gabi.

“Grabe, grabe… ang sarap, guys! Sobra ang thrill!” sigaw ni Cass muli.

“Hahaha! Oo nga, nakalutang sa alapaap!” sabay halakhak ni Jarel.

“Masaya… parang walang pakialam sa lahat!” dagdag ni Kier.

Ronan, nakangisi, sabay tawa, “Parang thrill show… ang saya, grabe!”

Dinala nila si Luningning sa sasakyan, walang malay, nakasakay sa sako, ang bawat galaw ng kotse ay nagdudulot ng kirot sa katawan niya ngunit hindi niya alam.

“Guys, tara na. Oras na para itapon siya sa bangin!” sigaw ni Cass, sabay halakhak.

“Yeah, grabe, parang adrenaline rush lang!” sabay halakhak ni Jarel, Kier, at Ronan.

Umakyat sila sa kotse, dala ang sako na may laman, at umandar patungo sa bangin na malayo sa bahay ni Luningning, sa isang madilim at liblib na lugar. Sa daan, nagtatawanan at nagbibiruan ang apat, walang pakialam sa trahedya at kalungkutan na naiwan sa bahay.

“Hahaha! Sobra, sobrang saya!” sigaw ni Cass habang hawak ang manibela.

“Grabe… parang walang pakialam sa mundo, ha!” sabi ni Jarel, sabay tawa.

Kier, nakangisi, sabay hiyaw, “Talaga, thrill na thrill ako!”

Ronan, nakatingin sa rearview mirror, sabay halakhak, “Hahaha… ang saya ng gabi!”

Pagkarating nila sa bangin, dahan-dahan nilang inilapit ang sako sa gilid. Tumayo silang apat, nakatingin sa lalim ng bangin, sabay halakhak at nagbibiruan.

“Guys… tara na! Hahaha! Let’s do this!” sabi ni Cass habang hawak ang sako.

“Grabe… grabe! Sobrang saya lang!” tawa ni Jarel habang kumapit sa gilid.

Kier, sabay biro, “Hahaha! Tingnan natin kung gaano kabilis siya babagsak!”

Ronan, nakangisi, sabay hiyaw, “Hahaha! Wow! Ang saya!”

Hinagis nila ang sako sa bangin. Bumagsak si Luningning sa malalim na bangin, hindi pa rin nakakaalam, walang boses, walang malay, ang kanyang katawan ay nagugulungan ng mga hampas sa sako habang bumabagsak sa dilim.

“Hahaha! Grabe! Sobra ang thrill!” sigaw ni Cass habang tinitingnan ang sako na lumulubog sa dilim.

“Hahaha! Ang saya talaga!” sabay tawa ni Jarel.

“Parang heaven lang!” halakhak ni Kier.

“Grabe, ang astig, ang saya!” sabi ni Ronan, nakangisi.

Sumakay ang apat sa sasakyan, umalis sa lugar, patuloy sa kanilang biruan at halakhak, walang pakialam sa dalaga sa sako o sa kalupitan na naganap sa kanyang pamilya. Ang hangin ng gabi at dilim ay pumuno sa paligid, ang tawa ng apat ay malamig at sadistic, parang mga demonyo sa dilim ng bangin.

Si Luningning, walang malay, nakasilid sa sako, ang mundo niya ay puno ng dilim, sakit, at pangamba, habang ang apat na lalaki ay nagtatawanan sa loob ng sasakyan nito habang nasa byahe, walang pakialam sa trahedya at kabangisan na naiwan nila sa bahay ng dalaga at sa bangin.

“Haay… ang dilim… pero kailangan ko talagang tingnan ang tanim ko,” bulong ni Maria Usep, ang matandang babae, habang naglalakad sa liblib na daan. Ang lamig ng gabi ay humahaplos sa kanyang mukha, ngunit ang isip niya ay nakatuon sa kanyang munting taniman.

Ngunit bigla siyang napansin ang isang kakaibang bagay sa gilid ng bangin. Isang sako, may kumikilos na kamay mula rito. Napatingin siya ng dalawang beses, halos hindi makapaniwala sa kanyang nakita. “Ano’ng… ano’to? May… may tao ba?” bulong niya sa sarili, nanginginig.

Lumapit siya dahan-dahan, pinisil ang kanyang mga mata. Nang makita niyang may tao talaga sa loob ng sako, parang huminto ang mundo sa paligid niya. “O Diyos ko po… buhay pa siya!” sigaw niya, halos maluha sa gulat. Ang puso niya ay mabilis na tumitibok, parang tatalsik sa dibdib niya.

Agad niyang binuksan ang sako, at lumabas si Luningning, walang malay, marupok, at puno ng dumi at pasa. “Haay… bata… bata ka, ano ang nangyari sa’yo…” sambit niya, nanginginig ang mga kamay habang hinahaplos ang mukha ng dalaga. Ang mga mata niya ay napuno ng takot at pangamba, halos hindi makapaniwala sa nakita.

“Anak… anak… haay, ano na ba nangyayari sa mundo ngayon? Paano kayo napunta sa ganito?” bulong niya, hawak ang mukha ni Luningning, pinapawi ang dumi at lupa sa katawan nito. Halos maluha, ngunit pinipilit maging matatag.

Dahan-dahan niya pinasan si Luningning papasok sa kanyang munting kubo. “Shhh… shhh… okay lang, anak… andito ka na, buhay ka pa… okay lang, huwag kang matakot,” sabi niya, nanginginig ang mga kamay habang pinapaliguan ang dalaga ng malamig na tubig.

Habang tinutulungan niya si Luningning, bumabalik sa isip niya ang imahe ng trahedya. “O Diyos ko po… paano ganito ang mundo sa bata? Napunta sa dilim, iniwan ng lahat… haay… haay…” bulong niya, naglalakad sa paligid ng kubo, tinitingnan ang paligid, sigurado na walang makakita sa kanya.

Pinili niyang mag-isa muna. Tahimik, nanginginig sa takot, hawak ang dalaga, iniingat ang bawat galaw nito. “Shhh… okay lang, anak… shhh… andito ka lang sa akin… wala nang makakasakit sa’yo,” sambit niya, halos maiyak sa awa at gulat.

Habang pinapasan at inaayos ni Maria Usep si Luningning, ramdam niya ang bawat sugat at pasa sa katawan nito. “ Bakit ganito ang ginawa ng mga tao sa’yo… haay…” bulong niya sa sarili, nanginginig.

Dahan-dahan niyang hinaplos ang balikat ng dalaga. “Shhh… shhh… huminga ka lang, anak… huminga ka lang… nandito ako… nandito ako… hindi kita iiwan…” sambit niya, pinipisil ang kamay ni Luningning, pilit na ibinibigay ang init at seguridad.

Ngunit bawat tanaw niya sa mukha ni Luningning, bawat pasa at sugat, ay nagpapaalala sa kanya ng kalupitan na nangyari. “Haay… ano na ba ang nangyayari sayo… haay… paano ganito ang itsura mo… haay…” sambit niya, hawak ang pisngi ng dalaga. Halos maluha sa pagkabagabag, ngunit pinipilit magpatuloy.

Tumigil siya sandali, huminga ng malalim. “Shhh… okay lang, anak… okay lang… buhay ka pa… buhay ka pa… at iyon lang ang mahalaga…” sambit niya, dahan-dahang nilalagay ang dalaga sa banig, pinupunasan ang bawat dumi at dugo.

Habang pinapawi niya ang dumi sa mukha ni Luningning, napansin niyang unti-unti nagkakaroon ng pulso ang dalaga. “O Diyos ko… may pulso ka pa… buhay ka… buhay ka pa, lumaban ka… haay…” sigaw niya sa sarili, halos maluha sa tuwa at takot.

“Shhh… shhh… huminga ka… hawakan mo ang kamay ko… nandito ako… andito ako para sa’yo… okay lang…” sambit niya, pinipilit maging matatag kahit nanginginig at halos mawalan ng lakas.

Tumigil siya sandali, pinagmamasdan ang paligid ng kubo. “Wala akong ibang kausap… pero gagawin ko ito… kailangan ko siyang iligtas… kahit na natatakot ako, kahit na nanginginig… gagawin ko…” bulong niya sa sarili.

Patuloy niyang pinaghuhugas at inaalagaan si Luningning. “Shhh… okay lang… gagaling ka… gagaling ka, anak.” sambit niya, pinapaliguan ng malamig na tubig, pinapainit ng kumot, dahan-dahang pinapawi ang trauma sa katawan at damdamin ng dalaga.

Habang hawak ang dalaga, nanginginig at umiiyak sa takot at awa, tiniyak ni Maria Usep na kahit sa gitna ng dilim at trahedya, may liwanag pa sa mundong ito isang liwanag na kanyang ibibigay sa dalagang walang malay sa bangungot.

“Shhh…andito ka lang sa akin… hindi ka nag-iisa… hindi na mauulit ang nangyari sa’yo, okay lang… okay lang…” sambit niya, pilit pinipisil ang kamay ni Luningning, nag-aalala ngunit handa na gawin ang lahat para sa kaligtasan at paggaling ng dalaga.

At habang dahan-dahan, unti-unting naramdaman ni Maria Usep ang paghinga ng dalaga. “O Diyos ko… sana maging maayos na ang paghanga mo… buhay ka pa lumaban ka. okay… Nandito ako… hindi ka iiwan…” sambit niya, halos maluha sa awa at saya, habang pinapainit at pinapangalagaan si Luningning sa kanyang munting kubo, sa gitna ng dilim ng gabi at kalupitan ng mundo.