Harder, Ninong Alejandro

CHAPTER 11

CHAPTER 11

“'Wag mo ng ituloy,” pagbabanta ko sa kanya. Humalakhak ito sa akin.

Inalalayan niya ako hanggang sa makarating kami sa kama. Nilabas ko ang aking cellphone at tiningnan kung may mensahe ba ang mga magulang ko.

Nanlumo ako nang makitang kahit isang message ay wala man lang akong natanggap galing sa kanila. Hindi ba sila nag-alala na hindi ako nakauwi kagabi? Wala man lang nagtanong kung nasaan ako. May pakialam pa ba sila sa akin?

“Kumain ka muna bago umuwi sa inyo. Nag order na ako ng pagkain,”

Napaangat ako ng tingin kay Ninong. Nakatayo ito sa gitna ng aking mga hita at ilang pulgada na lamang ang layo ng mukha ko at ng paglalak1 niya. Gising na gising na.

“Mabuti naman at papakainin mo ako. Pinagod mo ako kagabi,”

Kinuha niya ang aking dalawang kamay at pinulupot iyon sa kanyang bewang.

Niyakap niya ako.

Sinandal ko ang aking pisngi sa abs niya, maingat na hindi matamaan ang paglalak1 nito. Baka kung matamaan ko ay bigla na lang manampal. Pinikit ko ang aking mga mata at hinayaan ang aking sarili na magpahinga.

Saglit kaming natahimik. Sunod-sunod na pumatak ang luha mula sa aking mga mata.

“Payakap lang saglit, ah?”

I'm always seen as the strongest one. Hindi ako madalas nagpapakita ng kahinaan sa isang tao.

Kahit ano'ng tago mo, kapag bumigat na sasabog ka rin pala.

Sanay ako na parang isang hangin lang kung ituring ng pamilya ko. Hindi man nila sinasabi, pero sa mga kilos nila ay malalaman kong mas pabor sila kay Ate. Kasi si Ate pwede nilang ipagmalaki sa ibang tao. Habang ako... Kahihiyan lang ang dinadala sa kanila.

Nang medyo mahimasmasan na ako ay humiwalay ako sa pagyakap sa kanya. Dinaan ko nalang sa biro.

“Nag-eemote ako rito tapos sumasampal naman sa pisngi ko 'yang alag4 mo, Ninong,”

Yumuko ako at pasimpleng pinunasan ang luha mula sa aking mga mata.

“You don't need to pretend when you're with me, Amihan. Be yourself whenever we are together. Kapag umiyak ka, it doesn't mean that you're weak. Ang pagpapakita ng kahinaan, ang bawat luhang pumapatak galing sa iyong mga mata ay isang katapangan,”

I don't want to talk about this. Iniiwasan ko ang mga topic na seryoso. Nakangiti ako palagi. Sa tuwing nagtitipon-tipon ang pamilya namin, palaging natatawa ang pamilya ko sa mga corny kong mga jokes. 'Yong mga Tito ko, bentang-benta sa kanila ang mga jokes ko. Sinasabi nga sa akin ng mga pinsan ko o ng mga kakilala ko na parang wala raw akong dinadalang problema sa buhay. Hindi nila alam, ang taong palaging nagpapangiti sa iba, hindi niya magawang mapangiti ang sarili niya.

“Pinapaiyak mo naman ako, Ninong! Baka iyakan kita rito tapos hindi mo ako mapatahan dahil hindi ako madadala sa candy. Cash na ang tinatanggap ko,”

Dumagundong sa apat na sulok ng kwarto ang halakhak ko. Nang makitang seryoso siya ay kinurot ko lang ang abs niya.

“Ang seryoso mo palagi, Ninong. 'Yong mga kilay ko palaging nagsasalubong. Natatakot nga ako sa 'yo nung bata ako. Kung hindi mo lang ako binibigyan ng regalo noon paniguradong takot na takot pa rin ako sa 'yo,”

Tinaas ko ang aking kamay upang abutin ang kilay niya pero masyado siyang matangkad.

“Kita mo, nagsasalubong na naman ang mga kilay. Mas gwapo ka kaya kapag nakangiti ka,”

“More handsome than, Isidro?”

Bakit naman nasingit si Tito Isidro sa usapan namin? Anong kinalaman ng kapatid niya?

“Oh? Bakit nasingit si Tito Isidro sa usapan?” natatawang tanong ko sa kanya.

“Answer me,” nagbabantang sabi niya.

“Hmm...”

Ngumisi ako sa kanya at matagal pa akong nakasagot.

“Dahil nandito ka sa harap ko, ikaw na lang ang pipiliin ko,”

Napasigaw ako nang bigla niya na lang akong tinulak pahiga sa kama.

Papatong na sana ito sa akin nang biglang may kumatok sa labas. That must be our food.

“Lalabas ka ng nakaboxers lang?” Hinubad ko ang aking suot na damit at binato iyon sa kanya. Nagtalukbong agad ako ng kumot upang hindi ako makita sa loob.

10 am na kami kumain ng breakfast.

“Kumain ka ng marami. Hindi umaabot sa kalahati ng kinakain ko ang pagkain mo,”

Napanguso ako nang nilagyan niya ng dagdag na kanin ang plato ko. Kaunti lang ang kinakain ko palagi.

“Ayaw mo ba ng ganitong katawan mo? Ayaw mo 'yon, pwede mo akong ibalibag. Ibalibag mo nga ako, Daddy Alejandro.”

Tumigil siya sa pagkain at pinitik ang aking noo.

“Baka mabali ko pa ang katawan mo,”

“Flexible naman ako. Try natin?” naghahamon na sabi ko.

“Tsaka mo na ako angasan kapag hindi kana paika-ikang maglakad kahit daliri ko palang ang napapasok,”