Between Two Worlds

Chapter 5

Napahiga na lang ako sa pagod at kaiiyak. I've searched Lolo for the nth time but I haven't seen him. Hindi ko alam kung saan siya pumunta. Wala rin man lang siyang pasabi kung bakit umalis na lang siya nang hindi nagpapaalam o kahit isang sulat na magsasabi kung bakit bigla na lang siyang umalis.

I can't even consult or ask my friends because they will become disappointed of me being alive and it is also not right to take avenge against them. Kilala ko sila at siguro ay nagawa nila iyon dahil sa isang magandang rason. Alam ko na sinadya nila na iwan ako sa kagubatan at sigurado ako roon.

Ngunit kung hindi lang sana ako sumama sa kanila, sana nabantayan ko si Lolo at hindi rin sana siya mawawala na parang bula.

Hindi ko namalayan na nasa tabi ko na pala si Robert. I couldn't even reach his voice or never heard of him talking. Akala ko na good news na nakabalik ako nang buhay dito sa bahay ngunit parang isang pagkakamali ang bumalik pa ako. I couldn't even grasp a memory of Lolo due to the reason of being preoccupied these past few days.

Two days have passed and I'm still searching Lolo in this haunted mansion. Hindi ko siya makita. Only pacing back and forth is the only thing I could do for now.

Dahil hindi ko na alam ang gagawin ko at di pa rin ako kumakain hindi tulad ni Robert na kinonsulta ako para magtingin sa ref at mapuno ang walang lamang tiyan, nagdesisyon akong mag-mall muna. Siguro, maiibsan ng kaunti ang sakit na aking nararamdaman sa ngayon.

Hindi ko alam na sasama sa akin itong si Robert dahil sa palagay ko ay hindi siya sasama gayong busy siya.

"Hey, Robert," I initiate the conversation inside this melancholic mansion. "Are you going with me?" Finally I spoke with my hoarsed throat.

"W-where?" mahina niyang tugon. Ramdam ko ang lungkot sa kanyang mga boses at hindi ko alam kung bakit siya ganoon.

"Mall?" I asked.

"No, I can't, may kailangan pa akong tapusin ngayong araw,” he replied turning his gaze at me.” Can I use the lab again? It's ok if not, I can manage to do it here," tugon niya. Sa dalawang araw ng paghahanap ay hinayaan ko na lamang siya na magpabalik-balik sa underground laboratory dahil baka may makukuha siyang bakas kung bakit bigla na lamang nawala si Lolo.

"O-okay. You sure?" I asked him for the second time but 'no' is still his answer. I also let him use the lab again.

I began to walk outside the mansion wearing an spectacle to cover my swollen eyes and directly went to the garage but before I enter inside the car, I heard a loud thud.

Dahil sa kuryusidad ay sinundan ko na pala ang kakaibang tunog na iyon kanina. Nanggaling iyon mula sa likod ng kotse ko pero nang silipin ko ito ay wala namang tao. Wala rin akong makitang bakas o implikasyon na magsasabi sa akin na may sikretong pinto ang garaheng ito o baka naman may multo kahit na tirik ang araw.

Ipinagsawalang-bahala ko na lang iyon. Bumalik ako sa kotse at pumasok na sa loob ng kotse pagkatapos ay pinaandar ito. I let my hands and feet motion themselves by how the road was created.

Lumipas ang ilang mga sandali ngunit kaagad na naramdaman ko ang p*******t ng aking p***t. Ang dali talagang mangalay ng p***t ko sa upuan ng kotse. Luckily, the red light started to gaze upon my car so I stopped my car slowly. Habang naghihintay na maging berde ang ilaw ay napatingin ako sa pedestrian lane. Napansin ko ang isang matandang lalaking naglalakad doon at kumurap-kurap ako at baka namamalik-mata lang ako.

"L-lolo?" I asked myself out of excitement and curiosity. Iniwan ko ang spectacles ko sa dashboard ng kotse bago lumabas upang tingnan kung tama nga ang aking nakita at hinala.

"L-lolo?" I poke the guy who walked passed me at hinawakan ang kanyang braso upang mapaharap sa akin.

"Ano iyon, hija?" nakakunot-noong tanong nito at bakas sa kanyang mukha ang pagkainis nang humarap ito sa akin.

"I-I'm s-sorry. A-akala ko po, kayo ang lolo ko." Iwinasiwas niya ang kanyang braso upang mabitiwan ko siya. I let out a slight cry. The thought of unable to see lolo again kinda pained my heart, again.

Should I understand my defeat, that lolo isn't nowhere to be found? Hindi ko matiis ang sarili ko na walang ginagawa at nakaupo lamang sa isang tabi. I can't let my lolo to live alone.

Pero sabi nga nila, may mga bagay na kapag hinahanap natin, hindi natin nakikita at kapag hindi hinahanap ay ating nakikita. However, this thought isn't enough to convince me because nothing is impossible for the people who always say it's possible.

I just realize that I'm the only one in the pedestrian, after hearing the defeaning loud honk from the cars behind me.

"Papakamatay ka ba!" rinig kong hiyaw ng isang driver ng kotse.

I don't bother to look at him because I don't care what people say against me, instead, I cried and cried. Hindii nila alam ang pinagdadaanan ko ngayon. They don't know the feeling in the shoes I'm wearing. It's easy to say it is painful but they don't know what am I feeling right now. Tila sobra na ang panahon. Parang hindi ko na kayang magpatuloy pa gayong wala na ang mga taong pinakamahahalaga sa buhay ko.

Bumalik ako sa kotse at pumasok kaagad. Agad na pinunasan ko ang mga luhang patuloy na tumutulo sa aking pisngi. Siguro mawawala ng kaunti ang sakit na nararamdam ko ngayon kapag pumunta na ako sa kung saan ako patungo ngayon. I wear my spectacles again, put the seatbelt on me and started the engine.

Nang makarating ako ay hinayaan kong buksan ng gwardiya ang sliding door ng mall. Bago ako pinapasok ay tiningnan nila ang bag ko at pinapasok naman nila ako nang ma-check na nila ang mga gamit ko.

Naisip kong ipag-shopping rin si Robert dahil hindi ako sigurado kung kakasya sa kanya ang mga damit ni Dad kaya nagdesisyon ako na bilhan rin siya ng kanya. I also bought him phone so we have a mean of communication.

Pagkatapos noon ay bumili naman ako ng para sa akin. Shoes, blouse, spectacles, and also some beauty products like make-ups.

Before going back to the parking lot, I just realized that I need more hands because of how numerous I bought and I'm not able to carry them alone.

Dapat kasi talaga sumama si Robert para naman may pakinabang siya. I mean... alright, it's my fault to buy too many stuffs. Iwinasiwas ko na lang iyon sa isip ko saka nagtungo sa eIevator. I used the glass elevator from 6th floor to parking lot and seek my car.

I press my car key para malaman kung nasaan ang kotse ko saka nagtungo roon. Inilagay ko muna ang mga paperbags sa passenger seat bago ako sumakay ng kotse.

Hindi ko alam kung magiging excited ako sa pagbabalik ko sa bahay but my body tells that I should. Tila may sarili silang mga isip upang pagsabihan ako na kailangan kong bumalik.

I started the engine and let my hands to rule the car.

Pagkatapos ng ilan pang mga oras nang pagmamaneho ay nasa harap na ako ng mansyon. Since the car was designed by Lolo, mayroon din itong access sa mansion.

I clicked the 'mansion's gate' from the built-in tablet in my car and pressed the 'gate unlock.' Nagsumila namang bumukas ang gate at pagkatapos niyon ay ipinasok ko na ang kotse sa may garahe.

I picked all of the things I bought from my car before entering inside the mansion. Nang buksan ko ang pinto ay nanlaki ang mata ko sa kung anong sumilay sa akin.

"Surprise, Bette!" Robert loudly said towards me shaking his hands like he did a magic trick.

"W-what is that?" I asked, confused. Hindi ko alam kung magagalit ako dahil may dagdag palamunin sa bahay o matutuwa dahil dalawa na kaming babae sa bahay na sa palagay ko ay matutulungan ako upang maibaling ang aking atensyon sa ibang mga bagay tulad ng sports at iba pa.

"She's Vien! Your new friend!" nakangising wika nito. "I programmed her to be your best friend, a company na pwede mong pagsabihan ng sikreto, a frie—"

Di ko siya pinatapos ng pagsasalita. Naibaba ko rin ang mga dala-dala kong paperbags. "Programmed? You mean she's a robot?" The words that came out from Robert's mouth couldn't sink in. Hindi ko alam kung anong mga sinasabi niya. "Is this what you're doing these past few days?" I asked him.

"Y-yes?" he threw me a question over my question.

His expression changed. Seems like the atmosphere became cold as what his expression tells–motionless. "Vien means that a person is complete; satisfied. I know it is hard for you to move on but satisfy yourself from what you have now. You don't need to push yourself from the painful memories that could remind you. Make Vien as an instrument to fill in the missing puzzle piece that you are searching for to complete you perfectly."

"But what if that missing puzzle piece that Vien gave is not a precise fit from the missing piece I'm chasing? Will I still force myself to put that puzzle piece?"

"But still try. Wala namang mawawala kung susubukan mo, 'di ba? It's a matter of acceptance." I felt relieved on what he said. Siguro nga ay kailangan ko nang tanggapin. Not in an instant but gradually.

Hindi rin naman siguro masama ang maghintay. Alam ko na babalik si Lolo, iyon na lang siguro ang aking panghahawakan sa ngayon. Besides, hindi naman si Lolo aalis ng walang dahilan. Maybe he had his reasons. Mabait siya kaya't wala akong maisip na rason na magsasabing nasa panganib siya. His kindness tells everything.

Huli na nang mapagtanto ko na tumulo na pala ang luha ko—sign that I let go of the maximal pain I'm taking right now.

"Hayss!" he sighed breaking the silence between us. "Tama na nga ito." Nakita kong patago niyang pinahid ang kaunting luha sa kanyang mata. He approached me to get the paper bags beside me.

"Wow!" I exclaimed. I can't believe that I saw him cried once.

"What's with the 'wow' expression?" His forehead creased.

"N-nothing!" I stuttered. Shemay! Why am I stuttering? "Anyway, binilhan nga pala kita ng mga magagamit mo sa pang-araw-araw," I said to break the awkward atmosphere between us. Iniabot ko sa kanya ang paper bags na para sa kanya. Dinala niya ang kanya sa may sofa at dinala ko naman yung para sa akin sa aking kwarto.

Since then, sa sofa na siya natutulog. Sabi ko na pwede niyang gamitin ang kwarto ni Lolo pero hindi siya pumayag. Hindi raw siya komportable na sa ibang kwarto siya matutulog. Mas pipiliin niya raw na sa sofa nalang siya matulog kaysa matulog sa kwarto ng iba.

Nagpalit ako ng aking damit na pang-bahay. Pero bago iyon ay naligo muna ako para mapreskuhan ang aking katawan. The water isn't that cold nor hot, just in between hot and cold and it helps me to relax for some reason.

Humarap ako sa salamin ng banyo. Kita ko pa rin ang mga pasa na natamo ko noong nasa gubat ako pero maliliit na galos na lamang sila hindi tulad ng dati.

Pagkatapos kong maligo ay nagbihis ako upang itago ang aking mga pasa. I wear a sweat shirt and a simple jogging pants.

Pinihit ko ang seradura ng pinto ng kwarto ko ngunit pagbukas ko pa lang niyon ay nagulat ako sa nagsalita.

"Hi!" masiglang bigkas nito sa kanyang binitawang salita.

"H-hello," sarkastikong wika ko. I let out a fake smile. I don't know how to react with this robot. Since I am not that sociable person, I don't know how to escape in this scenario, like... "Ugh!" I sighed. Okay fine! Since it is programmed that she is my BEST FRIEND, let's tryna do something with her. "Can you tell me what is the dark secret of your master?"

"I-I don't know sister! You haven't shared any of your secrets with me." Oo nga pala, I'm her owner. But the way she talks, she gestures, she moves, is like a human being. A perfecr human android, though.

Kung titingnan nang maigi ay hindi talaga siya mapapansing isa siyang robot. Dapat na ba akong maniwala kay Robert dahil ganito na ka-advance ang technology sa kanila? Kagaya ba ito sa mga napapanood ko na mga robot which is unbelievably be seen in today’s era?

"Hmm... How 'bout... K, nevermind. By the way, what's your name again?"

"Vien, sister!" masiglang panimula niya. "I am 19 years old like you, taking Bachelor of Science in Psychology–"

"W-wait, what? Taking? Does it mean, you are a student, like me? You? Studying? Nah, you're joking right?" I asked of confusion.

"Just joking, sis." She laughs unstoppably.

"O-ok." Umalis na ako sa kanyang harapan habang siya ay hagalpak pa rin sa katatawa. Tila hindi niya ako napansin kaya't dali-dali akong bumaba sa hagdan.

"Hayss!" I exhaled on top of my lungs. Hingal na hingal na tumigil ako sa dulo ng hagdan. "W-wait, why am I like escaping from a kidnapper?" I confusedly ask myself.

But then, I continuously walked and walked until my feet carried me to the garage like it has its own life. "Why am I here?" sabi ko sa isip ko.

I just remember the odd and strange sound a while ago and curiosity starts to swallow me. Dahil sa curiosity ko ay naghanap ako ng pinto kahit na hindi ko alam kung saan ang bagay na iyon matatagpuan o isang switch na nagtatago sa isang sulok.

Napagawi ako sa likod ng kotse ko at napansin ng mga mata ko ang pader na tila ipinatong lamang iyon sa isa pang pader.

Ngayon ko lamang iyon napansin like the hell, pumupunta lamang ako rito para sa kotse ko at ngayon ay tila narito ako upang maglaro ng tagu-taguan. Bago pa man magbago ang isip ko ay naghanap ako ng switch para mabuksan iyon pero walang isang bagay na makapagsasabi na meron nga rito.

Everything is perfectly designed, and I know that Lolo did this.

I heard an unfamiliar footsteps, footsteps that I never want to hear which made me face the entrance of the garage. The sun's beam slowly kissing my forehead. Habang papalapit ang tunog na iyon ay ang pag-atras naman ng mga paa ko.

Five... Four... Three... Two... One... "Shems!" I beamed as I tripped from a rusty wrench.

Napasandig ako sa pader. Seems like I failed myself from escaping. One-fourth lang ang bukas ng roll up ng grahe kung kaya't bandang paa lang ang kita ko.

Sa pagbukas ng roll up ay kasabay niyon ang pagkahulog ko mula sa kinasasandigan ko.

I screamed loudly to seek for help but there's no point of screaming because I found myself inside the dark room.

Itutuloy...