Between Two Worlds

Madilim ang paligid habang tanging ang ilaw ng buwan na lang ang nagsisilbing liwanag ko sa dilim. Nagsimula na naman akong maglakad at kung saan-saan ako dinala ng aking nga paa. I felt discouraged about the thought that if I will find my way home alive, or not. Nangangamba ako na baka rito na ako maubusan ng hininga. Halos dalawang araw na ako rito sa kagubatan magmula nang maligaw ako sa hiking naming magkakaibigan. Sa katunayan nga ay hindi ko alam kung hinahanap ba nila ako o nag-aalala sila sa akin pero sana talaga ay mahanap na nila ako kahit alam kong wala nang pag-asa dahil ang lalim na ng gabi at tanging mga huni na lamang ng mga kuliglig ang tunog na maririnig. But of course, I need to live, I need to survive and as soon as possible, I need to go home. However, I firstly need to fill in my empty stomach that continuously growling from earlier until now. I walked and walked beneath the infinite forest until my eyes caught a mango tree. Hindi iyon kataasan kung kaya't tumiyad ako nang bahagya at pumitas ng dalawa. "I think, two would suffice," sabi ko sa isip ko. Isinilid ko ang isa sa backpack ko at kinagatan ko naman ang isa. Pagkatapos niyon ay bigla ko na lamang naalala si Lolo. Nag-aalala kaya siya sa akin ngayong hindi ko alam kung makakauwi pa ako? Simula kasi nang mawala ang mga magulang ko, kay Lolo na ako tumira. Dahil sa palakaibigan si Lolo, ang mga anak ng kaniyang mga kaibigan ay nakilala ko at kalaunaʼy naging kaibigan ko na rin. Pero nagtataka pa rin ako kung bakit kahit ang tanda na niya, parang hindi siya umeedad dahil tuwid pa rin siya kung maglakad. Seems like he is not aging even though he is nearly becoming a senior citizen. In fact, Lolo was a famous inventor and a scientist. He did lots of inventions that are benificial for the people. Therefore, he was admired by all. Nasa lahi na siguro namin ang pagiging imbentor pero hindi ko man lang maramdaman na may dugong Maskelyne na dumadaloy sa akin dahil wala akong kakayahan upang gawin ang mga ginagawa ni Lolo. Only watching him doing and researching about his inventions, iyon lang ang kaya kong gawin pati na rin ang suportahan siya sa kanyang mga ginagawa. I also wanted to invent like what Dad, Mom, and Lolo did but after Mom and Dad died, something odd happened through my dreams and it felt so surreal. Hindi ko tuloy alam kung maniniwala ako sa mga nakikita ko sa aking panaginip pero parang napakaimposible namang mangyari o mabuo ang mga iyon sa totoong buhay. Tinanong ko na si Lolo tungkol doon pero ikinaseryoso lamang iyon ng kanyang mukha. Sabi niya na malalaman ko rin ang dahilan niyon at darating ang tamang oras na iyon pero hindi pa raw sa ngayon kung kaya't isang malaking katanungan pa rin ang bagay na iyon para sa akin. "Aray!" sigaw ko. Napalo ko pa ang sarili ko dahil sa katangahan ko. Natakid lang naman ako sa malaking ugat na nakausli sa lupa, dahilan din upang mabitawan ko ang hawak kong mangga at gumulong-gulong pa patungo sa malayo. Marahan akong tumayo sa aking pagkakadadapa at agad na pinagpagan ang tuhod ko. Siniyasat ko rin ang isang maliit na galos sa may bandang ilalim ng tuhod ko pero hindi ko ito ininda bagkus ay hinanap ko na lang ang manggang kinagatan ko kanina. Hindi pa man ako nakakahakbang ay nakarinig ako ng kaluskos sa may likuran ko. I don't know if I would panic but my heart begins to beat fast uncontrollably. My body also began to slightly tremble. Dahan-dahan akong lumingon sa likod ko at nang makita ko kung ano iyon ay napasigaw ako nang malakas at mabilis na tumakbo. "Loloooo!" sigaw ko kahit na alam kong hindi niya ako maririnig. Ano ba kasing hayop iyon? Parang ngayon ko lang iyon nakita. It has long pointed teeth and seems like they are all fangs. Its facial attributes are somewhat similar to a monkey. Tila nakita ko na iyon sa isang knowledge channel pero nakalimutan ko ang tawag doon. Ang tanging alam ko lang ay mapanganib iyon. Hindi ko namalayan na palusong ang daan at aksidente kong natapakan ang sarili kong paa kung kaya't nagpagulong-gulong ako sa daan na puno ng tuyong dahon. Kahit na tumatama ang katawan ko sa mga sanga ng halaman ay hindi ko ininda ang sakit. Bahagya akong napainat at nang mapagtanto ko na patag na ang lupa ay saka lamang ako nakahinga nang maluwag dahil wala nang sumusunod sa akin. "Muntik na ako dun a! Akala ko mamatay na ako." Huminga muna ako nang malalim bago pinilit itayo ang aking sarili pero tanging pag-upo lang ang aking tanging nagawa. "A-aray!” Bahagya akong napahiyaw nang sumakit ang likuran ko. Nakaligtas nga ako mula sa hayop na nakita ko kanina pero parang bali-bali naman yata ang mga buto ko. Tiningnan ko ang mga sugat na natamo ko pero tila matagal iyong maghihilom kung mamamalagi pa ako rito sa gubat. Nang maramdaman kong may kung anong humawak sa aking balikat kaya’t naalarma ako at bigla na namang bumilis ang t***k ng aking puso. Dahan-dahan at kinakabahan akong lumingon sa aking likod. Kapag minamalas ka nga naman oh! Nang makita ko kung ano iyon ay parang nagkaroon ako ng pag-asang mabuhay pero nagdadalawang isip pa rin ako kung mabubuhay pa nga ba ako. A saw a guy in front me. He is tall, with an upturned nose, oval-shaped face, a fair complexion of skin, and a rosy lip. Pero ang ipinagtataka ko ay ang kaniyang suot. That's amazing to see him in that outfit in midnight. Dumagdag pa ang sinag ng bilog na buwan sa itaas kaya't kitang-kita ang kaniyang hitsura. He wore a tight burgundy jeans while having his loose shirt tucked in front. Seeing it made my mouth opened. It was simple but on how he stood was not ordinary. Feels like he was not in the 21st century at all. Additionally, he partnered it with a classic navy blue sneakers. I can pretty tell that he's not an ordinary citizen here. "Sorry to surprise you!" paghingi niya ng tawad na ikinakunot ng aking noo. "I mean I didn't intend to surprise you that much but seeing you mouth opened tells everything." I close my mouth immediately to what he said. Hindi ko alam kung anong sasabihin ko sa harap niya pero kaya’t bigla na lang tumulo ang isang luha mula sa kanang pisngi ko. "H-hey! W-whatʼs wrong?” tanong niya. “O-okay, I'm sorry. I'm not used to people crying in front of me. I-I'm really s-sorry." Bahagya akong tumunghay saka nagsalita. "A-are you not killing me?" Napaawang ang kanyang bibig sa aking tinuran. Mayamaya pa ay kumunot ang kaniyang noo saka malakas na tumawa. "A-anong nakakatawa sa sinabi ko?" kunot noong tanong ko sa kaniya ngunit mas lalong lumakas ang kaniyang paghalakhak. Nakahawak pa siya sa kanyang tiyan habang humahagalpak sa tawa. "What is his problem?" I mentally asked myself. "N-nothing and I-I'm sorry again. By the way, do you know where we could get foods? Gutom na gutom na rin ako e." How did he know na gutom na rin ako? "Oh! My bad! To be honest, I have contact lenses that identify the health rate of humans,” he said, pointing his angelic eyes. “Through this also, we can communicate with each other through our minds. However, you don't have it so that I only receive messages without response from you. You are able to read my mind too if you are wearing this," mahaba niyang paliwanag. Hinubad ko ang aking backpack at kinuha ko roon ang natitirang manggang pinitas ko kanina bago inabot sa kaniya at tinanggap naman niya iyon. "S-salamat," nakangiting wika nito. "By the way, I'm Robert Hemsworth, a time traveler," pakilala nito at tinapunan niya ako ng isang ngiti. I felt relieved because he won’t kill me but am I right to what I've heard? "T-time t-traveler?" utal kong wika. Do I heard it right? "Yes. And now I went back to present and to my surprise I saw you here." Itutuloy...