Bound to be his Secretary

Simula nang nawala si lolo ay palagi ako nakaramdam ng lamig. May parang binabatid siya sa akin na mensahe na pinapadaan niya sa aking panaginip. Palagi na lang pinaparamdam ng mga magulang ko na ako ang dahilan kung bakit namatay si lolo. Palagi kong nakikita si mama nasa kwarto ng aking lolo at tahimik na humihikbi sa kaniyang pagkawala. Hindi ko naman hiniling na mawala si lolo sa amin. Ginawa ko naman ang lahat upang hindi siya mamatay at mawala. Lahat ng pag aalaga at pag aalala ay binigay ko para sa kaniya. Nung pumasok ako sa kuwarto ay nagulat ako sa sigaw ng aking ina sa akin. “Nang dahil sayo nawala si papa. Ikaw ang huling tao na nakasama niya bago siya mawalan ng hininga.” Sabi ni mama habang humihikbi sa lungkot. “Ikaw ang may kasalanan nawala siya.” dagdag pa niya. Hindi ko naman kasalanan na nawala si lolo. Parang pinagbabayaran ko naman ang utang na hindi ako gumawa. Lahat sa mga family members namin ay ako ang pinagsusupetsahan sa pagkawala ni Lolo. “Bakit ako palagi ang sinisi nila?” batid ko habang nakatingin sa kisame. Ilang minuto ay ganun rin aking posisyon sa loob ng kuwarto. Namimiss ko si lolo. Kung saan man siya ngayon ay sana gabayan niya ako sa araw-araw. Palagi na lang ako umiiyak simula nawala si lolo. Hindi ko pa rin matanggap na kinuha na siya ni Lord sa amin. Kailan kaya matatanggap ang nangyari ngayon? Si lolo ang taong nandiyan para sa akin. Siya yung taong dinamayan ako nung wala sa tabi ang mga magulang ko. Ako kasi ang pinakapaborito niyang apo sa lahat. Sa kaniya kasi ako lumaki at minsan nakatira sa bahay kung nasa abroad sila. Bumalik ako sa kuwarto kung nasaan si mama. Sinamahan siya ni papa at napaisip ako ilang araw palang. Kaya mahapdi pa ang sugat nang pagkawala niya. A few days ago... Nasa seminar ako patungkol sa business expansion ng iba’t ibang company sa England. Ako kasi ang representative ng aming company which we are planning to have business ventures in some different countries. “I hope you have learn something from the business expansion seminar this day.” The speaker said. All the people nodded in agreement. All the people who were inclined into business were gathered into this event seminar which is held for how many days. Lahat ng eksperto sa larangan ng business ay nandito. Gusto nila mag share ng mga experiences nila when it comes to the success of their companies. When then is an emergency call from my phone. “Madame, you need to directly come to the hospital for grandfather wants you to visit him.” his secretary said. “Noted. I’ll just finish this business matter.” then I hang up. After two hours, I drove directly straight to the hospital. Mga ilang araw rin ako hindi nagparamdam kay lolo dahil sa pagiging busy sa kumpaniya. Business proposal here and there. Minsan nga sira na ang body clock ko and hindi na kumakain sa tamang oras. May pinapamadali sina mama at papa sa akin. It is a business venture between the family of ours and the family of my grandfather’s best friend. Excited na nga sila matupad yun. Hanggang sa makarating na ako sa ospital which na admit si lolo sa isa sa mga exclusive room sa ospital. He was one of the shareholders of the hospital. He was admitted due to an attack and some of his doctors he has a complication within his body. Pumunta ako agad sa kuwarto niya at nakita si lolo na parant hinihintay talaga ako. “Nak, andito kana rin. Namiss kita.” Agad akong pumunta sa kaniya at niyakap siya nang mahigpit. “Lo,musta kana? Namiss rin kita.” “Eto mabuti naman kondisyon ko at musta na pala ang kompanya?” tanong niya sa akin. “Eto lolo, pinepressure ako nina mama na madaliin ang business venture na kasama ang best friend mo.” Sabi ko nang parang naiiyak. “Nahahalata ko na nga nak. Tignan mo namamayat kana.” sabi niya at niyakap ako ulit. “Galing nga ako sa isang seminar before pumunta dito at nga pala lo may dinala ako para sayo.” sabi ko at ipinakita sa kaniya ang favorite niyang guitar sa kaniya. May ngiti na lumabas sa kaniya. Nahahalata ko na masaya siya sa aking dinala. “Lolo, kantahan kita.” sabi ko at sinimulan na mag gitara. Pangako sayo – Rey Valera Pangako sa 'yo, ipaglalaban ko ~ Sa hirap at ginhawa, ang ating pag-ibig ~ Upang 'di magkalayo kailanman 'Pagkat ang tulad mo ay minsan lang sa buhay ko ~ Ikaw, ikaw pala ang hinihintay kong pangarap ~ Ngayong kapiling ka at tayo'y iisa Hindi ko hahayaan na sa atin ay may hahadlang ~ Pangako sa 'yo, ipaglalaban ko Sa hirap at ginhawa, ang ating pag-ibig ~ Upang 'di magkalayo kailanman 'Pagkat ang tulad mo ay minsan lang sa buhay ko, oh ~ Upang 'di magkalayo kailanman 'Pagkat ang tulad mo ay minsan lang sa buhay ko, oh ~ Pangako sa 'yo, ipaglalaban ko Sa hirap at ginhawa, ang ating pag-ibig ~ Upang 'di magkalayo kailanman 'Pagkat ang tulad mo ay minsan lang sa buhay ko, oh ~ Oh, oh, la, la, la ~ Kinanta ko para sa kaniya ang kantang ’yun dahil theme song nila ni lola ’yun. Parang naiyak nga si lolo nung nakita ko siya. Nagulat ako nung nakatulog na si lolo dahil sa aking kanta. “Lolo, may kukunin lang ako sa sasakyan. May nakalimutan kasi akong kunin.” Bilin ko at lumabas ng kuwarto. Sumakay ako ng elevator at nakarating sa sasakyan. Nang may biglang tumawag sa akin. Unregisted number calling... “Watch out for your grandfather.” then it hang up. Nagulat ako sa sinabi ng caller kaya kinuha ko ang naiwan ko at tumakbo nang mabilis pabalik sa kwarto ni lolo. Pero nagtataka ako nang may nagtatakbuhan na nurse at doktor papunta sa direksiyon ng room. Papasok sana ako nang harangan ako ng isang medical staff. “Mam, Please stay outside. There is an emergency inside.” Naiiyak ako na nanginginig saka naisipan ko na tawagan sina mama at papa. Ilang minuto nakalipas, lumabas na ang doktor kasama ang mga nurse. “Who is the relative of the patient?” the doctor asked. “Me. I am the granddaughter of the patient.” I said while I raised my hand. “I am sorry for your loss. We did everything to save him.” “He is a VIP in this hospital then you did everything? What kind of a doctor are you?” I asked him. “Sorry. Time check, February 18, 2019 6:23 p.m the patient is dead.” the doctor said and walked away. Then after a few minutes, my parents came and asked what happened. I was shocked what they did upon me. They slapped me because of what happened. Pinabayaan ko raw si lolo. May kinuha lang ako pagbalik ko namatay na siya. Umalis na lang ako ng ospital para hindi na lumaki ang gulo sa pagitan namin. Kahit anong sabihin ko hindi ako nila paniniwalaan. Then I called someone upon the phone. “I felt there is someone in what happened upon my grandfather.” “Please check the evidence in the security footage of the hospital.” I added. Then I hang up. Back to the present time. “There were no security footage in the vicinity area.” the investigator said. “How come?” I asked. “The surveillance camera within that time were broken.” He added. “Impossible. What a coincidence.” I said then walked out of the cafe. Then I head straight home to rest from what happened during the whole day. “How come? Kumuha lang ako ng gamit sa car pagbalik ko namatay na si lolo.” “Parang may nagsasabi na may foul play sa nangyari.” “But how come? I don’t have enough evidence to prove.” I sat in the bar area counter of our house then take a margarita drink which I realized I drank a lot. It made me tipsy and sleepy. I walked in my room but the way I walk is not staright and there was a time I slipped in the floor. I drank a cold water upon my mini fridge to reduce the alcohol upon my system. “I feel there was a foul play.” “Sinisisi ko aking sarili sa nangyari sa lolo ko.” “Ako ang sinisisi nila nina mama.” Then I nakatulog ako nang hindi ko namamalayan. Pagkagising ko sobrang sakit ng ulo ko dahil sa ininom ko kagabi. Pagbukas ko ng tv nagulat ako sa news na naka flash sa screen. It was the death of my grandfather. Then I was involved in having a relationship with one of my business partners. They described me as the mistress of the man. All the paparazzi were spreading some fake news yet I know what will happened to myself. Sinisi na nga ako sa pagkamatay na aking lolo and once makarating ito sa aking magulang tiyak paparusahan nila ako. Nang pinatay ko nang biglaan ang tv at sobrang tahimik pala ng lugar. “Apo... Anak...pakinggan mo ako.” parang may nagsalita na hindi ko alam kung saan. Nang ilang sandali ang nakalipas. “Pack your things and you will flew into the Philippines.” Then my parents hang up.