Chapter 10
Aliyah Veda Gonzales
ISANG, linggo na ang lumipas. Tahimik lang ako sa mga araw na 'yon, parang nawalan ng kulay ang paligid pati ang kasiglahan ko ay nawala na rin. Hindi na ako pinapansin ni Johan, at sa totoo lang nasasaktan ako. Siguro tama na 'yung paulit-ulit kong umaasa. Sasanayin ko na lang ang sarili ko na hindi niya ako kailanman kayang patawarin.
Kaya binaling ko na lang lahat sa pag-aaral ko. Mas mabuting ubusin ko ang oras ko sa mga libro kaysa sa taong hindi naman ako kayang tingnan nang hindi naiirita.
Suot ang uniforme ko at bitbit ang bag ko habang naglalakad palabas ng gate. Mainit na 'yung araw kahit maaga pa, kaya tinakpan ko ng kamay ang noo ko.
Sakto namang papasakay si Señyorito Johan sa SUV niya. Bihis na bihis — puting polo, relo na siguro mas maha
