Rebirth Of Gifflet

Chapter 5

"Why did your dad hit you?" inosenteng tanong niya.

"Because I did something wrong."

"But my dad never did that. Even if I did something wrong. He always hugs me and scold me."

I envied her. I wish my dad is like hers. Ngumiti ako sa kanya at hinawakan ang maliit niyang kamay. Napatitig ako sa kamay niyang hawak ko. Sakop na sakop ng akin ang kanya. She's so small.

"Wow! Your hands big! But my dad's bigger," she screamed.

"Me too. My dad's hands are big too."

She looked at me amused. "Really? Where's your dad?"

"He's at home."

She pouted that made her more cuter. I looked around to see if she's alone.

"You're alone?" I asked curiosly.

Tumango siya. "Yes. That's our house."

She pointed the house next to the park. I'm confused. But no one's living in that house.

"We came here from far away to visit the house said my mom."

Now I get it. Pwede siyang mawala kahit malapit lang bahay nila.

"How old are you?" Binawa niya ang isang kamay niya mula sa hawak ko ay pinakita ang tatlong daliri niya.

"I'm seven!"

I laughed slightly. She's cute. I wish I have a little sister. I always wanted one.

Binitawan ko ang kamay niya at pinakita naman sa kanya ang sampong daliri ko. "And I'm ten."

She looked at me confused. Tinignan pa niya lahat ng daliri niya sa kamay at tumingin ulit sa'kin. "Ten? You have many age! I'm only seven."

Napasimangot siya sa isiping maliit lang ang taon niya. I chuckled.

"Don't worry, you'll get there soon. And that means, I'm older than you so call me Kuya, okay?"

I ruffled her hair that made her pout. Nanggigil ako at napapisil sa pisngi niya.

"I'll get there soon? I want to surpass your age!" she said she excitedly.

Natawa ako sa kanya. Ang inosente niya. Of course that's impossible. She couldn't surpass my age.

"Of course, little girl. I'll for that, okay?"

"Okay, kuya! I'll show it to you when I get a hundred age."

Mas lumakas ang tawa ko. Baka patay na ako niyan. This kid, she's so adorable. I like her.

Napasimangot ulit siya ng dahil tinawanan ko lang ang sinabi niya. It's just so funny.

"You're laughing at me." Natigil lang ako sa kakatawa nang makita paiyak na siya. Nataranta ako sa naging reaksyon niya.

"No. You're just so cute. I'm sorry, okay?"

I caressed her hair to stop her from crying. Her face lightened up.

"I'm cute? Really?! My mom said it too!"

Pinigilan ko ang tawa ko at ngumiti na lang ng malawak. Baka umiyak ulit siya.

"Yes. You're the cutest little girl I've ever seen."

She was very happy when I said. "Kiss me on the lips, kuya!"

Natawa ako but I did what she wanted. I kissed her on the lips. Nang lumayo ako sa kanya ay sobra ang saya at ngiti niya.

"I want more!" Hindi na ako nakapagsalita nang siya ang lumapit sa'kin para halikan ako. She even gripped my jaw to kiss me.

Bahagya siyang lumayo sa'kin at tumitig sa mga labi ko. She kissed me again and again.

"Hey! Stop!" tawa kong pigil sa kanya dahil hindi siya tumitigil sa paghalik sa'kin.

"But I want more," angal niya nang ilayo ko siya mula sa akin. I tapped her on top of her head and laughed.

She's really cute. "I'll kiss you again tomorrow."

"Really?!"

"Of course!" Gigil niya ako hinila at niyakap ng mahigpit. Ang maliit niyang mga braso ay pinulupot niya sa leeg ko.

I hugged her back. I really wish she's my sister but do siblings kiss? I doubt that.

"Let me send you home."

"But I don't want to go home yet," reklamo niya.

Ako rin naman. Ayaw ko pang umuwi dahil alam ko kung ano ang naghihintay sa akin.

"Come on, your parents surely looking for you."

"Kuya, do you want to come with me? I'll introduce to my mom!"

I refused her pero umiyak siya noong tumanggi ako kaya wala na akong nagawa kundi sumama sa kanya. Habang papunta sa buhay nila ay nakahawak siya ng mahigpit sa kamay ko. Ang liit talaga niya. Hanggang baywang ko lang siya at kailangan niyang tumingala kapag titignan ako.

"You did that?" natatawa kong tanong.

"She's so annoying, Kuya. She keeps pulling my hair so I puched her on the face."

Napalakas ang tawa ko. What a bad little girl. She's talking about her classmate in her school.

When we get to their house a beautiful girl rushed towards her and hugged her tightly.

"My god, Adrienne! Where have you been?! Pinag-alala mo kami!"

"Mom, I'm in the park and look! I have someone with me." Kumawala siya sa yakap ng ina at lumapit sa akin. "He's my kuya, mom! That's cool, right? I have now an older brother!"

Napatingin siya sa'kin. Ilang akong ngumiti sa kanya. She raised her eyebrows in confusion. Pero kalaunan ay ngumiti rin sa'kin.

Lumapit siya sa amin at pumantay ng upo. Napakaganda niya. Parehas sila ng mata ni Adrienne at buhok.

"What's your name, hijo?" mahinahong tanong niya.

"My name's Adler po," mahina kong sagot.

"Mom! I saw him crying and I kissed him on the cheeks!" Nanlaki ang mga mata ng mama ni Adrienne at hindi makapaniwalang tumingin sa anak.

Nahihiya akong natawa. Is that a bad thing?

"Adrie! Why is that?!" gulat na tanong ng mama niya.

"Because his dad hit him and he needed a kiss to ease the pain. That was you said, right?" simangot na sabi ni Adrienne.

Biglang napatingin sa'kin ang ina niya at puno ng pag-aalala ang mukha. Napahawak siya sa'kin at kinilatis ang buong mukha ko.

"Are you okay, hijo?" puno ng pag-alalang tanong niya.

"Why po, mommy?" takang tanong ni Adrienne.

Ilang akong ngumiti. Hinila ni Adrienne ang damit ko kaya napatingin ako sa kanya.

"I'm used to it po, tita."

Parang mali ang sinabi ko dahil mas nag-alala ang mukha ng mama ni Adrienne.

"If you need help, we're here okay? Come on, let's get inside. Kumain na muna kayo. It's already passed twelve." Tumingim siya kay Adrienne na sobra kung makakapit sa'kin.

Natawa ang ina niya at pinisil ang pisngi ni Adrienne.

"Pagpasensyahan mo na, hijo ha? Wala kasing kapatid."

"Ayos lang po, tita. I really like it po."

"Come on. I'm sure you kids are hungry." Tumingin siya kay Adrienne. "Adrie, prepare later. Your dad was worried."

Tumango si Adrienne at pinapasok na kami sa loob. Tumanggi ako kanina pero iiyak si Adrienne kapag hindi ako papayag kaya wala na akong ginawa. Her mom prepared food for us.

"Kuya, eat it. That food is my favorite."

"Really? This taste good?"

Nakangiti siyang tumango. Her mom was laughing at us while cooking.

"My daughter. You badly wanted a older brother, huh?"

"He's already my kuya, mommy!"

"Okay, okay," pagsuko ni tita Aria. She said I can call her tita Aria.

It's actually my first. Mas umaakto pa siyang ina ko kaysa sa sarili ko.

"Goodbye, little girl! See you again!"

Naiiyak ang mukha ni Adrienne habang buhat ng kanyang ina.

"You said you will never leave me?" iyak niya. Her mom just laughed at her.

"Of course. I'll see you again tomorrow, okay? Stop crying."

I SUDDENLY woke up. Mabilis ang paghinga ko at tumingin sa paligid. Inalala ko lahat ng nangyari. Mula sa pagtaboy ng pamilya ka hanggang sa pagbaril sa akin.

I looked at me hands. I'm alive. How is that possible? Ilang beses akong tumingin sa hindi pamilyar na kwarto. Gulong-gulo ang isip ko. Akala ko patay na ako? Ba't ganito.

I looked down and saw a comforter covering my lower body. Tinaas ko ang comforter at mas nagulat nang makitang wala akong kahit na anong saplot. Pati pang-itaas wala.

I looked beside me that shocked me more. It's a woman. Mutik na akong mahulog ng kama sa sobrang gulat. What going on?

Tinaas ko ulit ang comforter na tumatakip din sa kanya at nakitang parehas kaming wala saplot. Halos mapatalon ako.

Where am I? I tried to look at the woman's face but failed?

Am I in other world? Am I dreaming? Anong nangyayari? Paulit-ulit kong inalala lahat ng nangyari. Sigurado akong patay na ako. Nananaginip ba ako?

Napasabunot ako sa buhok ko. Tangina. Sumasakit ang ulo ko. Tumingin ako sa katabi ko. Mahimbing ang tulog niya. We're both naked? Ano pang iisipin kung ang dalawang tao ay nakahiga sa iisang kama at nakahubad.

Maingat kong tinanggal ang comforter at dahan-dahang naglakad. Napatigil ako nang may nadaanang salamin. Hindi ako nakagalaw at napatitig sa repleksyon. Anong nangyayari?

...