Rebirth Of Gifflet

Chapter 4

I put a smile on my face but failed. Paano ako ngingiti? Paano ko 'yon gagawin sa sitwasyon? Ang lalim ng sakit na nakaukit sa puso ko. At hindi iyon madaling maghilom. It will take a long time to heal but others not. Ang iba ay pinipiling tapusin ang mga buhay nila. No, they trying to end their and the way to do that is to stop living.

What's the point of living if you're hurting so much? Na lagi na lang sakit ang nararamdam? Sa tuwing paggising mo iyon ang una mong mararamdaman hanggang sa makatulog ka.

Naglaglagan ang mga luha ko. Pathetic. How pathetic I am. Tumitig ako sa repleksyon ko sa salamin. Ang mga matang ang daming pinapahiwatig na emosyon. Ang katawang na mahina.

Nanginginig ang katawan ko at hindi na napigilang humaguhol. Ayoko na ng ganito. Ayaw ko ng mabuhay ng ganito.

Please. Stop this pain. Paano ko 'yon pipigilan? Sinubukan ko na lahat matapos lang ang sakit dahil hindi ko na kayang mabuhay ng ganito. Pero pakiramdam ko pati kamatayan ayaw sa akin.

Sa tuwing sinusubukan ko lagi akong pumapalpak. Buhay nga naman. Ang swerte ng iba pero ako hindi. I wiped my tears anf fixed myself.

Kung hindi para sa akin ang kamatayan, might as well fix my life. I will act like I've never saw something yesterday. Sinuot ko ang salamin ko at tumingin sa sariling repleksyon for the last time.

I do not have a beautiful face. Hindi ako gwapo na maipagmamalaki ng mga babae. Kaya siguro nagloko si Shaniah. Natawa ako ng mapakla. Sino namang magmamahal at magkakagusto sa akin? Sinong niloloko ko?

Ba't hindi ko naisip 'yon noong una pa lang? Na kahit kailan, walang magkakagusto sa'kin? Sarili ko ngang pamilya tinaboy ako. Tinraydor ako ng mga kapatid ko. Hindi ako kayang paniwalaan ng mga magulang ko.

Mag mga tao rin kayang nakakaranas bg ganito o ako lang? Sana ako lang. Ayaw kong may ibang makaramdam sa sakit na pinagdadaanan ko ngayon. Dahil hindi basta-basta 'yung sakit. Pakiramdam ko mamatay na ako sa sobrang sakit. Ang lalim, e. Tagos na tagos sa puso ko na bumutas dito. At mahirap nang maghilom.

Sa wakas ay nakaya ko ring ngumiti ng peke. Nag-ayos na ako para mapuntahan si Shaniah. Patatawarin ko siya. I will act like I didn't see anything yesterday. Dahil kapag magalit ako sa kanya, I will lose her. I don't mind if she will continue cheat on me. Basta huwag lang niya akong iwan. Matyr na kung martyr. Wala na akong pakialam.

Habang naglalakad sa kalsada para sana puntahan si Shaniah ay napansin kong may van na nakasunod sa akin. Pinagsawalang bahala ko 'yon at nagdiretso na lang sa paglalakad. I decided to walk to Shaniah's condo. Hindi na ako nag-abalang sumakay.

Tumingin ako sa kanan ko at nakita ang van na sumusunod sa'kin. Ngayon ay nakaramdam ako ng takot. Anong kailangan nila? I continue to walk without minding them. Pero palapit sila nang palapit sa tuwing humahakbang ako.

I looked around to see if there are people around but saw nothing. Hanggang sa mabilis na pumatay sa'kin ang van at lumabas ang tatlong kalalakihan.

Two men grabbed both of my arms.

"Anong kailangan niyo sa'kin?!" taranta kong sigaw. I started to get panic.

Pumalag ako nang subukan nila akong ipasok sasakyan nila.

"Huwag ka nang pumalag, bata kung ayaw mong masaktan."

I keep moving to stop them. Pero malakas ang dalawa kaya nagtagumpay silang ipasok ako sa loob habang nagsisigaw ako.

Hindi naman nila ako gagahasahin? Lalaki ako pero posible rin 'yon. Nanginginig na ang katawan ko at pinagsisipa ang mga lalaki sa loob. Hindi ko na mabilang kung ilan sila.

"Patahimikin niyo nga 'yan. Nakakarindi," inis na sabi ng lalaking nagmamaneho.

Ang isang lalaki ay may tinakip sa ilong ko ng marahas. Hindi ako tumigil sa kasisigaw hanggang sa may naamoy ako sa panyong tinakip sa ilong ko. Nagsimulang pumikit ang mga mata ko.

Ganito na ba talaga ang buhay ko? Hindi na titigil ang mga ganito. Kung mamatay man sana ako, sana sa langit ako mapupunta. Gusto ko ring sumayat at maging mapayapa. Sana kung hindi ko naranasan dito, sana sa langit oo.

Tuluyan na akong napapikit at nawalan ng malay.

"Bakit dito?" rinig kong boses ng babae. Nanghihina ang katawan ko at hindi ko na inabalang magmulat ng mga mata.

"Bakit hindi? Mas ayos dito," boses ng lalaki.

"Hindi dapat dito. Maraming makakakit niyan at saan mo ilalagay ang katawan niyan?" diagustong sambit ng babae.

So they are planning to kill me? Kilala ko ang mga nasa likod ng boses na 'yan kaya hindi ko na maramdaman ang sarili ko nang marinig ang plano nila.

Pinakiramdaman ko ang sarili ko at nalamang nakatali ang mga paa at kamay ko sa upuan. At may makatali sa bunganga ko.

Shaniah and Richard. They are planning to kill me. Napatawa ako ng mapakla na ikinatigil ng usapan nila. Nag-angat ako ng tingin at nakita sila sa isang gilid na nag-uusap.

Nakatingin silang dalawa sa'kin.

"We can't do anything now, Shan," nakangising wika ni Richard at naglakad palapit sa akin.

"How's your sleep my best friend?" Tahimik lang akong nakatingin sa kanya dahil hindi ako makapagsalita gawa ng natali sa bunganga ko. "Oh. I forgot about that."

Natawa siya at marahas na tinanggal ang tali ng bunganga ko.

"Why are you doing this?"

Tumingin ako kay Shaniah at nakasandal lang siya sa pader at nakakrus ang mga braso niya. She looks uninterested.

"What do you think, Adler? Can't believe we could do this to you?!" Tumawa siya ng malademonyo.

Walang pumasok sa utak ko kung bakit nila ito ginagawa. Kahit anong kalkal ko ay alam kong wala akong ginawang masama sa kanila.

"Anong ginawa ko para gawin niyo 'to?" nasasaktan kong tanong. I even looked to Shaniah but she really looks uninterested.

Muling tumawa si Richard. "You don't know? Hindi mo alam na gusto ka na naming mawala?"

Bakit hindi mo alam? We already don using you at wala na kaming mapapalinabangan sa'yo. Nakuha mo?" Pinitik niya ang noo ko at hindi matigil sa kakatawa.

So they are using me all along while I treat them my friends? Paano nila 'to nagagawa?

"You see Shaniah?" Tinuro niya si Shaniah. "She used your family para hindi tuluyang lumugmak sa putil and thanks to you. Remember when we're studying med?" Tumawa siya ng malakas. "I used you to get high grades. Ginamit kita para makapasa. But now, wala ka ng silbi sa amin. Kaya ano pang gamit mo?"

Nanlumo ako at hindi alam ang sasabihin. I never thought they are like this. Lagi kong iniisip na sila ang kakampi ko pero pati pala sila. Handa pa naman akong patawarin sila.

"Look, Adler, we're this for you para matapos na ang paghihirap mo. You should thank us for this. We're doing a favor for you you know. We're just ending your struggles. See, Adler? You should thankful to us."

"I-I never thought you will do this," mahina kong usal.

Isang tawa ang namutawi sa loob ng kwarto. It's Shaniah's. Lumapit siya at tumabi kay Richard. Richard encircled his arm around her waist before kissing her on her lips.

"Pathetic, Adler. Hindi mo nakikita na pinagtitiisan lang kita?" Tumawa siyang muli.

Nagtawanan silang dalawa na bumingi sa'kin. Tears started to fell on my cheeks. Sawang-sawa na akong umiyak. Kung papatayin man nila ako, sana ngayon na. I couldn't take the pain anymore. They're killing me.

"What do you think, Adler? Huwag kang mag-alala, hindi ko kamay ang papatay sa'yo."

Nagtawanan silang dalawa.

"Cry baby, kalalaking tao iyakin. Sa tingin may magkakagusto sa'yo niyan?" Nagtawanan sila at tumalikod sa'kin. Lumabas sila ng kwarto.

Tahimik akong umiyak. Sinusumpa ko, kung totoo man ang pangalawang buhay ay sana hindi na ako maipapanganak pa. Na sana hindi na ako mabubuhay pa.

A man entered the room and pointed a gun directly at me. I'm not scared to die. Tama sila, mas gugustuhin kong mamatay pero ang hindi ko matanggap ay sila pa mismo ang gagawa. At least I made them happy, right.

He triggered the gun and shot me directly to my heart. Napasuka ako ng dugo hanggang sa isang putok na naman ang pinakawalan niya. Tumarak iyon sa utak ko.

—

I was crying because my father just hit. They did it again. They set me up. I keep on crying. My cheeks hurt. He hit me on my face twice.

Ganito ba talaga ang ginagawa ng isang tatay sa anak? Pero bakit sina ate at kuya ay hindi? Dahil ba nagkamali ako kaya ako sinaktan ni daddy? Pero hindi ako ang gumawa. Hindi nga lang niya ako pinaniwalaan.

I was sitting on a swing while crying. I couldn't contain my sobs. It's not the first time he hit me but it hurts so much.

"Why are you crying?" I looked up and saw a cute girl. She's so small and I think she's younger than me.

I stopped crying and looked at her. She's cute. I wiped my tears and smiled at her. She got a long hair and two pairs of hazel eyes. She's wearing a dress that made her looks like a princess.

"I'm not crying."

"Are you hurt? Do you want me to kiss it to take away the pain?" she asked innocently.

My smile get wider. Is that it? If you're hurt you have to kiss it to ease the pain?

"Yes. My dad hit me on the cheeks and it hurts," sumbong ko sa kanya na parang siya pa ang mas matanda sa akin.

Her cute eyes widened. "Your dad hit you?! Why is that?"

Lumapit siya sa'kin at hinaplos ang pisngi ko. Her small and cute hands caressed my cheeks. She tilted and kissed both.

"My mom said kisses can heal," sabi niya at lumayo sa'kin pagkatapos halikan ang magkabilang pisngi ko.

Kisses can heal? I'll keep that in mind.