Beautiful Mess

CHAPTER ONE

Money, is what I needed right now kaya hindi na ako halos kumain para maipon ang baon ko but as a student, hindi mawawala ang mga bayarin sa school para sa mga projects, events na dapat mong puntahan or else makakapag penalty ka!

"May pera nga tayo, maaubos naman sa ambagan!" Stress kong sabi.

Tapos ko ng bayaran ang kuryente namin kaya nakahinga na ako ng maluwag but ito na naman, nag demand na naman ang school na dapat mag bayad kami ng 350 for our culmination.

"Ang dami-dami natin tapos 350? Ang laki-laki na ng makukulikta nila! Mga lights, sound system at ang venue lang naman ang babayaran nila! Tangina!" Reklamo ni Krystin.

"Oo nga! Ano ba namang school to! Akala ba nila napaka yaman natin porke nasa private school tayo?...hello! Nag aral lang naman ako rito para sa scholarship pero hanggang ngayon wala pa rin! Ang epal lang!" Nelia Smyth rant.

One of my friends na palaging mawawala every lunch break dahil sumasama sa boyfriend nyang Criminology.

"Tama! Kung ni released pa nila yong scholarship na yan! Kahit isang daan every month ang ambagan okay lang pero tangina lang! Wala na kaming pera!" Iveth Ceretos .

Also my friend na nasa ibang school ang boyfriend kaya palaging nag o-overthink! Napaka babaero kasi ng boyfriend kahit ang pangit! Feeling gwapo at ang sama sama ng ugali.

Iwan ko sa babaeng to kung bakit baliw na baliw doon! Ang ganda-ganda nya pero pumapatol lang sa ganon!

"Ayoko ng mag-aral" Ani ko na lang.

"Sige beh! Mag-asawa ka na lang! Support ka namin" natatawang sabi ni Nelia. I rolled my eyes.

"Problema ko naman kung sino ang aasawahin ko! Gaga!" Inis kong sabi.

Nagtawanan naman sila. I sigh.

"Mag boyfriend ka na kasi!"

"Hahanapan ka namin! Yong culmination natin by partner! Dahil wala naman tayong ambag sa theater play nila. Sinong kapares mo?"

"Ibebenta kita beh"

Inismiran ko na sila!

"Kayo! Ang e-epal nyo! Maghihiwalay rin naman kayo!" Inis kong sabi.

Mga walang hiya toh! Porke ako lang ang walang jowa sa kanila, aapihin na ako ng ganito? Mga abnormal talaga!

Tatawanan ko talaga ang mga toh kapag nagsihiwalayan na sila. Nothing constant in this world, duh!

"Ang bitter bitter! Kung may jowa ka lang ngayon hindi ka ganyan ngayon!"

"Yong si Vincent na lang sayo, Riza! Mabait na, ang tahi-tahimik pa, ang swerte mo na"

I sigh. Here they come again, nirereto na naman ako kay Vincent.

He's actually a good catch, nasa gilid lang, tahimik, hindi nakikipaghalubilo, mabait but ayoko sa kanya, hindi ko type, his way of style is from old school at pang tatay na ang awra, ayoko ng mga ganyan.

"Tangina nyo! Bakit ba pinagpipilitan nyo akong magkajowa? Hindi naman ako naghahanap!"

"Dapat may jowa ka na beh! Hahanapan ka namin! Ayaw naming tumanda ka ng mag-isa!"

"Tama! Si Vincent na lang kasi"

"Mga gaga! Tigilan nyo ako!"

Inis kong sabi.

Hindi ako nagmamadali in terms of love pero minsan gusto ko naman pero kapag nandyan nya, uurong talaga lahat ng tapang ko!

Being alone for a long time is indeed scary dahil nasanay ka ng mag-isa eh, kaya muna ang sarili mo, hindi mo kailangan ng ibang tao and also if you find peace when your alone, hinding-hindi mo talaga ipagpapalit yon. That's exactly what happend to me.

I wouldn't risk my peacefulness! Masaya na akong ganito, yong pera lang ang pinoproblema, academics at kung anong kakainin bukas. Ayoko ng dadagan pa.

Seeing my friends na palaging sumasakit ang ulo, umiiyak, nasasaktan dahil sa mga boyfriend talaga, mas lalo akong na d-discourage.

Ang dami-dami ko ng problema tapos dadagdagan ko pa? Ano ako tanga?

But there's also a time na gustong gusto ko ring magkaboyfriend, yong maka experience ng lambingan, may laging nandyan para sayo, proud na proud sa ginagawa mo at lahat ng inuutos mo susundin, yong susuduin, ihahatid, mga ganon? Lovers thing pero ang hirap mag commit.

Commitment is a big word at alam ko sa sarili ko na hindi ko kayang panindigan ang salita na yan cause I am scared. I am scared to risk my heart, I am scared to risk my peacefulness, I'm scared of everything!

When our culmination happend, wala akong partner!

Ang culmination kasi namin is about theater play at yong hindi kasali sa play will gonna wear a simple attire with a partner. Manonood for moral support.

Since hindi ako marunong umakto, I choose this option but the thing is...Wala akong partner kaya mag isa lang ako sa isang table.

Everyone has a partner while I am alone. I felt like I am lost! Bawal ako rito, hindi ako belong!

Everyone is enjoying each other company habang ako, cellphone lang ang kaharap!

What am I gonna do? Walang nagyaya sa akin! Ayoko ring magyaya ng kung sino dahil ayokong mapahiya kaya ang ending ito ako ngayon! Sobrang out of place.

"Three hours lang to kaya ko to" I mumbled on myself.

I watched the play alone, para magmukhang nag e-enjoy ako, nakangiti akong pinanood, feeling proud sa mga kaklase kong naghirap para wala kaming midterm exam!

"Hey. You don't have a date?" Our Supreme president on campus asked me.

Nangunguha kasi sya ng photo, his part of journalist club. His handsome, matalino, artistic pero ang payat, halata ring mayaman dahil ang linis tignan at ang mamahalin ng mga gamit kaya hindi ko type!

Nakakahiya kasing mag c-crush sa sobrang taas na tao!

Na w-werdohan nga ako sa iba eh! Ang taas taas ng standard sa mga gusto nilang maka relasyon pero ang pangit naman! At kung hindi pangit ang mukha, ang pangit naman ng ugali! Anong klaseng mindset yan?

"Ah opo" nahihiya kong sabi.

"Oh? Diba required kayong may date, yong hindi kasali sa play?" He asked.

"Ah opo! Ayaw ko lang pong may ka date, okay lang naman siguro, nakita naman ako ng Prof kanina, wala naman syang sinabi" I politely said.

Dapat kasing respetuhin dahil president namin sa school and also ang bait bait nya! Nakakahiya namang sungitan.

"Oh? Don't you mind na umupo ako? Kanina pa talaga ako nakatayo, and this spot is perfect" Tanong nya at tinutok ang camera nya sa stage.

"Okay lang po" nahihiya kong sabi.

"Thank you" he softly said at umupo, malakas pa syang bumuntong hininga na para bang pagod na pagod sya.

Nagsilingunan naman ang mga chismosa kong mga kaklase!

I rolled my eyes nang may nakikita pa akong nag s-senyasan at tinuro ang pwesto ko.

Okay!

I'm sure, ako ang maging laman ng chismisan nila! And I don't like it!

Alam ko kasi na kapag mag-uusap sila, kung saan saan aabot to the point na maging marumi ka na lang babae bigla! Alam na alam ko yan dahil proven ay tested na yan!

Kahit wala namang malisya, palalakihin nila, kahit wala ka namang ginawa, malandi ka na, the way they think is way from reality. Nakaka bwesit lang!

"Your classmates is a good actress and actors, why you didn't joined the play?" Our president asked.

"Ah, hindi po ako marunong umarte pero kami naman po gumawa ng mga props" nahihiya kong sabi.

Bakit ba dito sya umupo!? Yes ito lang ang bakante pero hindi nya ba nararamdaman na na a-awkward ako?

Siguro hindi dahil kung oo hindi na sya umupo rito. I sigh.

Kinabukasan, hindi nga ako nagkamali sa hinala ko, they eventually asked me a lot of things about our president sat in my table.

"Doon kasi maganda kumuha ng litrato, ang i-issue nyo!" Nakangiwi kong sabi.

Mga isip talaga nito parang teenager pa! We were adults for pete's sake! kaya iwan ko kung bakit ang i-isip bata pa nila.

"Kung kukuha lang ng litrato bakit nag-uusap kayo?"

"Oo nga! Tinanong ba pangalan mo? O f*******: mo?"

I sigh heavily.

"Hindi nga! Bahala nga kayo dyan" nawawalan kong pasensyang sabi.

"Nga naman! Allergic yan sa mga lalaki"

"Hindi naman siguro papatol si Mr. President dyan!"

"Grabe ka naman sa Riza natin! Maganda naman sya kapag nag-ayos!"

"Ayosan natin mamaya para mas ma attract si Mr. President"

Nalukot naman ang mukha ko sa naririnig kaya inis ko silang nilingon.

"Tumigil nga kayo! Baka kung anong makarating don sa tao, nakakahiya, napaka respetado non" seyoso kong sabi.

I don't want to stain his name and so am I, kapag kumalat yan baka kung anu-ano pang masabi ng paligid!

"Taray! Choosy pa ah! Buti nga may lalaking lumapit sayo kagabi" pabirong sabi ni Krystin but it never leave my mind.

Para kasing insulto ang dating sa akin!

I think, ang punto nya ay wala talagang lalapit sa aking lalaki dahil ganito lang ako kaya dapat magpasalamat ako ng lubos lubos dahil umupo si Mr. President?

Nakaka insulto pero ayoko na lang umimik. I think tama naman ang mga sinasabi nila. Hindi ako attractive, hindi rin mayaman, sadyang mabait lang ako!

Ayaw ba talaga ng malalaki sa mabait lang at may goal sa buhay?

Iwan ko rin sa mga lalaki kung bakit puro physical na katangian ang una nilang titignan!

What if maganda lang yong mukha pero bobo pala, walang respeto, hindi marunong mag linis, hindi ka mapapakain? Anong mapapala nila?

"Riza! Lowkey na malandi ka pala? Wala daw ka date kagabi pero yon pala si Mr. President, taray" tukso mg kaklase ko.

I sigh.

Kunting-kunti na lang talaga magwawala na talaga ako rito!

Kapag nakarating yan kay Mr. President, nakakahiya yon! Bwesit!

"Si President pala ang gusto mo Riza? Bakit hindi ka nagsalita? Magagawan sana natin ng paraan"

"Liligawan na ba natin?...support natin si Riza my friend!ngayon lang lumandi"

Napatampal ako ng noo sa mga pinagsasabi nila!

Umupo lang yong tao eh dahil napagod lang! Walang ibang malisya! Pero sa mga mata ng mga to! Libo libo na ang meaning!

"Hindi ko sya gusto okay?...Umupo lang yong tao dahil napagpagod!...Hindi ko sya gusto! Hindi!" Gigil kong sabi.

"Ang defensive Riza"

"Okay lang yan Riza my friend! In denial ka lang"

"Ganyan talaga yan sa umpisa Riza"

"Iwan ko sa inyo! Bahala kayo!" Inis kong sabi.

Basta! Wala lang yon, walang malisya! Napagod lang yon tao kaya umupo sa table ko dahil yon lang ang bakante!

At isa pa! Hindi ba sila nag-iisip? President yon ng buong campus habang ako normal lang na studyante, ginagalang habang ako palaging napag t-tripan dahil sa wala akong boyfriend, napaka gwapo habang ako mabait lang, mayaman habang ako mahirap lang! Tingin nila magugustuhan ako ni Mr. President?

Mga bulok talaga!

"Riza saan ka ngayon lunch?" Tanong sa akin ni Nelia.

"Kayo?" Tanong ko pabalik.

"Sasabay ako kay Mark ngayon" sagot sa akin ni Nelia. Referring to her boyfriend.

"Same! Manlilibre daw si Daniel sa akin!" Proud na sabi ni Iveth.

I sigh at tinignan si Krystin.

"Boarding house, tatawag raw si John eh!"

"Ikaw? Saan ka ngayon? Sumama ka na lang kay Krystin"

"Ay beh! Alam mo namang bawal ang bisita sa boarding house"

"Ay oo nga pala! So saan ka ngayon Riza?" Naaawang sabi ni Nelia.

I sigh. Malamang mag s-solo! Ayoko namang maging third wheel at ayoko ring ipilit ang sarili ko sa mga taong ayaw naman akong kasama.

"Uuwi" sagot ko at kumibat balikat.

"Ayan! Kapag talaga tatandang dalaga, uuwi talaga sa bahay! Ang boring"

I need to relax at hindi ipahalata sa kanila na apektado ako!

Honestly, apektado talaga ako! I want to find a boy and make it my boyfriend to shut them up pero uurong talaga ang tapang ko kapag nandyan na ang lalaki.

Natatakot ako na baka paglalaruan lang ako, hindi makakatagal sa akin dahil puro aral ako at trabaho, wala masyadong time!

They say, Communication is the key kaya paano tatagal sa akin ang mamahalin ko kung wala akong masyadong time dahil ang dami kong ginagawa?

Iwan! Kung tatanda akong matandang dalaga, okay lang basta maging mayaman ako!

Hindi kasi tayo mapapakain ng pagmamahal na yan! Kung anu-ano pang iparamdam sa atin, sakit, saya, truma, selos at kung anu-ano pa kaya okay lang siguro na tatanda ako ng magisa.

I am a strong woman, I don't need a king pero! Gusto ko ring ma experience ang mga na experience nila sa pakikipag relasyon!

Hindi naman ako pinagbabawalan ng parents ko na makipag relasyon so wala akong problema pero sa lalaking papatol sa akin! Dyan ako nag kakaproblema!

Again. Ano bang ayaw nila sa akin!? Hindi man ako maganda, cute naman ako at mabait at masipag pa mag-aral. Ayaw ba nila sa mga babaeng ganon?

Paano ba nila nakuha yong mga lalaki nila?

Ang attitude ng mga kaibigan ko! Ang iingay, ang judgemental kaya paano sila nagkaroon ng boyfriend! Paano ba nila nakuha?

Gusto kong matanong pero tyak na pagtatawanan lang ako kaya magdadasal na lang ako na bigyan ako ng lalaking mamahalin ako, kahit sino pa yan.

"Riza si President oh!" Turo ni Krystin kay President na tudo tudo ang ngiti sa mga bumabati sa kanya.

Wala na ang dalawa, nasa mga boyfriend na nila habang ako, na m-mroblema kong saan kakain.

Yong sinabi ko sa kanila na uuwi ako sa bahay dahil doon ako kakain? Hindi yon totoo, nagsisinungaling lang ako! Wala namang ulam sa bahay!

"Tumigil nga kayo! Hindi ko nga type! Umupo lang talaga yong tao dahil pagod" paliwanag ko na naman!

"Alam mo Riza, madali lang naman makuha ang mga lalaki! Landiin mo lang, mapapasayo yan" walang kwenta nyang advice.

Pinakita ko sa kanyang nalukot ang mukha ko.

"Yuck! Hindi ko gagawin yan! Hindi ako cheap! I rather wait than to do that...Iww" nandidiri ko talagang sabi.

Ngumiwi naman sya.

"Kaya hindi ka nagkaka jowa eh!"

"Wala ka rin naman jowa ah?...May label kayo? Meron?" Taas kilay kong sabi.

"Atleast may kalandian"

"Wala ka pa ring boyfriend!"

"Tangina mo talaga Riza!"

Tinawanan ko lang sya.

Ang lakas loob magsalita ng kung anu-ano! Takot rin naman pala sa commitment!

Ang sarap eh real talk pero huwag na lang baka mag back to me sa akin! Ang dami-dami pa namang kapintasan sa akin.

"Isasama sana kita sa boarding house pero bawal talaga eh" malungkot nya pang sabi but I can sense na nagsisinungaling sya.

I think ayaw nya lang may kasama! Yon talaga ang got feeling ko pero hayaan na, pangit ng ugali nya eh!

"Okay lang, uuwi naman ako, mamaya pa namang 3:00 ang next class natin" plastic kong sabi.

"Sige, mag-ingat ka" nakangiti nyang sabi.

"Ingat ka rin" Ani ko.

Hinintay ko syang mawala sa paningin ko bago nilaylay ang balikat.

Now! Saan ako kakain ngayon? Yong makaka save ako dahil dapat tipirin ang pera dahil ang daming bayarin at hindi rin naman ako makakain ng maayos knowing na ang mga magulang ko ay kumakayod ngayon!

I end up eating sa isang karenderya, bumili lang ako ng ulam at mag-isang kumain!

Masaya namang mag-isa, walang nanggugulo, walang maingay, walang mag t-traydor, walang maawa dahil ganito lang ako, mahirap.

Nakakasawa ang buhay dahil paulit-ulit lang! Bahay, skwela at kapag walang klase nag t-trabaho, mga problema! Ang hirap lang.

Ngayon araw masaya ka, sa sumunod na araw umiiyak ka! Nakaka bwesit ang buhay sa totoo lang! Lahat may consequences, positive o negative man ito.

"Saan naman ako tatambay ngayon?" I asked myself.

Mamaya pa ang klase ko! Hindi pweding dito lang ako dahil may mga costumer sila. Ayoko ring umuwi sa bahay dahil ang mahal ng pamasahe!

Walang choice kung hindi bumalik doon sa school at tumunganga ng halos dalawang oras.

I sigh.

Ang boring ng buhay ko! Siguro kapag dadalhin tong buhay ko sa MMK, walang manonood dahil ang boring boring!

Pagkarating ko sa school para akong asong ligaw. Walang kaklase na malalapitan dahil hindi naman kami closed, nasa iisang grupo sila kaya nakakahiyang makihalubilo.

Some of them just give me a glance tapos bumalis sa pagk-kwentuhan.

What am I gonna do now?

Ayaw ko namang pumansin ng kahit sino dahil ayaw ko lang! Hindi ako komportable.

Everyone said, no man is an island pero bakit ako pweding mag-isa lang?...Ibig sabihin ba nyan hindi ako tao?

It's hard to find true friends, yong kahit ganito ka lang, tanggap ka, hindi mo ma f-feel na ayaw nila sayo, sasabayan ka kahit gaano ka boring.

Nga naman, they find friends para mas ma enjoy sa buhay kaya bakit pa sila mag aaksayang kaibiganan ang isang tulad ko?

Dahil wala talaga akong magawa, wala ring load ang phone ko, natulog na lang ako!

I need more strength dahil may trabaho pa ako mamayang gabi sa isang fast food chain at mag-aaral pa ako!

Honestly, ang hirap ipag sabay ang trabaho at pag-aaral! At kung papapiliin ako kung trabaho ba o pag-aaral? Mas pipiliin kong mag trabaho.

Sa trabaho, kikita ako ng pera, makakatulong sa parents mo kaysa sa pag-aaral! Ang laki laki pa ng tuition, baon pa araw-araw at ang dami pang ambagan! Mababaon talaga kami sa hirap.

Pero naisip ko na ang hirap ring hindi makapag-aral, wala kang matinong trabaho, pagod na pagod ka pa, ang liit pa ng sahod.

And this generation, ang hirap ring mag-hanap ng trabaho nang hindi ka ka four years graduate!

I know, someday, itong pagtitiis ko, paghihirap, pagod sa kakahanap ng pera para makapag tapos ng pag-aaral? Alam kong magbubunga rin to.

According to the Bible, what you saw is what you reap.

I am building right now a strong foundation and I know, aanihin ko rin to pagdating ng panahon but along the way to success, hindi talaga biro.

Mental break down, in a verge of giving up and seeking courage. Ang hirap kalabanin ang mga yan but God always give me light, he always help me to overcome those challenges and thank God! Kahit hirap na hirap kami, umabot ako ng fourth year at dalawang semester na lang graduate na.