Hunt Me, Daddy (SSPG)

WARNING: This story contains matured and explicit content that's not suitable for young readers. This story might be a slight comedy genre, but this is originally a dark romance story which is not for the weak hearts. Please read at your own risks. HAPPY SUNSHINE'S POINT OF VIEW "ARGHH!!!" Ang malakas na sigaw ng lalaki ang bumulabog sa loob ng red room ng bar na pinagtatrabahuan ko. Napayuko-yuko pa ako't pinagsasaklob ang dalawang kamay ko. "Sorry not sorry! Kailangan kong gawin 'to." Malakas ko kasing hinampas ng vase ang ulo niya—hindi niya naman iyon ikamamatay diba? Tinignan ko ang katawan niya't chineck kung humihinga pa ba siya. At sa awa ng Diyos, dahil humihinga pa nga, nawalan lang ng malay. Ang lalaking ito ay isa sa mga lalaking araw-araw na nang-gigipit at naniningil sa akin para magbayad sa isang utang na hindi naman akin. Isang milyong dolyar ang sinasabi nilang utang na kailangan kong bayaran. At ang nakakainis pa 'ron, ay ang tatay ko naman na sumakabilang pudây ang may utang at nakalagay raw akong beneficiary! Punyetang 'yon, sumakabilang puday na nga tapos ako pa ang pagbabayarin sa utang niya?! Agad kong kinakapa-kapa ang pants na suot ng lalaking wala nang malay. Hinahanap ko ang cellphone nito at hindi naman ako nabigo dahil wala pang isang minuto, ay nakuha ko na. Base sa itsura ng cellphone niya, mamahalin ito at may fingerprint sensor kaya hindi na ako nahirapan pang buksan 'yon. Daliri niya lang ang kailangan—then shwala! Solve ang problema. Malakas ang t***k ng puso ko habang nag-e scroll ako sa mga contacts niya. Imposible na wala siyang number ng boss niya, lalo na't importante ang taong 'yon para sa kaniya. Ilang sandali pa'y naagaw ang atensyon ko nang isang contact name na 'boss' ba naman ang nakalagay—obvious diba? Nako naman! Ekis talaga ang mga lalaking 'to! Naiiling na lamang ako habang inaalala ang mga naganap kanina nang magsuccess akong ipasok siya room. Nakakakilabot, pero ginawa kong akitin ang lalaking 'to at umakto bilang isang babaeng bayaran. Jusko! Mag-huhubad na sana ang gunggong na 'to, mabuti na lang at um-acting muna akong nahihiya sabay umaatras-atras malapit sa may vase. At sa awa ng Diyos, banal pa rin ang mga mata ko, di tulad ng utak ko. Pero base sa umbok ng boxer niya—maliit ang banana ng lalaking 'to! Kunot na kunot na ang noo ko't bumalik ang inis na nararamdaman ko dahil sa mga lalaking 'to. Hindi sana ako gagawa ng ganito kasamang gawain kung hindi lang tanga ang boss ng mga taong 'to. Isang buwan pa lang nawawala ang ama ko—sabi nila. Pero in-assume na nilang patay at hinanap na ako! Sigurado akong hindi lang din ako ang nakalagay na beneficiary 'ron. At ang hindi ko matanggap ay kung bakit ako! Ako! Ako pa na nag-iisa na nga lang sa buhay at hirap na kumakayod sa kada araw para lang palamunin ang sarili ko! Tila dahil sa kalasingan ay nawawala na ako sa katinuan, natatawa na lang ako dahil sa sakit at bigat na nararamdaman ko ngayon. Alak ang naging pang-bala ko para maging ganito kalakas ang loob ko. Sana pagising ko, nakauwi na ako sa bahay. Nakakaiyak! Kung hindi lang sana dahil sa letseng utang na 'to, ay nakapagpa-enroll na sana ako. Hindi na ako naghintay pa ng pasko, agad ko nang tinawagan ang number na balak kong tawagan. Agad naman 'yong sinagot ng boss nila't mukhang magsasalita sana pero hindi ko na hinayaan pang maituloy niya. ["Fu—"] "P*TANGINA NIYONG MGA GAGO KAYO! Tandaan niyo! Hinding-hindi ko babayaran ang utang na hindi naman sa akin!" Humapdi ang lalamunan ko dahil sa lakas ng boses ko. Hindi nagsalita ang nasa kabilang linya. Mukhang walang planong kausapin ako pero ako, may plano akong kausapin siya! "Ano?! Hindi ka magsasalita?! Diba ikaw ang leader ng mga gunggong na naniningil sa akin ng utang?! Ha?! Ilang ulit ko pa bang kailangan sabihin sa inyo—na hindi ako ang may utang! Ang TATAY kong sumakabilang pûday! Kaya siya ang singilin niyo o kaya naman ang BABAE niya at 'wag AKO!" Muntik nang malaglag ang panty ko—este matuod ako nang marinig ko ang mahinang pagtawa ng lalaking nasa kabilang linya. Pero hindi ako magpapauto, kaya nagpatuloy ako sa mga gusto kong sabihin. "Mga punyeta talaga! Ang lakas-lakas ng loob—G*go! Ang liit ng tit* niyong mga hayop kayo! At sigurado akong mas lalo ka nang kung sino ka man na leader ka! Kaya tigilan niyo na ako—magtatago na ako sa ikalalim-laliman ng mundo! Putang*na mo!" Agad kong pinatay ang tawag at naupo sa kama. Hawak-hawak ko ang dibdib ko na malakas ang kabog dahil sa pagsigaw na ginawa ko. Oh me gee! Nakagat ko ang ibabang labi ko, hindi ko alam kung dahil ba sa alak 'to—pero grabe! Nagiinit ang pisngi ko't tila nagpapaulit-ulit sa isip ko ang boses ng lalaking 'yon. Ang boss ng mga hinayupak na araw-araw naniningil sa akin. Joy to the world! Hehe! I am Happy Sunshine Nudelan, walang kinakatakutan, walang kinikilingan, pagiging totoo lamang ang nais! Ginawa ko ang mga sinabi ko. Sumakabilang bayan na naman ako. Panibagong trabaho, panibagong tirahan at panibagong mga taong nakakasalamuha. Isang buwan na ang lumipas pero wala namang mga humabol at naghanap sa akin. Walang naningil at wala ring pumatay sa akin. Kaya naman tuwang-tuwa at buong galak na akong nagtrabaho ulit at nag-ipon ng pera para sa pang-tuition ko dahil balak kong mag-aral ng college. Pero ilang araw pa ang lumipas, ay isang lalaki naman ang lumitaw at tila nagpupumulit na pumasok sa buhay ko. Isang masarap na lalaki na halos araw-araw akong kinukulit at pinupuntahan sa mga trabaho ko. Namalayan ko na lamang na tumitibok na pala ang puso ko para sa lalaking 'yon. Pero pagkakataon nga naman. Dahil halos tatlong buwan lang din ang lumipas—matapos akong paulit-ulit na maangkin ng lalaking 'yon. Matapos ko siyang mahalin at matapos ko siyang maging kalandian. Ay 'saka ko naman hindi inaasahan na napagalaman ang totoong katauhan niya. Lahat ng ipinakita niya ay purong pagpapanggap lang. Natagpuan ko na lang ang sariling kong muli ay tumatakbo palayo at nagtatago mula sa kaniya. Dahil hindi siya isang simpleng lalaki lang. Hindi siya mahirap. Hindi siya pilipino, at ahindi siya taga rito. Ibang-iba ang totoong katauhan niya kumpara sa ipinakita at ipinakilala niya sa akin. At hindi rin Maxim Ferrer ang pangalan niya. Dahil siya, ay si Makyúsha Kómarov. Isang Mafia, at ang leader o 'boss' ng mga taong naniningil sa akin ng utang at noon ay minura-mura ko sa phone call. Hindi ko na alam kung paano ko siya tatakbuhan. Hindi ko na alam kung saang lupalop pa ako magtatago. Tatakbo pa ba ako? Kung tatakbo at magtatago ako... mahahanap niya na naman ba ako? — THIRD PERSON'S POINT OF VIEW "STOP IT! I'll pay! I'll pay—just please! Don't hurt my w-wife." Ang basag at nagmamakaawang boses ng isang lalaki ang umalingawngaw sa loob ng isang abandunadong building. Nakaluhod ito't duguan ang mukha habang nagmamakaawa sa grupo ng mga lalaking nakatayo sa harap niya. He was panting, and trying his best to maintain his calm breathe. Pero ito na yata ang pinaka-nakakatakot na karanasan niya, nakararamdam na rin siya ng pagsisisi sa kung bakit pa siya lumapit sa isang loan shark o illegal lender, imbis na sa isang banko na lang. Nanginig ang buong katawan ng lalaki nang marinig niya ang kakaibang tunog na gawa ng pagkaskas ng dulo ng baseball bat sa sahig. Gumagawa iyon ng ingay na masakit sa tainga, at nakakapanindig balahibo. Mabilis ang t***k ng puso niya habang nakatingin sa dereksyon kung saan naglalakad ang taong may hawak 'non. Isa-isa ring tumatabi ang mga lalaking nakaharang sa harap niya upang bigyan ng daan ang taong ito palapit sa kaniya. His eyes darted at the man who's holding a metal baseball bat, the man's whole arm and up to his neck was covered with distorted faces tattoos. Naaaninag niya rin ang hikaw nito sa kaliwang tainga na kumikislap dahil sa sinag ng buwan na nagmumula sa sirang bintana ng building. At ang pinakahuli niyang napansin, ay ang bungo na tattoo nito sa gilid ng kanan nitong mata. The man was looking at him with deadly cold eyes. Nangatal ang bibig ng lalaki dahil sa paraan ng pagtitîg nito sa kaniya. Kung hindi siya nagkakamali, ang lalaking nasa harapan niya ay walang iba kundi ang lalaking nakausap at inutangan niya ng pera. "M-Maksyús—" "It's Maxim, for you..." agad na pagputol ng lalaki sa sasabihin niya bago nito tuluyang iniangat ang baseball bat na hawak. Napapikit pa siya dahil sa gulat at takot na basa ipalo ito sa kaniya ng binata. "I'm sorry! P-Promise! I'll pay you by the end of the month—" "Too bad, Mr. I-don't-fvcking-remember-your-name. But your time is up." pagputol ulit ni Maxim sa sasabihin ng lalaki. Kahit nakatali ang mga braso sa likod, ay magpumilit at nanginginig ang katawan na lumapit ang lalaki sa harap ni Maxim. "P-Please! I'll pay—I promise! I'll pay!" paguulit nito. But the man named Maxim act as if he's tired of the man's bullsh*t. Hindi siya sumagot, umatras lang siya't hinawakan ang baseball bat sa tamang paghawak nito. The man continued to beg, habang nagpapatuloy lang naman si Maxim sa pagposisyon ng katawan niya't umaakto na naglalaro ng baseball ball. "PLEASE! LISTEN TO ME—" The man couldn't continue what he wanted to say anymore. With a crashed skull—bumagsak ang katawan niya't nagsimulang magsilabasan ang dugo mula sa basag niyang bungo. Maxim giggles. "Phew! Bullseye." he said and threw the baseball bat. "Clean it. I'll head back and report to Tsar." he command in a cold tone. Agad na sinunod naman ng mga lalaki ang inuutos niya, ginawa na nga nila ang proseso ng paglilinis na tinutukoy niya. Hinanda ng mga lalaki ang mga kailangan para sa paglilinis na gagawin. They carried a steel water tank, hindi iyon kalakihan, at hindi rin kaliitan. Nakasandal lang si Maxim sa malamig na pader habang hinihithit ang vape na hawak niya, it was watermelon flavored—ang nagiisa at tanging gusto niya. He was watching how his men work their ass off. Ang liwanag na nagmumula lang sa buwan ang nagbibigay ng liwanag sa buong silid. The next thing that his men do is to fill the tank with the one and only important ingredients. It is the fastest and deadliest acid which can dissolve a human body within 1 minute. The Romanovs owns a hundred of these rare item na hindi na rin kayang mabili pa sa black market. Maxim's eyes were focused to the situation infront of him. Wala man lang siyang maramdaman na awa para sa lalaking maglalaho na ng parang isang bula sa mundo. He already lost his sanity, and no one could be his salvation. Mabilis at walang kahirap-hirap na ipinasok na ng mga lalaki ang katawan na mukhang wala na rin namang buhay. Mabilis itong lumingon at sa unang paghakbang ni Maxim, ay alam niyang wala nang natira sa katawan nito. He walks towards the entrance of the building while his hands are inside his pockets. Ibinuga niya rin ang hangin na nagmula sa vape na hinithit niya muna bago siya naglakad. He tsked. Nakapatay na naman siya ng wala sa oras. If only that man pays his loan on time, hindi na sana ito mamamatay pa. But what can he do? He enjoys this part, and it's also one of the risks of taking a loan from the Romanov. If you can't pay on time, you're good as dead. He was walking toward's his car when his phone rings. Agad niyang kinuha iyon mula sa bulsa niya bago sinagot at hindi na nagabala pang tignan kung sino ang caller. [ "He's back." ] the caller said in a flat tone. Boses pa lang ay kilala niya na kung sino ito, walang iba kundi si Owen. "Who?" [ "Him." ] tanging saad nito bago siya pinatayan ng tawag. He greeted his teeth. Gabing-gabi pero pikon na naman siya sa lalaking hindi man lang makausap ng maayos. He was about to call him again when his phone rings again. "Fu—" [ "PVTANG*NA NIYONG MGA G*GO KAYO! Tandaan niyo! Hinding-hindi ko babayaran ang utang na hindi naman sa akin!" ] He was stunned and he was wrong. Hindi si Owen ang tumawag, dahil boses iyon ng isang galit na babae. His eyes widened in amusement when he realized that a woman just called and cursed him. ["Ano?! Hindi ka magsasalita?! Diba ikaw ang leader ng mga g*gong naniningil sa akin ng utang?! Ha?! Ilang ulit ko pa bang kailangan sabihin sa inyo—na hindi ako ang may utang! Ang TATAY kong sumakabilang pûday! Kaya siya ang singilin niyo o kaya ang BABAE niya at 'wag AKO!" ] He chuckles. Hindi siya makapaniwala na makakatanggap siya ng ganitong klaseng tawag. Napasandal na lamang siya sa hood ng kotse niya't nakapamulsa ang isang kamay. There is a smirk formed on his lips while continuing to listen to the woman who was in the other line and caught his attention. [ "Mga punyeta talaga! Ang lakas-lakas ng loob—G*go! Ang liit ng tit* niyong mga hayop kayo! At sigurado akong mas lalo ka nang kung sino ka man na leader ka! Kaya tigilan niyo na ako—magtatago na ako sa ikalalim-laliman ng mundo! P*tang*na mo!" ] And the call ended. Naitakip niya na lamang ang sa mata niya ang braso niyang hawak-hawak ang cellphone. He couldn't stop his self from laughing so hard. A woman... his most hated being, just cursed and shouted at him. And the worst of all, a woman just caught his attention. And not just his attention... Dahil mukhang nagising ang dragon niyang natutulog sa pagitan ng mga binti niya dahil lang sa pagkakarinig niya sa matapang at palaban na boses nito. Bumaba ang tingin niya sa gitna ng pants niya na mayroon ng umbok. His phone rings again, he saw the caller ID at agad na siyang nagsalita nang sagutin niya ang tawag. "Owen, I'll forward a number—locate it, and give me the owner's information." ["Hmm? You'll hunt and kill someone again?] Sumilay ang isang nakakalokong ngiti sa labi niya't bahagya niya pang kinagat ang ibabang labi niya. "Nah... it's more interesting than some pests." He felt the excitement all over his body and ended the call. A playful smirk was plastered on his face. He was curious. Curious kung ano ang itsura, gaano katangkad, anong size ng katawan, at anong uri ng mga mata ang mayroon ang babaeng kanina lang ay sinigawan siya. He was so damn curious and excited to the point that he had a boner for the woman's imaginary face. "Run... run... run, little rabbit, or you'll end up bitten by a hungry wolf."