Pagmulat ng mata ko, ang una kong nakita—liwanag ng araw na dumudungaw sa sheer curtains. Ang pangalawa?
Siya.
Si Leo.
Nakahiga sa tabi ko, nakapikit pa, pero nakaangat ang isang braso sa ulunan ko—parang sinanay na ang katawan niya na nandiyan ako.
Tahimik lang akong nakatitig sa kanya. Mahinang hininga. Konting galos sa ilalim ng labi niya—baka kinagat ko kagabi. Mapula pa ang leeg niya. At ang buhok? Gusot. Pero nakangiti.
Mahal ko pa rin siya.
At mas masakit amining… hindi ko ata natutunang tumigil.
Bigla siyang gumalaw. Napasinghap ako, akala ko tulog pa.
Pero ngumiti sya at, bumulong.
"You're staring."
"You're drooling," sabay tulak ko ng unan sa mukha niya.
Napatawa siya—yung genuine. 'Yung tawa na hindi para sa publiko, kundi para lang sa ‘kin.
“Gising na agad ang baby
