The Unwanted Family (Black Island Series #2)✓

Prologue "Daddy, may tawag ka po, oh," my four years old son said at gamit ang nakanguso niyang mga labi ay 'itinuro pa niya ang cellphone ko na kanina pa tumutunog. Na kanina ko pa rin ito binabalewala. I knew who is the caller. Years had past, I always rejected her calls. "Don't mind that, Zoer," I said. "But, Dad! It's annoying! And why don't you want to accept the call? What if, may emergency po Daddy?" I glanced at my son. Nakaupo siya ngayon sa sofa habang hinihintay akong matapos sa trabaho ko. Finally, natigil din ang pag-ri-ring ng cellphone ko. Hindi ko na rin mabilang kung ilang beses na ba itong tumunog ngayong araw na ito. Akala ko ay hindi na muling tutunog ang cellphone ko, but I was wrong. "I accept the call, Dad!" Napabuntong-hininga na lamang ako. "You can't, son. Magagalit ang Mommy mo." "My instinct said, I should accept this call, Daddy," he said, seriously. "Yes?" Pinanood ko lang si Zoer sa pakikipag-usap niya mula sa kabilang linya. Alam kong ibababa rin nito ang tawag. Kumunot bigla ang noo ng anak ko at parang namutla siya nang tiningnan ako. His gestures made me nervous. Nagmamadaling lumapit siya sa akin at may pangamba ang nababasa sa mukha niya. "What is it, son?" "D-Daddy, t-the little girl was crying!" As what my son said, my heart skips a beat at bigla akong binalot ng kaba sa dibdib. At tila may buhay ang mga kamay ko na inabot ang cellphone ko mula kay Zoer at mabilis na 'tinapat ko ito sa tainga ko. Parang may kung anong bagay ang tumusok sa puso ko nang marinig ko ang boses ng batang babae mula sa kabilang linya. The little girl was crying and it seems, she's scared for something...I don't even know. "P-Poineir..." I uttered her name. "D-Daddy... Daddy." Napatayo ako ng wala sa oras at sa boses pa lang niya ay parang takot na takot talaga siya. "Daddy, si Mama. A-Ang M-Mama k-ko. Ang Mama ko, D-Daddy..." nauutal niyang wika at hindi matapos-tapos ang sasabihin niya. Bumibilis ang paghinga niya at napapalakas ang pag-iyak niya. Sa unang pagkakataon sa buhay ko ay ngayon lang akong natakot at kinabahan. There is something wrong. "Calm down, calm down, baby. Tell me, what's wrong?" mahinang saad ko at dinig na rinig ko ang malakas na pag-iyak niya. "Si Mama..." "Baby..." "Someone shoot my Mama! There's a blood, Daddy. M-marami... Her head, h-her chest... Daddy, I'm scared. P-please, come here. Help my Mama, Daddy... H-Help her please, Daddy. Just this once... L-lalayuan ka na namin, Daddy. Just help my Mama, please! I-I...beg you Da-- ahh!" Naramdaman ko ang panghihina ng mga tuhod ko at parang may kamay ang pumipiga sa puso ko. The last time I heard from the other line, ay ang malakas na pagkalampag ng bagay. "Poineir? P-Poineir? Are you still there, baby? Poineir! Answer me!" Hindi ko na narinig ang boses niya, ang pag-iyak niya. And there, I felt myself dying, the thought of. Something bad happened to them. To my daughter and her mother. Ang mag-ina ko... Soon...