My Coma Girl

Xenon's POV I'm now at the mall waiting for my sister, napakabagal ngang kumilos eh kanina pa ako naghihintay dito. Sinamahan ko kasi siyang mamili ng school supplies niya because our mom told me to. I actually don't need to go with her, she's already 18 and I'm sure she can take care of herself. It has been only one month since we came back here in the Philippines from U.S and today is our first day of school. Dapat talaga ay nasa school na kami pero mali pala yung akala namin na next week pa yung pasok kaya madalian lang yung pagpe-prepare namin ngayon. Ayos lang rin naman dahil wala pa naman masyadong ganap kapag first day, I also don't want to go to school yet. "Kuya, I'm done." Nakangiting sabi ni Naomi pagkalapit niya sa akin. "Thank God." I sighed in frustration at kinuha sa kaniya yung mga pinamili niya para ako na ang magbuhat. "Thank God? Really?" Masamang tingin na tanong niya sa akin. "I really thought I'll wait for you here forever." "It's not even that long yet." "Oh yeah? Do you want to go back there again?" Pilosopo kong tanong sa kanya. Inirapan niya na lang ako at naunang naglakad palabas. Napailing na lang ako at sinundan siya pero sa paglalakad ko ay napahinto ako nang para bang bigla akong nakaramdam ng napakalamig na hangin na umihip sa buong katawan ko. I turned back to look at the mall's exit kung nakabukas ba ito pero hindi naman. I was thinking that maybe it's just the aircon. "Kuya, ang tagal mo!" Naomi shouted kaya lumingon ako pabalik sa daan nang may sumulpot na kung sino sa harap ko. "Hey!" A girl shouted greeting me like we know each other. Dahil sa bigla niyang pagsulpot sa harap ko ay napasigaw sa gulat. Sa gulat ko ay nabitawan ko 'yung mga dala ko at napahawak pa sa dibdib ko. Nang maka-recover ako sa pagkagulat ko ay kinuha ko yung mga nalaglag kong mga gamit ng kapatid ko at muli yung binitbit. "The fuck." Tiningnan ko ng masama yung babae at naglakad palayo. Napakunot ang noo ko nang makita kong sinusundan niya ako at parang tuwang-tuwa pa siya sa ginawa niya kanina. Seriously, weird ba talaga ang mga tao sa Pilipinas? "Hey! Wait, you can see me? Can you hear me?" Ginagago ba ako nito? Hindi ko sya pinansin at nagpatuloy sa paglalakad pero patuloy pa rin siya sa pagsasalita at pagharang sa dinadaanan ko kahit ano'ng iwas ko kaya malalim akong bumuntong hininga at hinarap siya. "Hey Miss, mukha ba akong bulag at bingi para sa'yo?" Masungit kong tanong sa kanya at mas lalo pa akong nainis nang makita ko siyang parang nag-iisip pa kung mukha nga ba akong bulag at bingi. Is she insulting me right now? "No." She answered smiling. Bago ko lang napansin, she looks... pretty but why does she look so... pale? "Tsk." "Pwede ba akong sumama sa'yo?" Tanong niya habang sumusunod pa rin sa akin, akala ko titigilan niya na ako kanina. Muli akong huminto ako sa paglalakad ko at hinarap siya, mukhang medyo nagulat siya sa pagharap ko dahil napaatras siya nang kaunti sa akin. "At bakit ka naman sasama sa akin?" I asked. She's pretty but she's undeniably weird. "Wala kasi akong mapupuntahan eh." Nakasimangot niyang sagot sa akin. She looks pitiful but I will not fall for it. Malay ko bang scammer pala 'yan. Hindi pa kami ganun katagal dito sa Pilipinas and my mom warned us about those scammers. "That's your problem, not mine." "Oo nga. Kaya nga tulungan mo ako." Sagot niya na para bang napakasimple lang ng hinihiling niya, akala mo nanghihingi lang ng candy eh. "Miss, do I look like an orphanage to you?" Tanong ko at umiling naman siya. "Pero mukha ka namang mabait." She added and smiled. Ang ganda ng mga ngiti niya na para bang biglang may kakantang anghel sa tuwing ngingiti siya pero sayang mukhang may sabit talaga eh. Napabuntong-hininga ako at tiningnan siya mula ulo hanggang paa. Mukha namang okay siya physically and she doesn't look like she was kidn*pped or something, kaya nga lang ay napakaputla niya, she looks sick. "Ihahatid na lang kita sa inyo." Para matapos na at wala nang mangulit sa akin. Sapat na yung sakit ng ulo na binigay sa akin ng kapatid ko ngayong araw. "Talaga?" Nakangiti niyang tanong at biglang hinawakan ang mga kamay ko sa sobrang tuwa habang tumatalon-talon pa. Nagulat ako nang maramdaman ko kung gaano kalamig ang mga kamay niya, parang hindi normal kaya nakaramdam ako ng kunting pag-aalala. "Let's go." Nang makarating kami sa tapat ng kotse ay pinagbuksan ko siya ng pinto, nandoon na rin si Naomi sa loob. "Kuya ikaw na lang pala muna umuwi, may pinapadaanan pa sa akin si mama eh." Naomi said. "Sige, alis na." Cold kong sagot sa kanya. "Ang rude mo as a kuya." Reklamo ni Naomi. "Ah kapatid pala kita." Pang-aasar ko pa sa kaniya, parang hindi naman siya sanay. "Pakiuwi nalang yung mga gamit ko, okay?" Utos niya pa bago tuluyang umalis. Tumango lang ako at sumakay na rin sa loob ng kotse. Nag-seatbelt ako at nagsimula nang magdrive. "What's your name?" Tanong ko sa babae kanina habang nakatingin sa daan. "Hindi ko alam eh." What? "What? Paanong 'di mo alam?" Pinagloloko ba ako ng babaeng ito? Sabi na eh, mukhang na-scam ako. "I don't remember." She answered. "Wait, how can I help you go home when you don't know your name? Do you know where you live?" Parang pinagsisihan ko tuloy bigla na pinasakay ko siya dito sa kotse. Now I can't just throw her out of the car in the middle of the road. Hindi kaya galing sa mental hospital ito? "Hindi ko rin alam." Nakanguso niyang sagot na parang kasalanan ko pa lahat. "Alam mo bang ikaw lang ang nakakakita at nakakarinig sa akin sa lahat ng tao sa mall kanina." Parang biglang kinilabutan ang buong katawan ko at kusang napatapak ang paa ko sa break ng kotse dahil sa biglang sinabi niya. "What.. what do you mean?" I asked without looking at her because I'm afraid that she might instantly turn into a bloody ghost... if she was a ghost. "I'm a spirit." She answered. "WHAT THE ACTUAL f**k?!" The f**k? Is it Halloween today? I don't think so. "I can't remember anything. Nagising na lang ako bigla tapos wala nang nakakakita at nakakarinig sa akin, that makes me a spirit, right?" Why is she even asking me that? Napapa-sign of the cross ako bigla ng wala sa oras. "So multo ka?" "Hindi nga, spirit nga ako hindi ghost." Sagot niya. "What's the difference?" Are they not the same? "Ghost is the soul of a dead person at hindi pa ako patay." Pagpapaliwanag niya. "That doesn't make any sense." I mean she seems like a ghost to me, not the moment I saw her because I even said that she's pretty but when she told me that no one can see or hear her except me, I think she's a ghost. "Yes, it does." "Paano ka naman nakakasiguradong buhay ka pa eh wala ka ngang maalala 'di ba?" Maybe she's just in denial. "Kasi nararamdaman ko pa dito." Sagot niya sabay turo niya sa puso niya. "Are you murdered?" Maybe her body is still somewhere tapos wala pang nakakakita. Ganoon yunng mga nasa movies hindi ba? "You've watched too many crime stories. I'm one hundred percent sure that I am not murdered." Buti naman. This is already complicated at ayaw ko nang mas lumala pa. "Okay fine. Multo ka man o hindi, bakit nahahawakan kita?" Hinawakan niya ang kamay ko kanina at naramdaman ko 'yon. "Hindi ko rin alam basta ang alam ko ikaw lang yung may kakayahang makausap at mahawakan ako. Madalas kasi tumatagos lang ako sa ibang tao." Fuck, am I the chosen one or something? Hindi pa rin bumaba ang mga balahibo ko sa takot. "Halos isang linggo na akong naghahanap ng katulad mo." So she's still like a fresh spirit kasi isang linggo pa lang siyang nandito. Fresh spirit? Is that even a thing? Hindi ko na alam. "So paano nga kita matutulungan?" Tanong ko sa kanya. "Tulungan mo lang akong maalala 'yong mga bagay na tungkol sa akin at hanapin yung katawan ko kung mayroon pang pag-asa tapos lalayuan na kita at hindi mo na ako ulit makikita." Deal ba 'yon? Parang ang usapan lang kanina ihahatid ko siya sa kanila tapos ngayon tutulungan ko na siya with her mystery thing. "Hindi mo naman ako papatayin 'di ba?" Tanong ko sa kanya. "Hindi 'no. Hindi naman ako mamamatay multo, este tao." She answered and I sighed in relief. "If I said no, titigilan mo ba ako?" Tanong ko at umiling siya. "Exactly." I said to myself. Dahil ako lang ang nakakarinig, nakakahawak at nakakakita sa kaniya ay mukhang wala akong choice kung hindi tulungan siya dahil kung hindi ay paniguradong kukulitin niya ako hanggang sa pumayag ako. "Okay fine but promise me one thing." "What is it?" Nakangiti niyang tanong. "Kapag madaming tao wag na wag kang mag-iingay okay? Promise me that you will not be stubborn." "Promise." She answered and even crossed her heart. "Also, do not transform into a creepy-looking spirit." "I don't even know how to." "Good." I said and started driving again. Pasimple ko pang kinurot ang binti ko to check if I'm dreaming but unfortunately, I'm not. Pagdating namin sa bahay ay agad kong inilapag sa sofa yung mga ipinamili ni Naomi kanina at umupo. "Bakit hindi ka pa pumapasok?" Tanong ko sa babaeng multo. Andoon lang kasi siya sa pintuan at nakatayo lang. "Hindi ako makapasok." Napakunot ang noo ko sa sagot nya. Itinaas niya ang kamay niya at sinubukang ipasok sa loob ng bahay pero hindi niya nagawa. Para bang may kung ano na nakaharang at pumipigil sa kanya. "What should I do?" I asked. "Let me in." She answered. "How?" Tanong ko at itinuro nya ang kamay ko. Naglakad ako palapit sa kaniya pagkatapos ay iniabot ko ang kamay ko. She held my hand at pagkatapos nun ay nakapasok na siya sa loob ng bahay. Kaya rin siguro ako nakaramdam ng lamig kanina sa mall ay dahil hinawakan niya ako para makalabas siya. "So, kahit saan hindi ka pwedeng pumasok at lumabas?" Tanong ko. "Pwede kung hahawakan mo ang kamay ko habang papasok tayo." "Do I have to do that on every door?" Tanong ko. "Main doors only." She answered. That's cool and creepy at the same time. "Okay? Umakyat na tayo. Follow me." I can't believe I'm bringing a ghost home. I should be bringing girls, right? Umakyat ako papuntang sa kwarto ko. Alam kong sumusunod din sya sa akin, malamig sa likod eh. I know I should act scared and panic like a normal human being. But believe it or not, she looks so normal to me that it doesn't scare me... maybe a little. "Ang laki ng kwarto mo halos family size na ito ah." Sabi niya sabay higa sa kama ko. "Yeah." Binuksan ko yung closet ko at naghubad na ng damit nang bigla naman siyang tumili nang napakalakas. "Wahh!" Sigaw niya at sa lakas ay napatakip pa ako ng tainga. "Hey, what is your problem?" "Eh bakit ka ba kasi naghuhubad sa harap ko?" Oh... My bad. Kumuha ako ng isang towel at mahinang ibinato ko 'yon sa kanya para maipantakip niya sa mga mata nya. "D'yan ka lang mag-shoshower ako." Tumango lang siya habang nakatakip pa rin yung towel sa mukha niya, tsk. Pumasok ako sa bathroom at nagsimulang magshower. Agad akong napapikit sa sarap ng init ng tubig na dumadaloy sa buong katawan ko nang wala pa limang minuto ay nakarinig ako ng kumakatok sa pinto ng kwarto ko. *tok tok tok* "Bubuksan ko ba?" Momo asked. I'm calling her Momo na lang because we both don't know her name. "No." "Xenon?" Oh it's my mom. "Yeah? Just a minute." I shouted from the bathroom. Minadali ko na ang pagligo ko at nagtapis pagkatapos ay pinagbuksan ko ng pinto si mommy. Sumenyas pa ako kay Momo to stay quiet bago ko tuluyang binuksan yung pinto. "Yes mom?" Tanong ko. Pumasok muna si mommy sa kwarto bago sumagot sa akin. "Oh, I thought you're with someone here." Mom said at tumingin sa direksyon ng TV na kasalukuyang nakabukas. Momo opened it, she can't touch a person but I guess she can touch some stuff. "Cartoons? Kailan ka pa ulit nahilig sa cartoons?" Mom asked kaya dali-dali kong kinuha 'yong remote at pinatay 'yong tv. "Bakit mo pinatay?" Reklamo ni Momo but I just ignored her. "Oh that? Um, napindot ko lang." Sagot ko kay mommy. "Okay? Si Alex nga pala nasa baba." Mom said. "Mom, paakyatin niyo na lang po rito." "Okay." Pagkalabas ni mommy ay kaagad kong isinara yung pinto at muling pumasok sa bathroom para magbihis. "Diba sabi ko 'wag kang maingay?" Pagsermon ko kay Momo pagkatapos kong magbihis. "Bastos ka kasi." "Anong bastos?" Nakakunot noo kong tanong sa kanya. "Alam mong may nanunuod tapos papatayin mo." Naka simangot niyang reklamo. She's... she's cute. "FYI that YV is mine." "And FYI..." She said at medyo nag-iisip pa ng isasagot niya sa akin. "FYI bisita mo ako!" She shouted sabay bato niya pa ng unan sa mukha ko. "You!" Gaganti pa sana ako nang biglang pumasok naman si Alex. "Ano 'yan?" Alex asked sabay turo niya sa kamay kong nakaangat na may hawak na unan. Pasimple ko yung binato ng mahina kay Momo kaso nakailag ata. Hindi ko alam, hindi ako nakatingin sa kanya eh. "A pillow, tsk stupid." Sagot ko sa kanya. "Gago alam kong unan yun! 'Wag kang pilosopo." Sagot ni Alex. "May multo kasi dito." Masaya takutin 'tong abnormal na 'to eh. "Huh?" Tanong niya. "Multo, awoo awoo." Pang-aasar ko sa kaniya at naririnig ko namang tumatawa si Momo. Samantalang si Alex naman ay nagmamakaawang tumigil na ako. May awa naman ako kaya tinigilan ko rin kaagad. Kung sa kaniya siguro nagpakita si Momo, hinimatay na 'yan. "Bakit ka ba kasi nandito?" Tanong ko sa kanya. "Si Mitch." Sagot niya. "War?" "Yeah?" "Tsk as always, so?" Tanong ko sa kaniya. "What should I do?" Tanong niya naman. "Makipagbreak ka." Sagot ko pero syempre biro lang yun. "Ayoko 'no, mahal ko yun" "Mahal ka ba?" Biro ko ulit at hinampas niya ako ng unan. "Actually pinapahatid talaga ako ni mom ng cake dito." Pang aasar ni Alex sa akin. "Oh thanks." "Oo nga pala, attend ka sa birthday niya ah. " Alex said. "When?" Tanong ko. "Next year." Sagot niya at tumawa nang pagkalakas-lakas. Nakikisabay pa 'tong multo sa gilid, lalo tuloy kumukulo yung dugo ko. "Umalis ka na nga, baka masapak pa kita." Kahit kailan punong-puno ng kalokohan. "Oo na salamat, dumalaw lang din talaga ako sayo." "Thank you bro." Sagot ko at lumabas na siya ng kwarto at kami na lang ulit ni Momo ang natira sa loob. "So, paano tayo magsisimula?" Tanong ko sa kanya. "Ewan ko rin eh." Sagot niya. "Just stay here okay? Kakain lang ako." "Pwedeng manood?" Tanong niya sabay turo sa TV. "Yeah." Matipid kong sagot at lumabas na ng kwarto para kumain. Marunong din naman palang magpaalam eh.