Run, baby!

Chapter Three

After 5 years...

“Hoy! Yung dinaraan! Tinitignan mo ba?! Omygosh!” tili ni Sam.

Oh, s**t! Buti na i-preno ko agad! “Nag stay ka ng limang taon sa New York, tapos tatanga tanga ka dito sa Pilipinas!?” sigaw ni Sam.

Bumuntong hininga ako, “I’m sorry, okay? I’m just... out of my mind. Sorry,” paumanhin ko nalang.

Paano kapag nakita ko ulit siya? 

But, no! Natuto na ako. Ayoko ng maulit pa yung nangyari dati na sobrang nagpaka-tanga ako mag stay lang yung tao. Not again. 

Kakauwi lang namin ni Sam galing New York. Duon ako nanatili for good na rin. Ayoko namang dito lang sa Pilipinas. Wala naman sila Mom din at nasa Korea para sa work. 

Si Sam lang kasama ko sa buong limang taon. Wala ng iba. Siya lang ang naging saksi kung paano ako nadurog ng sobra nuon. Para ko na ring kapatid 'tong si Sam kahit napaka strict nito sa akin. Sobrang mahal ko 'tong kaibigan ko.

“Aaaaaah! I’m soooo tired!” sigaw ko ng makahiga sa kwarto. Nakakapagod pala mag drive. Sana pala hindi nalang ako yung nag drive! Sanay naman kasi itong si Sam. Kaso naawa ako, sa kanya ako kagi nakaasa.

“b***h, gusto mo ba mag trabaho muna?” tanong ni Sam habang nag sasalansan ng gamit niya.

Napatingin lang ako sa kanya, nagdadalawang isip. “Uhm... Anong trabaho ba iyan?” 

Huminto si Sam sa ginagawa at tumingin sa akin, “Sa company lang? Mag aayos ng papel something like that, babe.”

“Oh, hindi ba ako mapapagod diyan?” pabiro kong tanong. Binato niya lang ako ng panty niya. Winagayway ko 'yon habang gumigiling.

“I will place it in hallway, b***h!” Natatawa kong sabi at ginawa nga iyon.

Agad niya naman akong sinundan sa labas. Pumasok agad ako sa loob at in-lock ang kwarto. “Hahahahaha! I won! You b***h, is a loser!” pang-aasar ko pa.

Gabi na ng pagbuksan ko siya ng pinto. Sinamaan niya ako ng tingin at sinakmal.

“H...heh! *cough O..okah I-I give...up *cough” 

Binitawan niya ako at duon umubo ng umubo. Bwisit! Sinakal ako.

“Have you already decided? Work or dito lang sa bahay?” tanong ni Sam ng makapasok sa kwarto.

“Sigurado ka, ah? Madali lang 'yan,” nag aalangan kong sabi. Gusto ko rin naman tumulong sa mga gastusin niya dito sa condo. Ayoko namang mag pasarap buhay lang at umasa sa magulang ko ng pera.

Tumango lang siya at dumiretso sa bathroom. 

Kinabukasan, naiwan lang ako condo. Napag-isipan kong pumunta muna sa grocery para mamili ng mga pagkain ni Sam. Pera ko na ang gagastusin ko dito, konti lang naman ang makakain namin dahil bukas magta-trabaho na daw naman ako sabi ni Sam.

Natapos din naman ako agad sa pamimili. Bandang hapon ay nag-ayos ako ng mga gamit ko at nilinis ang condo. 

Maaga ako natulog at hindi na inantay si Sam. Muntik na akong ma-late dahil halos sabay lang kami ni Sam na magising. First day lang sa work, late na agad, amp!

“This is Dominique Salas,” pagpapakilala sa akin ni Sam. Ang dami pala nila dito. 

Ang karamihan ay binabati ako o 'di kaya'y ngi-ngitian. Pumunta na ako sa cubicle ko at inayos ang conputer. Hindi ko mai-saksak dahil masyado fit ang suot namin. Baka mamaya kapag pinilit ko, mapunit pa.

“Need help?” Napatingin ako sa pinto ng cubicle ko. 

Alanganin pa ako pero pumayag din ako. “I'm James. Bago ka lang?” tanong niya pa.

Tumango lang ako, “Salamat pala. Dominique, Dom nalang,” nakipag kamay ako at umupo agad.

Narinig kong tinawag na siya sa kabila, “Hoy Jay! Lumalandi ka na naman diyan! Lahat nalang ng bago nakalandian mo na!” sigaw ng kung sino.

Napakamot nalang ng batok si James, at nahihiyang tumingin sa akin, “Huwag kang maniwala duon ha! Bwisit talaga 'yun, eh.” Paliwanag niya.

Tumango nalang ako at sinet-up ang computer. Nakakapagod ang araw na'to. Lahat busy sa kani-kanilang computer. Nakakaboring kasi wala manlang akong kadal-dalan.

Mabilis lang naman natapos ang maghapon ko doon sa trabaho. Iniligpit ko na ang gamit ko ng ayain ako ni Sam na umuwi. Pinauna ko na siya duon sa parking lot.

“Hi! Uuwi kana?” 

“Anak ng pucha! Jusko! Ano ba, James?!” Nagulat ako dahil sobrang busy ko sa pag aayos ng gamit dito!

Tumawa pa siya sa akin. “Oo uuwi na ako, bakit?” tanong ko ng maka-recover ako.

“Aw, sayang naman,” dismayadong sabi niya.

“Bakit ba? May kailangan kaba? May pag-uusapan ba?” sunod sunod kong tanong.

Medyo naiinis lang ako, medyo lang. Medyo feeling close, huh? Pero kailangan kong maging mabait to gain friends na rin. Kasi kami nalang palagi ni Sam ang magkasama. At siya lang ang naging totoo sa'kin kaya I want to try to gain some friends. Plastik man o hindi.

“Ah, eh, aayain sana kita mag dinner, kung pwede?” Nahihiya pa niyang sabi.

Gutom narin naman na ako. Libre naman niya siguro, eh. Kaya pumayag na ako. No malisya. Workmate lang 'to. 

Tumango nalang ako at itinext si Sam na mauna na muna at may aasikasuhin ako.