Nagmamadali ako sa pagbaba sa hagdan nang makarinig ng pag-ugong ng sasakyan. Iniwan ko sandali si Evan na nakatulog na sa tabi ko habang ako ay umiiyak sa ‘di malamang dahilan.
Nasipat ko pa ang isang kasambahay ni Jaren na nag-aayos ng bulaklak sa isa sa mga vase.
“Ah, nariyan na po si Sir,” anito sa akin na siya namang sunod-sunod kong tinanguan.
Lakad-takbo na nga ako noong makababa. Iniwan na ang kasambahay na bahagyang nakakunot ang noo marahil ay dahil nakita ang itsura ko na kagagaling lamang sa pag-iyak. Hindi ko na iyon inintindi pa. Ang mahalaga ay nariyan na si Jaren.
Nang maabot ang pintuan ay mabilis ko iyong hinatak para mabuksan. Tamang-tama at nang mabuksan iyon, ilang dipa na lang ang layo ni Jaren doon. Agad niya akong nakita at ibinuka ang kaniyang k
