THE FIGHTER WIFE

CHAPTER 1

R A I N

I am Rain Emerand David-Ferllon. Married Woman. A business Woman.

I have Coffee Shop that my Mom builds. But my Mom passed away with my Dad. So the only family I have now is my brother and my husband.

"Ma'am Eto po yung kape ninyo. Mukhang kagabi pa po kayo nagtatrabaho. Hindi po ba kayo umuwi?" sabi nang isa sa mga Empleyado ko.

"Do I look Pale?" Sabi ko.

"Opo. Inumin nyo na po yung kape nyo. Atsaka yung Favorite cake nyo." sabi nya. Nakangiti lamang ito saakin.

"Salamat. " sabi ko at umalis naman na sya. Inaayos ko kasi yung mga papeles dahil may mga ibang bansa na gustong  makipag-partnership sa Business ko.

Kagabi pa nga ako hindi umuuwi dahil sa sobrang dami kong tinatapos. Next day na kasi ang presentation. Pero hindi ako ang magpepresent. Yung Manager ko ang papapuntahin ko sa Vieetnam tutal ay mayroon naman akong tiwala sakanila.

*KRIIINNGGG*

"Hello?" sabi ko habang nakatingin parin sa Laptop ko.

"Hey RED! Tara Mall tayo!" Sabi ni Francine. One of my Bestfriends.

"RED?" Nagtatakang tanong ko kung sino ang tinatawag niyang iyon.

"Yea. You're RED! Rain Emerald David Right?" sabi nya. Napatawa ako ng kaunti at halatang hindi pa niya tanggap na may asawa na ko kaya David parin ang gamit niya.

"RED ka dyan! REDF na ko" sabi ko at tumawa sa huling salitang sinabi ko sakaniya.

"Ayoko nga nun. Gusto ko Red parang kanta ni Taylor Swift. HAHAHA " sabi nya. Halatang bitter parin siya.

"Baliw! Anyways, Busy ako ngayon. Maybe next time?"

"Wala nang Next time. Busy na rin kami ni Sandy next day." sabi nya. Sandy is also one of my Friend.

"Huh? May Presentation pa kami sa Venice this Week." sabi ko.

"Sige na please? Tutal, matagal na tayong walang bonding magkakaibigan. Come On!" sabi nya. Pagpupumilit niya. Tumingin ako sa mga papel na nasa harap ko ngayon na may limang folder pa. Huminga ako malalim bago sumagot.

"Hmmm. Sandali lang tayo ah." sabi ko. Paninigurado ko dahil may duda ako na saglit lang kami. Matagal kaya magshopping ang mga babae.

"YUP! See yah! Loveyah!" sabi nya and End Call na.

I immediately pack my things. At nilagay ko sa Kotse ko lahat nang mga Gamit ko.

I drive my way to Mall. Traffic pa ngayon kaya Hassle.

"Bhabe, Samahan mo naman ako sa Bilihan nang Gown. Malapit na yung Debut ko" sabi nung babae. Nahinto kasi ako sa kalsada at parang tatawid yata sila.

"Oo nga eh. Osige sasamahan kita. Alam mo namang ayaw kitang mapahamak eh." sabi nung lalaki.

"Ang sweet ko naman Bhabe. Thank you ah. Syempre ikaw ang Escort ko sa Birthday ko. Happy 13th Monthsary Bhabe." sabi ni girl at inilabas yung Regalo nya.

"Happy Monthsary din Bhabe. Iloveyousomuch :*" Sabi nung lalaki at he hug his Girl. Ang sarap nilang tingnan.

Nakaramdam ako nang inggit nung makita ko sila. Di ko rin mapigilang itanong sa sarili ko ito. Kailan kaya muli kami magiging ganyan ka-sweet? hanggang kailan Ko pagbabayaran ang kasalanang hindi ko naman ginawa."

May luhang pumatak sa mga mata ko. Nang biglang magring ang cellphone ko.

"Hello?"

"Asan ka na ba?" si Sandy.

"A-ah. Eto na ko. Traffic kasi eh." sabi ko.

"Okay. Bye" sbi nya.

Nagdrive na ako sa Mall at nakrating naman ako agad. PAgkakitang-pagkakita ko sa kanila. I have them both. Namiss ko silang dalawa. Besides kay Kuya, Si francine at Sandy ang isa sa mga pamilya ko. I owe them a lot dahil di sila nagsasawa sakin.

"Lets go to F21" sabi ni Sandy.

After am Hours, We buy dress, Shoes, Girl's Accessories. And bags. We decided to eat in Jollibee.

[ Jollibee ]

"Large Fries, Chicken with Spagetti, Cokefloat." Sabi ko. Nakaorder na sila sandy kaya umupo na sila. Ako nalang ang umoorder ngayon.

"Here is your order maam. Come again." Sabi nya at inabot sakin yung order ko.

"Hey, Kamusta kayo nang Oh-So-Called-Husband mo?" sabi ni sandy.

"Okay lang naman. "sabi ko sabay subo nang spaghetti.

"Talaga? Baka naman inaabuso ka na nya ah!" sabi ni Francine.

"Im okay guys. I can take care of myself."sabi ko.

"Basta kapag nahihirapan ka na, just call us okay?" sabi ni Sandy.

"Okay. I will. Well its been 8 pm. Mukhang napasarap yung shopping natin. We need to go home." Sabi ko.

"Let's Go" sbai ni francine.

Umuwi na kami. May mga kotse naman kaming dala kaya nakauwi kami kaagad. I enter the Gate of Our subdivision. Our subdivision's Name is F&A Subdivision.

"Manang ako na po diyan" sabi ko nung makita ko si Manang na sinusubuan si Seven. Binaba ko ang mga paper bags ko.

"Good evening Hon" sabay halik sa kanya.

"Saan ka ba galing? Ganyan ba ang gawain ng isang matinong asawa?" Sumbat na sabi nya. Napayuko nalang ako sa sinabi nyang iyon. Mukhang magaaway nanaman kasi kami.

Walang araw na hindi nalang kami nag-aaway. Laging ganito, Pero kahit ganon hindi ko inisip na sukuan na siya dahil hinding hindi mangyayari yon. Dahil mahal ko siy.

"Nag mall lang kami nila francine" Pagsasabi ko ng totoo. Alam kng maggagalit sya dahl wala naman syang pinaniniwalaan sakin eh. He always think that im a great liar.

"Mall? Ganyan ka ba talaga? Dapat ako ang inuuna mo hindi sila. Ako ang dapat pagsilbhan mo hndi yang kalandian mo." panunumbat nya. Aaminin kng nasaktan ako sa mga sinabi nya. I try to stop myself to drown with tears again.

"Pasensya ka na seven. Ikaw parin naman ang iniisip ko eh. Nag aya lang sila. Matagal na rin kasi kaming hndi nagkasamasama." sabi ko. Nakita ko ang panggigigil sakanya. Natatakot ako.

Di sya nagsalita kaya sinubuan ko sya pero hndi nya tinatanggap. Imbis ay tinabig nya lang. Lagi nalang ganito, Parati nalang niya ko hindi pinaniniwalaan. Ang hirap ng ganito, sa totoo lang.

"Seven kumain ka na baka magkasakit ka na nyan. Im sorry na." Pagaalala ko sakanya.

"kung hndi mo gnawa ang mga bagy na yun di mo ko kailangan pilitin ngayon. Iba sana ang nasa harapan ko. Hndi sana ikaw." i know what he mean to that words. Milyon milyong karayom ang tmusok sa puso ko.

"Wag mo naman akong sisihin sa nangyari. Wala namang may gusto ng lahat eh." almost sobbing na sambit ko. Di ko na napiglang umiyak.

"Hndi ka kasi nakinig sa mga sinabi ko. Parang ang hrap sayng intindhin ang lahat eh!"

"IKAW SEVEN!IKAW ANG AYAW MAKINIG SAKIN. HNDI KO ALAM SA SARILI MO KUNG BAKIT KA NANINIWALA SA MGA GANYAN! SOBRANG SAKIT NA KASI MAS PINANINIWALAAN MO YUN KESA SA ASAWA MO!! MASAKIT. SOBRANG SAKIT =(" gusto kong sabihin yan pero hindi ko magawa dahil wala akong lakas ng loob para gawin yun.

"im so sorry seven!! promise di ko na gagawin ulit!! its been 3 years hndi mo padn ba ko pinapatawad?" Pagsamo ko sakanya. Di naman Kasi Totoo yung mga nakita nya nun eh. Pero bakit lagi nalang nya kong hndi pinapaniwalaan?

"3 years na dn akong nagtitiis sayo. At Hindi kita mapapatawad Rain! HINDING HINDI. Nilayo mo sya sakin at Gnawa mo sakin to." cold nya sabi at dahil sa mga salitang iyon napaluha ankong tuluyan.

"Sana pala lumayo na ko noon pa bgo matali sayo! Para sana masaya ko at HINDI KO NAKILALA ANG KATULAD MONG SELFISH! " nagulat ako nang sigawan nya ko! kaya napalundag ako sa takot.

sandaling katahimikan at wala akong narinig at puro pagpipil ng luha ang naririnig ko.

"Hindi ko naman sinasadya lahat nang nangyari. Hindi ko sinasadyang Agawin ka saknya. Mahal lang talaga kita. Sana balang araw mapatawad mo na ako, i man ngayon pero alam kong malapit na malapit na yun. Sorry" niyakap ko sya nung makita kong nakakunot ang noo nya sa galit sakin.

Kumalas sya sa yakap ko at Umakyat na sya, Nagpatulong sya kay Manang umakyat. Sumunod na lang ako sa taas.

Nasa tapat ako nang pintuan at hawak hawak ang doorknob. Nanginginig ako hbng nakapikit. Natatakot kasi ako. Patloy ang luha ko sa pagagos. Unti unti kng bnuksan ang pintuan at nakita ko cyang nakahiga na.

Umupo ako sa tapat nang lampshade namin. Ka-level ko na ngayon ang mga mukha ni seven.

"kung alam ko lang na magagalit ka nang sobra sana hindi ko nalang ginawa yun para hndi tayo humantong sa ganito. kasi alam mo nasasaktan ako ngayon eh. pero alam kong wala akong dapat ireklamo dahil kasalanan ko din naman itong lahat. sana mapatawad mo ko at kung sana maiibalik ang panahon sana ako nalang ang nabulag at hndi ikaw para kahit bulag ako hndi ko isisisi sayo lahat nang ito kasi kasalanan ko din naman eh!! mahal na mahal kita seven. pangako ihahanap kita nang donor at kung wala akong mahanp a lahat gagawin ko makakita ka lang ulit. i love you. Sana malaman mong ginawa koyun dahil mahal kita. Sobrang mahal na mahal kita "

sabi ko at hinalikan sya sa noo nakatalikod siya saakin at yumakap sa kanya kahit Tulo ng tulo ang luha ko hanggang sa makatulog na ako...

'I MISS THE OLD SEVEN FERLLON'

-----

R A I N

Maaga akong nagising para magluto. Day-Off si Manang kaya naman Ako ang aasikaso kay Seven ngayon. HIndi rin ako makakapasok ngayon kaya naman sa pool area ko nalang tatapusin yung mga papers na hindi ko natapos kagabi.

"Manang!?" Rinig kong sigaw  sa taas kaya napalingon ako sa itaas.

AYA! tinatawag ni Seven si manang. Aish. Ang hirap pala kapag wala si MAnang. Wala akong katulong.

"SANDALI LANG!!!" sigaw ko. Pinatay ko yung kalan at Dali-daling umakyat sa taas.

"Antgal mo naman po, Manang" mahinahon nyang sabi habang kumakamot sa ulo.

Napangiti ako sa inakto niya. Akala ko wala na yung Seven na minahal ko pero Akala ko lang yon dahil heto siya sa harap ko na mahinahon.

"Ahm, Si rain 'to. Wala kasi si Manang e." sabi ko.

Bigla namang nabago yung ekspresyon nya. Napalitan yun nang inis sa mukha nya.

"Ano ba ang kailangan mo?" sabi ko habang nakayuko.

"Wala. Nagugutom na ko." Walang emosyon niyang sabi saakin. Napakagat  nalang ako ng labi.

"Sige, tamang tama nagluto ako nang paborito mong pancakes." Masaya kong sabi sakaniya. Inalalayan ko siyang bumaba nang hagdan. Nilagyan ko syang pancakes sa plato nya atsaka ko nilagyan nang Syrup.

Nakita kong nahihirapan syang isubo yung pacakes dahil hindi nya nakikita.  

"Ako nalang ang magsusubo sayo" sabi ko. At kinuha sakanya ang ma kubyertos. Nung isusubo ko na sakanya ay ayaw nyang ngumanga.

"Wag mo kong gawing paralitiko Rain. Kaya kong kumain." sabi nya.

"Hindi ko naman sinasabing paralitiko ka. Gusto lang naman kitang tulungan eh" sabi ko.

"Tulong? HINDI KO KAILANGAN NANG TULONG MO!" Bulyaw nya. Nagulat ako nang bigla syang sumigaw sa harap ko at tinapon yung mga plato sa mesa.

Napatitig nalang ako sa platong nabasag. Ayokong umiyak ngayon lalo na't ang aga aga. Ayokong simulan ang araw ko nang ganito. Ginagawa ko naman lahat e. Bakit ganito parin?

Nagbato muli ito ng plato sa sahig na kinagulat ko.

"Tama na, Seven." sabi ko nung ayaw nyang tumigil sa kakabato nang mahawakan nya. Naiiyak nna ko pero pinipigilan ko iyon.

"TAMA NA? THIS IS NOT ENOUGH FOR ALL THE PAIN YOUVE CAUSE TO MY LIFE" Sigaw niya saakin.

Heto nanaman kami. Nagagalit parin siya. At alam ko na ang susunod na mangyayari dito. Sa huli, Masasaktan nanaman ako sa mga sasabihin niya pero ganon siguro talaga, sinaktan ko rin sya noon kaya nya ito nararanasan ngayon. Hindi man niya alam ang mga rason ko noon, alam kong darating ang panahon na maiintindihan niya na mga bagay tayong hindi natin nagiging kontrolado. Palnuhin man ito ay may pagkakataon na papalpak tayo. 

Basta ang alam ko lang ngayon, gusto ko siyang tulungan hindi lang dahil sa asawa ko siya ngunit dahil mahal ko siya. mahal na mahal ko siya kahit kamuhi muhi nga ako. Kailangan lang natin maging positibo na sa huli, maganda ang mangyayari, na sa huli, yung saya parin ang mananaig kasi mahal niyo ang isat isa. 

pero...

mahal parin nga ba niya ako?

Kahit gaano kaimposible, aasa parin ako na darating ang araw na sasabihin niya ulit na mahal niya ako.             

"Naiintindihan kita.Alam kong mahirap parin tanggapin na wala na talaga siya sayo. Pero sana maniwala ka sakin na hindi ka nya Mi-----" sabi ko pero pinutol nya yun. Kaya napatitig ako sakanya. Alam ko na ang dami niyang gustong masasakit na salitang gustong sabihin at oo, tatanggapin ko yon dahil desrve ko nga siguro yon. 

"SHUT UP RAIN! SHUT UP! ANO BA ANG ALAM MO? EH INARRANGE MARRIAGE KA LANG NAMAN SAAKIN!" sabi nya. Parang gusto kong umiyak sa sinabi niya. Iyon ang unang beses niyang sabihin iyon sakin dahil noong inarrange marriage kami, okay lang sakaniya dahil magkaibigan kami noon. Pero ngayon? Ang sakit parin pala marinig iyon mula sakaniya. 

Bago pa tumulo ang luha ko, pinulot ko na yung mga nagkalat  na bubog sa lapag. Pero lumalabo na yung mata ko dahil sa luha ko pero pinipigilan kong humikbi. Alam ko naman yung sasabihin nya eh.

"Ouch." mahina kong sabi.

Nakalimutan kong magtsinelas kaya nabubog ako. I saw a blood flowing from my feet. Napaupo ako sa sahig. s**t! I have a fear of blood.

"Stop flowing. Please." Para akong tangang Nagmamakaawa sa dugo ko na tumigil.

Tumulo ang luha ko. Hindi lang dahil sa nabubog ako kung hindi dahil naging mahina nanaman ako. Hindi ko nanaman naipakita na malakas ako. Hindi ko nanaman nagawa. Stupid.

"What is happening?" sabi nya pero bakas parin sa mukha nya ang inis.

"N—nothing. Just stay here. Hintayin mo lang ako dito, May kukuhanin lang ako sa itaas" Pinilit kong maging normal ang boses ko at umakyat ako sa kwarto namin para pumuntang banyo.

"I'm so stupid to do hurt you, Again. I'm sorry" Rinig kong bulong niya pero hindi ko iyon  naintindihan dahil dali dali akong umakyat sa taas.

Pagppasok ko sa kwarto ay dumiretso ako sa banyo. Kumuha ako nang tubig at binuhos yun sa sugat ko. Umupo ako sa Bath tub at tinanggal ko yung bubog sa mga paa ko. Habang tinatanggal ko hindi ko maiwasang bumalik ang mga ala-alang nangyari sakin kung bakit ako nagkaroon nang fear sa blood.

Pagkatapos ay nilagyan kong betadine at tinakpan ko na nang bandage. Paika-ika akong lumabas nang banyo at nagulat akong nandun si Seven.

"Bakit s—sumunod ka pa?" Mahina kong sabi sakaniya pero sapat na para marinig niya.

"I want to take some rest." Cold niyang sabi. Pumunta ako agad sakanya at inalalayan siya papunta sa kama.

Bakas sa itsura ko na masakit parin ang sugat ko. Pero tulad kanina, Pinilit kong maging normal ang lahat. Yung parang walang nangyari.

"Pag may kailangan ka, tawagin mo lang ako. Kahit gaano kahirap gagawin ko. Ganyan kita kamahal. Nasa pool Area lang ako." sabi ko at kinumutan ko sya at lumabas na ko. Hindi ko pinarinig ang ilang sinabi ko sakaniya dahil ayaw niyang naririnig na mahal ko siya.

Ewan ko ba, Para sakin iyon anv gusto ko laging sabihin sakaniya. Na mahal na mahal ko siya higit pa sa buhay ko. Higit pa sa lahat ng bagay. Pero ayaw niyang naririnig yon dahil daw hindi naman niya ko mahal. 

Ayos na yon, Basta alam niyang mahal ko siya, Okay na ko.

Bumaba na ako para makapagpahinga siya.

Kinuha ko sa kotse yung mga papers na hindi ko natapos atska ako pumunta sa pool area. Nilapag ko sa mesa yung mga papers at lptop ko.

Tinapos ko lahat nang dapat kong gawin. Then i felt my neck ache. Kaya nagpahinga muna ko. Pumunta ako sa Kitchen para kumuha nang tubig.

Pagkatapos kong kumuha ng tubig ay bumalik na ako sa Pool area. Doon nalang muna ko tutal wala naman akong gagawin sa loob ng bahay.

Umupo ako at napatingin ako sa laptop ko. Napalapag nalang ako ng baso sa lamesa ng makita kong magi-slide show ang mga picture na nakasave sa laptop ko.

Picture ko nung High School at college pa ko.

Picture naming dalawa na magkaibigan pa kami.

Napahawak ako sa screen ng laptop habang nakatingin sa picture na yon. Nakaakbay si Seven saakin habang ako naman ay pisil pisil ang pisnge niya. Ang saya lang tingnan.

"Hoy! Akin na nga yang notebook ko! Panay nalang ang kopya mo  ng assignments ko! Try mo naman gumawa ng sariling sayo." Bulyaw ko sa lalaking kopya ng kopya ng notes ko.

"Ang ingay mo! Kapag narinig ni Sir Paul na kopya lang to baka i-zero ako non e." Sabi niya atsaka sinara na ang notebook niya na hudyat na  tapos na siyang mangopya.

"Edi mabuti. Hindi mo deserve ang mataas na grade kasi kopya lang yung ginagawa mo. Dapat nga akin yung grade mo e. Kasi ako gumagawa ng projects mo!" Sabi ko sakaniya. Nakapamewang pa ko sa harap niya.

"Grabe ka naman sakin! Para namang pinamukha mo sakin na bobo ako!" Sabi niya. Umupo naman ako sa tabi niya. Nasa isang bench kasi kami sa ilalim ng puno na may lamesa.

"Bakit hindi ba? Kung matalino ka ede sana hindi ka nangongopya ngayon!" Bulyaw ko. Napasimangot naman siya sa sinabi ko.

"Oo na! Ikaw na matalino! Ikaw nalang lagi ang magaling!" Sabi niya habang nakasimangot parin. Ngumiti naman ako 

"Yan! Good! Ako naman talaga." Sabi ko habang nakatayo at nasa magkabila ang kamay ko na nakataas pa na nagsasabing ako talaga!

"Yabang mo!" Sabi niya. Napaupo ako sa sinabi niya at hinarap siya nang nakasimangot. Sinalubong niya ang tingin ko.

"Ah ganon? Mayabang ako?" Seryoso kong tanong. Sumagot naman siya ng mabilis.

"Oo!"

"Sige, Akin na yang notebook mo! Hindi na kita pakokopyahin!" Masungit na sabi ko kaya bigla niyang tinago ang notebook niya.

"Ayoko nga! Anong kinalaman non sa pagiging mayabang mo?" Sabi niya.

"Kung mayabang ako wag ka ng kumopya sakin!" Bulyaw ko. May ilang etudynte ang nakakarinig saamin at nanonood saamin.

"Ayoko nga!" Sigaw niya. Naningkit ang mga mata ko.

"Ayaw mo? Susumbong kita kay Sir Paul na nangopya ka lang saakin! Hmpf! Diyan ka na nga!" Masungit na sabi ko sakaniya at hinablot ang bag ko pero paalis palang ako ng bigla akong paupuin ni Seven at biglang akbayan.

"Sorry na. Oo na, Matalino ka na. Bobo na ko. Oo na rin, Hindi ko na deserve yung grades na nakukuha ko dahil ikaw na gumagawa nang assignments at projects ko. Pero diba? Deserve ko naman magkaroon ng kaibigan na katulad mo!" 

Natawa nalang ako sa memory na iyon. Ang saya kasi sa pakiramdam na naramdaman ko yung kilig sa sinabi niya.

He deserved me.

Napapahid nalang ako luha dahil sa naalala kong iyon. Naiyak ako kasi hindi na ulit mauulit yon dahil ibang iba na kami ngayon.

"Babalik pa tayo sa dati. Alam ko yon. Mahal mo diba? Masakit pa sayo lahat ng nangyari kaya iintindihin kita kahit nasasaktan na ko. Mahal kita at alam kong ganon din ang nararamdaman mo saakin. Alam ko dahil sinabi mo."