Nagpapahangin ako sa hardin nung madaling-araw na ’yon, hindi ko alam kung anong nagtulak sa’kin para lumabas habang nag-aagaw ang dilim at liwanag ng umaga. Tahimik ang paligid, tanging huni ng mga kuliglig at hampas ng malamig na hangin sa mga dahon ang maririnig.
Abala ako sa pagtingin sa mga pulang rosas nang bigla akong lumingon.
At naroon siya.
Isang lalaki, nakatayo sa lilim ng punongkahoy. Halos mapasigaw ako sa gulat nang makita ko ang kanyang mukha. May malaking hiwa sa kaliwang mata, bahagyang lumuluwa na ang mata mula sa sugat. Bahaw na ang balat, peklat na sana, pero nakakasindak pa ring tanawin.
“M-magandang umaga,” bati ko, nanginginig ang boses.
Hindi siya ngumiti. Hindi siya kumurap.
“Isa kang parausan ng isang halimaw,” mariin niyang bulong, parang isang sumpa.
Nap
