Bride of the Unholy (SPG)

Kabanata 5: Selyadong Ritwal

Pagmulat ng aking mga mata, dama ko ang bigat ng katawan ko. Para bang ang bawat himaymay ng laman ay pagod, tuyot, at sugatan. Ang mga palad ko'y nanlalamig, at sa pagitan ng aking hita, ramdam ko pa ang lagkit at hapdi ng gabi.

Ang liwanag ng araw ay dahan-dahang sumilip sa puno ng kakahuyan. Napapikit ako, umaasang panaginip lang ang lahat... ngunit ang dugo sa aking damit at ang pulang bakas sa kahoy na naiwan sa altar ay nagpapatunay na hindi ito panaginip. Isa itong tipan.

Mahina kong tinukod ang aking mga tuhod, pilit bumangon. Bawat hakbang pabalik sa kumbento ay tila hakbang ng isang nilalang na hindi na kagaya ng dati.

Sa pintuan ng kumbento, nandoon ang mga madre—lahat nakahanay, nakatanaw sa akin.

Nang makita nila ako, sabay-sabay silang napasinghap. Ang ilan ay napaurong, ang iba nama’y napaluhod.

“Siya… nakabalik siya…” bulong ng isa.

“Hindi pa nagkaroon ng ganyan.”

“Ang iba, hindi na bumabalik mula sa santuaryo…”

“Siya na nga. Ang Napili.”

Ramdam ko ang pamumula ng pisngi ko. Hindi ko alam kung kahihiyan ba o takot. Pero higit pa roon, alam kong hindi na ako ordinaryong kandidata. Ako ang Napili na matagal na nilang hinihintay.

Lumapit si Mother Dolor, mabagal at may ngiting hindi ko mabasa. Hinawakan niya ang aking baba at itinaas ang aking mukha.

“Natapos mo,” bulong niya. “At nakabalik ka. Ang ritwal ay selyado na.”

Tumalikod siya sa ibang madre at sa malamig na tinig ay idineklara.

“Mula sa araw na ito, si Maria Isabela Malintao ay hindi na isa lamang kandidata. Siya ang Napili ng ating Poon. Ang kanyang dugo ang naging sakripisyo, at ang kanyang katawan ay ang magiging sisidlan ng Kanyang kaluwalhatian.”

Sabay-sabay na yumuko ang mga madre, at nagsimula silang umawit ng mahinang kanya—parang litanya, ngunit mas madilim, mas mabigat.

Nanginginig ako, nanlalambot, ngunit sa ilalim ng aking kahinaan ay naroon ang isang apoy. Naalala ko ang sakit, ang pagputok ng dugo, at ang sarap na hindi ko maikakaila. Ang lahat ng iyon ay naghalo sa isipan ko.

Ito ba ang tunay na pagpapala ng Maykapal?

O sumpa ng isang nilalang na ginagabayan ang bawat hinga ko?

At bakit, sa kabila ng lahat, ay may bahagi ng puso at laman ko na sabik pang maulit?

Kinagabihan, tinipon ako sa kapilya. Isinuot nila sa akin ang isang puting belo—manipis, halos lantad ang lahat sa ilalim. Walang kasuotan kundi ang belo mismo, parang ako’y inihaharap na alay.

“Ngayon,” wika ni Mother Dolor, “turuan natin siya ng panalangin ng isang Napili.”

Iniluhod nila ako sa harap ng altar. Ang mga madre’y pumaligid, nagsimulang umawit ng mababang tono, parang ugong ng lupa.

“Maria,” bulong ni Mother Dolor sa aking likod, “igalaw mo ang iyong katawan bilang panalangin. Bawat indayog, bawat ungol, ay awit para sa iyong Poon.”

Dahan-dahan kong hinaplos ang aking sarili sa ilalim ng belo, nanlalambot ngunit sunod sa kanilang utos. Sa bawat paghinga ko, sumasabay ang mga awit ng mga madre, hanggang ang ungol ko’y mistulang naging bahagi ng kanilang litanya.

At sa loob ng aking tainga, muling umalingawngaw ang pamilyar na tinig...

“Yes, Maria… sing for Me. Every sound you make is Mine.”

Habang tumitindi ang awitan, biglang may patak ng dugo na bumahid sa aking damit. Isa, dalawa, hanggang sa dumulas pababa sa aking hita.

Napahinto ang mga madre, sabay-sabay silang napatingin sa akin. Tahimik ang kapilya, tanging pintig ng dibdib ko at ang mumunting agos ng dugo ang maririnig.

Sa gitna ng katahimikan, may marahang hakbang ang lumapit. Si Sister Angge. Bitbit niya ang isang brush na parang pangpinta, at ang mga mata niya’y may halong awa at pananabik.

Dahan-dahan niyang idinampi ang brush sa b****a ng butas ko—kung saan nagmula ang pulang alay at saka pinahid iyon paitaas, isinusulat sa mismong altar ang mga letrang hindi ko maintindihan.

Napasinghap ako, nanginginig, habang nararamdaman ang bawat hagod ng brush na parang kakaibang paghaplos sa laman ko. Para bang hindi lang dugo ang isinusulat, kundi ang mismong kaluluwa ko.

Inabot ni Mother Dolor ang brush mula kay Sister Angge, itinaas ito sa harap ng liwanag ng kandila, at bumigkas ng mga salitang dayuhan at mabigat:

“The peace we give You is the surrender of her body,

The offering we raise is the sweetness of her cries,

And the covenant sealed is the blood from her sacred gates.”

Kasabay ng bawat kataga, lalo kong naramdaman ang init sa pagitan ng hita ko. Ang bawat salita ay parang daliring humahagod, gumagapang sa loob ng puday ko, hinahaplos ang sugat na iniwan ng ritwal.

Napakagat ako sa labi, halos mapasigaw, at sa pagitan ng aking paghinga ay namutawi ang bulong. “Poon ko... akin Ka na...”

At doon, sa dilim ng kapilya, sa likod ng altar, tila may aninong gumalaw. Una’y mga matang kumislap—mapula, parang apoy na itinago sa gabi. Ngunit habang umaalpas ang usok ng insenso, unti-unting lumitaw ang hubog. Matangkad, matikas, nakabalot sa itim na balabal na kumikislap sa liwanag ng kandila.

Tila isang nilalang na lalaki na sa paningin ko ay walang kasing ganda.

Ang mga labi’y kurbado sa isang ngiti, mapanganib at nakakaakit. Ang kanyang tinig ay gumulong, mababa at parang musikang pumapasok sa mismong laman ko.

“Soon, Maria… you will not only moan in prayers. You will moan beneath Me.”

Nanlaki ang mata ko, nanigas ang katawan, at bago pa ako makasigaw, ang kanyang pulang tingin ay tumagos sa akin—parang siya’y nasa loob ko na, kahit nakatayo pa lamang sa dilim.

“Señor… Lucero…” bulong ko, halos hindi ko alam kung binigkas ko ba o pinilit Niya sa bibig ko.

At sa sandaling iyon, pinatay ng hangin ang ilan sa mga kandila, iniwan ang kapilya sa halos kadiliman. Ang mga madre’y nagpatuloy sa kanilang mabigat na pagkanta.

“Ang dilag ay napili… at siya ay markado na…”

Habang ako’y nakaluhod, nilamon ng antok at init, nananatiling nakamasid sa akin ang makapangyarihang May Poon.

Nang magkamalay ako ay nag-iinit ang buong katawan ko. Hindi dahil napaso, pero pakiramdam ko’y nilasing at nasasabik. Nakalublob ako sa malaking balde na kahawig ng nasa banyo ko sa silid. Ngunit ngayon, ang paligid ay malabo, binabalot ng hamog na hindi ko malaman kung saan nanggagaling.

Amoy rosas na may halong dugo ang pumapailanlang sa hangin. Hinagilap ko ang kahit anong maitatakip sa hubad kong katawan, pero wala. Hingal na hingal ako sa init na hindi ko mawari. Kailangan ko ng malamig.

Bago pa ako makakilos, may sumaklob na mga bisig mula sa aking likod—kay lamig, parang yelo, ngunit nagdala ng kakaibang kapayapaan.

Tumingala ako, at doon ko nasilayan ang mukha ng Poon. Matangos ang ilong, matayog ang anyo, at ang balat ay kasing puti ng buwan. Ngunit higit sa lahat, ang kanyang mga mata—mapupulang tila dugo na tumagos hanggang sa pinakakaibuturan ko.

Agad akong lumuhod at yumuko. “P-poon ko…” habol-hininga kong sambit, habang ang init na naramdaman ko kagabi ay muling bumalik, umaalab sa pagitan ng aking hita.

“Look me in the eyes, Maria,” mariin Niyang utos.

Sunod-sunuran kong iniangat ang tingin, at para bang sa isang iglap ay may sariling isip ang katawan ko na lumakad papalapit sa Kanya.

“This is another lesson for you,” bulong Niya, mababa at nakapangingilabot, “on how to ease the pain from last night.”

Mabilis akong tumango. Totoo naman—hanggang ngayon ay masakit pa rin ang ari ko mula sa ritwal kagabi.

“I want you to spread your legs for Me, sweetie,” dagdag Niyang utos.

Dahan-dahan akong umupo sa bangko sa gilid at saka ibinuka ang aking mga hita. Nang yumuko ako, kita ko ang pamumula ng butas ko, bakas ng banal na kasangkapan na pumasok doon kagabi.

Lumapit Siya. Hinubad Niya ang itim na balabal, at sa ilalim ng liwanag, kumislap ang balat Niya—parang inukit mula sa marmol. Napasinghap ako, napatulala.

Napakagandang Niya.

Mula sa pwesto ko, nasilayan ko ang p*********i Niya—mahaba, mataba, at namimintig ang ugat. Ang lakas ng pintig ng puso ko, para bang bawat t***k ay umaayon sa bawat pulso ng kanyang laman.

“Look up, Maria. Your eyes should focus on Me,” utos Niya muli sa matalim na tingin.

Kusa akong napatingin sa Kanyang mukha—napakaperpekto, parang hinugis ng isang banal na tagalilok. Ngunit sa mismong sandaling iyon, naramdaman ko ang malamig na daliri na dumampi sa aking kuntil.

Napanganga ako, halos mawalan ng hininga, at napayuko bago muling tumingala. Marahan, banayad, ngunit nakakabaliw ang bawat hagod ng Kanyang daliri sa hiwa ko.

“Ohhh…” napasinghap ako.

Ngumiti Siya—mapanganib, nakakaakit. “I love this look on your face,” bulong Niya, ang boses ay parang dumadaloy sa aking dugo. “And this warmth... from your wet pussy.”

Napapikit ako, halos mapaungol ng malakas, ngunit bago pa ako tuluyang magpadaig, idinikit Niya ang Kanyang noo sa aking noo, at bumulong ng mas mariin:

“Tonight, Maria, you begin to learn what it truly means to be Mine.”