Mabigat ang mga mata ko nang magising ako. Morning light spilled through the half-open curtains, catching the faint shimmer of dust in the air. Ilang segundo akong tulala, hindi agad matandaan kung nasaan ako.
Paglingon ko—
Naroon si Lucian. Nakahiga sa couch, nakapatong ang isang braso sa mata, suot pa rin ang puting polo mula kagabi.
Dahan-dahan akong napaupo, ramdam ang bigat ng ulo. Sa mesa, naroon pa ang basong may tira pang alak, katabi ang mga papel na hindi ko natapos basahin.
A flicker of memory returned—his hand on mine, his warmth, the silence that wasn’t suffocating.
Napakapit ako sa kumot. “Damn it,” I whispered to myself.
Hindi ko dapat hinayaang mangyari ‘yon. Hindi ko dapat hinayaang maging mahina.
As if on cue, he stirred. Dahan-dahan niyang inalis ang braso niya sa
