“MISS Louise, kumain na po kayo. Dalawang araw na po kayong hindi kumakain,” malungkot na turan ng isa sa pinaka-close kong kasambahay dito sa mansiyon.
“Iwan niyo na lang po riyan, manang. Kakain na lang po ako kapag nakaramdam ako ng gutom,” malamyang usal ko na hindi man lang siya tinatapunan ng tingin.
“Pero, Miss Louise, hindi na po maganda ang kulay niyo. Ang putla-putla na po ng balat niyo. Halata na rin po ang pagbagsak ng katawan niyo. Alam kong wala po ako sa posisyon para panghimasukan ang buhay niyo, pero napamahal na po kayo sa amin ng mga kasama ko at alam niyong makikinig kami sa lahat ng problema na sasabihin niyo. Nasa maid’s quarter lang po kami, Miss Louise, kung kailangan niyo ng makakausap.”
Napabuntonghininga ako. Alam ko naman iyon and I am more than happy knowing
