|CHAPTER TWENTY SEVEN|
AKALA ko wala na akong pag-asa dahil sa nakaraan ko. Pero makita at masilayan lang ang anak ko, meron pala. Siya ang pag-asa ko. Siya ang buhay ko. Naging mahirap man ang pinagdaanan ko noon. Napapangiti nalang ako habang iniisip ang mga 'yon. Nagpapasalamat ako na kinaya ko at nabuhay si Ashleigh. She's my hope and the light of my dark past.
"Mommy!" Napabaling ako sa anak ko nang masigla ang boses nitong bumati saakin habang tumatakbo papalapit saakin.
I smiled. "Good morning baby! How's your sleep?" Tanong ko at inalsa siya.
"Good mommy. What are you doing?" She asked. Tinignan nito ang niluluto ko
"I'm cooking our breakfast anak." Sagot ko at pinaupo siya sa lamesa.
"Is it bacon, mommy?" Tanong niya sa maaliwalas na mukha. Tumango ako sa kaniya at bumalik
